Απάντηση σε Προτεσταντικές δικαιολογίες για την απόρριψη τού σεβάσμιου* βιβλίου τής Αγίας Γραφής Β΄ Μακκαβαίων και τής ιστορικής του μαρτυρίας υπέρ τών μνημοσύνων και τών πρεσβειών τών αγίων
Οι Προτεστάντες, έχοντας απορρίψει πολλά βιβλία τής Αγίας Γραφής συκοφαντώντας τα ως "Απόκρυφα" ή "Δευτεροκανονικά", προσπαθούν με παρερμηνείες και τεχνάσματα να μειώσουν την αξία τους και να αρνηθούν τις ιστορικές ή ακόμα και θεολογικές τους μαρτυρίες, που εκθέτουν τις κακοδοξίες τους. Εδώ λοιπόν θα αναιρέσουμε μια τέτοια επίθεση κατά τού βιβλίου Β΄ Μακκαβαίων, το οποίο η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος έχει κατατάξει στα "Σεβάσμια" βιβλία τής Αγίας Γραφής.
1. Το πρόβλημα τών Προτεσταντών με το Β΄
Μακκαβαίων
"Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια" επιχείρησε να
ακυρώσει και το Βιβλίο Β΄ Μακκαβαίων αλλά και την ιστορική του
μαρτυρία υπέρ τών μνημοσύνων και τών πρεσβειών τών αγίων
προφητών στην Παλαιά Διαθήκη, ο συγγραφέας τού Προτεσταντικού
βιβλίου: "Δευτεροκανονικά και Απόκρυφα".Το βιβλίο Β΄ Μακκαβαίων είναι "κόκκινο πανί" για τους Προτεστάντες, όχι μόνο επειδή το έχουν απορρίψει από την Αγία Γραφή, αν και η αρχαία Εκκλησία το δεχόταν, αλλά και επειδή περιέχει ιστορική Αγιογραφική μαρτυρία για την πρακτική τών μνημοσύνων, αλλά και για τις πρεσβείες τών αγίων, στην αρχαία Εκκλησία τού Ισραήλ, όταν ακόμα ο Ισραήλ ήταν ο εκλεκτός λαός τού Θεού, που είχε στόχο τη γέννηση τού Μεσσία.
Αν οι Προτεστάντες δέχονταν αυτό το βιβλίο, θα έπρεπε να αποδεχθούν και τα μνημόσυνα, αλλά και τις προσευχές τών κεκοιμημένων αγίων για τους ζώντες, εφ' όσον εκεί μαρτυρούνται σαφέστατα οι πρακτικές αυτές τού τότε λαού τού Θεού. Μάλιστα ακόμα και αν κάποιος επικαλεσθεί το ότι η Εκκλησία δεν περιλαμβάνει το βιβλίο αυτό ούτε στα Θεόπνευστα, ούτε στα Θεία βιβλία τής Αγίας Γραφής, η μαρτυρία του για το τι συνήθιζε να κάνει τότε η Εκκλησία τού Ισραήλ, είναι καταλυτική και συντριπτικό τεκμήριο υπέρ τών Ορθοδόξων θέσεων.
Έτσι λοιπόν, ο συγγραφέας τού ανωτέρω διαστρεβλωτικού τής αληθείας βιβλιαρίου, αφ' ενός κατατάσσει το βιβλίο αυτό αυθαίρετα στα "Απόκρυφα", (όταν ο ίδιος προηγουμένως το κατέτασσε στα "Δευτεροκανονικά" κατά τον Προτεσταντικό εσφαλμένο διαχωρισμό τών βιβλίων τής Αγίας Γραφής), αφ' ετέρου επικαλείται το γλυφιτζούρι τής δήθεν "αποστασίας", το οποίο διαρκώς πιπιλούν οι Προτεστάντες, κάθε φορά που θέλουν να δικαιολογήσουν το γιατί απορρίπτουν παραδοσιακές πρακτικές τής Εκκλησίας.
Τα συγκεκριμένα χωρία, (δείγμα τα τών οποίων θα δείξουμε στη συνέχεια), οι περισσότεροι Προτεστάντες (στους οποίους τα έχουμε φέρει υπ' όψιν ως ιστορικά τεκμήρια τών πρακτικών τής αρχαίας Εκκλησίας τού Ισραήλ), προσπάθησαν να τα διαστρεβλώσουν γραμματολογικά, ότι δήθεν λένε κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά λένε. Ο συγκεκριμένος κειμενογράφος όμως, τού Προτεσταντικού βιβλίου που αναιρούμε εδώ, πιο λογικός από τους ομοϊδεάτες του, αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να αποφύγει την ορθή μετάφραση τού χωρίου. Έτσι λοιπόν όντας υποχρεωμένος να παραδεχθεί την τεκμηριωμένη αυτή ιστορική μαρτυρία υπέρ τών μνημοσύνων και τών πρεσβειών τών κεκοιμημένων αγίων από τον λαό τού Θεού, αποδίδει αυτές τις πρακτικές στην δήθεν "αποστασία" τών Ισραηλιτών τής εποχής, και αυτό επιχειρεί να το τεκμηριώσει με μια σειρά από λογικά άλματα, τα οποία θα αναλύσουμε και θα εκθέσουμε στη συνέχεια.
Ας δούμε όμως πρώτα δύο δείγματα τών ιστορικών μαρτυριών τού Β΄ Μακκαβαίων, για να γνωρίζει ο αναγνώστης τού άρθρου αυτού, για τι πράγμα μιλάμε:
2. Χωρία υπέρ τών πρεσβειών τών κεκοιμημένων
αγίων Προφητών και τών μνημοσύνων
Τα παρακάτω χωρία δίνουν σαφή ιστορική
μαρτυρία, ότι η αρχαία Εκκλησία τού Ισραήλ, (από την οποία
κληρονόμησε και η Χριστιανική Εκκλησία τις πρακτικές αυτές),
συνήθιζε να ζητά τις πρεσβείες τών κεκοιμημένων αγίων προφητών,
είχε προστάτες κεκοιμημένους αγίους προφήτες, και έκανε
μνημόσυνα υπέρ τών νεκρών της:Β΄ Μακκαβαίων 12: ιβ: 41-46: "εύρον δε εκάστου των τεθνηκότων υπό τους χιτώνας ιερώματα των από Ιαμνείας ειδώλων, αφ' ων ο νόμος απείργει τους Ιουδαίους· τοις δε πάσι σαφές εγένετο δια τήνδε την αιτίαν τούσδε πεπτωκέναι. 41 πάντες ουν ευλογήσαντες τα του δικαιοκρίτου Κυρίου του τα κεκρυμμένα φανερά ποιούντος, 42 εις ικετείαν ετράπησαν αξιώσαντες το γεγονός αμάρτημα τελείως εξαλειφθήναι. Ο δε γενναίος Ιούδας παρεκάλεσε το πλήθος συντηρείν εαυτούς αναμαρτήτους είναι, υπ' όψιν εωρακότας τα γεγονότα δια την των προπεπτωκότων αμαρτίαν. 43 ποιησάμενός τε κατ‘ ανδραλογίαν κατασκευάσματα εις αργυρίου δραχμάς δισχιλίας, απέστειλεν εις Ιεροσόλυμα προσαγαγείν περί αμαρτίας θυσίαν, πάνυ καλώς και αστείως πράττων υπέρ αναστάσεως διαλογιζόμενος· 44 ει γαρ μη τους προπεπτωκότας αναστήναι προσεδόκα, περισσόν αν ην και ληρώδες υπέρ νεκρών προσεύχεσθαι. 45 είτ' εμβλέπων τοις μετ’ ευσεβείας κοιμωμένοις κάλλιστον αποκείμενον χαριστήριον, οσία και ευσεβής η επίνοια· όθεν περί των τεθνηκότων τον εξιλασμόν εποιήσαντο της αμαρτίας απολυθήναι."
Ερμηνεία Ιωήλ Γιαννακόπουλου στο παραπάνω χωρίο από το σχολιολόγιό του:
"Εύρον όμως κάτω τών χιτώνων εκάστου εκ τών φονευθέντων τούτων αντικείμενα, αφιερώματα, προερχόμενα εκ τών ειδώλων τής Ιαμνείας, τα οποία ο Νόμος απηγόρευεν εις τους Ιουδαίους. Εις όλους λοιπόν έγινε φανερό, ότι δια την αιτίαν ταύτην ούτοι εφονεύθησαν. (41) Όλοι εδόξασαν τον Κύριον, τον δίκαιον Κριτήν, ο οποίος φανερώνει πράγματα κεκρυμένα. (42) Έπειτα ήλθον εις προσευχήν παρακαλέσαντες τον Θεόν, ίνα η διαπραχθείσα αύτη αμαρτία συγχωρηθή πλήρως. Ο δε γενναίος Ιούδας συνέστησεν εις τον λαόν να είναι καθαρός από παραβάσεις έχων υπ' όψιν του τας συνεπείας τής αμαρτίας εις εκείνους, που περιέπεσαν εις αυτάς. (43) Κατόπιν προέβη εις έρανον, δια τού οποίου συνέλεξεν το ποσόν τών δύο χιλιάδων δραχμών. Απέστειλε δε ταύτα εις Ιερουσαλήμ, ίνα προσφερθή εξιλαστήριος θυσία υπέρ αυτών. Ωραία και ευγενής πράξις εμπνευσθείσα εκ τής πίστεως εις την ανάστασιν! (44) Διότι αν δεν επίστευεν, ότι οι φονευθέντές στρατιώται εις την μάχην θα αναστηθώσιν, ήτο ανωφελές και ανόητον να προσεύχωνται υπέρ τών νεκρών. (45) Έβλεπεν όμως ότι επιφυλάσσετο ωραία αμοιβή δι' εκείνους, οι οποίοι εκοιμήθησαν εν ευσεβεία. Τούτο ήτο σκέψις αγία και ευσεβής. Ιδού διατί έκαμε την εξιλαστήριον ταύτην θυσίαν δια τούς νεκρούς τούτους, ίνα ούτοι απαλλαγώσιν εκ τών αμαρτιών των."
Β΄ Μακκαβαίων 15/ιε: 10-16: "και τοις θυμοίς διεγείρας αυτούς παρήγγειλεν άμα παρεπιδεικνύς την των εθνών αθεσίαν και την των όρκων παράβασιν.
11 έκαστον δε αυτών καθοπλίσας ου την ασπίδων και λογχών ασφάλειαν, ως την εν τοις αγαθοίς λόγοις παράκλησιν, και προσεξηγησάμενος όνειρον αξιόπιστον ύπερ τι πάντας εύφρανεν.
12 Ην δε η τούτου θεωρία τοιάδε: Ονίαν τον γενόμενον αρχιερέα άνδρα καλόν και αγαθόν, αιδήμονα μεν την απάντησιν, πράον δε τον τρόπον και λαλιάν προϊέμενον πρεπόντως και εκ παιδός εκμεμελητηκότα πάντα τα της αρετής οικεία, τούτον τας χείρας προτείναντα κατεύχεσθαι τω παντί των Ιουδαίων συστήματι.
13 είθ‘ ούτως επιφανήναι άνδρα πολιά και δόξη διαφέροντα, θαυμαστήν δε τινα και μεγαλοπρεπεστάτην είναι την περί αυτόν υπεροχήν.
14 αποκριθέντα δε τον Ονίαν ειπείν· ο φιλάδελφος ούτός εστιν ο πολλά προσευχόμενος περί του λαού και της αγίας πόλεως Ιερεμίας ο του Θεού προφήτης.
15 Προτείναντα δε τον Ιερεμίαν την δεξιάν παραδούναι τω Ιούδα ρομφαίαν χρυσήν, διδόντα δε προσφωνήσαι τάδε: "Λάβε την αγίαν ρομφαίαν δώρον παρά τού Θεού, δι' ής θραύσεις τους υπεναντίους" ".
Ερμηνεία Ιωήλ Γιαννακόπουλου στο παραπάνω χωρίο από το σχολιολόγιό του:
"Αφού ενέπνευσεν εις αυτούς το θάρρος, έδωκεν εις αυτούς εντολάς παρουσιάσας εις αυτούς ταυτοχρόνως την απιστίαν τών λαών τούτων και την παράβασιν τών όρκων των.
(11) Όταν ώπλισεν ο Ιούδας έκαστον εξ αυτών ουχί τόσον δια τής ασφαλείας τών ασπίδων και τών τόξων, αλλά δια τής πίστεως, την οποίαν εμπνέουν οι καλοί λόγοι, διηγήθη εις αυτούς όνειρόν τι άξιον πίστεως, μίαν πραγματικήν οπτασίαν, η οποία ευχαρίστησεν όλους.
(12) Ιδού λοιπόν ποίαν οπτασίαν είδεν: Ενεφανίσθη ο αρχιερεύς Ονίας, ο καλός και αγαθός ούτος άνθρωπος, με εμφάνισιν σεβασμίαν και τρόπους γλυκείς με εξαίρετον τρόπον εις τους λόγους και εκ παιδικής ηλικίας επιδοθείς εις τας εναρέτους πράξεις. Είδε λοιπόν τούτον έχοντα τας χείρας εκτεταμένας προς τον ουρανόν και προσευχόμενον δι' ολόκληρον το έθνος τών Ιουδαίων.
(13) Έπειτα παρουσιάσθη εις αυτόν κατά τον ίδιον τρόπον ανήρ τις εξαίρετος λόγω τής ηλικίας του, ασπρομάλλης, μετά πολλής δόξης, περιβεβλημένος θαυμαστήν μεγαλοπρέπειαν.
(14) Ο Ονίας λαβών τον λόγον είπε προς αυτόν: "Ούτος είναι φίλος τών αδελφών του, ο οποίος παρακαλεί πολύ δια τον λαόν και την αγίαν πόλιν. Ούτος είναι ο Ιερεμίας, ο προφήτης τού Θεού".
(15) Κατόπιν ο Ιερεμίας απλώσας την δεξιάν του χείρα έδωκεν εις τον Ιούδαν χρυσήν ρομφαίαν. Δίδων δε ταύτην προς αυτόν είπε τα εξής: "Λάβε την αγίαν ταύτην ρομφαίαν, το δώρον τούτο τού Θεού, δια τού οποίου θα συντρίψεις τους εχθρούς σου". ".
Στα δύο παραπάνω χωρία, είναι προφανής η πίστη τής Εκκλησίας τού Ισραήλ στις προσευχές και θυσίες υπέρ τών κεκοιμημένων, ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους.
Είναι επίσης φανερή και η πίστη τους, ότι τόσο ο προφήτης Ιερεμίας που είχε κοιμηθεί φυσικά προ πολλού καιρού, αλλά και ο ευσεβής αρχιερέας Ονίας που είχε κοιμηθεί και αυτός προσφάτως και τον γνώριζαν πολύ καλά, ως ψυχές προσεύχονται και εισακούγονται υπέρ τού λαού τους, και μάλιστα εκ μέρους τού Θεού μπορούν να προσφέρουν προφητεία μέσω ενυπνίων, αλλά και δώρα νίκης.
Τα δύο αυτά σαφή συμπεράσματα προσπαθεί να ακυρώσει ο κειμενογράφος τού ανωτέρω Προτεσταντικού βιβλίου, όπως θα δούμε στη συνέχεια:
3. Η Προτεσταντική προσπάθεια υποτίμησης τού
Αγιογραφικού βιβλίου και τών μαρτυριών του
Τα επιχειρήματα τού εν λόγω αρθρογράφου
για το θέμα μας, είναι τα ακόλουθα (με μπλε χρώμα):
"Πού
μπορούσαν να στηριχθούν όλ' αυτά;
(σημ.
ΟΟΔΕ: Εννοεί τα μνημόσυνα για τα
οποία μιλάει πιο πάνω). Μα στις πράξεις τών "εξελληνισθέντων
αποστατών τού Ιουδαϊσμού. Και πού βρίσκονται αυτά; Στα Απόκρυφα
που πρέπει να παρουσιασθούν ως Κανονικά! Στο Β΄ Μακκαβαίων ο
συγγραφέας επηρεασμένος από τις Ελληνιστικές ειδωλολατρικές
πρακτικές μιλά για μεσιτείες τών αγίων (15[ΙΕ]:12-16), την αξία
τών μνημοσύνων στους νεκρούς (12[ιβ]:41-46), κ.ά. (Β΄ Μακκ.,
4[Δ]: 7-14).
Για τούς
ανωτέρω λόγους το βιβλίο υιοθετήθηκε από ανατολικούς και
δυτικούς θεολόγους στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την
εισαγωγή τών ειδωλολατρικών εθίμων αυτή τη φορά στη μετά την
αποστασία / εκκοσμίκευση εποχή τής Χριστιανοσύνης.
Και
ετελέσθησαν τω Βεελφεγώρ και έφαγον θυσία νεκρών και παρώξυναν
αυτόν... "(Ψαλμ., 105[ρε]{106}[ρστ]:28-29} κατά τους Εβδομήκοντα
Ο΄).
Η
μετάφραση διορθ. Εβραϊκού τών Λούβαρη/Χαστούπη το αποδίδει ως
εξής: "Προσεκολλήθησαν εις τον Βάαλ Φεγώρ και έφαγον θυσίας
προσφερθείσας εις τους νεκρούς. Προσέβαλον αυτόν...".
Η
μετάφραση τού Βάμβα το αποδίδει ως εξής: "και προσεκολλήθησαν
εις τον Βάαλ Φεγώρ και έφαγον θυσίες νεκρών και παρώξυναν αυτόν..."
Κοιτάξτε
τώρα πόσο έντεχνα η μετάφραση τής ΕΒΕ αλλάζει το νόημα
προσθέτοντας τη λεξούλα "θεούς": "Κατόπιν στη λατρεία
προσχώρησαν του Βάαλ στη Φεγώρ, και έφαγαν απ' τις θυσίες που
προσφέρθηκαν σε θεούς νεκρούς. Κι ερέθισαν τον Κύριο..."
(Δευτεροκανονικά και Απόκρυφα σελ. 28, 29).
Και στη σελίδα 12 λέει τα εξής:
"Το Β΄
Μακκαβαίων κατά κάποιον τρόπο συμπληρώνει το Α΄, αλλά είναι πολύ
κατώτερο και επηρεασμένο από τις Ελληνιστικές ειδωλολατρικές
πρακτικές, μιλά για μεσιτείες αγίων (15[ΙΕ]: 12-16), την αξία
τών μνημοσύνων (12[ιβ]: 41-46) κ. ά. Οι μεσιτείες είναι
αναπαραγωγή τών ικεσιών εκ μέρους τών ημίθεων προς τους θεούς,
οι δε "χύτροι" -μία πανσπερμία καρπών βρασμένων σε πήλινες
χύτρες, γνωστά σήμερα ως κόλλυβα, που προσφέρονταν στον
ψυχοπομπό Ερμή (Παυσανίας, Ι: 18: 7)- είναι γνωστά στην ύστερη
εποχή ως μνημόσυνα. Για τους ανωτέρω λόγους το βιβλίο
υιοθετήθηκε από ανατολικούς και δυτικούς θεολόγους στην
προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την εισαγωγή τών
ειδωλολατρικών εθίμων στη μετά την αποστασία εποχή τής
Χριστιανοσύνης".
Ας τα δούμε λοιπόν όλα αυτά
τώρα, πιο προσεκτικά:
4.
Αναίρεση τών Προτεσταντικών επιχειρημάτων
Α. Είναι
το Β΄ Μακκαβαίων "Απόκρυφο" και "Κανονικό";
Σε μια προσπάθεια για δημιουργία εντυπώσεων,
ο κειμενογράφος αποκαλεί το βιβλίο τών Μακκαβαίων "Απόκρυφο",
λέγοντας: "Στα Απόκρυφα που πρέπει να
παρουσιασθούν ως Κανονικά! Στο Β΄ Μακκαβαίων...".
Όμως αυτά που γράφει εδώ, έρχονται σε ευθεία
αντίφαση με τη διάκριση που έκανε εξ αρχής στο βιβλίο του,
μεταξύ "Αποκρύφων" και "Δευτεροκανονικών" (κατά τους
Προτεστάντες).
Στις σελίδες 9 και 12 γράφει τα εξής περί τών
(δήθεν) Δευτεροκανονικών (ο τονισμός τών λέξεων δικός μας):
"Έτσι άλλα από αυτά
χαρακτηρίζονται ως Δευτεροκανονικά ή Αναγιγνωσκόμενα, και
άλλα ως Απόκρυφα...
Το Β΄ Μακκαβαίων κατά κάποιον
τρόπο συμπληρώνει το Α΄... Για τούς ανωτέρω λόγους το βιβλίο
υιοθετήθηκε από Ανατολικούς και Δυτικούς θεολόγους...
Το Γ΄ και Δ΄ Μακκαβαίων
είναι αναξιόπιστα. Ειδικότερα μάλιστα το 4ο Μακκαβαίων...
Ενώ όμως περιλαμβάνεται στους 70, εν τούτοις δεν εκδίδεται
καθόλου από τους εκδότες τών "Δευτεροκανονικών" θεωρούμενο
"Απόκρυφο"."
Παρατηρούμε εδώ, ότι ο ίδιος που στη σελίδα
28 αποκαλεί το Β΄ Μακκαβαίων "Απόκρυφο", λίγες σελίδες
προηγουμένως, το είχε διαχωρίσει από τα Απόκρυφα, και το
εντάσσει στα (κατ' αυτόν) "Δευτεροκανονικά", ενώ σαφώς τοποθετεί
το Δ΄ Μακκαβαίων ως "Απόκρυφο", κάτι που δεν κάνει για το Β΄
Μακκαβαίων. Μάλιστα ενώ αποκαλεί "αναξιόπιστα"
το Γ΄ και το Δ΄ Μακκαβαίων, στα "αναξιόπιστα" αυτά, ΔΕΝ
συμπεριλαμβάνει το Α΄ και το Β΄, πράγμα που υπονοεί σαφώς την
αξιοπιστία τών γεγονότων που περιγράφονται.
Βεβαίως, αν και αρχικά παρουσιάζει το Β΄
Μακκαβαίων ως "Δευτεροκανονικό", στη σελίδα 19 έχει προετοιμάσει
το έδαφος για να παρουσιάσει στη συνέχεια τα βιβλία τών
Μακκαβαίων (αδιακρίτως) ως "Απόκρυφα". Αυτό το κάνει βάζοντας
στο στόμα τού Αγίου Αθανασίου Αλεξανδρείας έννοιες που ποτέ δεν
είπε. Ξεκινώντας ο Προτεστάντης κειμενογράφος από ένα
πετσοκομμένο και αλλοιωμένης μετάφρασης απόσπασμα τών λόγων τού
αγίου, αποκομμένου από τα συμφραζόμενά του, καταλήγει ως εξής:
"Έτσι λοιπόν το Α΄
Έσδρα και τα τών Μακκαβαίων τα θεωρεί (σημ.
ΟΟΔΕ: Ο άγιος Αθανάσιος) "απόκρυφα"
ως "επίνοια αιρετικών"."
Φυσικά στην πραγματικότητα ο άγιος Αθανάσιος,
ούτε ανέφερε πουθενά τα βιβλία τών Μακκαβαίων ως "απόκρυφα",
ούτε το εννόησε καθ' οιονδήποτε τρόπο, και για τού λόγου το
αληθές, μπορείτε να δείτε ολόκληρο το κείμενό του και τι
εννοούσε, στο σχετικό μας άρθρο:
Ο Κανόνας τού Αγίου
Αθανασίου
Εκεί θα δείτε πώς ο Προτεστάντης
κειμενογράφος παραποιεί τη λέξη: "κανονιζόμενα" τού Αγίου
Αθανασίου ως: "Κανονικά", και πώς ο άγιος δεν κάνει την
παραμικρή αναφορά στους Μακκαβαίους, τους οποίους ο εν λόγω
κειμενογράφος λέει ότι ο άγιος Αθανάσιος τα θεώρησε "Απόκρυφα".
Το ότι δεν τα αναφέρει, δεν σημαίνει και ότι τα θεώρησε
"απόκρυφα". Ούτε είπε πουθενά ότι "όλα" όσα δεν αναφέρει είναι
Απόκρυφα. Είπε απλώς ότι δεν ανέφερε κανένα απόκρυφο.
Πέραν τών ανωτέρω όμως, ο εν λόγω
Προτεστάντης κειμενογράφος προκαλεί περισσότερη σύγχυση,
θεωρώντας ότι δήθεν για να καλύψουμε τις "ειδωλολατρικές" μας
συνήθειες, "πρέπει" να παρουσιάζουμε εμείς οι Χριστιανοί το
(κατ' αυτόν) "Απόκρυφο" βιβλίο τών Μακκαβαίων ως "Κανονικό"!!!
Όμως το θέμα είναι ότι κανένας Εγκεκριμένος Οικουμενικά κανόνας,
δεν τεκμηριώνει τα βιβλία τών Μακκαβαίων ως Κανονικά! Μόνο ο
ΠΕ΄ Αποστολικός Κανονας που
εγκρίθηκε από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο, αναφέρει τα τρία
πρώτα βιβλία τών Μακκαβαίων, αλλά όχι ως "Κανονικά", αλλά
απλώς ως: "Σεβάσμια" και "Άγια"
**, και έτσι τα θωρούμε εμείς οι
Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Όχι ως "Κανονικά".
Βάζει λοιπόν όχι μόνο στο στόμα τού Αγίου
Αθανασίου πράγματα που δεν είπε, αλλά και στο τι πιστεύουμε
εμείς οι Ορθόδοξοι, πράγματα που ουδέποτε κατοχυρώθηκαν με
Οικουμενικές αποφάσεις. Προκαλεί λοιπόν σύγχυση στους αναγνώστες
του, με σκοπό να περάσει τις εσφαλμένες Προτεσταντικές ιδέες του
περί δήθεν "Αποκρύφων" Μακκαβαίων, που δήθεν εμείς τα έχουμε
ως... Κανονικά!
Β. Έχει
σχέση η αίτηση τών πρεσβειών τών αγίων με τις προσευχές προς
τους ψευδείς "θεούς";
Με εντελώς αυθαίρετο τρόπο ο Προτεστάντης
αυτός, συσχετίζει τις προσευχές τών Χριστιανών και τών αρχαίων
Ισραηλιτών (όπως μαρτυρούνται από το Β΄ Μακκαβαίων) με τις
προσευχές τών... ημιθέων προς τους... αρχαίους ψευτοθεούς,
λέγοντας τα εξής:
"Οι
μεσιτείες είναι αναπαραγωγή τών ικεσιών εκ μέρους τών ημίθεων
προς τους θεούς"
Όμως, όπως κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να
καταλάβει, η ταύτιση αυτή είναι εντελώς αυθαίρετη. Γιατί αν
θεωρήσουμε ότι οι προσευχές προς τους αγίους είναι δήθεν σαν τις
προσευχές τών... ημιθέων προς τους... "θεούς", εδώ δεν έχουμε
ούτε ημιθέους να προσεύχονται, ούτε "θεούς" να τους ακούνε.
Έχουμε τον μόνο αληθινό Θεό, να ακούει τις προσευχές αμφοτέρων,
και τών ζώντων, αλλά και τών τεθνεώτων πιστών.
Αν ισχύει ένας τέτοιος αυθαίρετος
παραλληλισμός, τότε με εξ ίσου αυθαίρετο τρόπο μπορούμε να
ταυτίσουμε και τις μεσιτείες τών ΖΩΝΤΩΝ Χριστιανών προς τον Θεό
για άλλους ζώντες, κάτι που στην Αγία Γραφή είναι πολύ
συνηθισμένο, όπως για παράδειγμα το χωρίο Α΄ Θεσσαλονικείς 5/ε:
25: "Αδελφοί,
προσεύχεσθε περί ημών". Αν είναι το
ένα "ειδωλολατρικό", τότε είναι και το άλλο με τον ίδιο
αυθαίρετο τρόπο.
Και από πού ως πού είναι "ειδωλολατρικό" το
να ζητάμε από τις ψυχές τών αγίων κεκοιμημένων αδελφών μας, να
προσευχηθούν για εμάς στον Κύριο; Πού είναι το "είδωλο" και πού
η "λατρεία"; Γιατί "ειδωλολατρία" σημαίνει αυτό ακριβώς:
"Λατρεία Ειδώλου". Όμως εδώ δεν λατρεύεται κανείς παρά μόνο ο
Θεός, και δεν έχουμε κανένα είδωλο, παρά μόνο έναν πιστό άγιο
τής Εκκλησίας, που είναι και αυτός δούλος Θεού όπως κι εμείς,
αλλά δικαιωμένος.
Γ. Έχουν
σχέση τα Κόλλυβα με τους "χύτρους" τών ειδωλολατρών;
Σε μια ατέρμονα αυθαίρετη συκοφαντία κατά τών
πρακτικών τής αρχαίας Ισραηλιτικής Εκκλησίας, και νέας Εκκλησίας
τών Χριστιανών, ο κειμενογράφος κάνει μία ακόμα αυθαίρετη και
ακόμα πιο εξεζητημένη ταύτιση, γράφοντας:
"οι
δε "χύτροι" -μία πανσπερμία καρπών βρασμένων σε πήλινες χύτρες,
γνωστά σήμερα ως κόλλυβα, που προσφέρονταν στον ψυχοπομπό Ερμή
(Παυσανίας, Ι: 18: 7)- είναι γνωστά στην ύστερη εποχή ως
μνημόσυνα."
Όμως ούτε στον "θεό" Ερμή προσφέρουν
οτιδήποτε οι Χριστιανοί, ούτε κατ' ανάγκην σε πήλινες χύτρες
μαγειρεύουν τα κόλλυβα, ούτε "πανσπερμία καρπών" είναι τα
κόλλυβα.
Τα κόλλυβα είναι απλώς ΣΙΤΑΡΙ προς υπενθύμιση
τού παραδείγματος τής ανάστασης που παρουσιάζει ο απόστολος
Παύλος στο 15ο κεφάλαιο τής προς Α΄ Κορινθίους 37 εδαφίου που
αναφέρει τον σίτο που σπείρεται και ξαναβγαίνει από το χώμα ως
νέο φυτό.
Τα κόλλυβα δεν προσφέρονται στον Ερμή, ούτε
σε κανέναν ψεύτικο ή αληθινό Θεό, αλλά προς τους πιστούς για να
τα φάνε και να θυμηθούν το παράδειγμα τού Παύλου και να
προσευχηθούν για τους νεκρούς που θα αναστηθούν.
Αν λοιπόν, παρά την ανύπαρκτη αυτή
δήθεν ομοιότητα, ο Προτεστάντης αυτός, θεωρεί ότι τα κόλλυβα
είναι "ειδωλολατρικά", τότε ας θεωρήσει ότι και το άγιο βάπτισμα
είναι ειδωλολατρικό, γιατί οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες, και
αυτό το έκαναν πολύ πριν από τους Χριστιανούς.
Και φυσικά ούτε εδώ έχουμε οποιουδήποτε
είδους "λατρεία" ή "είδωλο", για να μιλήσει κάποιος για
"ειδωλολατρία" με τη γνωστή Προτεσταντική αυθαιρεσία αυτών τών
όρων.
Δ. Σε
ποιον πρόσφεραν θυσία οι αρχαίοι πιστοί Ισραηλίτες για τους
νεκρούς;
Στο συκοφαντικό του κείμενο
κατά τών πρακτικών τής Εκκλησίας, ο Προτεστάντης κειμενογράφος
εξυφαίνει μια υποτιθέμενη "συνωμοσία" για να "αποδείξει" την
δήθεν "αποστασία" τής Εκκλησίας, είτε αυτή ήταν τού αρχαίου
προχριστιανικού Ισραήλ, είτε τών πρώτων Χριστιανικών αιώνων.
Γράφει λοιπόν τα εξής για το
βιβλίο Β΄ Μακκαβαίων:
"...το βιβλίο υιοθετήθηκε από ανατολικούς και
δυτικούς θεολόγους στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την
εισαγωγή τών ειδωλολατρικών εθίμων αυτή τη φορά στη μετά την
αποστασία / εκκοσμίκευση εποχή τής Χριστιανοσύνης.
Και
ετελέσθησαν τω Βεελφεγώρ και έφαγον θυσία νεκρών και παρώξυναν
αυτόν... "(Ψαλμ., 105[ρε]{106}[ρστ]:28-29} κατά τους Εβδομήκοντα
Ο΄).
Η
μετάφραση διορθ. Εβραϊκού τών Λούβαρη/Χαστούπη το αποδίδει ως
εξής: "Προσεκολλήθησαν εις τον Βάαλ Φεγώρ και έφαγον θυσίας
προσφερθείσας εις τους νεκρούς. Προσέβαλον αυτόν...".
Η
μετάφραση τού Βάμβα το αποδίδει ως εξής: "και προσεκολλήθησαν
εις τον Βάαλ Φεγώρ και έφαγον θυσίες νεκρών και παρώξυναν αυτόν..."
Κοιτάξτε
τώρα πόσο έντεχνα η μετάφραση τής ΕΒΕ αλλάζει το νόημα
προσθέτοντας τη λεξούλα "θεούς": "Κατόπιν στη λατρεία
προσχώρησαν του Βάαλ στη Φεγώρ, και έφαγαν απ' τις θυσίες που
προσφέρθηκαν σε θεούς νεκρούς. Κι ερέθισαν τον Κύριο...".".
Υποτίθεται λοιπόν κατά τον
Προτεστάντη αυτόν, ότι το Β΄ Μακκαβαίων μιλάει για θυσίες σαν κι
αυτές που παρώξυναν τον Κύριο κατά το αναφερθέν βιβλίο τών
Ψαλμών, και ότι κάποιοι Ορθόδοξοι "έντεχνα" κατ' αυτόν, έχουν
νοθεύσει τη μετάφραση τής ΕΒΕ, για να αποκρύψουν ότι... οι
θυσίες τών Ψαλμών είναι ίδιες με τις θυσίες τών Μακκαβαίων! Μόνο
η θεωρία αυτή προσκρούει σε μια σειρά από δεδομένα, που εκθέτουν
τα λογικά άλματα τού Προτεστάντη αρθρογράφου μαζί με το παραμύθι
του:
1)
Συνωμοσία χωρίς συμφωνία συνωμωτών;
Ας δούμε λοιπόν τι λέει το
προαναφερθέν χωρίο τών Ψαλμών μαζί με το συμφραζόμενό του:
"και
ετελέσθησαν τω Βεελφεγώρ και έφαγον θυσίας νεκρών· 29 και
παρώξυναν αυτόν εν τοις επιτηδεύμασιν αυτών, και επληθύνθη εν
αυτοίς η πτώσις. 30 και έστη Φινεές και εξιλάσατο, και εκόπασεν
η θραύσις."
(Ψαλμός ρε/105: 28-30).
Αν υπάρχει μια τέτοια
υποτιθέμενη "συνωμοσία" συγκάλυψης από πλευράς τών Ορθοδόξων,
τότε γιατί αυτή η προσθήκη τής λέξης "θεών" δεν έγινε και στη
μετάφραση τού Βάμβα, την οποία επίσης αναφέρει; Γιατί η
μετάφραση Λούβαρη/Χαστούπη, επίσης μεταφράζει διαφορετικά το
κείμενο, μιλώντας για "θυσίες που προσφέρθηκαν σε νεκρούς";
Συνεπώς "συνωμοσία" δεν υφίσταται, αλλά ο κάθε μεταφραστής,
(κακώς βέβαια) προσθέτει λεξούλες για να "εξηγήσει" το κείμενο
κατά τη δική του κατανόηση.
Το ενδιαφέρον εδώ είναι, ότι
ενώ ο Προτεστάντης αρθρογράφος (ορθά) ενοχλείται από την
προσθήκη τής λέξης: "θεών" τής μετάφρασης ΕΒΕ, δεν δείχνει να
ενοχλείται καθόλου από την επίσης απαράδεκτη προσθήκη τών
Λούβαρη/Χατούπη, τών λέξεων: (θυσίας) "προσφερθείσας εις τους"
(νεκρούς). Γιατί εδώ τον βολεύει στην παρερμηνεία του, καθώς
προσπαθεί να ταυτίσει την αναφορά τών Μακκαβαίων με την αναφορά
τών Ψαλμών, η οποία όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό!
Και από πού και ως πού, η
Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία χρησιμοποιεί ΜΟΝΟ το αρχαίο κείμενο
στη λατρεία της, ευθύνεται για τα λάθη μεμονωμένων μεταφραστών;
2) Γιατί
κάποιοι μεταφραστές και ερμηνευτές το ερμήνευσαν έτσι;
την πραγματικότητα, η
μετάφραση ΕΒΕ ακολουθεί την κατανόηση που ερμηνεύει στην
ερμηνεία του (και όχι μετάφραση), και ο Ιωήλ Γιαννακόπουλος στο
εν λόγω χωρίο τών Ψαλμών, ότι δηλαδή το εδάφιο εννοεί τους
"νεκρούς θεούς" και όχι νεκρούς ανθρώπους, όπως προκύπτει από
μια αβίαστη ερμηνεία τού χωρίου.
Ο ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟΣ λόγος αυτής
τής ερμηνείας, είναι ότι αν κάποιος διαβάσει το χωρίο τών Ψαλμών
με τα συμφραζόμενά του, αντιλαμβάνεται ότι ο Ψαλμός αυτός
αναφέρεται στην αφήγηση τού χωρίου Αριθμοί κε/25, που λέει τα
εξής:
"Και
κατέλυσεν Ισραήλ εν Σαττείν· και εβεβηλώθη ο λαός εκπορνεύσαι
εις τας θυγατέρας Μωάβ. 2 και εκάλεσαν αυτούς εις τας θυσίας
των ειδώλων αυτών, και έφαγεν ο λαός των θυσιών αυτών και
προσεκύνησαν τοις ειδώλοις αυτών. 3 και ετελέσθη Ισραήλ τω
Βεελφεγώρ· και ωργίσθη θυμώ Κύριος τω
Ισραήλ"
(Αριθμοί 25/κε: 1-3).
Όπως μπορείτε να
παρατηρήσετε, η αφήγηση τών Αριθμών, δεν αναφέρει ΠΟΥΘΕΝΑ
"νεκρούς" και "θυσίες νεκρών". Εφ' όσον λοιπόν ο παραπάνω
Ψαλμός αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το περιστατικό, τόσο η
μετάφραση ΕΒΕ, όσο και ο Ιωήλ Γιαννακόπουλος στο σχολιολόγιό
του, ερμήνευσαν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, ότι η αναφορά τού Ψαλμού είναι
προς "νεκρούς θεούς" και όχι προς νεκρούς ανθρώπους!
Καμία συνωμοσία λοιπόν, και
καμία ηθελημένη παραποίηση δεν έγινε από πλευράς μεταφραστών,
για να κάνουν τα πράγματα "βολικά" και να αποκρύψουν την δήθεν
"αλήθεια" για τους Μακκαβαίους, όπως υπονοεί συκοφαντικά ο
Προτεστάντης κειμενογράφος.
3)
Σε ποιους προσφέρθηκαν οι θυσίες;
Σε ποιους λοιπόν προσφέρθηκαν
οι θυσίες που αναφέρει ο Ψαλμός; Στους "νεκρούς" ανθρώπους; Όχι
φυσικά! Το βιβλίο τών Αριθμών, στο οποίο αναφέρεται ο Ψαλμός,
είναι σαφέστατο, σε ποιον είχαν προσφερθεί οι θυσίες, και για
ποιο λόγο ο Θεός "ωργήσθη θυμώ":
"και
εκάλεσαν αυτούς εις τας θυσίας των ειδώλων αυτών, και έφαγεν
ο λαός των θυσιών αυτών και προσεκύνησαν τοις ειδώλοις αυτών. 3
και ετελέσθη Ισραήλ τω Βεελφεγώρ· και ωργίσθη θυμώ
Κύριος τω Ισραήλ"
Μιλάμε λοιπόν για θυσίες που
προσφέρθηκαν, όχι σε δήθεν "νεκρούς ανθρώπους", αλλά σε ψευδείς
"θεούς" και σε είδωλα!
Εάν λοιπόν τα λόγια τού
Ψαλμωδού "θυσίες νεκρών", αναφέρονται σε νεκρούς ανθρώπους, και
όχι σε "νεκρούς θεούς", (όπως το κατανόησαν κάποιοι ερμηνευτές)
είναι προφανέστατο ότι ο Ψαλμός στην περίπτωση αυτή, μιλάει
για θυσίες που έγιναν για το καλό κάποιων νεκρών μεν, αλλά που
προσφέρθηκαν ΣΕ ΨΕΥΔΕΙΣ ΘΕΟΥΣ, και όχι στους ίδιους τους
νεκρούς!
4) Γιατί
οργίσθηκε ο Θεός;
Και γνωρίζοντας πλέον, για
ποιο περιστατικό μιλάμε, γιατί οργίσθηκε ο Θεός κατά τον Ψαλμό;
Μήπως επειδή έφαγαν θυσίες που έγιναν για νεκρούς; Όχι φυσικά!
Το βιβλίο τών Αριθμών, είναι σαφέστατο! Ο Θεός οργίσθηκε επειδή
οι θυσίες αυτές, (είτε έγιναν για νεκρούς ανθρώπους είτε για
νεκρούς "θεούς"), έγιναν ΣΕ ΨΕΥΔΕΙΣ ΘΕΟΥΣ, έγιναν ΣΕ ΕΙΔΩΛΑ, και
στον Βεελφεγώρ:
"και
έφαγεν ο λαός των θυσιών αυτών και προσεκύνησαν τοις ειδώλοις
αυτών. 3 και ετελέσθη Ισραήλ τω Βεελφεγώρ· και ωργίσθη θυμώ
Κύριος τω Ισραήλ".
Άκυρη λοιπόν και αυτή η
συκοφαντία τού Προτεστάντη κειμενογράφου, ότι δήθεν είναι
ειδωλολατρικό να κάνουμε μνημόσυνα, επειδή ο Θεός δήθεν
οργίζεται με αυτά. Ο Θεός οργίσθηκε, όχι επειδή έκαναν μνημόσυνο
οι Ισραηλίτες τής εποχής τού Μωυσή, αλλά
επειδή (αν έκαναν τελικά μνημόσυνο), το έκαναν με θυσίες στους
ειδωλολατρικούς "θεούς" και έφαγαν ειδωλόθυτα αντίθετα προς τον
Νόμο!
5)
Σε ποιον έκαναν θυσίες
μνημοσύνων οι Ισραηλίτες τής εποχής τών Μακκαβαίων;
Ας δούμε τώρα, ποια είναι η
μεγάλη και ουσιαστική διαφορά τών θυσιών μνημοσύνων τών
Μακκαβαίων, από τις ειδωλολατρικές θυσίες που έκαναν οι
Ισραηλίτες στους Αριθμούς, διαβάζοντας πάλι το χωρίο τών
Μακκαβαίων, που αναφέρεται στις θυσίες:
Β΄ Μακκαβαίων 12: ιβ: 41-46: "εύρον
δε εκάστου των τεθνηκότων υπό τους χιτώνας ιερώματα των από
Ιαμνείας ειδώλων, αφ' ων ο νόμος απείργει τους Ιουδαίους· τοις
δε πάσι σαφές εγένετο δια τήνδε την αιτίαν τούσδε πεπτωκέναι. 41
πάντες ουν ευλογήσαντες τα
του δικαιοκρίτου Κυρίου του τα
κεκρυμμένα φανερά ποιούντος, 42
εις ικετείαν ετράπησαν
αξιώσαντες το γεγονός αμάρτημα τελείως εξαλειφθήναι. Ο δε
γενναίος Ιούδας παρεκάλεσε το πλήθος συντηρείν εαυτούς
αναμαρτήτους είναι, υπ' όψιν εωρακότας τα γεγονότα δια την
των προπεπτωκότων αμαρτίαν. 43 ποιησάμενός τε κατ‘ ανδραλογίαν
κατασκευάσματα εις αργυρίου δραχμάς δισχιλίας,
απέστειλεν εις
Ιεροσόλυμα προσαγαγείν περί αμαρτίας θυσίαν, πάνυ καλώς και
αστείως πράττων υπέρ αναστάσεως διαλογιζόμενος· 44 ει γαρ μη
τους προπεπτωκότας αναστήναι προσεδόκα, περισσόν αν ην και
ληρώδες υπέρ νεκρών προσεύχεσθαι. 45 είτ' εμβλέπων τοις μετ’
ευσεβείας κοιμωμένοις κάλλιστον αποκείμενον χαριστήριον,
οσία
και ευσεβής η επίνοια· όθεν περί των τεθνηκότων τον εξιλασμόν
εποιήσαντο της αμαρτίας απολυθήναι."
Βλέπετε λοιπόν πώς καταρρέει
η συκοφαντία τού Προτεστάντη, ότι δήθεν οι Ισραηλίτες τής εποχής
τών Μακκαβαίων, παρόργισαν τον Θεό όπως οι αρχαίοι Ισραηλίτες,
επειδή δήθεν έκαναν μνημόσυνα;
Στον αληθινό Θεό (και όχι στα
είδωλα) έκαναν τις θυσίες υπέρ τών αμαρτιών τών νεκρών τους, και
στην Ιερουσαλήμ όπως όριζε ο Νόμος! Και όχι μόνο δεν τον
παρόργισαν, αλλά "αναμάρτητοι" ήταν στα έργα τους αυτά,
γιατί έγιναν όλα "κατά τον Νόμο", και μάλιστα με βαθιά πίστη
στην Ανάσταση, και αυτή ήταν μια "οσία και ευσεβής σκέψη"!
Αλλοίμονο σ' εκείνους που
χαρακτηρίζουν την ευσέβεια ειδωλολατρία, και παρουσιάζουν το
καλό για κακό και ειδωλολατρία! Αλλοίμονο σ' εκείνους που
συκοφαντούν ευσεβείς ανθρώπους και αναμάρτητες πρακτικές
αληθινών λάτρεων τού Θεού, για να δικαιολογήσουν τις αιρετικές
τους απόψεις, και την αποπομπή βιβλίων τής Αγίας Γραφής κατά την
ανθρώπινη Προτεσταντική τους παράδοση τού 16ου αιώνα!
Ε. Ήταν
επηρεασμένοι οι Μακκαβαίοι από τους αρχαίους Ειδωλολάτρες;
Τέλος, ας δούμε αν έχει την
παραμικρή υπόσταση το επιχείρημα τού Προτεστάντη, ότι δήθεν οι
Ισραηλίτες τής εποχής τών Μακκαβαίων, ήταν επηρεασμένοι από
ειδωλολάτρες, και ότι δήθεν γι' αυτό έκαναν μνημόσυνα και
επικαλούνταν τις πρεσβείες τών αγίων Προφητών.
1. Κατ' αρχήν,
πράγματι είναι αλήθεια, (όπως αναφέρεται σαφώς στο χωρίο που
παραθέτει και ο Προτεστάντης), ότι πολύς λαός από τον Ισραήλ,
είχαν παρασυρθεί στην ψεύτικη λατρεία τών ειδώλων και είχαν
υιοθετήσει τις συνήθειες τών Ελλήνων ειδωλολατρών τού κατακτητή
Αντιόχου τού Επιφανούς:
"Μεταλλάξαντος
δε τον βίον Σελεύκου και παραλαβόντος την βασιλείαν Αντιόχου του
προσαγορευθέντος Επιφανούς, υπενόθευσεν Ιάσων ο αδελφός Ονίου
την αρχιερωσύνην, 8 επαγγειλάμενος τω βασιλεί δι ‘ εντεύξεως
αργυρίου τάλαντα εξήκοντα προς τοις τριακοσίοις και προσόδου
τινός άλλης τάλαντα ογδοήκοντα. 9 προς δε τούτοις υπισχνείτο και
έτερα διαγράψαι πεντήκοντα προς τοις εκατόν, εάν συγχωρηθή δια
της εξουσίας αυτού γυμνάσιον και εφηβείον αυτώ συστήσασθαι και
τους εν Ιεροσολύμοις Αντιοχείς αναγράψαι. 10 επινεύσαντος δε του
βασιλέως και της αρχής κρατήσας, ευθέως επί τον Ελληνικόν
χαρακτήρα τους ομοφύλους μετήγε 11 και τα κείμενα τοις Ιουδαίοις
φιλάνθρωπα βασιλικά δια Ιωάννου του πατρός Ευπολέμου, του
ποιησαμένου την πρεσβείαν υπέρ φιλίας και συμμαχίας προς τους
Ρωμαίους, παρώσατο. και τας μεν νομίμους καταλύων πολιτείας,
παρανόμους εθισμούς εκαίνιζεν· 12 ασμένως γαρ υπ‘ αυτήν την
ακρόπολιν γυμνάσιον καθίδρυσε και τους κρατίστους των εφήβων
υποτάσσων υπό πέτασον ήγεν. 13 ην δ‘ ούτως ακμή τις Ελληνισμού
και πρόσβασις αλλοφυλισμού δια την του ασεβούς και ουκ αρχιερέως
Ιάσωνος υπερβάλλουσαν αναγνείαν, 14 ωστε μηκέτι περί τας του
θυσιαστηρίου λειτουργίας προθύμους είναι τους ιερείς, αλλά του
μεν ναού καταφρονούντες και των θυσιών αμελούντες έσπευδον
μετέχειν της εν παλαίστρα παρανόμου χορηγίας μετά την του δίσκου
πρόκλησιν"
(Β΄ Μακκ.
δ/4: 7-14).
2. Αυτό όμως ΔΕΝ το
έκαναν οι πιστοί Ισραηλίτες που μάλιστα πολέμησαν κατά τών
Ελλήνων ειδωλολατρών κατακτητών, για να διαφυλάξουν τον Νόμο τού
Θεού. Μάλιστα γι' αυτό ακριβώς πολέμησαν, επειδή δεν ανέχονταν
αυτή ακριβώς την κατάσταση τής ειδωλολατρίας!
Και αυτούς ακριβώς τούς
ανθρώπους, τούς μαχητές κατά τής ειδωλολατρίας, ο Προτεστάντης
κειμενογράφος τους συκοφαντεί ως... ειδωλολάτρες!
Το βιβλίο Β΄ Μακκαβαίων είναι
γεμάτο τεκμήρια που διαψεύδουν τον Προτεστάντη κειμενογράφο και
τις συκοφαντίες του, όπως φαίνεται και από το ίδιο το χωρίο που
παραθέτει ο Προτεστάντης! Οι αποστάτες από την πίστη τού
αληθινού Θεού Ισραηλίτες, παραμελούσαν τις θυσίες τού Νόμου και
ασχολιόντουσαν με την "παλαίστρα", με τις συνήθειες τών
ειδωλολατρών! Όμως όπως είδαμε πριν, οι πιστοί Ισραηλίτες που
συκοφαντεί ο Προτεστάντης, έσπευσαν να προσευχηθούν στον Θεό,
και να προσφέρουν ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΕΙΔΩΛΑ θυσίες για την
αμαρτία τών νεκρών τους.
Και ποια ήταν η αμαρτία που
έκαναν οι νεκροί τους; Όπως είδαμε στο χωρίο στην αρχή, είχαν
είδωλα πάνω τους, και γι' αυτό ο Θεός απέσυρε την Χάρη Του, και
σκοτώθηκαν! Και γι' αυτήν ακριβώς την αμαρτία, οι πιστοί
Ισραηλίτες έκαναν σ' εκείνους μνημόσυνο, για να συγχωρεθεί σε
αυτούς η αμαρτία τής ειδωλολατρίας!
Β΄ Μακκαβαίων 12: ιβ: 41-46: "εύρον
δε εκάστου των τεθνηκότων υπό τους χιτώνας ιερώματα των από
Ιαμνείας ειδώλων, αφ' ων ο νόμος απείργει τους Ιουδαίους· τοις
δε πάσι σαφές εγένετο δια τήνδε την αιτίαν τούσδε πεπτωκέναι. 41
πάντες ουν ευλογήσαντες τα του δικαιοκρίτου Κυρίου του τα
κεκρυμμένα φανερά ποιούντος, 42 εις ικετείαν ετράπησαν
αξιώσαντες το γεγονός αμάρτημα τελείως εξαλειφθήναι.
Και στη συνέχεια η αφήγηση
τού βιβλίου περιγράφει πώς οι πιστοί αυτοί Ισραηλίτες πολέμησαν
κατά τών ειδωλολατρών κατακτητών και τούς συνέτριψαν με τη
βοήθεια τού Θεού!
Και αυτούς τούς ανθρώπους που
τόσο αγωνίσθηκαν κατά τής ειδωλολατρίας, ο κειμενογράφος
Προτεστάντης τους κατηγορεί ως... ειδωλολάτρες!
3. Όμως, όχι μόνο
αυτοί ήταν πιστοί στην αληθινή λατρεία τού Θεού και εχθροί τής
ειδωλολατρίας, αλλά και ο Ίδιος ο Θεός αποδέχθηκε τις θυσίες
τους και τις προσευχές τους, και τούς έδωσε τη νίκη!
Σε όλη την ιστορία τού
Ισραήλ, όποτε ο Ισραήλ αμάρτανε και έπεφτε στην ειδωλολατρία,
νικιόταν από τους εχθρούς του, και έχανε την επιδοκιμασία τού
Θεού. Εδώ όμως οι Ισραηλίτες τών Μακκαβαίων ΝΙΚΗΣΑΝ! Μήπως
λοιπόν ο Θεός, έδωσε τη νίκη στους αποστάτες ειδωλολάτρες, όπως
τους συκοφαντεί ο Προτεστάντης;
Όμως η νίκη τών Μακκαβαίων,
έχει περιγραφεί όχι μόνο στο ίδιο το βιβλίο τών Μακκαβαίων, αλλά
και στον Ζαχαρία, τον οποίο αποδέχονται ως Θεόπνευστο και οι
Προτεστάντες:
Ζαχαρίας 9/θ: 13-17: "διότι
ενέτεινά σε, Ιούδα, εμαυτώ εις
τόξον, έπλησα τον Εφραίμ και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα
τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού· 14 και
Κύριος έσται επ’ αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς,
και Κύριος παντοκράτωρ εν σάλπιγγι σαλπιεί και πορεύσεται εν
σάλω απειλής αυτού. 15 Κύριος παντοκράτωρ υπερασπιεί αυτούς,
και καταναλώσουσιν αυτούς, και καταχώσουσιν αυτούς εν λίθοις
σφενδόνης και εκπίονται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας
θυσιαστήριον. 16 και σώσει αυτούς Κύριος ο Θεός αυτών εν τη
ημέρα εκείνη, ως πρόβατα λαόν αυτού, διότι λίθοι άγιοι κυλίονται
επί γης αυτού. 17 ότι ει τι αγαθόν αυτού και ει τι καλόν παρ
‘ αυτού, σίτος νεανίσκοις και οίνος ευωδιάζων εις παρθένους".
Παρατηρήστε, ότι το
Θεόπνευστο βιβλίο τού Ζαχαρία, έχει εντελώς διαφορετική άποψη
από τον Προτεστάντη για τους Ισραηλίτες τής εποχής τών
Μακκαβαίων. Όχι μόνο δεν τους θεωρεί "αποστάτες" και
"ειδωλολάτρες" όπως ο Προτεστάντης, αλλά αντιθέτως τούς θεωρεί
αξίους ευλογίας και νίκης και τούς υπερασπίζεται και τους
ελευθερώνει!
Έτσι λοιπόν, δια λόγων
στόματος τού Θεού, σταματάμε εδώ την αναίρεση τών συκοφαντιών
τού Προτεστάντη. Γιατί αν ο Ίδιος ο Θεός τούς θεωρεί "σκεύη
εκλογής" και τούς στηρίζει, ποιος είναι ο κάθε Προτεστάντης να
τούς συκοφαντεί ως δήθεν "ειδωλολάτρες"; Αυτούς που πολέμησαν
για την αγνή λατρεία Του κατά τής ειδωλολατρίας, αυτούς που
θυσίασαν στον αληθινό Θεό για να συγχωρεθούν οι ειδωλολατρίες
τών ομοεθνών τους, ζώντων και κεκοιμημένων; Αυτούς που πριν από
τον πόλεμο, έλαβαν προφητικό ενισχυτικό όνειρο από τον Ίδιο τον
Θεό, ότι προσεύχονται γι' αυτούς οι κεκοιμημένοι εκλεκτοί τού
Κυρίου, Ονίας και Ιερεμίας και ο Θεός θα τούς βοηθούσε;
Περίμενε η Εκκλησία τού
Κυρίου (που ο Προτεστάντης αυτός αυθαίρετα και συκοφαντικά την
αποκαλεί "αποστατημένη"
όπως και τούς πιστούς Ισραηλίτες), περίμενε τούς αιρετικούς τού
16ου αιώνα, για να μάς υποδείξουν ότι δήθεν τα βιβλία τών
Μακκαβαίων είναι "Απόκρυφα" και τα μνημόσυνα και οι πρεσβείες
τών αγίων "ειδωλολατρικές διδασκαλίες", και δεν βρέθηκε στη
Χριστιανική Εκκλησία τόσων αιώνων, ούτε ένας Χριστιανός για να
καταδικάσει αυτές τις συνήθειες τής Εκκλησίας και τών προ
Χριστού Ισραηλιτών ως δήθεν "ειδωλολατρικές"; Πού είναι οι
ιστορικές καταδίκες αυτών τών πρακτικών από πιστούς ανθρώπους
τόσων αιώνων; Πού ήταν τόσους αιώνες η "μη αποστατημένη"
εκκλησία που είχε τις δήθεν σωστές απόψεις τών Προτεσταντών;
Ούτε ένας αληθινός Χριστιανός δεν είχε μείνει, μέχρι οι
Προτεστάντες να ανοίξουν το βλάσφημο στόμα της εναντίον τής
Εκκλησίας από τον 16ο αιώνα και μετά;
Ερωτήματα που κάθε
καλοπροαίρετος Προτεστάντης πρέπει να θέσει στον εαυτό του και
να μετανοήσει από τη βλασφημία του, κατά τής Εκκλησίας Παλαιάς
και Καινής Διαθήκης, και κατά τών βιβλίων τής Αγίας Γραφής που
ψευδώς χαρακτηρίζουν ως "Δευτεροκανονικά" ή "Απόκρυφα" και τα
συκοφαντούν.
Σημειώσεις:
* "Σεβάσμια" είναι μία κατηγορία βιβλίων τής Αγίας Γραφής βάσει τού ΠΕ΄ Αποστολικού κανόνα, που έχει εγκριθεί από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο και κατά συνέπεια έχει Οικουμενική ισχύ. Σεβάσμιο είναι ένα βιβλίο που οφείλουν οι Χριστιανοί να σέβονται. Περισσότερα στο σχετικό μας άρθρο: Έννοια Θεοπνευστίας και πηγές κανονικότητας.
** "Άγια" είναι τα βιβλία εκείνα είναι απλώς ωφέλιμα, όχι όμως κατ' ανάγκην αλάθητα ή Θεία ή Θεόπνευστα. Είναι δηλαδή βοηθητικά βιβλία, αλλά όμως δεν μπορούμε μόνο πάνω σε αυτά να στηρίξουμε δογματικές ή κανονικές αλήθειες. Περισσότερα στο σχετικό μας άρθρο: Έννοια Θεοπνευστίας και πηγές κανονικότητας.
πηγἠ: http://www.oodegr.co
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας