Τὰ παραδείγματα τῶν Ἁγίων!

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ

 28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2025

Ἀπόστολος: Β΄ Κορ. ς΄ 1- 10

Εὐαγγέλιον: Λουκᾶ ε΄1-11

Ἦχος: βαρύς.- Ἑωθινόν: Ε΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 

«μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 3)

Τὸ ἔργον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων!

  Εἰς τὴν κατάταξιν τῶν Ἁγίων μορφῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, φίλοι μου καὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου, μετὰ τὰς κορυφαίας μορφάς, τοῦ τε Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου˙ τοῦ

Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τῶν Ἀσωμάτων καὶ ἀΰλων Ἀγγελικῶν Δυνάμεων, ἀλλὰ καὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, ἀκολουθοῦσιν αἱ ὕψισται καὶ κορυφαῖαι μορφαὶ τῶν Ἁγίων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων! Τῶν δώδεκα, πρωτίστως, ἀλλὰ καὶ τῶν τοῦ εὐρυτέρου κύκλου, τῶν ἑβδομήκοντα, οἵτινες ἠκολούθησαν τὸν Κύριον Ἰησοῦν, κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς παρουσίαν Του, καὶ συνέζησαν μετ’ Αὐτοῦ καὶ συνελάλησαν καὶ συνεπορεύθησαν, … ἀλλὰ καὶ συνέπαθον καὶ γενικῶς εἶχον Τοῦτον ὡς Πατέρα καὶ Οὗτος τούτους ὡς υἱούς …!

  Ἕνεκα τῆς τοιαύτης ἱερᾶς σχέσεως καὶ συνοδοιπορίας, πολλοὶ ἐξ ἐκείνων οἵτινες ζῶμεν ἐκ τῶν ὑστέρων, μακαρίζομεν μὲν τοὺς Ἁγίους Μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους, οἵτινες εἶδον ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸν ἐνανθρωπήσαντα Κύριον, ἀλλὰ καὶ «ἔζησαν» τὰ ἄπειρα θαύματά Του καὶ ἤκουσαν «ἰδίοις ὠσί» τὴν ὑπερουράνιον διδασκαλίαν Του! Θεωροῦμεν, ὅμως, ὅτι, τρόπον τινα, «ἀδικούμεθα», ἐφ’ ὅσον ἡμεῖς ὑστερήθημεν τῶν τοιούτων καὶ τοσούτων Θείων ἐμπειριῶν! Ὅμως κάνομεν λάθος! Ἀφ’ ἑνὸς μέν, διότι … πολλοὶ ἦσαν ἐκεῖνοι οἵτινες εἶδον τότε τὸν Κύριον, ἀλλὰ τὸν περιεφρόνησαν καὶ τὸν ἐδίωξαν καὶ τὸν ἐσταύρωσαν, καὶ συνεπῶς εἰς οὐδὲν ὠφελήθησαν! Ὑπῆρξαν ὅμως καὶ ἔτι ὑπάρχουσιν, ἐκεῖνοι οἵτινες, δὲν εἶδον μὲν ἰδίοις ὄμμασι τὸν Χριστόν, ἀλλ’ εἶδον Τοῦτον ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, καὶ ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν, καὶ ἐκήρυξαν τὸν Θεῖον λόγον Του, ἀλλὰ καὶ ἠγάπησαν Τοῦτον ἕως θανάτου, παραδόντες ἑαυτοὺς εἰς φρικτὰ καὶ ἀπερίγραπτα μαρτύρια, ἕνεκεν τοῦ Παναγίου Ὀνόματός Του!

  Συνεπῶς, οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι, δὲν ἠρκέσθησαν εἰς τὴν ὄντως ἀνεκλάλητον χαρὰν τῆς, «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον», ἐπαφῆς των μετὰ τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλὰ περισσότερον, … εἶδον Τοῦτον Θεὸν καὶ Δεσπότην ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, καὶ ἐπίστευσαν καὶ ἠγάπησαν Τοῦτον καὶ εἰργάσθησαν εἰς τὴν διάδοσιν τοῦ Θείου λόγου Του, «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 4-10), ὡς ἠκούσαμεν σήμερον ἐκ τοῦ ἱεροῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος!

 

«Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. Ε΄ 14)!

  Τὸ κορυφαῖον, ὅμως, ἔργον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἦτο ὅτι θὰ ἔπρεπε ἡ ζωή τους νὰ εἶναι ὑποδειγματικὴ διὰ τὸν κόσμον, οἵτινες θὰ ἤκουον τοὺς λόγους των! Ὁ Κύριος διδάσκει καὶ νουθετεῖ τούτους, ὅτι ὁ τρόπος ἐκεῖνος ὅστις θὰ εἶναι καὶ ὁ πλέον ἀποτελεσματικός, εἰς τὴν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελικοῦ Λόγου, εἶναι κυρίως, ὁ ἀνεπίληπτος καὶ ἀκατηγόρητος τρόπος ζωῆς των! Ὁ κόσμος, εἰς τὸν ὁποῖον ἐκαλοῦντο νὰ σπεύσωσι καὶ κηρύξωσι τοὺς ἀθανάτους λόγους τοῦ Διδασκάλου των, δὲν θὰ ἦτο καὶ τόσον πρόθυμος εἰς τὴν ἀποδοχὴν τοῦ κηρύγματός των! Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον θὰ ἔπρεπε νὰ προηγῇται, εἶναι τὸ παράδειγμά των! Τοῦτο δέ, τὸ ὑπογραμμίζει ὁ Διδάσκαλος, εὐθὺς ἀμέσως μετὰ τὸν ὡς ἄνω Λόγον Του! «Ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. Τοῦτο ἀκριβῶς˙ ὁ κήρυξ καὶ διδάσκαλος, … πρῶτον ὀφείλει νὰ ποιῇ καὶ ἐφαρμόζῃ ὁ ἴδιος, ἐκεῖνα ἅτινα θὰ διδάξῃ καὶ εἰς τὴν συνέχειαν καλεῖται ἐν ταπεινώσει καὶ σεμνότητι νὰ μεταδώσῃ καὶ εἰς τοὺς ἀκροατάς!

  Τοῦτο, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, εἶναι καὶ ἀπαίτησις πάντων ὅσων καλοῦνται νὰ ἀποδεχθῶσιν ἀλλὰ καὶ πειθαρχήσωσιν εἰς οἱασδήποτε ὑποδείξεις καὶ συμβουλάς! Διὰ τοῦτο, καὶ Αὐτὸς Οὗτος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, – ὡς διδάσκει ἡμᾶς ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Πέτρος, – «ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ· ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτ. Β΄ 21-22)!

 

Τὰ παραδείγματα τῶν Ἁγίων!

  Τοῦτο, ἀκριβῶς, περὶ τοῦ ὁποίου καὶ ὁμιλοῦμεν, ἦτο, ἀδελφοί μου, ἐκεῖνο τὸ χαρακτηριστικὸν στοιχεῖον, τὸ ὁποῖον καὶ ὤφειλον νὰ «προβάλλωσιν», μαρτυροῦντες καὶ ἀγωνιζόμενοι διὰ τὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Πέραν τῶν λόγων τοὺς ὁποίους προεγράψαμεν, θὰ πρέπῃ νὰ τονίσωμεν, ὅτι ὁ Διδάσκαλος, ἀπαιτεῖ ἀπ’ ἐκείνους οἵτινες ἐπιθυμοῦσιν νὰ τὸν ἀκολουθήσωσιν, νὰ παρουσιάζωσιν ἑαυτοὺς ὡς παραδείγματα καὶ οὐχὶ ὡς διδασκάλους! Ἐὰν δὲ ἀνατρέξωμεν εἰς τὰ ἱερὰ Ἁγιολόγια τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι, ἡ παρρησία καὶ ἡ ὁμολογία τούτων (τῶν Ἁγίων), ἐπηρέαζε καθοριστικῶς τὸν τρόπον ζωῆς καὶ ἠλλοίωνε τὴν ἁμαρτωλὸν διάθεσιν, ἐκείνων πρὸς τοὺς ὁποίους καὶ ἀπηυθύνοντο!

  Εἰδικῶς, ὅταν οἱ μάρτυρες ὡδηγοῦντο εἰς τοὺς ἱπποδρόμους καὶ τὰ δημόσια ἀμφιθέατρα, ἵνα, δημοσίως καὶ παραδειγματικῶς κολασθῶσιν διὰ τὴν εἰς Χριστόν, πίστιν των, … τὸ ἴδιον τὸ παράδει­γμά των καὶ ὁ μαρτυρικὸς θάνατός των, ἦσαν τὰ καθοριστικώτερα «κηρύγματα» ἵνα πείσωσι τὰ εἰδωλολατρικὰ πλήθη, περὶ τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ! Ὅταν δέ – ὡς καὶ συνήθως συνέβαινεν, – εἰς τὰ μαρτύρια ταῦτα, ἐπέτρεπεν ὁ Κύριος καί τινα θαύματα, … τότε, ἔτι περισσότερον, ἐνισχύετο ἡ πίστις εἰς τοὺς … ἀπίστους, καὶ πλήθη ἐκ τούτων ἔσπευδον εἰς τὸ Χριστόν!

  Πρῶτον, συνεπῶς, τὸ παράδειγμα καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ διδασκαλία! «Ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία», οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ἀλλὰ καὶ ἅπαντα τὰ πλήθη τῶν Ἁγίων καὶ δικαίων, ἐτήρουν οἱ ἴδιοι μὲ ἀκρίβειαν τοὺς ὅρους τῆς Πίστεως, καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκινοῦντο διὰ τὴν διάδοσιν καὶ σπορὰν τοῦ Θείου Λόγου!

 

«Ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν» (Ἰακ. Β΄ 20)!

  Ὁ Λόγος οὗτος, ἀφορᾷ ἀσφαλῶς εἰς τὴν ζωὴν καὶ πορείαν ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ἡμῶν, εἰς τὴν πρόσκαιρον ταύτην ζωήν, καθ’ ἣν πολλάκις, ἀκούεται τὸ σύνηθες καὶ ἀπολύτως … ἐπιπόλαιον, «ἐγὼ πιστεύω καὶ τὴν πίστιν μου τὴν ἔχω κρυφὴν ἐντός μου»! Ὄχι! Τὴν Πίστιν μας, νὰ μὴ τὴν κρύβωμεν, – ὄχι βεβαίως καὶ νὰ ἐπιδεικνύωμεν αὐτὴν ὡς ὁ γνωστὸς Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς, – καὶ νὰ παρρησιαζώμεθα δι’ αὐτήν, καὶ διὰ τῶν ἔργων μας νὰ τὴν «ἐπικυρώνωμεν», καὶ πάντοτε νὰ εἴμεθα ἕτοιμοι ἵνα διὰ ταύτην ὑποστῶμεν οἱανδήποτε συνέπειαν!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 Ἱεροκήρυκας Ἱ. Μ. Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr