Ζῶμεν, ἵνα ζήσωμεν εἰς τὴν Αἰωνίαν Βασιλείαν τοῦ Κυρίου!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025

Ἀπόστολος: Ἑβρ. θ΄ 11 – 14

Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. ι΄ 32 – 45

Ἦχος: πλ. δ΄.-Ἑωθινόν: Η΄

 

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 

«Διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια» (Ἑβρ. Θ΄ 12).

 

Τὸ παντοδύναμον Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου!

   Τὸ αἷμα, ἀδελφοί μου, ἦτο καὶ εἶναι πάντοτε τὸ ἀπαιτούμενον, προκειμένου νὰ προσφερθῇ καὶ

τελειωθῇ μία θυσία πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ τοῦτο, διότι ἡ ἁμαρτία δὲν ἦτο ποτὲ μία ἁπλῆ ἀνθρωπίνη πρᾶξις, ἀλλὰ πάντοτε ἐθεωρεῖτο ὡς ἐχθρότης καὶ ἐπανάστασις τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεόν! Μεγαλυτέρα, συνεπῶς, ἀποστασία καὶ ὕβρις πρὸς τὸν Κύριον, ἦτο ἡ, οἱασδήποτε μορφῆς, ἁμαρτία! Οἱ θεῖοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, συμφωνοῦσιν εἰς τοῦτο τὸ «θεώρημα»˙ ὅτι, δηλαδή, ἡ οἱαδήποτε ἁμαρτία συνιστᾷ ἄπειρον κακόν! Ἀπὸ αὐτῆς τῆς «ἁπλῆς» ἀργολογίας, ἕως καὶ τῆς βαρυτάτης βλασφημίας, ἀλλὰ καὶ τῶν βδελυρῶν καὶ ἀκαθάρτων σαρκικῶν παθῶν, ὁ ὁρισμὸς εἶναι σαφέστατος: Ὁ ἀσεβὴς ἄνθρωπος ἐπαναστατεῖ κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦτο δὲν δύναται παρὰ νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς ἄπειρον κακόν!

  Εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, ἀγαπητοί μου, βλέπομεν ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ὁ Κύριος, προκειμένου νὰ παρακάμψῃ καὶ ἐξιλεώσῃ, νὰ ἀπαιτῇ αἷμα! Διὰ τὰς μικρὰς καὶ καθημερινὰς ἁμαρτίας μέν, θὰ πρέπῃ νὰ χύνεται ἄφθονο τὸ αἷμα τῶν καθαρῶν ζώων (βοῶν, προβάτων, τράγων, αἰγῶν, περιστερῶν, τρυγόνων κ. ἄ.). Διὰ τὰς βαρυτέρας δὲ ἁμαρτίας καὶ ἐγκλήματα τῶν Ἑβραίων, θὰ ἔπρεπεν ἐπίσης νὰ χύνεται αἷμα, ἀλλὰ ἐν προκειμένῳ αἷμα ἀνθρώπινον, τὸ αἷμα τῶν ἐνόχων! Τοῦτο, ὡς προείπομεν, βλέπομεν κατ’ ἐπανάληψιν εἰς τὰς διηγήσεις τῆς ζωῆς τῶν Ἑβραίων, μάλιστα εἰς τοιοῦτον βαθμὸν αὐστηρότητος, ὥστε ἡμεῖς οἱ ἀπολαμβάνοντες καὶ ζῶντες εἰς τὴν ἄνεσιν τοῦ ἀπείρου Θείου ἐλέους τῆς Καινῆς Διαθήκης, νὰ μὴ δυνάμεθα νὰ κατανοήσωμεν τὴν τοιαύτην «σκληρότητα», ἀλλὰ καὶ ἀκρίβειαν τῶν Θείων ἀπαιτήσεων τῆς, πρὸ Χριστοῦ, ἐποχῆς!

  Ὅταν ὁ Πανάγιος Θεὸς ἀπεφάσισε νὰ ἔλθῃ καὶ ζήσῃ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, εἶχε προδιαγεγραμμένον σχέδιον σωτηρίας διὰ τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπον καὶ ἔκπτωτον τοῦ Παραδείσου. Τὸ σχέδιον τοῦ­το δὲν περιεῖχε μόνον τὰ θαύματα καὶ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κυρίως καὶ πρωτίστως, περιεῖχε τὴν Σταύρωσιν καὶ τὸν βίαιον θάνατον Αὐτοῦ, ἀσφαλῶς δὲ καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, προκειμένου, διὰ τοῦ ἰδίου αἵματός Του νὰ ἐκπλύνῃ τὰς ἁμαρτίας πάντων τῶν ἀνθρώπων, ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, καὶ ἐξαγοράσῃ ἡμᾶς ἐκ τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας! Τοῦτο, ἄλλωστε, διακηρύττει κατ’ ἐπανάληψιν ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, καὶ εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ὑμνολογίαν της «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ Τιμίῳ Σου Αἵματι» (Ὕμνος Μ. Παρασκευῆς).

  Καὶ ἐὰν τὸ αἷμα τῶν ζώων «ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ;» (Ἑβρ. Θ΄ 13-14), ἐρωτᾷ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος˙ τὸ Θεῖον τοῦτο καὶ Παντοδύναμον Αἷμα, δύναται νὰ «καθαρίζῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. Α΄ 7)!

  «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰωάν. ΣΤ΄ 54).

  Τὸ μὲν Πανάγιον Αἷμα τοῦ Κυρίου, τὸ «ἐκχυθὲν ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας», ἐπέφερε τοῦτο ὅπερ τονίζει σήμερον ὁ Ἀπόστολος˙ δηλαδὴ τὴν «αἰωνίαν λύτρωσιν». Ὅμως, διὰ νὰ ἀποβῇ τοῦτο σωτήριον καὶ καταλυτικόν, θὰ πρέπῃ νὰ λαμβάνῃται «εἰς βρῶσιν καὶ πόσιν»! Μπορεῖ νὰ ἐχύθη τοῦτο τὸ Θεῖον Αἷμα, ἀλλὰ «ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς»! Διὰ τοῦτο ἐχύθη! Διὰ τούτων τῶν ἀνωτέρω λόγων, ὁ Κύριος ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς τὸν καθοριστικὸν τρόπον, διὰ τοῦ ὁποίου θὰ ἐπιτύχωμεν τὴν σωτηρίαν μας. Ὄχι πλέον «δι’ αἵματος τράγων καὶ μόσχων», ὡς συνέβαινεν εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην οὔτε ἀσφαλῶς διὰ τοῦ ἰδικοῦ μας αἵματος (ἡμῶν τῶν ἐνόχων), ἀλλὰ διὰ τῆς ἰδίας Σαρκὸς Αὐτοῦ καὶ διὰ τοῦ ἰδίου Αὐτοῦ Αἵματος, δυνάμεθα νὰ εὕρωμεν τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας.

  Καὶ τοῦτο τὸ Θεανθρώπινον Αἷμα, εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον θὰ «νικήσῃ» καὶ θὰ ὑπερισχύσῃ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν καὶ ὅσοι θέλουσι δύνανται, διὰ τῆς πόσεως καὶ μεταλήψεως τούτου νὰ εὕρωσι καὶ πάλιν τὸν ἀπωλεσθέντα Παράδεισον. Τοῦτο τὸ Θεανθρώπινον Αἷμα, ὑπῆρξεν εἰς τὴν μετὰ Χριστὸν ἐποχήν, τὸ σωτήριον φάρμακον, διὰ τοῦ ὁποίου ἐσώθησαν καὶ ἡγιάσθησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Ἀκόμη καὶ ἐκεῖ­νοι, οἵτινες ἠθέλησαν καὶ ἐπεθύμησαν τοῦτο, ἀλλὰ δὲν προέφθασαν νὰ μεταλάβωσι, λόγῳ ποικίλων περιστάσεων καὶ ἐμποδίων, τὰ ὁποῖα ἐπέτρεψεν ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας˙ ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι ἐθεωρήθησαν ὑπὸ τῆς Ἁγίας Μητρὸς ἡμῶν, ὡς μεταλαβόντες τοῦ Ζωοποιοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Τονίζομεν δὲ τοῦτο ὑπερβαλλόντως, διότι ἡ συμμετοχὴ εἰς τὸ Ζωοποιὸν Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐθεωρήθη πολλάκις ὡς μία «τυπικὴ διεργασία» καὶ οὐχὶ ὡς οὐσιώδης ψυχικὴ ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τοῦ Θεοῦ!

  Ὡς, ἐν προκειμένῳ, λέγει ὁ Θεῖος Ἀπόστολος, τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου «καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων». Δὲν παρέχει, τόσον σωματικὸν ὄφελος καὶ σωματικὴν εὐρωστίαν, ὅσον ζωοποιεῖ τὴν ἀθάνατον ψυχὴν ἡμῶν καὶ τὴν καθαρίζει ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας! Πῶς, ὅμως, γίνεται τοῦτο; Γίνεται, ἆραγε, μόνον, μὲ τὴν δυναμικὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ; ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΟΧΙ!!! Ὅσον καὶ ἂν ἀκούηται παράξενον τοῦτο, ἡ Θεία Μετάληψις δύναται νὰ ἁγιάσῃ, ἀλλὰ καὶ τοὐναντίον, δύναται καὶ νὰ κολάσῃ! Καὶ τοῦτο διότι ἀπαιτεῖται καὶ ἡ ἀνθρωπίνη συνέργεια! «Ὅς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦ­τον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου. … ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, … Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί» (Α΄ Κορ. ΙΑ΄ 27-30).

 

Ζῶμεν, ἵνα ζήσωμεν εἰς τὴν Αἰωνίαν Βασιλείαν τοῦ Κυρίου!

  Ἡ, ἐπὶ τῆς γῆς, βιολογικὴ ζωὴ ἡμῶν, ἔχει ἀξίαν, ὄχι διότι οἱ ἄνθρωποι δραστηριοποιοῦνται εἰς ποικίλας ἐργασίας, οὔτε ἀσφαλῶς διότι δημιουργοῦσι ποικίλα ἔργα, οὔτε διότι οἰκοδομοῦσιν οἰκογενείας καὶ πολλαπλασιάζονται! Οὔτε ἀκόμη, ἐπειδὴ ἀγαπῶσι καὶ ἀγαπῶνται, οὔτε, διότι ζῶσι καὶ κατακλύζουσι τὴν γῆν διὰ τῆς παρουσίας των! Ταῦτα τὰ λέγομεν, διότι ἔχομεν – ἕως ἕνα βαθμόν, – παραφρονήσει! Νομίζομεν ὅτι ἡ πρώτη ἀξία τῆς ζωῆς ταύτης, εἶναι ἡ ἰδία ἡ παρουσία μας ἐν αὐτῇ καὶ ἑπομένως, ἡ ὑγεία καὶ ἡ ζωή μας. Ἔχομεν δώσει μεγάλην ἀξίαν εἰς τὸ ἑαυτόν μας καὶ νομίζομεν ὅτι ὁ κόσμος ὅλος ἐξαρτᾶται ἐκ τοῦ «τεραστίου» ἑαυτοῦ μας καί, ὡς λέγουσί τινες «τί θὰ ἀπογίνουν πίσω, ὅταν πεθάνω;»!!!

  Δὲν θέλομεν νὰ ἐννοήσωμεν ὅτι ἡ ἀξία ἡμῶν ἔγκειται, ὄχι εἰς τὴν φυσικὴν ἡμῶν παρουσίαν, ὅσον εἰς τὴν κατὰ Θεὸν βιοτήν μας! Εἰς τοῦτον τὸν κόσμον ἤλθομεν, ὄχι διὰ νὰ τὸν ἀνακαινίσωμεν καὶ ἀναμορφώσωμεν, ἀλλὰ διὰ νὰ ἀνακαινισθῶμεν καὶ καλλιεργηθῶμεν˙ διὰ νὰ «μεταφυτευθῶμεν» εἰς τὴν αἰωνίαν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν! «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ΙΓ΄ 14).

  Ἡ καλλιέργεια δὲ αὕτη ἔγκειται εἰς τὴν «ἀξιοποίησιν» τοῦ ἐκχυθέντος Θείου Αἵματος, διὰ τῶν δύο σωτηρίων Μυστηρίων, τῆς Μετανοίας καὶ Θείας Εὐχαριστίας! Ἄνευ τούτων, οὔτε ἡ ζωὴ αὕτη ἔχει ἀξίαν, οὔτε ἀσφαλῶς καὶ ἡ μέλλουσα, προοιωνίζει τὰ καλύτερα!

 Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr