Ἡ πρόσκαιρος καὶ ἡ αἰωνία ζωή!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ

 2 ΜΑΡΤΙΟΥ 2025

Ἀπόστολος: Ρωμ. ιγ΄ 11 – ιδ΄ 4

Εὐαγγέλιον: Ματθ. στ΄ 14 – 21

Ἦχος: γ΄.-Ἑωθινόν: Γ΄

 

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 

«Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν» (Ρωμ. ΙΓ΄ 12).

 

Ἡ πρόσκαιρος καὶ ἡ αἰωνία ζωή!

  Δύο ζωαί! Ἡ πρώτη, ἡ γνωστή μας, ἐκείνη εἰς τὴν ὁποίαν μᾶς ἔφερεν ἡ ἀγαθὴ Θεία Πρόνοια διὰ τῶν γονέων μας! Ἡ, ἐπὶ τῆς γῆς, ζωή, ἥτις ἤρχισεν ἀπὸ τὴν στιγμὴν τῆς συλλήψεως ἡμῶν, καὶ διαρκεῖ ὅσον χρόνον ὁρίζει ἡ Ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ ἡμῶν! Ὁ βιολογικὸς ἐκεῖνος κύκλος, ὅστις καθωρίσθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ὡς «πεδίον δράσεως καὶ ἀγῶνος» διὰ τὸν ἄνθρωπον, ὅστις καὶ καλεῖται, ἵνα ἀγωνισθῇ καὶ κοπιάσῃ εἰς τὸν στίβον τῶν ἀρετῶν καὶ τῆς ἐν Θεῷ ζωῆς, προκειμένου νὰ κληρονομήσῃ τὴν Οὐράνιον καὶ Αἰώνιον Ζωήν! Ἡ πρόσκαιρος καὶ σύντομος αὕτη βιολογικὴ ζωή, ἥντινα καλούμεθα ἵνα διαπεράσωμεν, – ὡς ἤδη ἠκούσαμεν σήμερον, – «μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ρωμ. ΙΓ΄ 13-14)!

Ἡ δευτέρα, ἡ ἄγνωστος εἰς ἡμᾶς, τῆς ὁποίας δὲν ἐλάβομεν ἔτι πεῖραν, διὰ τὴν ὁποίαν, ὅμως, ἔχομεν σαφεῖς – σαφεστάτας πληροφορίας, ἔτι δὲ καὶ ἀσφαλεστάτας τοιαύτας! Ἄγνωστος μὲν αὕτη εἰς ἡμᾶς, διότι δὲν τὴν εἴδομεν ἀκόμη, δὲν τὴν ἐβιώσαμεν, δὲν τὴν «ἐψηλαφήσαμεν», ἀλλὰ εἶναι αὕτη, βεβαία καὶ ὑπαρκτή, διότι περὶ ταύτης μᾶς ὡμίλησε καὶ μᾶς διεβεβαίωσεν ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὅστις καὶ τὴν ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς διὰ σημείων καὶ θαυμάτων, καὶ περὶ τῆς ὁποίας δὲν ἄφησεν εἰς ἡμᾶς οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν! Εἶναι ἡ, μετὰ τὸν βιολογικὸν θάνατον, ἀρχουμένη, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ εἰσερχόμεθα˙ καὶ ἐὰν μὲν ἠγωνίσθημεν εἰς τὰ ὡς ἄνω εἰρηθέντα «πνευματικὰ ἀγωνίσματα», τότε ἡ αἰώνιος αὕτη ζωή, θὰ εἶναι ζωὴ εἰς τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν τοῦ Κυρίου! Ἐάν, ὅμως, ἀδιαφορήσαμεν καὶ ἀπεστράφημεν, – εἰς τὴν ζωὴν ταύτην τὴν πρόσκαιρον, – τὸν Κύριον καὶ τὸν Θεῖον Νόμον Του, τότε, ὦ τότε, ἡ, μετὰ θάνατον, αἰώνιος ζωή, θὰ εἶναι ζωὴ ὀδυνῶν καὶ θλίψεων, ζωὴ μαρτυρικὴ καὶ πλήρης αἰωνίων καὶ ἀτελευτήτων βασάνων! Ζωὴ ἥντινα θὰ εὐχώμεθα νὰ μὴν ὑπάρχῃ καὶ τῆς ὁποίας, ἡ θλίψις καὶ ἡ πικρία, δὲν θὰ ἔχουσι τέλος!

Ἡ νὺξ καὶ ἡ ἡμέρα!

  Τὰς δύο, ὡς ἄνω, ζωάς, ὁ θεῖος Ἀπόστολος, εἰς τὴν σημερινὴν περικοπήν, τὰς ἐξεικονίζει ἀντιστοίχως, ὡς ἡμέραν καὶ νύκτα! Καὶ ὡς ἡ νὺξ προηγεῖται τῆς ἡμέρας, οὕτω καὶ ἡ παροῦσα πρόσκαιρος ζωή, προηγεῖται τῆς αἰωνίου! Καὶ ὡς ἡ νύξ περιβάλλεται ὑπὸ σκότους καὶ καταβάλλει καὶ καταθλίβει, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀδημονεῖ, ἵνα παρέλθῃ αὕτη, καὶ λάμψῃ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας, οὕτω καὶ ἡ παροῦσα ζωή, – ὡς αὕτη «ὀφείλει» νὰ βιοῦται, συμφώνως πρὸς τὰ ὑποδείξεις τοῦ Κυρίου, – σκοτιζομένη ὑπὸ ἁμαρτιῶν καὶ θλίψεων καὶ καταστάσεων ἀρνητικῶν, προηγεῖται τῆς «λαμπρᾶς καὶ ἐπιφανοῦς αἰωνίου ἡμέρας», κατὰ τὴν ὁποίαν «νὺξ οὐκ ἔσται ἐκεῖ» (Ἀποκ. ΚΑ΄ 25)! Ἀντιθέτως δέ, ὡς ἡ ἡμέρα δημιουργεῖ ἐλπίδα καὶ αἰσιόδοξον προοπτικήν, ἀσυγκρίτως ἀνώτερον, ἡ προσδοκία τῆς ἡμέρας τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἀναπαύει καὶ παρηγορεῖ ἐκείνους οἵτινες ἠγωνίσθησαν καὶ ἐκοπίασαν τὸν ἀγῶνα τὸν πνευματικὸν εἰς τὴν ἀμαυρὰν καὶ ματαίαν ταύτην ζωήν!

Καὶ ἡ ἡμέρα, εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, ἀσφαλῶς «κρύπτει» καὶ ἐπιφυλάσσει πολλάκις, θλίψεις καὶ πικρίας καὶ ὀδυνηρὰς καταστάσεις˙ ὅμως κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν μεγάλη καὶ ἐπιφανῆ, «οὐκ ἔστι πόνος οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος», ὡς βεβαιώνει ἡμᾶς ὁ Κύριος! Τότε «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται. Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται. Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. Ε΄ 3-12)!

Μέλλομεν ἵνα ζήσωμεν αἰωνίως!

Ὁ ἀοίδιμος, μέγας πατὴρ καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, συζητῶν κάποτε μετά τινος ἀθέου καὶ ἀπίστου, καὶ εἰς τὴν πείσμονα ἐμμονὴν τούτου ὅτι … πέραν τοῦ τάφου δὲν ὑπάρχει τίποτε καὶ ὁ ἄνθρωπος ὑπάγει εἰς τὸ «μὴ εἶναι», ἀπήντησε: «Σκεφθήκατε ποτέ, ἔστω καὶ ὑποθετικῶς, μήπως τὰ ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, περὶ τῆς, «μετὰ θάνατον ζωῆς», εἶναι ἀληθῆ;» Καὶ ἀμέσως συνέχισεν: «Ἐάν, ἔστω καὶ κατὰ μίαν πιθανότητα, συνεχίζεται ἡ ζωὴ μετὰ τὸν θάνατον, ἐσεῖς μὲν ἁπλῶς ἀπηλαύσατε τὴν παροῦσαν ζωήν, … καὶ τὰς ἀπολαύσεις ταύτας, οὐδὲ κἂν ἐνθυμεῖσθε! Ἐγώ, ὡς καὶ ὅλοι ὅσοι ἀπεδέχθησαν ταύτην τὴν πραγματικότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἀσφαλῶς ἐστερήθην τῶν τοιούτων «ἀπολαύσεων» καὶ ἠγωνίσθην, ἵνα κερδίσω τὴν μέλλουσαν! Καὶ ἐσεῖς μέν, – ἐάν, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι ἀλήθειαι ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, – οὐσιαστικὸν κέρδος δὲν θὰ ἔχετε, ἀλλὰ θὰ εὑρεθῇτε, μετὰ τὸν θάνατον, εἰς τὸ «σκότος τὸ ἐξώτερον»! Ἐγώ, ὅμως, καὶ πάλιν ὑποθετικῶς, ἐνῶ οὐσιαστικὴν ζημίαν … δὲν ἔπαθον, στερούμενος τὰς γηΐνους ἀπολαύσεις, θὰ κερδίσω, ὅμως, τὴν ἀπόλαυσιν τῆς Αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος! Ἐὰν βεβαίως, δὲν ὑπάρχῃ τίποτε μετὰ τὸν θάνατον, ὡς θέλετε νὰ ἰσχυρίζεσθε, … καὶ οἱ δύο μας πορευόμεθα εἰς τὸ … μηδέν! Συνεπῶς, σᾶς συνιστῶ, νὰ σκεφθῇτε καὶ νὰ … ἐπιλέξῃτε»!

Ἀνέφερα, φίλοι μου, τὸ ἀνωτέρω περιστατικόν, ἵνα σκεφθῶμεν καὶ ἡμεῖς, ἔστω … λογικῶς! Βεβαίως, οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν ἔχομεν δι’ ἐκεῖνα ἅτινα μᾶς ἐβεβαίωσεν Αὐτὸς Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός! Λέγομεν, ὅμως ταῦτα, δι’ ἐκείνους, οἵτινες θέλουσιν νὰ ἐμμένωσιν εἰς τὰς πλάνας κοσμικὰς καὶ ἀθεϊστικὰς θεωρίας καὶ ἀντιλήψεις!

 

Πλησιάζει τὸ «ξημέρωμα»!

  «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι»! Πρὶν ἔλθη τὸ  «ξημέρωμα», ὀφείλομεν – φίλοι μου καὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου, – ἵνα «ἐξυπνήσωμεν»! Νὰ κατανοήσωμεν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον «προσπαθοῦμεν», νὰ λησμονῶμεν καὶ ἀπομακρύνωμεν ἀπὸ τὴν σκέψιν καὶ τὴν καρδίαν μας! Νὰ ἀποδεχθῶμεν ἐκεῖνο, διὰ τὸ ὁποῖον, ὁ Ἄπειρος Θεὸς ἐγένετο ἄνθρωπος, καὶ ἐδίδαξεν ἡμᾶς˙ ὑβρίσθη καὶ ἐσταυρώθη καὶ ἀνέστη, διὰ νὰ ἔχωμεν τὴν δυνατότητα νὰ διεκδικήσωμεν τὴν σωτηρίαν τῆς ἀθανάτου ψυχῆς ἡμῶν!

Ἡ παροῦσα ζωή, καὶ ὁ κόσμος, ἐπιδιώκει νὰ καταδεικνύῃ εἰς ἡμᾶς, τὰς ματαίας ἀπολαύσεις, αἵτινες ἐπιφέρουσι θάνατον καὶ κόλασιν αἰώνιον! Ἀρκεῖ εἰς ἡμᾶς ἵνα ἔστω καὶ δι’ ὀλίγον, ἀνατρέξωμεν εἰς τὴν ἀποκαλυπτικὴν ἐκείνην παραβολὴν τοῦ Διδασκάλου, τήν, περὶ «τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου»! Ἂς μὴ προσ­ποιούμεθα ὅτι ταῦτα εἶναι ὑπερβολαί, ἢ τότε θὰ κυριαρχήσῃ ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, – ὡς ἰσχυρίζονται κάποιοι «γλυκανάλατοι ἀγαπούληδες», – καὶ θὰ καταργήσῃ ὁ Χριστὸς τὴν κόλασιν, καὶ θὰ σώσῃ τοὺς πάντας!

Ἂς μένωμεν ἡμεῖς, πιστοὶ καὶ ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὸν Λόγον τοῦ Κυρίου, καὶ ἡ Ἀγάπη Του ἂς ἐνεργήσῃ ὡς βούλῃται! Εἴθε, τὸ «ξημέρωμα» νὰ μᾶς εὕρῃ «ἐξύπνους» καὶ ἑτοίμους, καὶ ὡς αἱ πέντε φρόνιμοι παρθένοι, «συνεισέλθωμεν μετὰ τοῦ γλυκυτάτου Νυμφίου, εἰς τὴν Βασιλείαν Αὐτοῦ τὴν Ἐπουράνιον». Ἀμήν!

 Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr