ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Καυχήθηκε ὁ Ἑωσφόρος στόν οὐρανό, γιά τά χαρίσματα πού ἔλαβε ἀπό τόν Τριαδικόν Θεόν· καί ἔπεσε στήν ἄβυσσο τῆς κακίας καί τοῦ σκότους. Καυχήθηκε καί ὁ Φαρισαῖος σήμερα· ξεχώρισε τόν ἑαυτό του ἀπό τήν ἐκκλησιαστική σύναξη καί θέλησε νά φτάσει ἡ προσευχή του στόν Θεό, ξέχωρα ἀπό τούς ἀδελφούς του. Στενοχωρήθηκαν οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ· ἄνθρωπε, τί καυχᾶσαι γιά κάτι τό ἐλάχιστο πού ἔλαβες· καί ἀφοῦ τό ἐλαβες γιατί τό θεωρεῖς δικό σου καί τό χρησιμοποιεῖς γιά τή δική σου προβολή, ἐγωϊστικά, περιφρονῶντας μάλιστα τούς ἀδελφούς σου, ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη;
«Ὁ Φαρισαῖος σταθείς πρός ἑαυτόν ταῦτα προσηύχετο·…», «…ὅτι οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων». Καί ὁ Θεός ἀπαντᾶ: «ἐπικατάρατος ὁ φρόνιμος παρ’ ἑαυτῷ». Φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι γι’ αὐτόν τόν λόγον κατεκρίθη ὁ Φαρισαῖος. Ἐπειδή, ἐκεῖνος πού ὑψώνει τόν ἑαυτό του καί προβάλλει ὡς ἰδικά του τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, ἐπιζητεῖ τήν δική του δόξα, ἀντί τῆς δόξης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ· ὡς ἐκ τούτου στό τέλος θά ἀποχωρίσει κατησχυμένος.
Συνήθως ἡ ἀποτυχία τῶν προσευχομένων στό ναό τοῦ Θεοῦ ἤ στό ταμιεῖον τους, ὅπως κοινωνήσουν ἐμπειρικά μέ τόν Θεόν, συμβαίνει ἐξαιτίας κενοδοξίας ἤ κατακρίσεως ἤ ἐπάρσεως, γιά τίς δῆθεν ἀρετές τους. Ὅταν κάποιο ἀπ’ αὐτά τά τρία κακά, κάκιστα πλησιάσει ἤ κυριαρχήσει στήν ψυχή, προξενεῖ τήν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ.
Οἱ Πατέρες τονίζουν ὅτι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν θά διαφύγουν τή δίκαιη καταδίκη γιά τίς πτώσεις αὐτές, ἕως ὅτου διώξουν τήν αἰτία τῆς ἐγκαταλείψεως καί καταφύγουν στό ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης. Διδάσκουν πάλι οἱ Πατέρες: «ἀκαθαρσία τῆς καρδιᾶς καί σπίλωση τῆς ψυχῆς δέν εἶναι μόνον ἡ παρουσία ἐμπαθῶν νοημάτων, ἀλλά καί τό νά ὑπερηφανεύεται κανείς γιά τό δῆθεν πλῆθος τῶν κατορθωμάτων του· νά φουσκώνει γιά τίς ἀρετές του καί νά ἔχει μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του». Αὐτό γίνεται φανερό σήμερα, ἁγία γερόντισσα, ἀπό τήν παραβολή πού ἀκούσαμε, δηλαδή, στή στάση καί στό ἦθος τοῦ Φαρισαίου.
Ἐν τούτοις, ἀντίθετα, εἴδαμε τόν ταπεινό Τελώνη νά ὑπομένει μέ χαρά προσευχόμενος, ὅ,τι θεληματικά προτίμησε· δηλαδή τόν δρόμο τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως καί τῶν δακρύων· γνώρισμα τῆς ἀληθοῦς προσευχῆς. «…κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος». Πνίγεται ὁ διάβολος χριστιανοί μου, βλέποντας τόν ταπεινόφρονα νά χύνει δάκρυα μετανοίας· νά κτυπᾶ τό στῆθος ἐκεῖ ὅπου ἐδράζονται οἱ κακίες, τά φίδια τῶν παθῶν, πνίγοντάς τα μέ τήν ἄκτιστον Χάριν· ἔτσι ὡφελεῖται διπλά ὁ ταπεινός. Ἀφ’ ἑνός ἀνάθεσις τῆς ζωῆς του ὁλόκληρης στόν Θεό, ἀφ’ἑτέρου ἀπαλλαγή ἀπό τίς ἀσθένειες τῶν κακούργων παθῶν· καί τέλος χαριστικά-χαρισματικά λαμβάνει τό κέρδος τῆς δικαίωσης. Ποῦ πόνος, μπέρδεμα καί κατάθλιψις τότε;
Πράγματι ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ μέ ὅλη του τήν ψυχή καί τήν καρδίαν καί τήν διάνοιαν καί τήν ἰσχύν τόν Θεόν, διαβαίνει τόν δρόμο τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως ἀτάραχα, χωρίς νά ἀπαντᾶ σ’ αὐτούς πού τόν ὑβρίζουν ἤ τόν ἀδικοῦν· καί ἀνεβαίνει, μετ’ὁλίγον, σέ ὑψηλό βαθμόν πνευματικῆς προκοπῆς καί δικαίωσης ἀπό τόν Θεάνθρωπο Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτό ἀκριβῶς συνέβη μέ τόν Τελώνη σήμερα.
Γίνεται ἀποδέκτης μέ ἐλπίδα, ὁ μετανοῶν, τῆς ἄνωθεν χαρᾶς καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐμπειρικά μαθαίνει ἀπό τόν Μεσσία, ὅτι Αὐτός εἶναι πρᾶος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρίσκει ἀνάπαυση καί εἰρήνη στήν ψυχή του. Λαμβάνει, ἐν Χάριτι, ἀπό τόν Θεάνθρωπο ράβδο ἐξουσίας, ὥστε νά τιμωρεῖ μέ τά μαστίγια τῶν ἀρετῶν τούς δόλιους δαίμονες· καί ὁ νοῦς μέ τήν δύναμη τῆς προσευχῆς, ἐσωτερικά, νά συντρίβει τήν ἁμαρτία καί τίς σατανικές μεθόδους.
Ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς Χριστός, τότε, δωρίζει ἄνωθεν τήν πνευματοκίνητον γνῶσιν καί σοφίαν, πού εἶναι ἡ δύναμις τῆς νοερᾶς καί καθαρᾶς προσευχῆς· ἀναπαύεται ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί δικαίως δικαιώνει τόν ἀγωνιζόμενον μετανοοῦντα. Ἔτσι ὁ Τελώνης σήμερα ἀδελφοί, ἔλαβε τήν ἄκτιστον Χάριν καί τήν δικαίωσιν πού δέν εἶναι μόνον ἡ πίστη, ἀλλά καί ἡ μέ τά θεία ἐνεργήματα, προσευχή.
Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Πέτρος στήν καθολική β’ ἐπιστολή[1], ὁμιλεῖ-γράφει γιά τήν πίστη τήν ἀληθινή, πού ἔχει μέσα της φανερή τήν ζωή τοῦ Ἰησοῦ καί πού ἐνεργεῖται πνευματικά μέ τήν ἀγάπη εἰς τέλος. Διαφορετικά τονίζει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού δέν κινεῖται σέ αὐτά, πάσχει ἀπό μυωπία ἤ τύφλωση, ὅπως ἀκριβῶς σήμερα ὁ Φαρισαῖος.
Ἐδικαιώθη λοιπόν, ἁγία γερόντισσα, ὁ Τελώνης καί κατεκρίθη ὁ Φαρισαῖος, ἐπειδή καθένας πού ὑψώνει τόν ἑαυτό του θά κατακριθεῖ ἀπό τόν Θεόν· ἐνῶ ἀντίθετα ἐκεῖνος πού ταπεινώνει τόν ἑαυτό του, θά ὑψωθεῖ καί θά τιμηθεῖ ἀπό Αὐτόν.
Καλό καί εὐλογημένο τό στάδιο πού εἰσήλθαμε χριστιανοί μου. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας». Ἁγιασμένο τό Τριώδιο, εὐλογημένη ἡ Ἁγία Τεσσαρακοστή. Ὑπερευλογημένη ἡ ἁγία καί μεγάλη Ἑβδομάς· καί ὑπέρ-ὑπέρ εὐλογημένη καί λαμπροφόρος ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τοῦ Μεσσίου.
Στόν Σωτῆρα Χριστόν, ἡ βασιλεία, τό κράτος καί τό ἕλεος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας