Οἱ ποιμένες καὶ διδάσκαλοι!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ

26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025

Ἀπόστολος: Α΄ Τιμ. δ΄ 9 – 15

Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιθ΄ 1 – 10

Ἦχος: πλ. β΄.- Ἑωθινόν: Θ΄

 

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«τύπος γίνου τῶν πιστῶν» (Α΄ Τιμ. Δ΄ 12).

Οἱ «πιστοί»!

  Οἱ πιστοὶ τῆς Ὀρθοδόξου  ἡμῶν Ἐκκλησίας, εἶναι τὰ συνειδητὰ ἐκεῖνα μέλη, ἅτινα ζῶσι κατὰ τοὺς νόμους καὶ κανόνας τῆς Ἁγίας ἡμῶν Πίστεως, καὶ φέρουσι καὶ ὁμολογοῦσι μετὰ παρρησίας, τὴν υἱϊκὴν σχέσιν καὶ τὸν ἄρρηκτον σύνδεσμον, μετὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Οἱ πιστοὶ τῆς Ὀρθοδόξου

Ἐκκλησίας, εἶναι οἱ ἀγωνισταὶ ἐκεῖνοι, οἵτινες βαπτισθέντες εἰς τὸ Πανένδοξον Ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος, ζῶσι συνειδητῶς, μόνον δι’ Αὐτὴν καὶ ἐξ Αὐτῆς καὶ ὑπὲρ Αὐτῆς! Πιστοὶ εἶναι, οὐχὶ μόνον οἱ βεβαπτισμένοι, – καὶ μάλιστα ἐκ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας, – ἀλλὰ οἱ ἀκολουθοῦντες μετὰ παρρησίας «τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ)», ἕως θανάτου, καὶ βιοῦντες τὰς Θείας ἐντολάς!

  Τοιοῦτοι πιστοὶ ἦσαν ἐκεῖνοι, οἱ πρῶτοι χριστιανοί, ἐν προκειμένῳ δέ, οἱ ἀπαρτίζοντες τὸ λογικὸν ποίμνιον τῆς Ἐφέσου! Τῆς Ἐφέσου ἥντινα διεποίμενεν ὁ μαθητὴς τοῦ θείου Ἀποστόλου Παύλου, ὁ Τιμόθεος, καὶ πρὸς τὸν ὁποῖον ἀπευθύνει τὴν ὡς ἄνω προτροπὴν καὶ συμβουλήν του! Συμβουλεύει τοῦτον, ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ἵνα παριστᾷ ἑαυτόν, τύπον καὶ ὑπόδειγμα πρὸς μίμησιν, διότι ὁ τοιοῦτος τρόπος εἶναι τὸ ἰδανικώτερον κήρυγμα τοῦ οἵουδήποτε κήρυκος τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ! Οἱ πιστοί, ὅσον πιστοὶ καὶ ἂν εἶναι, καθοδηγοῦνται καὶ διδάσκονται καλύτερον, ἐκ τοῦ τρόπου συμπεριφορᾶς καὶ διαγωγῆς τοῦ ποιμένος καὶ διδασκάλου των, καὶ τοῦτο τὸ παράδειγμα ἐπιδρᾷ καθοριστικῶς εἰς τὰς καρδίας των!

Οἱ ποιμένες καὶ διδάσκαλοι!

  Ποιμὴν καὶ διδάσκαλος, κατὰ τὸν λόγον τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι ΕΝΑΣ! Εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὅστις καὶ κατέστησε τοῦτο σαφές, καὶ εἰς τοὺς μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους, ἀλλὰ καὶ εἰς κάθε ἕναν ὅστις θὰ διεξεδίκῃ τὸν ἐν λόγῳ τίτλον διὰ τὸν ἑαυτόν του! «Ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ραββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· Καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατήρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός» (Ματθ. ΚΓ΄ 8-10)! Παρὰ ταῦτα, ὅμως, ἀργότερον, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἐπέτρεψε καὶ προσέδωκε τοὺς τοιούτους τιμητικοὺς τίτλους, καταχρηστικῶς καὶ σχετικῶς, εἰς ἐξέχοντα πρόσωπα ἅτινα κατεῖχον ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, καὶ τὰ ὁποῖα, κατ’ οὐσίαν, – ὡς γνήσιοι μαθηταὶ τοῦ πρώτου καὶ μεγάλου Διδασκάλου – θὰ ἐμαθήτευον τοὺς προσερχομένους εἰς τὴν Ἁγίαν Πίστιν ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐδίδασκον τούτους, μόνον ὅλα ὅσα ἐδίδαξεν ὁ Ραββί! Αὕτη ἦτο ἡ Δεσποτικὴ σύστασις ὀλίγον πρὸ τῆς εἰς Οὐρανοὺς Ἀναλήψεως τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ! «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. ΚΗ΄ 19-20)!

  Καὶ ἐνῶ, οὗτοι οἱ «ποιμένες καὶ διδάσκαλοι», ἐδέχθησαν τοὺς τιμητικοὺς αὐτοὺς τίτλους, πολλάκις τοὺς οἰκειοποιήθησαν καὶ ἐθεώρησαν, – ὡς, δῆθεν, φύσει «διδάσκαλοι καὶ πατέρες», τρομάρα τους! – ὅτι δύνανται νὰ διδάσκωσι ἰδικάς των φαντασιώσεις, ὡς δῆθεν, διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας! Ὑπετίμησαν τὸν Ἕνα καὶ Μόνον Διδάσκαλον τὸν Κύριον Ἰησοῦν, καὶ ἐπεδόθησαν εἰς τὸ νὰ ἀναμειγνύωσι τὰ Θεῖα καὶ ὕψιστα Λόγια, μὲ τὰς φαντασίας των! Τοιουτοτρόπως, ἐνεφανίσθησαν εἰς τὸ προσκήνιον τῆς Ἐκκλησίας, αἱ αἱρέσεις, αἵτινες ἀπεδείχθησαν ἐπικινδυνότεραι ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς δεδηλωμένους ἐχθροὺς καὶ ἀρνητὰς τῆς Πίστεώς μας!

Ἡ, κατὰ Χριστόν, διδασκαλία!

  Ὅταν ὁ Διδάσκαλος συνεβούλευε τοὺς μαθητάς Του, τὸν τρόπον διὰ τοῦ ὁποίου θὰ ἔφερον τὸν Λόγον Του εἰς τὸν κόσμον τῆς εἰδωλολατρίας, πρωτίστως τοὺς κατέστησε σαφές, ὅτι, «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. Ε΄ 16)! Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον, πρῶτον, ζητεῖται ὑπὸ τοῦ οἱουδήποτε μαθητοῦ, εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν Θείων Λόγων εἰς τὴν ζωὴν τοῦ οἱουδήποτε διδασκάλου! «Λέγουσι γὰρ καὶ οὐ ποιοῦσι» (Ματθ. ΚΓ΄ 3), εἶπεν ὁ Ραββί, ἐπικρίνων τὸν ὑποκριτικὸν τρόπον, διὰ τοῦ ὁποίου συμπεριεφέροντο οἱ Φαρισαῖοι!

  Ἀφοῦ δὲ τηροῦσιν οἱ ἴδιοι τὰς θείας ἐντολάς, ὡς δευτέραν «κίνησιν», ὤφειλον ἵνα διδάσκωσι τὰ ὅσα καὶ ἐκεῖνοι ἐδιδάχθησαν, παρὰ τοῦ Διδασκάλου των! Τὸ εἴπομεν πρὸ ὀλίγου καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνομεν «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. ΚΗ΄ 19-20)! Τοιοῦτος «τύπος τῶν πιστῶν» ὤφειλε νὰ εἶναι καὶ ὁ Τιμόθεος καὶ ὁ Τίτος, ἀλλὰ καὶ ἅπαντες οἱ λαμβάνοντες τὸ τιμητικὸν ἀξίωμα τοῦ διδασκάλου καὶ κήρυκος! Τοῦτο, ἀκριβῶς, προσθέτει εἰς τὴν συνέχειαν ὁ Παῦλος˙ «ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ»!

 Οἱ θεῖοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, διδάσκοντες περὶ τοῦ πῶς γίνεται ἀποτελεσματικωτέρα καὶ δραστικωτέρα ἡ διδασκαλία ἀπὸ τὸν κάθε «ἐπίδοξον» διδάσκαλον, εἴτε βιολογικὸς γονεὺς εἶναι οὗτος, εἴτε παιδαγωγός, εἴτε πνευματικὸς πατήρ, εἴτε κήρυξ καὶ ἱεροκήρυξ, συνιστῶσι τὸ ἀκόλουθον τρίπτυχον˙ προσευχή, παράδειγμα καὶ τέλος τὰ Θεῖα Λόγια! Πρὶν «ἀνοίξη τὸ στόμα του» ἕκαστος πρόθυμος «διδάσκαλος», ὀφείλει, πρῶτον ἵνα οὗτος προσεύχηται ἵνα δίδῃ ὁ Κύριος εἰς τοῦτον, «λόγον ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματός του», ἀλλὰ καὶ (νὰ προσεύχηται) ὑπὲρ τῶν διδασκομένων! Ἐν συνεχείᾳ, ὑποχρεοῦται, πρῶτος οὗτος ἵνα τηρῇ καὶ ἐφαρμόζῃ ἐκεῖνα ἅτινα θὰ διδάξῃ! Τέλος, «μετὰ φόβου Θεοῦ καὶ ἐν πάσῃ ταπεινώσει», ἵνα κηρύττῃ τὸν Θεῖον Λόγον! Ὁ διδάσκαλος δὲν κατέχει τὸν ἄμβωνα, ἀλλὰ ὑπηρετεῖ τοῦτον!

  Τοιοῦτοι, ὑπῆρξαν ἅπαντες οἱ Θεῖοι Διδάσκαλοι (Ἀπόστολοι, Πατέρες, Ὅσιοι καὶ πάντες οἱ Ἅγιοι)! Μελετῶντες καὶ τὰς βιογραφίας των καὶ τὰς διδαχάς των, ἀλλὰ καὶ τὰ συγγράμματά των, ταῦτα τὰ τρία στοιχεῖα διακρίνομεν! Περισσότερον ὅμως τῶν τριῶν τούτων, ἐκεῖνο τό, «τύπος γίνου τῶν πιστῶν»! Ἐκήρυττον καὶ ἔζων ὡς «μαθηταὶ τοῦ Ραββί» καὶ ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἰδιότητα ἐκάλουν τὸ ποίμνιόν των καὶ τοὺς διδασκομένους! Πῶς νὰ μὴ ἀπέδιδε καρποὺς ἡ διδασκαλία των, ὅταν πρῶτοι οὗτοι ἔσπευδον, ἵνα «πληρώσωσι» διὰ τοῦ ἰδίου των αἵματος, ἢ διὰ τῶν ἀσκητικῶν των ἀγώνων, τὴν συνέπειάν των εἰς τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ; Τὸ ἀκούομεν πολλάκις, ὡς ἐπιχείρημα τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεώς μας, ὅτι, «καλὰ εἶναι τὰ λόγια, ἀλλὰ αἱ πράξεις σᾶς διαψεύδουν»! Διὰ νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς, πλειστάκις καὶ οὐχὶ μόνον πολλάκις, ἡμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ «ἱεροκήρυκες» διεψεύσαμεν καὶ ἔτι διαψεύδομεν τὰ ὅσα κηρύττομεν!

  Ἂς ἀποδειχθῶμεν, συνεπῶς «ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ», τύποι τῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ ὅσων προτιθέμεθα, ἵνα διδάσκωμεν, καὶ ἂς εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Κυρίου (θὰ) τρέχῃ καὶ (θὰ) δοξάζηται» (Β΄ Θεσσαλ. Γ΄ 1), ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς οἱ «διδάσκαλοι» θὰ ἔχωμεν «εὐπρόσδεκτον ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ.  Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr