Τί απέγινε το σώμα του μωρού μου;

 

Μετά την έκτρωση του μωρού της των 21 εβδομάδων, άρχισαν οι εφιάλτες για το πού κατέληξε το σώμα του μωρού της…

Από την Nancy Flanders,

για την ιστοσελίδα LiveAction

Λίγοι κάνουν αυτή την ερώτηση που αφορά στην άμβλωση: Τί γίνονται τα σώματα των μωρών που σκοτώνονται; Η Laura Mann, αν και έκανε αυτή την ερώτηση μετά την άμβλωση του μωρού της των 21 εβδομάδων, σε ηλικία μόλις 19 ετών, δεν έλαβε ποτέ απάντηση.

Η Mann εμφανίστηκε το 2019 στην εκπομπή The Victoria Derbyshire Show του BBC, και μίλησε για την άμβλωσή της στη κλινική Marie Stopes του Ηνωμένου Βασιλείου και τις συνέπειες που είχε αυτή η άμβλωση στην ίδια. Ο pro-life οργανισμός “Right to Life UK”, ανέβασε πρόσφατα στους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα απόσπασμα της συνέντευξης της Mann. Η ιστορία της είναι στενόχωρη να την ακούς, ενώ εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και σήμερα, 6 χρόνια μετά.

«Όταν πήγα και είπα ότι είμαι έγκυος, η πρώτη επιλογή που μου δόθηκε ήταν η άμβλωση», είπε η Mann. «Βγήκαμε από το δωμάτιο, μιλήσαμε για πέντε λεπτά, ξαναμπήκαμε και ήμουν τόσο φοβισμένη, τόσο μπερδεμένη. Δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Όλες οι φωνές γύρω μου εκείνη τη στιγμή μου έλεγαν ότι δεν μπορούσα να τα καταφέρω. Δεν θα τα κατάφερνα [να είμαι μητέρα στα 19 μου]. Ένιωσα τόση πίεση».

Οι άνθρωποι εκεί την έκαναν να πιστέψει ότι η άμβλωση ήταν η μόνη της επιλογή ακόμη και στις 21 εβδομάδες. Τα μωρά όμως που γεννιούνται σε αυτή την ηλικία έχουν καλές πιθανότητες επιβίωσης εφόσον τους δοθεί η κατάλληλη ιατρική φροντίδα. Νιώθοντας η νεαρή γυναίκα τη πίεση από τους εργαζόμενους στις αμβλώσεις, πίστεψε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να κάνει έκτρωση.

Η γυναίκα προχώρησε τελικά στην έκτρωση. Και συνέχισε στη περιγραφή της: «Όταν έφυγα από την κλινική, τότε άρχισε ο εφιάλτης μου. Εκ των υστέρων, κατάλαβα ότι δεν ενημερώθηκα σωστά για να πάρω την καλύτερη απόφαση εκείνη τη στιγμή. Όταν λοιπόν βγήκα από την κλινική Marie Stopes στο Brixton, μετά την έκτρωση, το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου ήταν «Πού είναι τώρα το μωρό μου; Τι συνέβη στο σώμα του μωρού μου;» Και συνέχισα να κάνω αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου. Η νοσοκόμα που με συνόδευε στην ανάρρωση, επειδή πονούσα πολύ και έκλαιγα, μου είπε: «Ανόητο κορίτσι, δεν κατάλαβες τι έκανες;» Αυτό με συντάραξε ακόμη περισσότερο και μου έφερε μεγάλη κατάθλιψη».

Η Laura πέρασε μήνες να αναρωτιέται πού να είναι το μωρό της. «Μήνα με το μήνα, συνεχίζονταν οι εφιάλτες και οι κρύοι ιδρώτες. Και πάντα το ερώτημα: «Τι έγινε με το σώμα αυτού του μωρού;»

Παρούσα στη τηλεοπτική συνέντευξη ήταν και η Caroline Gazet, γενική υπεύθυνη της κλινικής Marie Stopes UK, η οποία βιάστηκε να δώσει απάντηση στην ιστορία της Mann δηλώνοντας ότι «το 95% των γυναικών δεν μετανιώνουν για την άμβλωση» και ότι οι επιχειρήσεις που κάνουν αμβλώσεις δεν θέλουν να «φοβίσουν» τις ασθενείς περιγράφοντας λεπτομέρειες όταν εκείνες προσέρχονται για αμβλώσεις.

Για τη Mann, αυτή η απάντηση δεν ήταν ικανοποιητική. Τώρα έχει καταλάβει τί προκάλεσε η άμβλωση στο μωρό της, αλλά εξακολουθεί να αναρωτιέται γιατί δεν είχε ενημερωθεί εκ των προτέρων, όπως γίνεται σε οποιαδήποτε άλλη επέμβαση, στην οποία ο γιατρός θα της είχε εξηγήσει με λεπτομέρεια τί επρόκειτο να συμβεί.

«Γιατί με την άμβλωση υπάρχει τέτοια μυστικοπάθεια; Γιατί δεν μας ενημερώνετε για το  τί μας περιμένει και τί θα συμβεί στα μωρά μας; Δεν είναι θέμα εκφοβισμού των ανθρώπων. Είναι θέμα ενημέρωσης των ανθρώπων».

Η Mann δεν είναι η μόνη που λυπάται για την άμβλωσή της και ο ισχυρισμός της Gazet ότι το 95% των γυναικών δεν μετανιώνουν για τις αμβλώσεις τους είναι εξαιρετικά ανακριβής. Πιθανότατα η υπεύθυνη αναφέρεται στην έντονα προβληματική και ήδη αποδομημένη μελέτη Turnaway, η οποία ισχυρίζεται ότι το 95% των γυναικών που έκαναν αμβλώσεις θεωρούν ότι ήταν η σωστή απόφαση και το 90% των γυναικών που έκαναν εκτρώσεις δεν το μετάνιωσαν πέντε χρόνια αργότερα.

Αλλά αυτά τα δεδομένα είναι αναξιόπιστα. Μόνο το 27% από τις χιλιάδες των γυναικών που επιλέχθηκαν να δώσουν συνέντευξη για τις αμβλώσεις τους, στα πλαίσια της μελέτης, συναίνεσαν πραγματικά σε αυτή. Επιπλέον, μέχρι το τελευταίο έτος της μελέτης, η συμμετοχή στη μελέτη είχε μειωθεί στο μόλις 17%. Οι γυναίκες που στην αρχή είχαν τη μεγαλύτερη αίσθηση ανακούφισης για την άμβλωσή τους ήταν λιγότερο πιθανό να εξαφανίσθηκαν κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Είναι αρκετά ενδιαφέρον, παρά την έντονη μείωση της συμμετοχής, ότι η μελέτη έδειξε ότι στο τέλος της πενταετίας, μόνο το 4% των γυναικών που τους αρνήθηκαν τις αμβλώσεις (και που παρέμειναν στη μελέτη) εξακολουθούσαν να επιθυμούν να είχαν κάνει έκτρωση τα μωρά τους. Αυτό σημαίνει ότι από τις γυναίκες που δεν έκαναν άμβλωση (και συνέχισαν στη μελέτη), το 96% δεν μετάνιωσε που τους αρνήθηκαν την έκτρωση.
   

 
Και άλλες γυναίκες ομολόγησαν δημόσια τα άσχημα συναισθήματα που συνόδεψαν την έκτρωσή τους.

Η Gigi Davis, social media influencer και τώρα μητέρα 3 παιδιών, έχοντας κάνει πέντε εκτρώσεις, περιέγραψε τη ψυχολογία της το καιρό που προχωρούσε στις αμβλώσεις.

«Τις αποκαλώ στιγμές του blackout», δήλωσε. «Κάθε φορά που πήγαινα σε ένα ραντεβού για έκτρωση, «έκλεινα» κυριολεκτικά το μυαλό μου, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου. Έκλεινα τις αισθήσεις μου. Όποιος προσπαθούσε να μου μιλήσει εκείνη τη στιγμή, απλά τον απέκλεια. Προκαλούσα μια συσκότιση, ένα blackout στο μυαλό μου, όπως κάποιος που μεθά πολύ και δεν θυμάται τί συνέβη το προηγούμενο βράδυ ούτε τίποτα άλλο και το έκανα αυτό για να μπορέσω να κάνω το ραντεβού και να ασχοληθώ με τις συναισθηματικές συνέπειες αργότερα. Και αυτό λειτουργούσε προσωρινά, λειτουργούσε. Και μετά, όταν ξεπερνούσα τα συναισθήματα, όσο και αν διαρκούσαν, είτε ήταν εβδομάδες, είτε μήνες, τότε… με κάποιο τρόπο επέστρεφα στο φυσιολογικό και μετά μπορούσα να το ξανακάνω. Και μόνο όταν ξέφυγα από την εξαπάτηση και ομολόγησα τι έκανα, και ήμουν ειλικρινής για αυτό που έκανα, τότε ήταν που πραγματικά με χτύπησε όλος ο πόνος».

Η Davis πρόσθεσε, «Γνωρίζω λοιπόν πολλές γυναίκες… πηγαίνουν σε αυτά τα ραντεβού για άμβλωση και φαίνεται σαν να είναι εντάξει με αυτό. Φαίνεται σαν να είναι…σαν να ξύπνησαν εκείνο το πρωί και να σκέφτηκαν «ναι, είμαι έτοιμη για αυτό». Αλλά μπορώ να σας  εγγυηθώ ότι οι περισσότερες από αυτές μπλοκάρουν κάτι. Σβήνουν κάτι στην καρδιά τους για να μπορέσουν να διεκπεραιώσουν αυτή τη φρικτή πράξη».

Αυτό που σβήνουν είναι η φωνή της συνείδησης. Είναι η μυστική φωνή του Θεού, η φωνή της καρδιάς τους, η φωνή του παιδιού τους, που όλες θέλουν να προστατέψουν τη ζωή και να δώσουν τη χαρά στον νέο άνθρωπο να γεννηθεί. Μακάρι οι μητέρες να τις ακούσουν.

Πηγή: https://www.liveaction.org/news/abortion-nightmares-baby-body/?utm_campaign=lan&utm_medium=email&_hsmi=341329638&utm_content=daily_digest&utm_source=housefile

 πηγή: afistemenaziso.gr