Εἰς τὴν Ἑορτὴν τῆς Συνάξεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, Θεολόγου

  Τὴν 26ην τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε νὰ ἑορτάζεται ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τοῦτο πολὺ σοφὰ τὸ ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία μας, γιὰ τοῦτο ἕπεται τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Τιμᾶν καὶ μεγαλύνειν ἐμάθομεν πρῶτον μὲν καὶ κυρίως καὶ ἀληθῶς τὴν τοῦ Θεοῦ Γεννήτριαν καὶ τὰς Ἁγίας καὶ Ἀγγελικάς Δυνάμεις καὶ τοὺς ἐνδόξους Μάρτυρας, ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἁγίους ἄνδρας καὶ τούτων αἰτεῖν τὰς πρεσβείας», ὁρίζει ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.

  Ἡ Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ οἱ λόγοι τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας διέσωσαν τὴν πρέπουσα τιμὴ στὴν Ὑπεραγία

Θεοτόκο. Στὴν Ἑσπερινὴ Ἀκολουθία τῆς Συνάξεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς Θεοτοκίον ψάλλομε «Χωρίον χωρητικόν, τοῦ ἀχωρήτου Πλαστουργοῦ γέγονας, τοῦτον σαρκὶ χωρήσασα, Κεχαριτωμένη Πανάχραντε». Αὐτοτελῶς ἐὰν ἐκλάβομε τὸ Θεοτοκίον, τὸ νόημα τῆς Ἑορτῆς σαφῶς καταδεικνύει.

  Ἂν παρατηρήσει κανεὶς τὴν ὑμνολογία τῆς Ἑορτῆς τῆς Συνάξεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, θὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἀμεσότητα τῆς σχέσης μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Τὰ Στιχηρὰ Προσόμοια, τὰ Στιχηρὰ Ἰδιόμελα, τὰ Δοξαστικά, τὸ Κάθισμα, οἱ Εἱρμοί, τὸ Ἐξαποστειλάριον αὐτόμελον κλπ. ἀναφέρονται στὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.

  Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε «Μέσα στὴν εὐλάβειά μας πρὸς τὴν Παν­αγία καὶ τοὺς Ἁγίους κρύβεται ἡ πολλὴ εὐλάβειά μας πάλι γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Τριαδικὸ Θεό».

  Στὴν περιοδικὴ ἔκδοση “Ὅσιος Γρηγόριος’’ τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, διασώζεται ἡ συνομιλία τοῦ Γέροντο Παϊσίου, μὲ ἕνα νέο ποὺ παρασύρθηκε ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες. Στὴν παρατήρηση-ἐρώτηση τοῦ νέου «Ἡ Ἁγία Γραφὴ διδάσκει ὅτι μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σώζει. Στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παρακαλοῦμε καὶ τὴν Παναγία νὰ μᾶς σώσει. Εἶναι σωστό;», ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀπάντησε «Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ μοναδικὸς Σωτήρας. Αὐτὸς πρόσφερε τὸν ἑαυτό Του γιά μᾶς. Ἄκου τώρα. Ἂν ἤσουν κάποιος μεγάλος μὲ ἐξουσία καὶ πήγαινες σὲ μία πόλη μὲ τὴ μάνα σου, ὅλοι ποὺ θὰ σὲ περίμεναν ἐκεῖ θὰ σὲ χαιρέταγαν καὶ σένα καὶ τὴ μάνα σου, θὰ ἔλεγαν καὶ τὰ καλύτερα λόγια γι’ αὐτὴν κι ἂς μὴ γνώριζαν τίποτα γιὰ τὴν ἴδια. Ἐσὺ ποὺ θὰ τ’ ἄκουγες, θὰ χαιρόσουν, θὰ καμάρωνες γιὰ τὴ μάνα σου. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς χαίρεται καὶ καμαρώνει γιὰ τὴν μάνα Του, ὅταν ἀκούει νὰ λέμε καλὰ λόγια γι’αὐτήν. Κοίτα. Ἂν μία φτωχιὰ πήγαινε στὴ μάνα σου καὶ τὴν παρακαλοῦσε νὰ σοῦ ζητήσει νὰ τὴν διορίσεις σὲ μία θέση κι ἐσὺ ἔκαμνες τὴ χάρη τῆς μάνας σου, τότε ἐκείνη ἡ φτωχιὰ θὰ ἔλεγε ὅτι ἡ μάνα σου τὴν ἔσωσε, ἂν καὶ ἐσὺ τὴν διόρισες. Ἔ, ἔτσι κι ἐμεῖς λέμε ἡ Παναγία νὰ μᾶς σώσει καὶ ὁ γιός Της ποὺ ἔχει τὴν ἐξουσία, ἀλλὰ εἶναι καὶ ταπεινός, χαίρεται νὰ μᾶς ἀκούει νὰ λέμε καλὰ λόγια γιὰ τὴ μάνα Του». Ἡ διήγηση ἁπλή, ἁπλούστατη θὰ ἔλεγε κανείς, ὅμως τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ νέος ὠφελήθηκε πνευματικὰ καὶ ὁ κίνδυνος τῆς πλάνης τῶν Προτεσταντῶν διαλύθηκε, καταδεικνύει τὸ βάθος καὶ τὴ ἀλήθεια τῶν λόγων του.

  Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἐπεξηγεῖ αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἐφέσου, ἀναφερόμενος στὴν Θεοτόκο, λέγει «…τῷ Υἱῷ συμβασιλεύουσα καὶ αἰτοῦσα τὴν τῶν πταισμάτων ἡμῶν ἄφεσιν».

  Ὁ Γέροντας Πορφύριος εἶχε πεῖ γιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο «Ἡ Ἐκκλησία μας πολὺ τιμάει τὴν Παναγία μας….Σ’ αὐτὴν κατέφευγα, ὅ,τι κι ἄν μοῦ συνέβαινε». Ο  Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξαδρείας εἰς τὴν ὁμιλία του “Εἰς  τὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον’’ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο «σκῆπτρον τῆς Ὀρθοδοξίας», τὴν ἐκάλεσε. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφέρει εἰς τὸν Λόγον του «Εἰς τὴν Κοίμησιν», «Διά τοῦτο τὸ γεννῆσαν εἰκότως σῶμα συνδοξάζεται τῷ γεννήματι δόξῃ θεοπρεπῇ καὶ συνανίσταται».

  Οἱ ἀκρότητες τόσο τῶν Παπικῶν, ὅσο καὶ τῶν Προτεσταντῶν, γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, εἶναι τὸ ἐπακόλουθο τῆς ἀποκοπῆς των ἀπὸ τὴ Μία Ἁγία Ἐκκλησία. Ἀπὸ τὴ μία ἡ αὐθαιρεσία τῶν Παπικῶν μὲ τὴν Ἄσπιλο Σύλληψη καὶ τὴ Μαριολατρεία καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἀπαράδεκτη καὶ μειωτικὴ στάση τῶν Προτεσταντῶν ἀπέναντι στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας.

  Ὡς γνωστὸν οἱ Παπικοὶ τὸν 1140 μ.Χ. θέσπισαν ἑορτὴ τῆς Ἀσπόρου Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου. Τὸ 1854 μ.Χ. μὲ τὸ Πάπα Πιὸ Θ΄ θεσπίστηκε ὡς δόγμα.

  Ἡ Μαριολατρεία τῶν Παπικῶν δὲν ἀποτελεῖ τὴν πρέπουσα τιμὴ τῆς Παναγίας μας. Ὁ Μητροπολίτης Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, ἀναφερόμενος στὴν Μαριολογία, λέγει ὅτι παραμορφώνει τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.

  Στὴν Ἑσπερινὴ Ἀκολουθία τῆς Συλλήψεως τῆς Ἁγίας Ἄννης, στὰ Στιχηρὰ Προσόμοια ψάλλομε «Πάλαι προσευχομένη πιστῶς, Ἄννα ἡ σώφρων, καὶ Θεῷ ἱκετεύουσα, Ἀγγέλου φωνῆς ἀκούει, προσβεβαιοῦντος αὐτῇ, τὴν τῶν αἰτουμένων θείαν ἔκβασιν…». Παρακάτω στὴν Ἀκολουθία ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς «Ζεῦγος καρπογονεῖ τὸ σεπτόν…», τὸ ὁποῖον ξεκάθαρα δὲν παραπέμπει στὴν Ἄσπιλο Σύλληψη.

  Δὲν ὑπῆρξε Ἄσπορος Σύλληψις, ἀλλὰ τὰ δεσμὰ τῆς ἀτεκνίας λύθηκαν «Σήμερον τῆς ἀτεκνίας δεσμὰ διαλύονται τοῦ Ἰωακεὶμ γὰρ καὶ τῆς Ἄννης εἰσακούων Θεός, παρ’ ἐλπίδα τεκεῖν αὐτοὺς σαφῶς, ὑπισχνεῖ­ται θεόπαιδα…», ψάλλομε στὴν Ἑσπερινὴ Ἀκολουθία τῆς Συλλήψεως τῆς Ἁγίας Ἄννης.

  Ὅσον ἀφορᾶ τὸ μειωτικὸ ἀτόπημα τῶν Προτεσταντῶν γιὰ τὴ Θεοτόκο, ἀπάντηση δίνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Εἴ τις οὐ Θεοτόκον ὁμολογεῖ τὴν Ἁγίαν Παρθένον χωρὶς ἐστι τῆς θεότητος».

 πηγή: orthodoxostypos.gr