Ὁ κίνδυνος τῆς γιόγκα καὶ τοῦ διαλογισμοῦ

  Ἡ λέξη «Γιόγκα» προέρχεται ἀπὸ τὴ σανσκριτικὴ ρίζα «Yuj», ποὺ σημαίνει «ἑνώνομαι» ἢ «ζυγώνω» ἢ «ἑνώνω». Σύμφωνα μὲ τὶς γραφὲς τῆς Γιόγκα, ἡ πρακτικὴ τῆς Γιόγκα ὁδηγεῖ στὴν ἕνωση τῆς «ἀτομικῆς συνείδησης» μὲ τὴ λεγόμενη «Παγκόσμια Συνείδηση».

  Ὁ στόχος τῆς γιόγκα εἶναι νὰ συνδέσεις τὴ θέλησή σου μὲ «τὸ φίδι Κουνταλίνι» (ψευδὴς «θεϊκὴ» ἐνέργεια στὸ σῶμα) καὶ νὰ τὴν ἀνυψώσεις σὲ «Σίβα» (ἕνα δαίμονα) καὶ νὰ βιώσεις τὸν «ἀληθινὸ» ἑαυτό σου (ποὺ σημαίνει πνευματικὴ ἐξαπάτηση). Ὅλα τὰ μονοπάτια τῆς γιόγκα συνδέονται μεταξύ τους σὰν κλαδιὰ δέντρου. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ γιόγκα προσπαθεῖ νὰ ἑνώσει τὸ μυαλὸ/σῶμα ἢ τὸν ἑαυτό σου μὲ τὸν Shiva (ἕνα δαίμονα). Ὁ ἀπώτερος στόχος τῆς γιόγκα εἶναι νὰ ἀφυπνίσει τὴν «κουνταλίνι (δηλαδὴ σατανικὴ) ἐνέργεια

κουλουριασμένη στὴ βάση τῆς σπονδυλικῆς στήλης» στὴν εἰκόνα ἑνὸς φιδιοῦ (Σατανᾶ).

  Μέσῳ τῆς γιόγκα, σιγὰ σιγά, «ἐκμεταλλεύεται τὸ shakti» (τὸ shakti εἶναι ἡ σατανικὴ δύναμη), τὴν ὁποία οἱ γιόγκι ἀναφέρουν ὡς «θεϊκὴ Μητέρα», ἡ ὁποία στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ «σκοτεινὴ θεά», ποὺ συνδέεται μὲ ἄλλους σημαντικοὺς «ἰνδουιστὲς θεοὺς» (τοὺς δαίμονες). Αὐτὴ ἡ ἐνέργεια ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν πρακτικὴ τῆς γιόγκα δὲν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Εἶναι ἀπάτη νὰ πιστεύεις ὅτι ἡ πρακτικὴ μὲ τὴ γιόγκα φέρνει εὐεξία. Αὐτὸ ποὺ βιώνουν οἱ ἄνθρωποι σὰν εὐεξία καὶ χαλάρωση εἶναι μιὰ «ἐσωτερικὴ εἰρήνη», ποὺ προέρχεται ἀπὸ μιὰ ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία ὑπεροχῆς ἔναντι τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ποὺ δὲν κατέχουν αὐτὰ τὰ «ἱερὰ μυστικὰ» γιὰ βαθύτερη πνευματικὴ ζωή.

  Ἡ γιόγκα εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸν Ἰνδουισμὸ καὶ τὸν Θιβετιανὸ Βουδισμό. Οἱ στάσεις τῆς γιόγκα δὲν εἶναι θρησκευτικὰ οὐδέτερες. Ὅλες οἱ «κλασσικὲς ἀσάνες» ἔχουν πνευματικὴ σημασία. Ἄλλωστε, πολλὲς εἶναι οἱ στάσεις τῆς γιόγκα, ὅπου ὁ ἀσκούμενος παίρνει ἐπακριβῶς τὶς στάσεις, ὅπως αὐτὲς ἀπεικονίζονται νὰ τὶς παίρνουν ἰνδουιστικὲς θεότητες σὲ εἰκονογραφίες ποὺ ἀναπαριστοῦν αὐτὲς τὶς θεότητες. Καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ προφητάναξ Δαυὶδ “οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια” (ψαλμὸς Ε΄, 5). Γιὰ παράδειγμα, αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται «Χαιρετισμοὶ στὸν Ἥλιο», —ἴσως ἡ πιὸ γνωστὴ σειρὰ «ἀσάνας», ἢ στάσεων, τῆς χάθα γιόγκα εἶναι κυριολεκτικὰ μία ἰνδουιστικὴ τελετουργία, εἰδωλολατρία. Συνίσταται σὲ μία ὁλόκληρη σειρὰ τελετουργικῶν λατρείας στὸν ἥλιο ὡς «θεό», νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε γι’αὐτὴ τὴν πηγὴ ἐνέργειας. Ἡ γιόγκα παίρνει τὸν ἥλιο ὡς «θεό», πέφτοντας σὲ μία ξεκάθαρη δαιμονικὴ καὶ εἰδωλολατρικὴ πρακτική. Τέλος, στὴ Γιόγκα, εἶναι ἡ «θεὰ Κάλι» (ἡ ὁποία εἶναι ἡ θεὰ τοῦ θανάτου), ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἑνώσει τοὺς ἀσκούμενους τῆς γιόγκα μέσῳ τοῦ «shakti» (σατανικὴ δύναμη), μὲ τὸν «Shiva» (ἕνα δαίμονα). Σημαίνει ὅτι εἶναι ἡ ἕνωση μὲ δαίμονες μέσῳ τῆς ἐξαπάτησης μίας φαινομενικῆς «ἀθῴας» καὶ «προγονικῆς» δραστηριότητας τοῦ Ἰνδουισμοῦ.

  Ἐπίσης, πολὺ διαδεδομένος στὴν Δύση εἶναι ὁ Ταντρικὸς Βουδισμὸς ἢ ὁ Θιβετιανὸς Βουδισμός, τοῦ ὁποίου πνευματικὸς ἡγέτης εἶναι ὁ Δαλάι Λάμα, μὲ βοηθούς του πολλοὺς ἄλλους «δασκάλους», οἱ ὁποῖοι μαθήτευσαν σὲ «μοναστήρια» καὶ «ἀσκηταριὰ» τοῦ Θιβὲτ κοντὰ σὲ ἐπιφανεῖς Θιβετιανοὺς Δασκάλους καὶ μάγους τοῦ Ταντρικοῦ Βουδισμοῦ καὶ ἄλλων δαιμονικῶν διδασκαλίων ποὺ διδάσκουν «τὰ μυστικὰ τῆς φύσης» τοῦ νοῦ. Αὐτὲς οἱ διδασκαλίες διακατέχονται ἀπὸ πληθώρα «διδασκαλιῶν» καὶ πρακτικῶν ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος ἕνα «φωτισμένο ὂν» ἀπελευθερωμένο ἀπὸ τὴν «σαμσάρα», τὶς μέριμνες καὶ ἔννοιες τοῦ κόσμου τούτου, ὄχι ὅμως σὰν Χάρη καὶ δῶρο ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ ἀλλὰ σὰν ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς «ἄσκησης» ποὺ ἐμπεριέχει κυρίως τὴν ἐμπλοκὴ τοῦ ἀνθρώπου σὲ ὅλου τοῦ εἴδους τὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες καὶ ἄλλες δραστηριότητες ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ ἐρεθίσουν ὅλα τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ὀργή, ζήλια, σαρκικὲς ἡδονὲς κ.τ.λ., ἔτσι ὥστε αὐτὰ τὰ πάθη ἀντὶ νὰ ἐνοχλοῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ ἐλέγχουν τὴν συν­είδησή του, γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴν μετάνοια, τὸν ὁδηγοῦν στὸ νὰ χρησιμοποιεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ πάθη σὰν δῆθεν «καύσιμα» στὸ νὰ προχωρήσει στὴν πνευματική του ζωὴ καὶ νὰ ἀποκτήσει «πνευματικὲς» ἐμπειρίες, ὅπως τὴν ὅραση διαφόρων φώτων καὶ ἄλλων πνευμάτων.

  Ἂς κρατηθοῦμε λοιπὸν μακρυὰ ἀπὸ σατανικὲς πρακτικὲς (γιόγκα) ποὺ ὕπουλα μᾶς παρασέρνουν μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴ διδασκαλία καὶ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, καὶ μᾶς ρίχνουν στὰ δίκτυα τοῦ μισόκαλου διαβόλου. Ἂν πραγματικὰ θέλουμε νὰ ἔλθει ἡ κατὰ Θεὸν Εἰρήνη στὴν ψυχή μας, ὁ ἁγιασμὸς καὶ ὁ φωτισμὸς στὴ ζωή μας, ἂς ἀκολουθήσουμε τὴν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας. Μᾶς χρειάζεται ἕνας καλὸς πνευματικὸς ἐξομολόγος, νὰ ἔχουμε μυστηριακὴ ζωὴ (νὰ μετέχουμε στὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας) καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν ἄσκηση τῆς νηστείας, τῆς ἐγκράτειας ἀπὸ τὰ πάθη. Βοηθοῦν ἐπίσης οἱ μετάνοιες, ἡ νοερὰ προσ­ευχὴ μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ πνευματικοῦ μας, καὶ ἡ ἀνάγνωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ Πατερικῶν βιβλίων. Μὲ αὐτὰ πραγματικὰ ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ δαιμονικὲς ἐνέργειες καὶ ἐπιτυγχάνει τὸν ἁγιασμό, τὸν κατὰ Χριστὸ φωτισμὸ τοῦ νοῦ καὶ εἰσέρχεται καὶ βιώνει ἀπὸ ἐδῶ, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του.

Μὲ ἐν Χριστῷ ἀγάπη

ἐκ τοῦ Γραφείου κατὰ τῶν αἱρέσεων

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πάφου