Ολίγα περί γλωσσολαλιάς

 π. Στέφανος Στεφόπουλος

ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑΣ

 

Μίλησαν οι Απόστολοι στην κυριολεξία τις γλώσσες πού αναφέρονται στη Γραφή; (Πράξ. β’ 9-11). Αυτό που γνωρίζουμε είναι πώς οι απόστολοι μιλούσαν και ο καθένας από τούς ακροατές τους άκουγε στη δική του διάλεκτο (Πράξ. β’ 6-8).

Ήταν το ξεκίνημα του κηρύγματος, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος σε μια εποχή που η «γη» ήταν χέρσα! Σημείο πώς πολλά έθνη θα έλθουν στην Εκκλησία και σε όλες τις γλώσσες θα δοξαστεί το όνομά Του. Σύμβολο ενότητας και ακύρωση της Βαβέλ, όπου έγινε η σύγχυση των γλωσσών!

 

1) Η ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Πράξεις Αποστόλων)

Στην πατερική Γραμματεία μπορούμε να διακρίνουμε δύο γνώμες σχετικά με τη φύση αυτών πού ακούγονταν.

• Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος (Και όπως όταν εκτίζετο ο πύργος της Βαβέλ η μία γλώσσα διηρέθη εις πολλάς, έτσι τότε αι πολλαί γλώσσαι ήλθον εις ένα άνθρωπον και ο ίδιος ωμίλει και την περσικήν και την ρωμαϊκήν και την ινδικήν και άλλας πολλάς γλώσσας, διότι τον εδίδασκε το άγιον Πνεύμα. και το χάρισμα αυτό ωνομάζετο χάρισμα γλωσσών, επειδή ημπορούσε όποιος το ελάμβανε να ομιλή αμέσως πολλάς γλώσσας.). Την ίδια άποψη έχουν και οι άγιοι Γρηγόριος ο Θεολόγος και Κύριλλος Ιεροσολύμων, ότι δηλαδή οι Απόστολοι δεν μιλούσαν εβραϊκά, αλλά ξένες γλώσσες (Αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Διδαχή 17 § 16 ΕΠΕ 2,239-241). (Ομιλία 41, Εις την αγίαν Πεντηκοστήν 15 ΕΠΕ 5, σ. 144)
• Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης & Άγιος Πορφύριος : Αυτοί μιλούσαν εβραϊκά, αλλ’ ο «κάθε άνθρωπος τούς άκουγε να ομιλούν στη δική του γλώσσα» (Κατά Ευνομίου Β’ ΕΠΕ2 σ. 446-448)

2) Η ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ ΣΑΝ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ (Α’ Κορινθίους)

Το ερωτηματικό: «ὁ γὰρ λαλῶν γλώσσῃ»  (Α’ Κορινθίους, ιδ’ 2). Δέν είναι τό ίδιο μέ τήν γλωσσολαλιά της Πεντηκοστής αλλά το προσωπικό και ιδιωτικό χάρισμα της νοεράς προσευχής.

• Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος ταυτίζει τα είδη των γλωσσών όπως «γλώσσα ευχαριστίας» (Α’ Κορινθίους ιδ’ 16), «γλώσσα δοξολογίας» (Α’ Κορινθίους ιδ’ 15), και «γλώσσα ψαλμωδίας» (Α’ Κορινθίους ιδ’ 15) – με το αποστολικό χάρισμα τής κατανόησης στην Πεντηκοστή και ύστερα ομολογεί ότι «είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεκαθαρισθεί η όλη περικοπή» «Τούτο άπαν τό χωρίον σφόδρα έστιν ασαφές. την δε ασάφειαν ή των πραγμάτων άγνοιά τε και έλλειψις ποιεί των τότε μεν συμβαινόντων, νυν δε ου γινομένων». (Αγίου Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις την Α’ προς Κορινθίους)

Ένα άλλο είδος γλωσσολαλιάς είναι το «λαλείν γλώσση» (Α’ Κορ. ιδ’ 2-5). Γιατί η γλωσσολαλιά των αποστόλων είχε σαν σκοπό το κήρυγμα, όμως «ο λαλών γλώσση ουκ ανθρώποις λαλεί, αλλά τω Θεώ, ουδείς γάρ ακούει, πνεύματι δέ λαλεί μυστήρια» (Α’ Κορ. ιδ’ 2). «ὁ γὰρ λαλῶν γλώσσῃ οὐκ ἀνθρώποις λαλεῖ ἀλλὰ τῶ θεῷ· οὐδεὶς γὰρ ἀκούει πνεύματι δὲ λαλεῖ μυστήρια»

Μετάφραση Βάμβα

«ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν· διότι ουδείς ακούει αυτόν, αλλά με το πνεύμα αυτού λαλεί μυστήρια…»

King James 

‘’Διότι εκείνος που ομιλεί σε μια άγνωστη γλώσσα, δεν ομιλεί προς τους ανθρώπους, αλλά προς τον Θεό, διότι κανένας άνθρωπος δεν καταλαβαίνει’’ – Η λέξη «unknown» (=άγνωστη) προστίθεται στη λέξη «tongue» (=γλώσσα) της έκδοσης KJV στην Α’ προς Κορινθίους 14,2,3,4,16,20, 29

Ερμηνεία Αγίου Νικήτα Στηθάτου:

 «Τα είδη των γλωσσών, που αναφέρονται από τον απόστολο Παύλο, δεν είναι ούτε ξένες γλώσσες, ούτε άναρθρες κραυγές, αλλά ‘’προσευχή ή ψαλμωδία εσωτερική εν γλώσση’’ ή αλλιώς ως ‘’καρδιακή προσευχή’’»

 

 4) Το ρήμα “ακούω” στην Κ.Δ.

«ὁ γὰρ λαλῶν γλώσσῃ οὐκ ἀνθρώποις λαλεῖ ἀλλὰ τῶ θεῷ• οὐδεὶς γὰρ ἀκούει πνεύματι δὲ λαλεῖ μυστήρια»

1. Στη μετάφραση της Κ.Δ. υπό των καθηγητών Καραβιδόπουλο, Γαλάνη, Βασιλειάδη και Γαλίτη, το ρήμα προσδιορίζεται ερμηνευτικά διαφορετικά: «…κανείς δεν τον καταλαβαίνει, αλλά με τη δύναμη του Πνεύματος εκφράζει ακατάληπτες αλήθειες».
2. Στη μετάφραση της Κ.Δ. υπό τους καθηγητές Λούβαρι και Χαστούπη, το επίμαχο χωρίο μεταφράζεται ακολούθως: «…διότι ουδείς εκ των ακουόντων κατανοεί τα εις άγνωστον γλώσσαν λεγάμενα, δια του Πνεύματος δε ομιλεί περί αποκεκρυμμένων αληθειών».
3. Στο λεξικό της Κ.Δ. υπό του Σωφρονίου Ευστρατιάδου Μητροπολίτου Λεοντοπόλεως, διαβάζουμε τα εξής: «εννοώ, καταλαμβάνω, απολύτως», Ματθ. ιγ, 16 «υμών δε μακάριοι οι οφθαλμοί, ότι βλέπουσι, και τα ώτα υμών, ότι ακούουσιν». Α’ Κορ. ιδ, 2-τί, Μάρκ. δ,33 (τον λόγον). Γαλ. δ,21.

Το χάρισμα στο επίμαχο σημείο δεν είναι κάτι που δεν ακούγεται και ασκείται σιωπηλά, ή εσωτερικά, αλλά κάτι που ακούγεται και χρειάζεται από τον ακροατή ή να έχει το ίδιο χάρισμα, ή ο λαλών να έχει ερμηνεία ώστε να μπορεί να το εκφράσει και στα υπόλοιπα μέλη της εκκλησιαστικής κοινότητας.

 

Η ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Στους πεντηκοστιανούς υπάρχει:

Α) Ως Σημείο λήψεως του Αγίου Πνεύματος -όπως την ημέρα της Πεντηκοστής παρουσιάστηκε στους Αποστόλους

Β) Ως Χάρισμα για τον πιστό που θα μιλήσει πάνω από μια ξένες γλώσσες.

Όμως δεν παρατηρούμε:

 α) Πύρινες γλώσσες, β) βίαιη πνοή

Παρατηρούμε:     

• άναρθρες κραυγές,
• επιφωνήματα με εναλλαγές γνωστών ξένων λέξεων.
• «μπέρδεμα» της γλώσσας και εκπαίδευση σε αυτό!
• μαρτυρία πεντηκοστιανού από ομιλία που έκανε σε σύναξη της ΕΑΕΠ πριν ένα χρόνο: «…μια μέρα μετά την εκκλησία ο ποιμένας είπε ότι “όποιος θέλει να λάβει Άγιο Πνεύμα να έρθει μπροστά“. Μου είπαν ότι πρέπει να πάω κι ότι δεν θα παρουσιαστεί ξανά τέτοια ευκαιρία και πήγα. Ο ποιμένας μου είπε ότι “αν μπερδευτεί η γλώσσα μου είναι από τον Κύριο και να το αφήσω.” Εγώ όμως φοβόμουν…».

ΧΑΡΙΣΜΑ ΠΟΥ ΕΠΑΥΣΕ

Απ. Παύλος: «μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων; μη πάντες γλώσσαις λαλούσι; μη πάντες διερμηνεύουσι; ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα. και έτι καθ’ υπερβολήν οδόν υμίν δείκνυμι». (Α’ Κορ. ιβ’ 30-31)

Ειρηναίος: ενώ σ’ ένα σημείο αναφέρει γλωσσολαλιές, σε άλλο απαριθμώντας τα πνευματικά χαρίσματα, τις παραλείπει. Αυτό σημαίνει ότι στις ημέρες του άρχισε να εκλείπη το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. (Έλεγχος ψευδωνύμου γνώσεως, απόσπασμα 11).

Άγιος Ιουστίνος: «Διάλογος προς Τρύφωνα» αναφορά σε χαρίσματα, όχι όμως στη γλωσσολαλιά. (πρβλ. 39, 2) γεννήθηκε γύρω στο 110 μ.Χ. Έζησε στην Παλαιστίνη, στην Κόρινθο, στην Αθήνα, ιδιαίτερα στην Ρώμη.

Ωριγένης (185 μ.Χ.). Στο «Κατά Κέλσου» ελέγχονται και τα χαρίσματα των χριστιανών και αντιπαρατίθενται «χαρίσματα των εθνικών». Για γλωσσολαλιά δεν γίνεται λόγος. «Σημεία του Αγίου Πνεύματος, κατ’ αρχάς μεν της Ιησού διδασκαλίας, μετά δε την ανάληψιν αυτού πλείονα εδείκνυντο, ύστερον δε ελάττονα- πλην και νυν έτι ίχνη εστίν αυτού παρ’ ολίγοις, τας ψυχάς τω λόγω και ταίς κατ’ αυτόν πράξεσι κεκαθαρμένοις» (Κατά Κέλσου, ζ’ 8).

Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας σημειώνει ότι η ικανότητα να γίνει κάποιος κατανοητός από εκείνους που τον ακούν, αλλά ομιλούν άλλες γλώσσες, δόθηκε κατ’ οικονομίαν σ’ ένα συγκεκριμένο χρόνο ως απάντηση σε ειδική ανάγκη. (Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εις την Α Κορινθίους, 12,9-11, PG 74, 888C)

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: διότι τι νόημα μπορούσε να έχει το κήρυγμά τους σε μία συγκεκριμένη γλώσσα για εκείνους που μιλούσαν άλλη γλώσσα; (Ομιλία εις το Άγιο Πνεύμα, ΕΠΕ 11.54).

Άγιος Αυγουστίνος: «Τα πρώτα χρόνια το Άγιο Πνεύμα έπεφτε σ’ αυτούς που πίστευαν κι εκείνοι μιλούσαν με γλώσσες που δεν είχαν μάθει, καθώς το Άγιο Πνεύμα τους έδινε λόγο. Αυτά ήταν σημεία προσαρμοσμένα στην εποχή. Γιατί ήταν ταιριαστό να υπάρχει αυτό το σημείο του Αγίου Πνεύματος σ’ όλες τις γλώσσες, για να δείξει ότι το Ευαγγέλιο του Θεού επρόκειτο να διαδοθεί μέσα από όλες τις γλώσσες σε όλη την οικουμένη. Αυτό έγινε ως σημείο, και πέρασε».

«Αναμένεται τώρα ότι αυτοί που θα χειροθετηθούν, θα πρέπει να γλωσσολαλούν; Ή όταν χειροθετήσαμε αυτά τα παιδιά, περίμενε κανείς από σας να δει αν θα γλωσσολαλήσουν; Κι όταν είδε ότι δεν γλωσσολαλούν ήταν κανείς από σας τόσο διεστραμμένος στην καρδιά ώστε να πει ‘’αυτοί δεν έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα’’;». (Ομιλίες στον Ιωάννη, IV:10)

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «Παλαιά πολλοί προσεύχονταν σε ξένη γλώσσα… Περσικά ή λατινικά χωρίς ο νους τους να γνωρίζη αυτό πού λεγόταν στην ξένη γλώσσα» (ομιλία 35η στην Α’ Κορινθίους)

«Για ποιόν λοιπόν λόγο αυτή η χάρις (δηλ. η γλωσσολαλιά) περιωρίσθηκε κι εξαφανίσθηκε τώρα από τους ανθρώπους; Αυτό έγινε, όχι γιατί ο Θεός μας περιφρόνησε, αλλά γιατί μας τίμησε υπερβολικά. Πώς; Θα σάς το πω. Οι άνθρωποι τότε ήταν πιο ανόητοι, …το μυαλό τους ήταν ακόμη πιο παχύ και πιο αναίσθητο… Εγώ λοιπόν τώρα δεν έχω ανάγκη από υπερφυσικά σημεία. Γιατί; Διότι έμαθα να πιστεύω στον Δεσπότη Χριστό και χωρίς να μου δώση υπερφυσικό σημείο…» (Α’ ομιλία Στην Πεντηκοστή)

 

ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ:

• Στον απόστολο Πέτρο στις 2 επιστολές του που εγράφησαν μετά το 60 μ.Χ
• Στην Καθολική επιστολή του Ιούδα του Αδελφοθέου που εγγράφει περί το 70 μ.Χ
• Στις 3 επιστολές του Ιωάννου του θεολόγου και την Αποκάλυψη που γράφηκαν πιο αργά από όλα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης στην δεκαετία του 90.

Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς αναφέρει: Διο και οι λαλούντες ξένας γλώσσας εκ της των δαιμόνων επιπνοίας εξεστηκότες εαυτών εισι. (Φιλοκαλία Δ’ σελ. 126).

• Στο Μοντανισμό «λαλείν εκφρόνως και ακαίρως και αλλοτριοτρόπως», και το «ξενοφωνείν» (Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορία Ε’ 7 και 9).
• Στον Πνευματισμό – Στο Ισλάμ (ορχούμενους δερβίσηδες) -Στις Πυθίες – Στις «φωτισμένες» – Στους Ουγενότους τον ΙΖ’ αιώνα -Στους Κουάκερους – Στους Μορμόνους

ΔΙΑΦΟΡΕΣ

• Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες ήταν κατανοητές και σαφείς σε όλους, (Πράξεις β’ 8,11), ενώ στην Κόρινθο η γλωσσολαλιά ήταν ακατανόητη στους ακούοντες. (Α’ Κορινθίους ιδ’ 27,28).
• Στις Πράξεις ο σκοπός των γλωσσών ήταν να φανεί στους γύρω η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, και η αυθετικότητα και το Θεϊκό κύρος του Χριστιανικού κηρύγματος, (Πράξεις η’ 16,17, ι’ 44,45), ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου, η γλωσσολαλιά γινόταν για την προσωπική οικοδομή του γλωσσολάλου. (Α’ Κορινθίους ιδ’ 4).
• Στις Πράξεις των Αποστόλων, δεν χρειαζόταν ερμηνευτής, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου ο ερμηνευτής ήταν απαραίτητος. (Α’ Κορινθίους ιδ’ 28).
• Στις Πράξεις οι γλωσσολάλοι μιλούσαν στους ανθρώπους, ενώ στην Κόρινθο μιλούσαν «τῷ Θεῶ» (Α’ Κορινθίους ιδ’ 2).
• Στις Πράξεις οι ξένοι που άκουγαν τις γλώσσες «εξεπλήτοντο και εθαύμαζον», (Πράξεις β’ 7), ενώ στην Κόρινθο, ο Παύλος προειδοποιεί ότι οι άπιστοι θα περνούσαν τους γλωσσολάλους της Εκκλησίας, για «(δαιμονισμένους». (Α’ Κορινθίους ιδ’ 23).
• Στις Πράξεις η ομιλία γλωσσών, ήταν προφορική, κατανοητή και γνωστές ομιλούμενες γλώσσες, («ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού», Πράξεις β’ 11, ι’ 46), Στην Εκκλησία της Κορίνθου όμως, η γλωσσολαλιά ήταν μυστική προσευχή, (μονόλογος), η αυτοσχέδια ψαλμωδία. (προσεύξομαι τῷ πνεύματι, προσεύξομαι δὲ καὶ τῷ νοΐ• ψαλῶ τῷ πνεύματι, ψαλῶ δὲ καὶ τῷ νοΐ, Α’ Κορινθίους ιδ’ 15), ακατανόητη στους παρισταμένους. (Α’ Κορινθίους ιδ’ 23).
• Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες ήταν φαινόμενο που εκδηλώθηκε μόνο σε ειδικές περιστάσεις, για να δοθεί κύρος στο ευαγγελιστικό μήνυμα των αποστόλων, από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, (περιπτώσεις Πεντηκοστής, Καισσάρειας, Εφέσου). Στην Εκκλησία της Κορίνθου όμως, η γλωσσολαλιά ήταν συνήθης Εκκλησιαστική λειτουργία.

 
 
πηγή: entaksis.gr