Κυριακή του Σπορέως

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

  «Τό δέ ἐν τῇ καλῇ γῇ οὗτοί εἰσιν οἵτινες καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ». Ἡ ὑπομονή καί ἡ σταθερότητα συνοδεύουν πάντοτε ὡς γνήσιες πνευματικές θυγατέρες τήν ἀνδρεία, μία δηλαδή ἀπό τίς τέσσερις δυνάμεις τῆς ψυχῆς.

Καρποφοροῦν μέ καρτερία, τίς ἐντολές, δεικνύοντας ὑπομονή εἰς τάς θλίψεις, τούς πειρασμούς καί εἰς ὅλα τά προσκόμματα πού συναντοῦμε οἱ πιστοί εἰς τήν ἄσκησιν τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Τόνιζε μέ νόημα ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Καλές ὑπομονές, παιδί μου, καί νά θυμᾶσαι…, ὑπακοή, ὑπακοή,ὙΠΑΚΟΗ…».

Συνέδεε, ἁγία γερόντισσα, τό χάρισμα τῆς ὑπομονῆς, μέ τό χάρισμα τῆς ὑπακοῆς. Μέ τή διδασκαλία του αὐτή, ὁ Ἅγιος γέροντας ἄναβε στίς ψυχές, τό φῶς τοῦ Μεσσίου καί ἀπεκάλυπτε στούς ἔκπληκτους ἀκροατές του, ὅτι: «ὅταν θά πᾶμε στόν Κύριο, τότε θά δοῦμε ἕνα ἀπέραντο φῶς, φῶς, φῶς…!!!Φῶς, παιδί μου!»[1]

Ἐν τούτοις, ἕως τήν Ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀδελφοί μου, ἕως τήν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν γήϊνο κόσμο μας, οἱ ἀρετές, ἦταν ψευδαισθήσεις, μή πραγματικές, ἰδέες χωρίς ζωή. Τέτοιες παραμένουν σέ ὅλες τίς, ἐκτός Ὀρθοδοξίας, θρησκεῖες καί φιλοσοφίες, κουλτοῦρες καί πολιτισμούς. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ἀποτελεῖ τήν πρώτη καί μόνη προσωποποίηση ὅλων τῶν ἀρετῶν καί τήν τέλεια ἐπί τῆς γῆς πραγμάτωσή τους.

Οἱ ἀρετές καί ὁ Χριστός εἶναι ἕνα. (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής) Στόν ἐπίγειο κόσμο μας, μόνον ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, προσέδωσε σῶμα στίς ἀρετές. Προφανῶς, ἀδελφοί, ἐπειδή ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁλόκληρος ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καί Αὐτή εἶναι τό σῶμά Του, ἔτσι καί ὅλες οἱ ἀρετές, ζοῦν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

Στήν Ἐκκλησία, οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί καρποφοροῦμε «ἐν ὑπομονῇ», διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν καί ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ἐνοικεῖ, ζεῖ ἐν ἡμῖν. Κάθε λογική ψυχή, εἶναι ἐπιδεκτική ἀρετῆς· σαφῶς λοιπόν ὀφείλουμε  νά ἀποφεύγουμε τίς πράξεις ἐκεῖνες ὅπου ἀχρηστεύουν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ Λόγου--«τόν σπόρον».

Οἱ παρά τήν ὁδόν πού καταπατοῦνται(αἱρετικοί), οἱ ἐπί τῆς πέτρας(σκληρόκαρδοι), εἴτε ἀκόμη εἰς τάς ἀκάνθας(σαρκικό φρόνημα), ἐπιζητοῦν τήν δική τους δόξα καί δέν προκόπτουν, ἀλλά προσκόπτουν, μένοντες μέχρι τέλους χωρίς ἀγαθόν καρπόν καί ἀπολοῦνται. Ὄμορφο πράγμα ἀδελφοί εἶναι νά εἶσαι καλός καί ἀγαθός φίλος τοῦ Χριστοῦ. Χρειαζόμαστε λοιπόν ὅλοι προσπάθεια καί προσοχή, ὥστε νά ἀπομακρύνουμε ἀπό τήν ψυχή μας, τά πονηρά πάθη καί ἀντί αὐτῶν νά εἰσαγάγουμε στόν νοῦ καί τήν διάνοια, ὅλη τήν σειρά τῶν ἐντολῶν. Ἐπειδή, ὅταν μνημονεύεις μέ ὑπομονή, τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ, ἀνυψώνεται ὁ νοῦς σου, συγκεντρώνεις ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὅλη τή διάθεση τῆς καρδιᾶς σου, προσκολλώμενος σ’ Αὐτόν, μέ ἀγαθή προαίρεση, καλοσύνη καί ἀγάπη.

Χρειάζεται, ἐν τούτοις, ἡ δική μας πρακτική θεολογία, δηλαδή νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, μελέτη τῆς Κ. Διαθήκης· ὥστε νά διώχνουμε τό παράλογο καί τό ἀφύσικο, πού ἔχουν σχέση μέ τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί ἀσχημοσύνης καί ἐμποδίζεται ὁ «σπόρος νά καρποφορήσει».

Φτάνεις ἔτσι χριστιανέ, ἀπό τήν πρακτική θεολογία, στά θεϊκά δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· συνεργασία δηλαδή προαιρέσεως καί Χάριτος καί ἡ ψυχή γεννᾶ παντοῦ, πάντοτε, θεϊκές ἀρετές καί σκοτώνει τά πάθη τά δόλια τοῦ ψεύστη καί ἀνθρωποκτόνου Σατανᾶ. Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί πολλή προσοχή καί νήψη, ἀντιλαμβάνεται ἡ καρδιά, ὁ ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπος, ὅτι ἡ ἀποτυχία τῆς μή καρποφορίας πού ἀκούσαμε σήμερα, ἔχει πίσω της, τούς τρεῖς μεγάλους ἀρχηγούς τῶν παθῶν· κενοδοξία, γαστριμαργία, φιλαργυρία. Αὐτούς τούς ἀρχηγούς τῆς κακίας ἀκολουθοῦν κατά πόδας ἡ πορνεία, ἡ ὀργή, ἡ ἀκηδία, ἡ καταλαλιά, ἡ ὑπερηφάνεια.

Φρονοῦμε λοιπόν, ἁγία γερόντισσα, ὅτι σ’ αὐτές τίς κακίες ἀντιπαλεύουν οἱ ἅγιες περιεκτικές ἀρετές. Ἀφιλαργυρία, ἀκτημοσύνη, ἐγκράτεια, ταπείνωση καί μαζί οἱ ἀκόλουθές τους· ἁγνεία, πραότητα, χαρά, ΑΝΔΡΕΙΑ, σταθερότητα στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία.

Βλέπουμε τότε, σάν συνέπεια τῶν ἀρετῶν αὐτῶν, νά καρποφορεῖ ὁ λόγος «τοῦ Σπορέως», «στό ἀγαθόν γεώργιον», τήν καρδιά καί νά ἐνεργοῦν τά χαρίσματα πού λαμβάνει ὁ νοῦς ἀπό τόν Παράκλητο στόν ἔσω ἄνθρωπον, ὅπως αὐτά τῆς γνώσεως καί τῆς διακρίσεως. Θεωροῦμε δέ ἀδελφοί, ὅτι ἔτσι ἱερουργεῖ τό Εὐαγγέλιο σύμφωνα καί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο[2]. Ἐκεῖνος δηλαδή πού μεταλαμβάνει τόν φωτισμό τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ ἐν Χάριτι νά τόν μεταδώσει ἐνεργητικά καί στούς ἄλλους, ρίχνοντας τόν λόγο, σάν σπόρο θεϊκό στά χωράφια τῶν ψυχῶν τῶν ἀκροατῶν του.

«Ὁ λόγος σας νά εἶναι ἀρτυμένος μέ χάρη θείας ἀγαθότητας, γιά νά μεταδώσει  χάρη σ’ ὅσους τόν ἀκοῦν μέ πίστη»[3].

Κοινωνοῦμε, τότε μέ τόν Χριστό· γινόμαστε στόμα Του. Δείχνει πολύ σοφά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ἄλλος σπέρνει καί ἄλλοι, ὡς γόνιμη γῆ εὔφορη, πολύκαρπη, δέχονται καί καρποφοροῦν, ἐν ὑπομονῇ.

Ὦ!, ἱερουργία ἀληθινή πού συντελεῖται στήν Ἀγίαν Ὀρδόδοξον Ἐκκλησία μας ἀπό Ποιμένες καί ποιμενομένους, ἐν Χάριτι, ὅπου ὁ λόγος τῆς διδαχῆς ἀφοῦ περάσει μέσα ἀπό τήν ἠθική ἕξη καθενός καί ἀλλοιωθεῖ ἀνάλογα, ἀναγνωρίζεται κατά τήν ἐνέργεια καί παρέχει καλή καί ἀγαθή ὠφέλεια, εὐλογημένη «γῆ».

Ἀπ’ αὐτό προέρχεται ἡ θεοειδής καί ἀπαράμιλλη ἕξις κατά τήν ἀρετή· τό ἐντελῶς ἀκίνητο ἤ δυσκίνητο πρός τήν κακία· οἱ θαυματοποιΐες καί ἡ ἱκανότητα νά διορᾶ καί νά προορᾶ καί νά ὁμιλεῖ κανείς γιά τά ὅσα συμβαίνουν σέ μακρινούς τόπους, σάν νά εἶναι μπροστά στά μάτια του.(Ἅγιος Πορφύριος).Τέλος, ὁ νοῦς πού θά ἐπιτύχει, διά τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας, αὐτό τό θαῦμα, μεταβιβάζει πολλά δείγματα τοῦ θείου κάλλους καί πρός τό συνημμένο σῶμα, μεσιτεύοντας ἀνάμεσα στόν Τριαδικό Θεό, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί τήν παχύτητα τῆς σάρκας καί δίνοντας τήν δύναμη, νά ἐνεργεῖ τά ἀδύνατα. (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης κ.ἄ.)

Δόξα σοι, ὁ Θεός, δόξα σοι.

 Στόν Θεάνθρωπο Λόγο ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1]Σελ. 257,Α’ τόμος, «Ὁ ΠΑΝΣΟΦΟΣ, ὍCΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ»

[2](Ρωμ.15, 16)

[3](Κολασ. 4, 6 καί Ἐφεσ. 4, 29)