Κρίσιμα σημεία στο διάλογο με την ρωμαιοκαθολική ομολογία (ΧΙΙ) – Η νέα “αποκαλυπτική” εποχή

 

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

Η νέα “αποκαλυπτική” εποχή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ 1’ ΕΔΩ,   2’ ΕΔΩ,  3’ ΕΔΩ,  4’ ΕΔΩ,  5’ ΕΔΩ, 6’ ΕΔΩ, 7′ ΕΔΩ, 8 ΕΔΩ, 9 ΕΔΩ, 10 ΕΔΩ, 11 ΕΔΩ

 

    Προ πολλών ετών, όπως αναφέραμε σε προηγούμενη ενότητα, ο Willebrands είχε ευχηθεί τη μετάβασή μας σε μιά νέα “αποκαλυπτική εποχή” που θα φέρει ως καρπό της την

ένωση των δύο Εκκλησιών. Ποιά μπορεί να είναι αυτή η εποχή που θα διευκολύνει την ένωση;
Μήπως ο διατυμπανιζόμενος και φιλοτυμπανιαίος “νέος οικουμενισμός της βάσης“;

Στην εφημερίδα “Κόσμος του Επενδυτή”, (Σαβ. 1- Κυρ. 2/7/06, σελ. 33), ο δημοσιογράφος Δ. Φ. Καλαντζής περιέγραφε έναν νέο οικουμενισμό τον οποίο προσδιόριζε ως “όχι αυτόν που αναπτύχθηκε μέσω των επισήμων, γραφειοκρατικών”, εν πολλοίς διαλόγων, της τελευταίας τριακονταπενταετίας, που δεν είχαν καμία απολύτως αξία στη “βάση”, το “ποίμνιο”. Αλλά, αντίστροφα, αρχή από τη “βάση”, από την αξιοποίηση της  αγωνίας, της προσέγγισης στο χριστιανισμό των ανθρώπων, στην Ευρώπη και όχι μόνον,…τους οποίους οφείλει να αγκαλιάσει η Εκκλησία”.

Ακριβώς το ίδιο με άλλα λόγια διατύπωνε ο μακαριστός Μητροπολίτης Περιστερίου κυρός Χρυσόστομος (Θεολογία, ΝΓ’ Ιουλ.-Σεπτ. 1982, τευχ. Γ’ σελ. 878) όταν έγραφε πως “κάποτε επεβάλλοντο λύσεις εκ των άνωθεν και απωθούντο από τας μάζας. Σήμερον αι κινήσεις αποτελούν απαίτησιν των μαζών και επιβάλλονται εκ των κάτω. Κώφευσις εις ταύτας δεν νοείται… “.

Βέβαια, στο σημείο αυτό αναρωτιέμαι αν κάποιες φορές οι “απαιτήσεις των μαζών” είναι μιά όμορφη δικαιολογία γιά να προωθήσουμε τα σχέδιά μας χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα περί των μελλόντων να συμβούν οι” μάζες” της βάσης.

Το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η τακτική επισήμανε ήδη προ 40ετίας ο Α. Δεληκωστόπουλος (Θεολογία ΝΓ’ Ιουλ.-Σεπτ. 1982, τευχ. Γ’ σελ. 878) υπογραμμίζοντας πως “De facto ένωσις εκ των κάτω είναι, όσον και αν αύτη παρουσιάζεται ως εκδήλωσις του πληρώματος της Εκκλησίας, το πλέον επικίνδυνον εκ των σημείων της συγχρόνου πνευματικής ιστορίας”.

Είναι χρήσιμο, πιστεύω, να γίνει μιά αναφορά στη δύναμη και το ρόλο της συνειδητοποιημένης βάσης, δηλαδή του λαού.

Έχει αποδειχθεί πως με τις πράξεις  μας συχνά απομονώνουμε το λαό από τις κρίσιμες αποφάσεις ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά, στη θεωρία, πως ο λαός μαζί με τον κλήρο έχουν την ευθύνη και το δικαίωμα της “απόρριψης των μη θεοπρεπώς κατασκευασμένων”.

Μα δεν είναι και ο πιστός λαός θεματοφύλακας της πίστεώς μας;

Θυμάμαι πριν 25 χρόνια που η Εκκλησία μας ξεσήκωνε τον πιστό λαό σε λαοσυνάξεις γιά την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες με πολύ θεαματικά αποτελέσματα και τη συλλογή άνω των 3.000.000 υπογραφών αν και δεν αξιοποιήθηκαν τελικά όπως έπρεπε. Τότε όμως οι κληρικοί μιλούσαμε ενθουσιωδώς στο λαό με πύρινα κηρύγματα βασιζόμενοι στην αποστολή και δυνατότητα του λαού να υπερασπίζεται τα δίκαια της Εκκλησίας του. Και μετά από 2 χρόνια όταν ο ίδιος λαός αντιδρούσε στην σκοπιμότητα ελεύσεως του Πάπα γιά πρώτη φορά στην Ελλάδα, εμείς οι ίδιοι να τους κατακεραυνώνουμε ως αναρμοδίους να εκφέρουν άποψη σε σοβαρά εκκλησιαστικά ζητήματα.

Ώστε, στην πράξη δεν αποδίδεται όταν χρειάζεται σεβασμός και αποδοχή της επιθυμίας της βάσης.

Γιά να είμαι δίκαιος, όμως, θυμάμαι και τη λεβεντιά του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου που ξεκίνησε κάποτε πιλοτικά το πρόγραμμα με τις μεταφράσεις των ευαγγελικών και αποστολικών αναγνωσμάτων στους Ναούς των Αθηνών και μετά τις σφοδρές αντιδράσεις του λαού, μετά από την σύγκληση στις ενορίες των κληρικολαϊκών συνάξεων, είχε τη λεβεντιά και την ταπείνωση να δεχθεί την επιθυμία του λαού και να το ανακαλέσει!

Προς επίρρωσιν των παραπάνω “κατασκευασμένων”, να δούμε ένα μήνυμα του μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Δημητρίου προς τον τότε Πάπα Ρώμης Ιωάννη – Παύλο Β’ (Γ. Ψαλτάκη, Οικουμενισμός, Εκδ. Αδελφότητος Θεολόγων “Ο ΣΩΤΗΡ”, Αθήναι Φεβρουάριος 1986, σελ. 26-28) :

“…η τελική κρίσις εφ’ όλων των εν τω Διαλόγω διεξαγομένων και των εν τέλει αποφασισθησομένων απόκειται μεν εις τας Εκκλησίας ως διοικούντα και αποφαινόμενα όργανα θείας εμπνεύσεως, αλλά και εις αυτόν τον πιστόν λαόν του Θεού. Ούτος με το αλάνθαστον κριτήριον της εαυτού πίστεως και την συμμαρτυρίαν  της εαυτού συνειδήσεως αποδέχεται μεν τα θεαρέστως αποφασιζόμενα, απορρίπτει δε τα μη θεοπρεπώς κατασκευαζόμενα”!!!

Συμφωνεί δε πλήρως ο αείμνηστος δογματολόγος Π. Τρεμπέλας όταν υποστηρίζει πως “η φωνή αυτού του Ορθοδόξου λαού του Θεού, ούτινος θα ηγούνται οι υπό της θείας Προνοίας αναδειχθησόμενοι νέοι Σωφρόνιοι, και Μάξιμοι και Ευγενικοί, όταν θα επιστή η κρίσιμος στιγμή, ως άλλη του Θεού φωνή θα βροντήση και θα εκσπάση ως τρομερά και ασυγκράτητος λαίλαψ. Και θα έχη τότε αύτη την δύναμιν όχι μόνο τα ιδικά μας χαρτιά να ξεσχίση, αλλά και οιασδήποτε συνελεύσεις εκκλησιαστικάς να εξαφανίση“!!!

Ποιός θα ευθύνεται μελλοντικά γιά τη δημιουργία αυτής της “κρίσιμης στιγμής” στην Εκκλησία μας και πώς θα τιθασευθεί αυτός ο θεματοφύλακας λαός; Κι αν οι Επίσκοποι, μη γένοιτο Θεέ μου, προδώσουν την αποστολή τους ως ποιμένες άγρυπνοι και ανύστακτοι φρουροί του ποιμνίου και το ποίμνιο απομακρυνθεί απ’ αυτούς μη δεχόμενο τα” μη θεοπρεπώς κατασκευασμένα “παρ’ αυτών, ποιόν θα ποιμάνουν; Δεν χρειάζεται, λοιπόν, από τώρα μια ορθή θεοπρεπής διαποίμανση του λαού ο οποίος έτσι θα παραμείνει στην Εκκλησία κοντά στους ποιμένες του των οποίων την φωνήν θα αναγνωρίζουν; Ποιός θα αντέξει, άραγε, μιά σύγκρουση με τον πιστό λαό του Θεού;

Νομίζω θα εκπλαγούμε όλοι αν ρωτήσουμε το λαό μας, που νομίζουμε εσφαλμένως ότι υπνώττει, τι πρεσβεύει εκείνος γιά τον Πάπα, τους παπικούς και την επικείμενη “ένωση” της Ανατολής και της Δύσης. 

 

 πηγή: entaksis.gr