ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Προσκάλεσε τά πλήθη τοῦ λαοῦ μαζί μέ τούς μαθητές Του ὁ Ἰησοῦς. Ζήτησε ἀπό ὅλους ζωήν ἁγίαν, ὑπακοῆς καί ὁμολογίας εἰς τό Εὐαγγέλιον, στήν θείαν Ἀποκάλυψη.
Σ’ ἕνα κόσμο ἀσύνετο, ἄφρονα, πολέμιο, φρονοῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία προτάσσει κάθε τί ὡραῖον καί ἔντιμον· ἤτοι τό ὀρθόδοξο φρόνημα, τό ὀρθόδοξο φιλότιμο, τήν ἀληθινή πίστη. Γιατί ἡ ἐλευθέρα βούληση καί ἡ θέληση νά ἀκολουθήσει ὁ κάθε ἕνας μέ ὑπακοή τόν Μεσσίαν, καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο δυνατό, ὥστε νά ὑπερβαίνει τόν χρόνο καί νά κοινωνεῖ μέ τήν αἰωνιότητα.
Ἡ διδασκαλία: «ὅστις θέλει…» καί «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ἡμῶν», δέν εὑρίσκεται σέ καμία ἄλλη θρησκεία τοῦ κόσμου, οὔτε σέ κανένα ἐγκόσμιο, φιλοσοφικό σύστημα. Ἡ ὑπέρβαση κατορθώνεται μέ τήν Ἄκτιστον Τριαδική Χάριν καί μέ τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὁ Κύριος χαρίζει τήν γνώση καί τή σοφία, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά κατανοήσει ὅτι ἡ ψυχή του εἶναι πολυτιμότερη καί ἀκριβότερη ἀπό ὅλον τόν ὁρατόν καί ἀόρατον κόσμον καί μέ τίποτε δέν ἐξαγοράζεται, εἰ μή μόνον μέ τό αἷμα τοῦ Σταυρωθέντος, Ἀναστάντος καί Ἀναληφθέντος στούς οὐρανούς Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος.
Μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, καταλύεται ἡ παλαιά τάξις τῶν πραγμάτων· πεθαίνει ὁριστικά ὁ παλαιός ἄνθρωπος, ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας, οἱ κακές ἐπιθυμίες και τελικά ὁ θάνατος. Μέ τόν Χριστόν, προσφέρεται ἡ δυνατότητα ὥστε ὁ πιστός ἄνθρωπος νά ἀρνεῖται τήν ἁμαρτία καί ὅ,τι σάπιο καί βέβηλο ὑπάρχει στόν μεταπτωτικό κόσμον· γίνεται φίλος μέ τήν Ἐνυπόστατη σοφίαν, τόν Κύριον Ἰησοῦν.
Ὁ γλυκύς φίλος Ἰησοῦς ὁ Θεάνθρωπος, γράφει μέ τό αἷμα Του, στό βιβλίο τῆς ζωῆς, τό ὄνομα τοῦ πιστοῦ χριστιανοῦ πού Τόν ἀκολουθεῖ, σηκώνοντας τόν Τίμιον Σταυρόν, μέ ὑπομονή ἄχρι θανάτου. Δεικνύει μέ τό Πανάγιον χέρι Του ἐνώπιον Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, αὐτόν, τόν πιστόν ἄνθρωπον, πού ἀρνεῖται τήν ἁμαρτία καί Τόν ὁμολογεῖ, ἄξιον ἐπαίνων καί κοινωνόν σωτηρίας αἰωνίου.
Ἡ πίστις συνεπῶς στόν Χριστόν, κρατάει τόν κόσμον, εἰς τό εἶναι καί εἰς τό εὖ ζῆν. Οὐσιαστικά ὁ Χριστός, ἁγία γερόντισσα, ζεῖ μέσα στόν Ὀρθόδοξο χριστιανό, ἐπαναλαμβάνει τήν ζωή Του σ’ αὐτόν, τήν ζωντανεύει στόν καθένα ξεχωριστά, ἐν ὅσῳ βέβαια ὁ κάθε ἕνας τό ἐπιθυμεῖ καί τό λαχταρᾶ, ἀσκῶντας τό λογικόν καί τό αὐτεξούσιον.
Στήν ἐν Χριστῷ ζωή, στή ζωή πού εἶναι ἀντάξια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐνυπάρχει ἡ ἀληθινή, ἀνυπέρβλητη, ἀθάνατη ἀξιοπρέπεια.Φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι ὁ κόσμος ἔξω καί χωρίς τήν πίστη στόν Θεάνθρωπο Μεσσία, οὔτε θεόν φοβᾶται, οὔτε ἀνθρώπους ἐντρέπεται, ἀλλά τουναντίον, καυχᾶται γιά κάθε εἴδους ἀσχημοσύνη καί ἀτιμία, χλευάζοντας τόν Τίμιον Σταυρό. Προφανῶς, θά λέγαμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ζεῖ κατά Θεόν ὅταν οἱ σκέψεις, οἱ αἰσθήσεις καί τά ἔργα του εἶναι ἀντάξια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ζῶντας τήν θεία μεγαλοπτρέπεια ἐπάνω στή γῆ, καταβάλλοντας ἀκατάπαυστα «πᾶσαν ὑπομονήν καί μακροθυμία μετά χαρᾶς»[1].
Ναί, ἀδελφοί, ἐπειδή ἡ χαροποιός ὑπομονή καί ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελοῦν τόν θαυμαστότερο φύλακα ἄγγελο, στήν ὁδό τῆς Εὐαγγελικῆς σωτηρίας. Ἐν τούτοις, ἡ ἐντολή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν…», ἀπευθύνεται πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους πού ἐπιθυμοῦν τήν κοινωνία μαζί Του καί λαχταροῦν τήν αἰώνιον ζωήν[2].
Γι’ αὐτήν τήν σταυροαναστάσιμη ὑπομονή, Ἐκεῖνος μᾶς ἐνδυναμώνει σέ κάθε θεία δύναμη καί μέ τόν τρόπο αὐτό, νικᾶμε τόν κόσμο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο ἐν τῇ ἰσχύει τῆς θείας δόξης Του. Ἔτσι γνωρίζουμε καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς πνευματικῆς μας πορείας πρός τή σωτηρία, τήν ἀδιάκοπη βοήθεια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ· καί αἰσθανόμαστε ἔντονα ὅτι δέν μποροῦμε οἱ ἴδιοι, ἀπό μόνοι μας νά τά καταφέρουμε. «Χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»· λέγει ὁ Κύριος.
Δυστυχῶς στίς μέρες μας ἡ ἁμαρτία ἔχει σβήσει ἀπό πολλά μέρη τοῦ κόσμου, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ(βλέπε στήν πόλη τοῦ σκότους τήν ἔναρξη καί τήν λήξη τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων τοῦ 2024).Ἐν τούτοις, μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ Λόγου στή ζωή μας καί μέ τήν ἁγία Του, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνάμεσά μας, τό Φῶς τό ἀληθινό λάμπει ἐσαεί καί χαρίζει πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, στίς καρδιές ἐκείνων πού ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια, τήν δικαιοσύνη, τήν ἐν Χριστῷ προοπτική στόν κόσμο αὐτόν.
Τό πέρασμα ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ σκότους καί τῆς ἀσχημοσύνης, στό βασίλειο τοῦ Φωτός, μέ τήν πίστη καί τήν ὁμολογία στόν Βασιλέα Χριστό, ἦλθε, ἔρχεται· ἡ δυναστεία τοῦ διαβόλου παρέρχεται.
«…φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνει»[3]. Στόν Βασιλέα Χριστό, τό Κράτος, ἡ Ἐξουσία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας