Σχέσις λατρείας τῆς φύσεως καὶ οἰκουμενισμοῦ

   Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ Νέα Τάξη Πραγμάτων, θέλοντας νὰ ἀποσπάσει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν πίστη στὴν  δημιουργία τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸ Θεό, «σκάρωσε» τὴ δική της κοσμοθεωρία, ἀπόλυτα ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ Αὐτόν.  Ὁ ὁμολογητὴς Καθηγητής, π. Θεόδωρος Ζήσης, σημείωσε τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν θεοποίηση τῆς φύσης: «Ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικὸ στοιχεῖο εἶναι ὅτι μέσα στὰ πνεύματα αὐτὰ τῶν αἱρέσεων, ὑπάρχει καὶ μία ἐπίσης, θὰ λέγαμε ἀποθέωση τῆς φύσεως. Ἀφοῦ στὴν νέα ἐποχὴ ἀνήκει καὶ ἡ νεοειδωλολατρία καὶ οἱ εἰδωλολάτρες λάτρευαν τὴν γῆ ὡς θεά. Νὰ ξέρουμε πὼς ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἄνθρωποι μὲ τὸ νεοεποχίτικο πνεῦμα ποὺ λατρεύουν τὴν γῆ. Θεωροῦν πολλοὶ μέσα στὸ κίνημα αὐτό, ὅτι ἡ γῆ εἶναι ἱερή, ὅτι ἡ γῆ εἶναι θεὰ καὶ ὀφείλουμε νὰ προσκυνοῦμε καὶ νὰ λατρεύουμε τὴν γῆ. Στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς νεοεποχίτικης,

νεοπαγανιστικῆς θεωρίας ἀναπτύχθηκε καὶ τὸ περίφημο κίνημα τῆς Οἰκολογίας. Θὰ πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει ἀνακηρύξει τὴν 1η Σεπτεμβρίου, ὡς ἡμέρα τοῦ Φυσικοῦ Περιβάλλοντος, ὡς ἡμέρα τῆς Οἰκολογίας. Ἄγνωστη γιορτὴ εἶναι γιὰ ἐμᾶς, ἡ ἡμέρα τῆς Οἰκολογίας καὶ ὄχι Ὀρθόδοξη καὶ ὄχι εὐσεβὴς ἑορτή. Πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ κρύβεται ἡ λατρεία τῆς φύσης καὶ τῆς δημιουργίας. Ὑπάρχουν συναντήσεις τῶν ἐκπροσώπων τῶν θρησκειῶν καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ὅπου προσεύχονται μπροστὰ στὴν σφαῖρα τῆς γῆς…»! Μὲ «ἕνα σμπάρο δύο τρυγόνια», καὶ προώθηση τῆς λατρείας τῆς ἄψυχης φύσης καὶ εὐκαιρία γιὰ οἰκουμενιστικὰ «ξεφαντώματα»!

 

Τὸ περιβάλλον θὰ σώση ὁ Θεὸς καὶ ὄχι οἱ οἰκολόγοι!

   ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τοῦ προηγουμένου σχολίου μας ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ἀποδομεῖ μὲ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα τὸ πατριαρχικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν δῆθεν «διάσωση τοῦ περιβάλλοντος». Ἄλλοι εἶναι οἱ κρυφοὶ στόχοι: «Συμπροσ­ευχὴ γίνεται μπροστὰ στὴν σφαῖ­ρα τῆς γῆς. Στὴν θεὰ γῆ προσεύχονται ὅλοι τους καὶ αὐτὸ ὑποδηλώνει ἡ σημερινὴ ἑορτή, ἡ ἡμέρα τοῦ Περιβάλλοντος. Οἱ Οἰκολόγοι ζητοῦν οἱ ἴδιοι νὰ σώσουν τὸ περιβάλλον. Αὐτοὶ θὰ σώσουν τὸ περιβάλλον; Αὐτοὶ θὰ σώσουν τὸν κόσμο; Ἂν ὁ Θεὸς δὲν σώσει τὸν κόσμο, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου, δὲν τὴν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν εὐθύνη τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας. Τὸ νὰ σώσουμε τὸν κόσμο δὲν ἀνήκει σὲ ἐμᾶς, αὐτὸ εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Καὶ νὰ θέλαμε ἐμεῖς νὰ καταστρέψουμε τὸν κόσμο, μὲ τὶς καταστροφὲς τὶς φυσικές, δὲν θὰ μπορούσαμε. Θὰ μᾶς ἐμπόδιζε ὁ Θεός. Μόνον ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἢ θὰ καταστρέφει τὸ περιβάλλον, γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγεῖ ἢ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ διασῴζει τὸ περιβάλλον. Ἡ δική μας ἁρμοδιότητα εἶναι νὰ κοιτάξουμε νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας. Κι ἂν ἐμεῖς κοιτάξουμε νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας καὶ κάνουμε τὰ πνευματικά μας, τότε σῴζεται καὶ τὸ φυσικὸ περιβάλλον. Τὸ γεγονὸς πὼς σήμερα τὸ φυσικὸ περιβάλλον καταστρέφεται, ὀφείλεται στὸ ὅτι, ἐμεῖς πνευματικά, δὲν εἴμαστε εὐσταθεῖς. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι πνευματικὰ εἶναι εὐσταθεῖς καὶ ζοῦν ἀσκητικά, ζοῦν λιτά, ζοῦν σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τότε αὐτομάτως σῴζεται τὸ φυσικὸ περιβάλλον. Ὄχι νὰ ζοῦ­με μὲ ἄνεση, μὲ τρυφή, μὲ πολυτέλεια». Συμφωνοῦμε καὶ ἐπαυξάνουμε!

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr