Κυριακή Ε' Ματθαίου

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ ἀνδρεία εἶναι μία ἀπό τίς τέσσερις δυνάμεις τῆς ψυχῆς πού συνοδεύεται ἀπό δύο ἅγιες θυγατέρες, τήν σταθερότητα στήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τήν ὑπομονή στούς πειρασμούς. Τίς ἄλλες τρεῖς, ἀποτελοῦν ἡ φρόνησις, ἡ σωφροσύνη καί ἡ δικαιοσύνη. Τήν φρόνηση συντροφεύουν ἡ γνῶσις καί ἡ σοφία· τήν σωφροσύνη, ἡ παρθενία καί ἡ ἁγνεία· τήν δικαιοσύνη, ἡ διάκρισις καί τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν.

Σήμερα, φρονοῦμε, ἐφάνη παράξενο στόν Χριστό ὁ φόβος τῶν μαθητῶν Του, ἐξαιτίας τῶν ἀφρισμένων κυμάτων καί τοῦ σεισμοῦ τῆς θαλάσσης, ἐφ’ ὅσον εὑρίσκετο μαζί τους στό πλοῖο, ὅπως ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο. Διέγνωσε ὁ Ἰησοῦς, ὀλιγοπιστία στίς κραυγές τους· «Κύριε, χανόμαστε, σῶσέ μας». Ἀπορεῖ ὁ Χριστός· βρίσκεται κοντά τους μέσα στό πλοῖο καί δειλιάζουν; Τέτοια ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στήν παντοδύναμη πρόνοιά Του; «Τί δειλοί ἐστε, ὀλιγόπιστοι;», τούς λέει.

Ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σεβαστή γερόντισσα, πορεύεται μέσα  στά «κύματα» τοῦ κόσμου, κάποτε μέ γαλήνη, ἐνίοτε μέ τρικυμία καί σεισμούς ἀπιστίας· πολλάκις δέ μέ ἀδυσώπητο καί σατανοκίνητο διωγμό καί ἀμφισβήτηση.

Ἐν τούτοις, ὁ Χριστός εἶναι ἐδῶ, ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας· ὅπως καί ὁ Παράκλητος, ἡ ψυχή αὐτῆς. Εὐδοκεῖ, ἐπιτρέπει, ἤ ἄλλοτε παραχωρεῖ. Τά στοιχεῖα τῆς φύσεως, οἱ ἄνεμοι, ἡ θάλασσα, τά σύννεφα, Τόν ὑπακούουν ἀπόλυτα. Ὁ λόγος Του μαχαίρι δίκοπο, ὅπου φθάνει στό βάθος τῆς ὑπάρξεως· στήν ἀπεραντωσύνη τῆς δημιουργίας. Ὁ Ἴδιος, Ἄπειρος, Ἀληθινός, Θεός· ὅλα δικά Του· τά σύμπαντα Τόν ἀναγνωρίζουν, ὑπακούουν στά προστάγματά Του· ἀκόμη κι αὐτοί οἱ δαίμονες ζητοῦν ἄδεια γιά νά εἰσέλθουν στούς χοίρους.

Συνεπῶς νοιώθουμε θαυμασμό μπροστά στή θεωρία τοῦ θαύματος. Κι ἐσύ, ἄνθρωπε, παραμένεις ἀκόμη διστακτικός;!!! Ἀναρωτιέσαι ποῖος εἶναι Αὐτός πού καί τά στοιχεῖα Τόν ὑπακούουν; Εἶναι πολύ μεγαλύτερος ἀπ’ ὅτι Τόν θεωροῦν οἱ ὀλιγόπιστοι καί οἱ ἄπιστοι. Εἶναι ὁ Δημιουργός καί Πλάστης.

Φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι καί οἱ ἄνεμοι καί ἡ θάλασσα ὑπακούουν σ’ Αὐτόν· γιατί Αὐτός εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, πού μέ τόν λόγο Του ἐκτίσθησαν οἱ οὐρανοί, ἐθεμελιώθη ἡ γῆ  καί ἦλθαν εἰς τό εἶναι τά ὁρατά καί τά ἀόρατα ἐκ τοῦ μηδενός. Ἡ πίστις λοιπόν εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν εἶναι ἡ δύναμις ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ ὁποία χαρίζει τήν εἰρήνη σέ κάθε καλοπροαίρετη ψυχή καί καρδιά, ἀποκτᾶται ἀνδρεῖο φρόνημα, ὥστε νά ἐπέρχεται μεγάλη γαλήνη στόν καθένα χωριστά καί σέ ὅλον τόν σύμπαντα κόσμον.

Θεωροῦμε λοιπόν μέ φόβο καί τρόμο, ὅτι: « ὅποιοι ἔβαλαν τό καλό θεμέλιο τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδας στην αὐλή τῆς εὐσεβείας καί στήριξαν τά πόδια τους ἀσάλευτα στόν βράχο τῆς ὑπακοῆς, στούς λόγους καί στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, χτίζουν ἀδίστακτα τήν πνευματική τους προκοπή καί τή σωτηρία, μέ ταπείνωση».

Ἀντίθετα χαίρονται οἱ δαίμονες μ’ αὐτούς πού ἀντιλέγουν στό θέλημα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί στούς λόγους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ· αὐτοί         αὐτοκαταστρέφονται, ὄντες αὐτοκατάκριτοι.                

   Ἀδύνατον μέσα στό δυσῶδες καί βορβορῶδες φρόνημα τοῦ κόσμου, τῆς δῆθεν προόδου, νά σωθοῦμε ἁγία γερόντισσα. Ἀπομακρύνσου, λοιπόν, χριστιανέ ἀπ’τήν ἀσχημωσύνη. Λέγε: «Ὕπαγε ὀπίσω μου Σατανᾶ»· κράζε νυχθημερόν: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ὁ Θεός μόνο αὐτό ζητάει ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, χθές, σήμερα καί πάντοτε· δηλαδή νά μήν ἁμαρτάνουμε, ἀλλά νά φυλάττουμε ἀπαράβατη τήν θεία εἰκόνα πού ἔχουμε καί τοῦ θείου ἀξιώματος πού λάβαμε.

Προφανῶς ἡ ἀκηδία πού προσκολλᾶται στήν ψυχή, ἀπό τήν ὀκνηρία καί τήν ἀμέλεια, ὁδηγοῦν  στήν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐμφανίζονται στήν καρδιά λογισμοί δειλίας καί ὀλιγοπιστίας· ὥστε οὔτε στόν συνηθισμένο τόπο προσευχῆς νά μήν μπορεῖ ἐκεῖνος πού πειράζεται, νά σταθεῖ μέ ἀνδρεῖο φρόνημα, παρ’ ὅτι εἶναι δίπλα του ὁ Δημιουργός καί Πλάστης Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεός.

Πιστεύουμε, σαφῶς, ὅτι ὅποιος ἀπέκτησε καθαρή καρδιά, αὐτός νίκησε τήν δειλία καί τήν ὀλιγοπιστία· «τί δειλοί ἐστε, ὀλιγόπιστοι;» τονίζει ὁ Κύριος. Τό νά εἶναι κανείς ἤ νά γίνει ὅπως ἦταν κατά φύσιν προπτωτικά ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἀδύνατον πρίν φτάσει στήν καθαρότητα καί τήν ἁγνότητα.

Κατά φύση λογικοί, ἔγιναν μόνον οἱ Ἅγιοι, μέ τήν καθαρότητα καί μέ τήν ἐνυπόστατη σοφία καί θεωρία καί ἀπό τήν ἀμέριστη καί ἐνιαία γνώση, κατέκτησαν, χάριτι Θεοῦ, τήν ὑπέρ φύση νόηση καί ἀπόδειξη τῶν πραγμάτων· δηλαδή ἔγιναν θεοί κατά Χάριν(βλέπε Ἅγιος Πορφύριος).

Ὅσοι λοιπόν, δέν πετυχαίνουν νά λάβουν τήν Ἄκτιστον Χάριν (διδάσκουν οἱ Πατέρες), τό παθαίνουν ἀπό τήν ἀπιστία, τήν δειλία καί τήν ἀμέλειά τους. Καί ὅσοι πάλι τήν λάβουν, τό ἔχουν πετύχει μέ τήν πίστη στόν Ἰησοῦν καί τήν ἐπιμέλειά τους στήν ἀκριβή τήρηση τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν καί τοῦ παναγίου θελήματός Του (Ἅγ. Παΐσιος, Ἅγ.Ἰάκωβος, Ἅγ. Ἐφραίμ, π. Σαράντης Σαρ.).

Γνωρίζουμε, ἔτσι ἁγία γερόντισσα, ὅτι λίγοι εἶναι αὐτοί πού παίρνουν καί δύναμη καί σοφία ἀπό τόν Θεό ἐξαιτίας τῆς καλῆς προαιρέσεως. Αὐτό τό γεγονός, ἔζησαν καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, μέ τά θαυμάσια πού εἴδαν καί βίωσαν στό πλοῖο, κοινωνοῦντες μέ τόν Χριστό· καί  πάντως σέ ἀπόλυτο βαθμό στή συνέχεια, τήν ἀκτινοβολία τῆς Τρισηλίου Θεότητος κατά τήν Ἁγία Πεντηκοστή.

Ἐν τούτοις, νά τά γεύεται  κανείς καί νά τά μεταδίδει καί στούς ἄλλους, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, εἶναι ἀληθινά κάτι τό ἐξαίσιο καί θεϊκό καί πάνω ἀπό τόν ἄνθρωπο. Εἶναι δωρεά τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Στόν Ἰησοῦν Χριστόν ἡ προσκύνησις, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.