Η ξεχασμένη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού (19 Μαΐου Ημέρα Μνήμης)

  Ήταν μήνας Μάιος και είχαν περάσει 466 χρόνια από τότε που είχε ακουστεί για τελευταία φορά «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε». Ο χρόνος είχε αρχίσει να αλλοιώνει το πόνο, το θρύλο και τις κακές

αναμνήσεις από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, όχι όμως να τις ξεγράφει και να τις σβήνει τελείως από την ελληνική ψυχή κάθε Βυζαντινού. Θα ήταν αδύνατο και ύβρις για κάθε αγνό βυζαντινό Έλληνα ακόμη και να το σκεφτεί.

  Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία ήταν η συνέχεια της τιμημένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η αυτοκρατορία που έγινε η λαμπάδα του μεγαλύτερου πολιτισμού, ήταν το πρωτότυπο ηφαίστειο των γραμμάτων, της μορφώσεως, του εμπορίου, των τεχνών.

  Στυλοβάτης της πνευματικής και θρησκευτικής ακεραιότητας και κυρίως το μέγα ποίμνιο της Ορθοδοξίας.

  Πόσοι λαοί δεν επιδίωξαν την καταστροφή της και πόσοι άλλοι δεν έκλεψαν από τα φυσικά όμορφα χαρίσματά της, από την ευλογία την οποία απέκτησε από τη στιγμή της υπάρξεώς της, για να δεσπόζει ως Βασιλεύουσα. Πόσοι λαοί δεν δημιούργησαν τον πολιτισμό τους και την πνευματική τους ανάπτυξη χρησιμοποιώντας τα κλεμμένα αχνάρια από τα βυζαντινά πρότυπα.

  Η δοξασμένη Βασιλεύουσα, η Κωνσταντινούπολη, είχε πέσει, είχε καταστραφεί, είχε ισοπεδωθεί, είχε περάσει σε ξένα χέρια, όμως είχε αφήσει ακόμη μερικές ισχυρές κοινότητες, βαθιές ρίζες της υπάρξεώς της, αρκετά για τα παιδιά της, τα οποία για πάντα θα ήταν ο φόβος και τρόμος των ανορθόδοξων κατακτητών, των Τούρκων.

  Ποιοι ήταν; Ήταν τα παιδιά της, οι απομένοντες Μικρασιάτες, οι λεβεντογεννημένοι Πόντιοι τους οποίους περισσότερο φοβούνταν για κάποια τυχόν ανασυγκρότησή τους σε μια δεύτερη Βυζαντινή Αυτοκρατορία πιο ισχυρή και πιο δυναμική, γνωρίζοντας τα πατριωτικά αισθήματά τους.

  Επί 466 χρόνια η Οθωμανική Αυτοκρατορία ζούσε πάντα με το φόβο κάποιας εξεγέρσεως των Ποντίων. Πάντα υπολόγιζε και παραμόνευε την ευκαιρία να καταστρέψει το πιο ισχυρό σκέλος που είχε απομείνει από το Βυζάντιο, τους Πόντιους. Το πέτυχε τις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ήταν πάλι Μάιος και στον Πόντο υπήρχαν 700.000 Έλληνες, όταν οι Τούρκοι αποφάσισαν να διαπράξουν το φοβερότερο έγκλημα της εποχής εκείνης. Ο σταυρός που κρεμάστηκε στον Πόντο δεν ήταν σταυρός Βαραββά. Ήταν σταυρός ζωής Ιησού Χριστού, αφού εκεί βρίσκονται οι ερειπωμένες εκκλησίες, οι τάφοι των παππούδων, των προπάππων και των αμνημονεύτων χρόνων προπατόρων μας, εκεί τα σκορπισμένα κόκαλα των άταφων γονιών και αδελφών που έπεσαν θύματα της τουρκικής θηριωδίας.

350.000 Πόντιοι αφανίστηκαν από το ξίφος, τη φωτιά, την πείνα, το ψύχος, τη γύμνια, την κρεμάλα, το σταύρωμα, την ασθένεια, την ατίμωση, την ανασκαλόπιση, τον ακρωτηριασμό στα μεσόγεια και τα παράλια, στα βουνά, στις σπηλιές, στις ρεματιές και στις λαγκαδιές.

Έπεσαν με το όνομα της πίστεως και της πατρίδος στα χείλη. Πέθαναν, χωρίς να δειλιάσουν, να λιποψυχήσουν στην αγχόνη με το μοναδικό όραμα του ελεύθερου Πόντου.

Η ιερή φλόγα της θυσίας των Ποντίων μαρτύρων μας ανανεώνει τη θυσία των Βυζαντινών μαρτύρων, και μας καίει διπλά βαθιά στα φυλλοκάρδια μας για το χαμό της Βασιλεύουσας και του Πόντου. Με υπομονή περιμένουμε και με στραμμένο το βλέμμα ατενίζουμε τη «Θάλαττα» του Ξενοφώντα.

105 έτη μετά την Ποντιακή Γενοκτονία, οι Έλληνες του Βυζαντίου και του Πόντου ζητούν ακόμη από τη διεθνή κοινότητα, και κυρίως από την Τουρκία, να αναγνωρίσει την εξόντωση των 350.000 αθώων. Η Γενοκτονία των Ποντίων είναι ένα αδικαιολόγητο εγκληματικό κεφάλαιο και το τραγικότερο της ιστορίας της τουρκικής δυναστείας.

Σαφώς πρόκειται για ένα καλά οργανωμένο και προμελετημένο έγκλημα του νεοτουρκικού κράτους, το οποίο ιδρύθηκε από το αίμα των χριστιανών.

Αλίμονο στις δήθεν πολιτισμένες κοινωνίες, που αδιαφορούν και δεν θωρακίζονται όταν οι σπόροι του εθνικισμού και του φυλετισμού αρχίζουν να καρποφορούν πάλι.

Είναι καιρός, μια για πάντα, να απομονωθούν οι θιασώτες διαφόρων ιδεολογιών, όπου στρέφονται άνθρωποι εναντίον ανθρώπων. Οι Πόντιοι, όπως και οι Σμυρνιοί και οι Κωνσταντινουπολίτες, διεκδικούν δυναμικά το δικαίωμα στη μνήμη και την απαίτηση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας και Γενοκάθαρσις των Ποντίων Κωνσταντινουπολιτών και Σμυρναίων.

Ο Ποντιακός, Κωνσταντινοπολίτικος και Σμυρναίικος Ελληνισμός προσκαλείται στις ημέρες μας από την ιστορία να πρωτοπορήσει σε μια διαδικασία εθνικής αναγέννησης, διότι είναι το κομμάτι εκείνο του Ελληνισμού το οποίο αποφασιστικά θα πρέπει να διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας και Γενοκάθαρσης καθώς και της ιστορικής μνήμης.

Οι τόσες χιλιάδες νεκροί από την Άλωση της Βασιλεύουσας, από τη γενοκτονία των Ποντίων, και γενικότερα της Μικράς Ασίας, και από το προγκρόμ των Σεπτεμβριανών του ’55, θα ζητούν μέσα από τους τάφους τους τη δικαίωση.

«Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητο, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω σοι, Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε».

Χαίρε Κωνσταντινούπολη, χαίρε Πόντε, χαίρε Σμύρνη, χαίρε Θράκη και Μικρά Ασία.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr