Ἡ συμμετοχή μας εἰς τὸ θαῦμα!

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024

Ἀπόστολος: Ἑβρ. στ΄ 13 – 20

Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. θ΄ 17-31

Ἦχος: δ΄.- Ἑωθινόν: α΄

 ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 «εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ  ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν» (Μᾶρκ. θ΄ 18)

 Ἡ δύναμις τοῦ … θαυματουργεῖν!

  Ἐνόμιζεν ὁ ταλαίπωρος καὶ δυστυχὴς πατέρας τοῦ δαιμονιζομένου νέου, ὅτι ἡ δύναμις τοῦ θαυματουργεῖν εἶναι ζήτημα ἐκμαθήσεως! Ἐνόμιζεν ὅτι οἱ μαθηταὶ πλησίον τοῦ Θαυματουργοῦ Διδασκάλου των, θὰ εἶχον διδαχθῇ τὰ «μυστικὰ τῆς τέχνης» τοῦ νὰ κάνουν καὶ οὗτοι θαύματα!

Ἐπίστευε μὲ τὴν ἀφελότητά του, ὅτι ὅσον εὐκόλως καὶ ἀκόπως ἐθαυματούργει ὁ Παντοδύναμος Θεός, θὰ ἠδύναντο καὶ οὗτοι οἱ ἀκόλουθοί Του, νὰ τιθασεύωσι τοὺς δαίμονας, καὶ θεραπεύωσι τὰς νόσους, καὶ κατορθώνωσι, γενικῶς, ἐκεῖνα ἅτινα ἐνήργει ἀπολύτως φυσιολογικῶς ὁ Κύριος διὰ τῆς ἀπείρου θείας δυνάμεώς Του!

  Δυστυχῶς, βεβαίως, τὸ ἴδιον ἐνόμιζον καὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου! Τοῦτο δὲ ἐφάνη χαρακτηριστικῶς, ὅταν ὁ πατέρας ἐκεῖνος, – ἀφοῦ ἐπληροφορήθη ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἦτο ἐκεῖ, τὴν στιγμὴν ἐκείνην, – ἔσπευσε πρὸς τοὺς ἐννέα μαθητάς Του, οἵτινες Τὸν ἀνέμενον ἐκ τοῦ Θαβωρίου ὄρους! Οἱ ἐννέα οὗτοι μαθηταὶ ἔσπευσαν πρὸς τὸν δαιμονιζόμενον νεανίαν, καὶ προσεπάθουν ἵνα μιμηθῶσι τὸν Διδάσκαλόν των, εἰς τὰς ἐξωτερικὰς κινήσεις καὶ τὰ λόγια, ἅτινα ἤκουον ἐκ τῶν Θείων χειλέων, ὅταν Οὗτος ὁ Ραββὶ ἐθαυματούργει! Ἐπετίμων τὸν δαίμονα, ἐξόρκιζον καὶ κατηρῶντο τοῦτον, ἐπανελάμβανον λόγια καὶ λέξεις, θεωροῦντες καὶ πιστεύοντες ὅτι ταῦτα ἦσαν ἱκανὰ καὶ ἀρκετά, ἵνα «τρομάξωσι» τὸν κατηραμένον! Εἰς μάτην, ὅμως…

  Ἐν συνεχείᾳ, καὶ ὅταν πλέον ἐπέστρεψεν ὁ Κύριος ἐκ τῆς Μεταμορφώσεώς Του, καὶ ὅταν ἔσπευσεν ὁ πατὴρ, σύρων καὶ τὸν δαιμονιῶντα υἱόν του, παρακαλῶν καὶ ἐκλιπαρῶν τὸν Θεάνθρωπον, ἵνα θεραπεύσῃ τοῦτον, ὁ Κύριος, – κατόπιν μικρᾶς συνομιλίας μετ’ αὐτοῦ, καὶ ἀφοῦ τοῦ ζητεῖ «τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι», ἐξεδίωξε τὸν πειρασμόν, καὶ ἔδωκε τὴν ὑγείαν εἰς τὸν νεανίσκον! Ὅμως οἱ μαθηταὶ ἀποροῦσι καὶ ἐκφράζουσι τὴν ἀπορίαν των εἰς τὸ Διδάσκαλόν των˙ «καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό»! «Διατί ἡμεῖς δὲν ἠδυνήθημεν ἵνα ἐκβάλωμεν τὸν δαίμονα ἐκ τοῦ νεανίσκου;», ἐρωτῶσι τὸν Ἰησοῦν! Καὶ ὁ Χριστὸς δίδει εἰς τούτους, κάθετον καὶ καταλυτικὴν τὴν ἀπάντησιν˙ «τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ»! Τὰ ἀκάθαρτα ταῦτα πνεύματα, πέραν τοῦ Παντοδυνάμου Κυρίου, ὑποτάσσονται μόνον μὲ τὰ παντοδύναμα πνευματικὰ ὅπλα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς νηστείας!

Τὸ θαῦμα!

  Τὸ θαῦμα, φίλοι μου ἀναγνῶσται, εἶναι ἡ ἀνατροπὴ τῶν νόμων τῆς φύσεως! Εἶναι ἡ θεία ἐκείνη ἐνέργεια ἥτις ἐνεργεῖται διὰ τοῦ Παντοδυνάμου Κυρίου, εἴτε διὰ Τούτου τοῦ ἰδίου, εἴτε δι’ Ἁγίων ἀνθρώπων, εἴτε δι’ οὗτινος ἄλλου τρόπου ἤθελεν ἐνεργήση ὁ Παν­άγαθος Θεός! Οὕτω, θαύματα ἐνήργησε καὶ ἐνεργεῖ, Αὐτὸς οὗτος ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ Παντοδυνάμῳ Αὐτοῦ ὀνόματι, πολλοὶ Ἅγιοι ἔν τε τῇ Παλαιᾷ ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ, καὶ ἕως τῶν ἡμερῶν ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ ἕως τοῦ τέλους τοῦ κόσμου τούτου! Ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ὁ Αἰώνιος Θεός, πάντοτε καὶ θὰ ἐνεργῇ ἀκαταλήπτως καὶ θαυμαστῶς δι’ ἡμᾶς!

  Ταῦτα, βεβαίως, τὰ θαύματα, γίνονται καὶ φαίνονται εἰς ἐκείνους οἵτινες ἔχουσιν ἀντιστοίχους πνευματικοὺς ὀφθαλμούς, καὶ δύνανται ἵνα διακρίνωσι ταῦτα! Τὸ λέγομεν δὲ τοῦτο, διότι ἄθεοι καὶ ἄπιστοι, ἀποστρέφουσι τὰ πρόσωπά των ἀπὸ τὰ θαύματα καὶ διατείνονται ὅτι, δὲν γίνονται θαύματα! Ἀκόμη καὶ εἰς πολὺ ἔντονα θαύματα καὶ ἐξώφθαλμα, – θὰ ἐλέγομεν, – προσπαθοῦσιν οὗτοι ἵνα ἐπικαλεσθῶσιν ἀπιθάνους συγκυρίας καὶ ἀδυνάτους συνειρμούς, προκειμένου νὰ ἐπιστηρίζωσι καὶ ἐπιστηρίζωνται εἰς τὴν ἀπιστίαν των! Οὕτω, ἐνῶ ἀσθενεῖς ὁμολογοῦσιν ὅτι ἐθεραπεύθησαν, ἐπικαλούμενοι τὴν ἰαματικὴν χάριν καὶ βοήθειαν, τοῦ Κυρίου ἢ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἢ Ἁγίου τινός, οὗτοι, οὐχὶ μόνον ἀρνοῦνται τὸ γενόμενον καὶ φαινόμενον, ἀλλὰ καὶ περιπαίζουσι καὶ λοιδοροῦσι τὰ Ἅγια πρόσωπα καὶ τὴν πίστιν τῶν πιστῶν!

  Ὅμως, θαύματα καὶ ἔγιναν καὶ γίνονται, καὶ ἡ Χάρις τοῦ Παναγάθου Κυρίου δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε! Παρὰ τὴν ἰδικὴν μας νωθρότητα καὶ ἀμέλειαν καὶ ἀσέβειαν καὶ ἐμμονὴν εἰς τὰς ἁμαρτίας καὶ τὰ πάθη μας, ὁ Γλυκὺς Πατὴρ καὶ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε θὰ εἶναι ὁ προστρέχων εἰς τὰς αἰτήσεις καὶ ἐπικλήσεις, τῶν ἐπικαλουμένων καὶ δεομένων εἰς Αὐτόν! «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθ. Ζ΄ 7-8), μᾶς διεβεβαίωσε, καὶ πάντοτε Οὗτος ὑπάρχει, «πιστὸς ἐν τοῖς λόγοις αὐτοῦ καὶ ὅσιος ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. ΡΜΔ΄ 13α)!

Ἡ συμμετοχή μας εἰς τὸ θαῦμα!

  Θαύματα, καὶ ἔγιναν καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνωνται! Ὅσον ὑπάρχει ὁ Κύριος, θὰ ἐνεργῇ διὰ τούτων τῶν θαυμάτων εἰς τὴν σωτηρίαν ἡμῶν! Ὑπάρχει, ὅμως καὶ ἕνας παράγων, ὅστις καὶ ἀπαιτεῖται ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ! Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ δαιμονιζομένου! «Τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι»! Ὄχι, ἀσφαλῶς, διότι δὲν δύναται ὁ Παντοδύναμος Κύριος ἵνα ἐνεργήσῃ ἄνευ τῆς ἰδικῆς μας πίστεως! Ἄλλωστε, ἐν μέσῳ θαυμάτων ζῶμεν καὶ κινούμεθα! Ὅμως ὁ φιλάνθρωπος Χριστὸς ζητεῖ τὴν πίστιν ἡμῶν, ἵνα καταλογίσῃ τὸ θαῦμά Του εἰς ἡμᾶς! Οὕτω, παρατηροῦμεν ἐκεῖ εἰς τό, κατὰ Μᾶρκον, Εὐαγγέλιον, ὅτι ὅταν ὁ Διδάσκαλος ἐπεσκέπτετο τὴν «πατρίδα Του» τὴν Ναζαρέτ, καὶ ἐδίδασκε τοὺς πατριώτας Του, οὗτοι δὲν ἐπίστευον εἰς τὴν θεότητά Του! Ἔλεγον δὲ κάπως εἰρωνικῶς, «οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ» (Μᾶρκ. ΣΤ΄ 3)! Ἡ τοιαύτη, ὅμως, ἀπιστία, ἐνεργοῦσεν ἀρνητικῶς εἰς ἐκείνους, καὶ εἶναι ἐντυπωσιακὸν τὸ γεγονός, ὅτι «οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε»! (Μᾶρκ. ΣΤ΄ 5)!

  Βεβαίως, ὁ Κύριος δὲν ἀδυνατεῖ! Ὅμως, αἱ χαρακτηριστικαὶ αὗται λέξεις καταδεικνύουσι τὴν ἀπαραίτητον παρουσίαν τῆς πίστεως, εἰς τὴν διενέργειαν τοῦ θαύματος! Οὐχὶ δὲ μόνον εἰς τὸ παρὸν θαῦμα, ἀλλὰ καὶ εἰς πολλὰ ἀκόμη, ὁ Παντοδύναμος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ζητεῖ τὴν πίστιν τῶν αἰτουμένων!

  Ἅπαντες, φίλοι μου καὶ ἀδελφοί μου, ζητοῦμεν θαύματα! Ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι οἵτινες ἀπιστοῦσιν εἰς ταῦτα! Καὶ ἐκεῖνοι, πολλάκις, παρακαλοῦσιν εἰς δυσκόλους στιγμὰς τῆς ζωῆς των, τὴν ἄνωθεν παρέμβασιν, ἔστω καὶ ἂν δὲν τὸ παραδέχονται! Ἡμεῖς δὲ οἱ «πιστεύοντες» εἰς τὴν θείαν δύναμιν, ἔτι περισσότερον ἀναζητοῦμεν καὶ ἀπαιτοῦμεν πολλάκις τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου μας! Ἴσως διότι ἔχομεν τὴν βεβαιότητα καὶ τὴν πεῖραν τῶν θαυμάτων! Ἴσως διότι γευόμεθα καὶ ἀπολαμβάνομεν τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν μας εἰς τὸ μυστήριον τῆς Ἐξομολογήσεως, ἴσως διότι γευόμεθα Αὐτὸν τὸν Ἴδιον τὸν Σωτῆρα μας, κατὰ τὴν Θείαν Κοινωνίαν, θέλομεν πάντοτε τὴν θείαν παρέμβασιν!

Ἂς πιστεύωμεν ὅτι ὅσον πιστεύομεν, τόσον καὶ θὰ ζῶμεν τὸν «Χριστὸν ἐνεργοῦντα εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν»!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr