Ἡ παράτολμος ἀγάπη!

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024

Ἀπόστολος: Ἑβρ. α΄ 10 – β΄ 3

Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. β΄ 1-12

Ἦχος: β΄.-Ἑωθινόν: ι΄

 ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 «Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου»

(Μᾶρκ. β΄ 11).

 Ἡ παράτολμος ἀγάπη!

  Ὁ Κύριος εὑρίσκεται εἰς τὴν παραθαλασσίαν πόλιν τῆς Καπερναούμ! Ὡς ἀστραπή, διεδόθη ἡ πληροφορία, εἰς ποῖον οἶκον εὑρίσκεται, καὶ «εὐθέως», – ὡς τονίζει χαρακτηριστικῶς τὸ ἱερὸν

κείμενον, – «συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν»! Δηλαδή, συνήχθησαν τόσον πολλοί, ὥστε δὲν ἠδύνατο πλέον, οὐδεὶς ἵνα προσεγγίσῃ εἰς τὴν θύραν τῆς οἰκίας! Μεταξὺ τοῦ πλήθους τὸ ὁποῖον ἔχει συναχθεῖ ἐκεῖ, εὑρίσκονται καὶ τέσσαρες φίλοι, οἵτινες μεταφέρουσιν ἐπὶ κραβάττου, τὸν παράλυτον φίλον των καὶ παρακαλοῦσι καὶ «στριμώχνονται» ἀναμέσον τοῦ κόσμου, ἵνα προσεγγίσωσιν εἰς τὴν οἰκίαν! Μὴ δυνάμενοι, ὅμως, ἵνα ἐπιτύχωσι τὸ τοιοῦτον, ἀποτολμῶσι μίαν ἐπικίνδυνον καὶ παράτολμον ἐνέργειαν! «Ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύ­ξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο»! Ἡ ἀγάπη των καὶ ὁ πόνος των διὰ τὸν ἀσθενῆ καὶ ἀδύναμον φίλον των, τοὺς «ὁδηγεῖ» εἰς τὴν ἀπονενοημένην αὐτὴν κίνησιν, ὅπως μεταφέρωσι τὸν παραλυτικὸν εἰς τὴν στέγην τῆς οἰκίας καὶ ἐκεῖθεν τὸν καταβιβάσωσι διὰ σχοινίων, – ἀφοῦ «ἀπεστέγασαν τὴν στέγην» – πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Κυρίου!

  Οἱ πάντες ἐξεπλάγησαν, βλέποντες τὸν ζῆλον καὶ τὴν ἀγάπην, τούτων τῶν ἀνθρώπων! Περισσότερον, ὅμως, ὁ «γινώσκων καρδίας καὶ νεφρούς», Ἰησοῦς! Βλέπει τὴν πίστιν ἐκείνων τῶν τεσσάρων φίλων, ἀλλὰ καὶ τοῦ παραλυτικοῦ καὶ ἀμέσως συγχωρεῖ τὰς ἁμαρτίας του! Εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς θεραπείας του! Ἡ ἀσθένειά του καὶ ἡ παραλυσία του ὀφείλονται εἰς τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν του! Βεβαίως, τινὲς ἐκ τῶν Γραμματέων, οἵτινες παρίστανται εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Διδασκάλου καὶ ἀκούουσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀρχίζουσι νὰ σκέπτωνται πονηρὰ καὶ κατηγοροῦσι τὸν Κύριον! Ὅμως, ὁ Θεάνθρωπος, ἀποκαλύπτει τοὺς πονηροὺς καὶ βλασφήμους λογισμούς των, καὶ ἀποδεικνύει διὰ τῆς τοιαύτης ἐνεργείας ὅτι εἶναι Αὐτὸς οὗτος ὁ Ἀληθινὸς Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός!

  Ὅμως, ὁ Κύριος, συνεχίζει νὰ ἀποκαλύπτῃ τὴν Θεότητά Του, ὅταν ἐρωτᾷ τοὺς κατηγόρους Του, «τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;»! Τοῦτο ἐνόμιζον οὗτοι˙ ὅτι ὁ Κύριος ἐπέλεξεν ἵνα συγχωρήσῃ τὰς ἁμαρτίας τοῦ παραλυτικοῦ, (κάτι τὸ ὁποῖον δὲν ἠδύναντο ἵνα διαπιστώσωσι, καὶ τὸ ὁποῖον ἐνόμιζον ὅτι ἦτο λόγος ἁπλοῦς καὶ ἀνυπόστατος!) καὶ δὲν θὰ ἠδύνατο ἵνα ἀνορθώσῃ ἐκ τοῦ κραβάττου ὑγιῆ τὸν κατάκοιτον! Ὅμως, ἡ συνέχεια τοὺς ἐκπλήττει. Ὁ Διδάσκαλος, καταδεικνύει διὰ μίαν εἰσέτι φοράν, τὴν Θείαν φύσιν Του, καὶ ἐγείρει τὸν παραλυτικὸν ἐνώπιον πάντων! «Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας λέγει τῷ παραλυτικῷ. Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων»! Καὶ τὰς ἁμαρτίας του συνεχώρησεν, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑγείαν του ἀποκατέστησε!

«Οὗτός ἐστιν ὁ Θεὸς ἡμῶν»!

 «Σοὶ λέγω», δηλαδή, «ἐγὼ σοῦ ὁμιλῶ»! Συνήθως, ὅταν ὁμιλῶμεν μετὰ τῶν συνανθρώπων ἡμῶν, ἡ τοιαύτη φράσις δὲν εὐσταθεῖ γραμματικῶς! Ὁμιλοῦμεν, ὡς ἁπλοὶ ἄνθρωποι πρὸς ἁπλοῦς ἀνθρώπους, καὶ οὐδὲν τὸ διακριτικὸν δύναται ἵνα καθιστᾷ κάποιον ἀνώτερον τοῦ ἄλλου! Βεβαίως, ὅταν ὁ ἀνώτερος ἀπευθύνεται πρὸς τὸν κατώτερον, ἢ ὁ ἰσχυρὸς πρὸς τὸν ἀδύναμον, ἢ ὁ γονεύς πρὸς τὸ τέκνον του, καὶ ὅταν ὁ κατώτερος ἀσεβῆ καὶ δὲν προσέχη τὸν ἀνώτερόν του, ἀκούεται ἡ τοιαύτη φράσις!

  Ἐν προκειμένῳ, ὅμως, ὁ Κύριος ὁμιλεῖ καὶ ἀπευθύνεται εἰς τὸν παραλυτικόν, «ὡς ἔχων ἐξουσίαν»! Δὲν παρακαλεῖ τὸν Πατέρα, «τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», ἵνα τὸν ἐνισχύσῃ, ἵνα συγχωρήσῃ τὸν ἀσθενῆ καὶ ἵνα τὸν θεραπεύσῃ! Τοῦτο, τὸ ἔκαμνον καὶ τὸ κάμνουν, οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, οἵτινες θαυματουργοῦσι διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Κυρίου! Οὗτοι ἀφ’ ἑαυτῶν των, δὲν δύνανται νὰ πράξωσι τὸ παραμικρόν, εἰ μὴ διὰ χειρὸς καὶ δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ! Οὗτος, ὅμως,εἶναι ὁ Ἴδιος, ὁ Ἀληθινὸς Θεός, καὶ συγχωρεῖ διὰ τῆς Θείας ἐξουσίας Του, καὶ θεραπεύει διὰ τῆς… παντοδυναμίας Του! Διὰ τοῦ αὐτοῦ τρόπου ἐνεργεῖ, καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ ἰαθέντος λεπροῦ, ὅτε οὗτος ὁ λεπρός, παρακαλεῖ «Κύριε, ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθαρίσαι. Καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἥψατο αὐτοῦ ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· θέλω, καθαρίσθητι. Καὶ εὐθέως ἐκαθαρίσθη αὐτοῦ ἡ λέπρα» (Ματθ. Η΄ 2-3)! Ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἀνάστασιν τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας, ὅτε… «ἥψατο τῆς σοροῦ, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. Ζ΄ 14), καθὼς καὶ εἰς τὴν θεραπείαν τοῦ δαιμονιζομένου κωφαλάλου, «ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς… ἐπετίμησε τῷ πνεύ­ματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν» (Μᾶρκ. Θ΄ 25), ἀλλὰ καὶ εἰς πολλὰς ἄλλας περιπτώσεις!

Τὰ πάντα πειθαρχοῦσιν εἰς τὸν Θεόν, πλὴν τοῦ ἀνθρώπου!

  Τοῦτο, φίλοι μου ἀναγνῶσται, εἶναι μία θλιβερὰ διαπίστωσις! Πάντα τὰ ἔμψυχα, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄψυχα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, πειθαρχοῦσιν εἰς τὰς Θείας ἐντολὰς καὶ τὰ Θεῖα κελεύσματα! Τοῦτο τὸ διαπιστώνομεν, ὅταν μελετῶμεν τὰς Θείας Γραφάς! Καὶ εἰς τὴν Παλαιάν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, ὑπακούουσιν εἰς τὸν Θεόν, αἱ Ἀγγελικαὶ δυνάμεις αἵτινες σπεύδουσιν ἵνα ἐκπληρώσωσι τὰς Θείας προσταγάς! Ὅμως, καὶ ἡ ἄψυχος κτίσις μᾶς διδάσκει, εἰς τοῦ­το τὸ μέγα κεφάλαιον τῆς σωτηρίας μας! Ἡ Ἐρυθρὰ θάλασσα, κατὰ τὴν ἐπιταγὴν τοῦ Κυρίου, ἐσχίσθη εἰς τὸ μέσον, καὶ «ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ», διέρχεται δι’ αὐτῆς, ὡς ἐπὶ ξηρᾶς (Ἔξοδ. ΙΔ΄ 13-27)! Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ ὅτε ἔστη ὁ Ἰορδάνης ποταμός, ἵνα διέλθῃ διὰ τῆς κοίτης αὐτοῦ ὁ ἴδιος λαός, καὶ φθάσῃ εἰς τὴν Ἱεριχὼ καὶ τὴν «γῆν τῆς ἐπαγγελίας» (Ἰησ. Ναυῆ Γ΄ 11-17)! «Στήτω ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαών καὶ ἡ σελήνη κατὰ φάραγγα Αἰλών» (Ἰησ. Ναυῆ Ι΄ 12), ἔδωκεν ἐντολὴν ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, καὶ ὁ ἥλιος ἐστάθη, καὶ ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἠρίθμησε πλέον τῶν εἰκοσιτεσσάρων ὡρῶν! Συμβαίνει δὲ τοῦτο ἀκριβῶς, καὶ ὅτε ὁ Κύριος διεβεβαίωσε τὸν εὐσεβῆ βασιλέα Ἐζεκίαν, διὰ τὴν θεραπείαν του!

  Καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, ὅμως, βλέπομεν τὸν Κύριον νὰ ἐπιτάσσῃ τὰ κύματα τῆς θαλάσσης, καὶ τὸν ἰσχυρὸν ἄνεμον, καὶ τὸν ἰχθύν, νὰ φέρη εἰς τὸν Πέτρον, τὸν «στατῆρα», καὶ τὸν πυρετὸν τῆς πενθερᾶς τοῦ Πέτρου, καὶ… ἵνα μὴ μακρυγορήσωμεν ἔτι πλέον, τὰ πάντα ἀκούουσι καὶ ὑπακούουσι εἰς τὰς Θείας ἐντολάς!

  Μόνος ἀνυπάκουος καὶ θρασὺς καὶ ἀσεβής, εἶναι ὁ ἀνόητος ἄνθρωπος! Παρ’ ὅτι ἡ πικρὰ πεῖρα του τὸν διαβεβαιώνει, ὅτι «πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν» (Ἑβρ. Β΄ 2), ἐν τούτοις οὗτος, οὔτε ἔπαυσεν νὰ ἀποστατῇ τοῦ Θείου θελήματος, οὔτε, δυστυχῶς, παύει νὰ ἀκολουθῇ τὸ ἴδιον αὐτοῦ θέλημα καὶ ἀσεβῇ εἰς τὰ Θεῖα προστάγματα!

  Τοὐλάχιστον, ἂς συνειδητοποιῶμεν τὰς ἐκτροπάς μας, καὶ ἂς μετανοῶμεν καὶ ἐπιστρέφωμεν εἰς τὴν Θείαν ἀγάπην, ὅπως… καὶ εἰς ταύτην τὴν ζωὴν εὐημερῶμεν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν ἀπολαύσωμεν, «ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ. Β΄ 9). Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου  Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν

πηγή: orthodoxostypos.gr