Ανάρτηση
Ζούμε σε μία εποχή, που τα κέντρα άσκησης εξουσίας έχουν αλλάξει χέρια. Η λήψη αποφάσεων έχει περάσει σε παγκοσμιοποιημένα κέντρα εξουσίας, που με σκοπούς όχι συμφέροντες για το σύνολο της ανθρωπότητας, προχωρούν στην υλοποίηση σχεδίων βήμα- βήμα. Τα κράτη πιά κυβερνώνται από πολιτικούς, που η εξουσία τους επεκτείνεται μόνο στις δράσεις επανεκλογής τους. Οι κοινωνίες, όπως γλαφυρά περιγράφει ο Zygmunt Bauman, χάσκουν «ορθάνοιχτες» στις νέες ιδέες, με διάτρητα σύνορα, αποσαθρωμένα όρια, αφομοιωμένες από τον καταναλωτισμό, απορροφημένες στην δημιουργία χαρωπών αυτοεικόνων, ατομιστικές, ολοένα και πιο αποστερημένες από την δυνατότητα συλλογικών αντιδράσεων.
Η παγκοσμιοποίηση καλπάζει προς τον νέο ολοκληρωτισμό, την δημιουργία ελεγχόμενων και εκμεταλλεύσιμων ανθρώπινων πληθυσμών για το συμφέρον λίγων. Βασικό εργαλείο της είναι η ισοπέδωση των διαφορών. Δεν πρέπει να υπάρχουν σύνορα, θρησκείες, διαφορές αξιών, διαφορές απόψεων, ακόμα και διαφορές στην σεξουαλικότητα ή στο φύλο! Αν όμως η οικονομική εξουσία είναι ένα αυτονόητο και διαχειρίσιμο πεδίο, υπάρχει μία άλλη εξουσία πολύ ισχυρή και δύσκολα διαχειρίσιμη: Η αναπαραγωγική. Αυτή την κατέχουν ως φυσικοί ιδιοκτήτες οι άνδρες και οι γυναίκες όλου του κόσμου.
Ο όρος “φυσιολογικό” αναφέρεται ευθέως σε αυτό που παρέχεται από την φύση. Δύο σπερματοζωάρια, δεν δημιουργούν παιδί, ούτε δύο ωάρια, αλλά χρειάζεται ένα από το κάθε είδος. Η συμπληρωματική προσφορά γονιδίων από ωάριο και σπερματοζωάριο, προσφέρει επιπλέον δυνατότητες στον νέο οργανισμό και προστασία από νόσους. Ακόμη και αν το ένα σπερματοζωάριο η ωάριο διαιρεθούν με κλωνοποίηση και δημιουργήσουν οργανισμό, αυτός θα είναι μη βιώσιμος. Όπως αποδεικνύει ο A Damasio, ο πολιτισμός απορρέει από την βιολογία. Από την πιο απλή μονοκύτταρη μορφή ζωής έως το πολυσύνθετο ανθρώπινο ον, η επιταγή για ζωή δίνει την ώθηση στην εξέλιξη και αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η γονεικότητα είναι βαθιά ριζωμένη βιολογική διαδικασία και εξυπηρετεί τις ανάγκες του νέου οργανισμού, ο οποίος φυσιολογικά δημιουργείται και ανατρέφεται από δύο φύλα, επωφελούμενος από τις διαφορετικές βιολογικές και ψυχολογικές συνεισφορές τους. Η γονεικότητα μεταβιβάζει την αναπαραγωγική εξουσία από γενιά σε γενιά, καθώς ο πατέρας και η μητέρα παραδίδουν την «σκυτάλη» της γονιμότητας στα παιδιά τους, ο πατέρα και η μητέρα στον γιό και στην κόρη. Και αυτό είναι σαφές, φυσικό και αυτονόητο!
Πως λοιπόν θα μπορούσε να ελεγχθεί η φυσική αναπαραγωγική εξουσία; Παραχωρώντας την σε μη-φυσικούς ιδιοκτήτες, ζευγάρια μη-συμβατά με αναπαραγωγή, χρησιμοποιώντας ιατρικές τεχνολογίες και εμπορευματοποιώντας την σύλληψη και την εγκυμοσύνη. Να ποιος είναι ο στόχος της νομοθεσίας που παραχωρεί δικαιώματα απόκτησης τέκνων σε ομόφυλους που θα συνάπτουν τον αποκαλούμενο «γάμο». Στην ουσία πρόκειται για ένα πείραμα, ένα αποφασιστικό βήμα αποστέρησης της εξουσίας από τους φυσικούς γεννήτορες, και αποστέρησης των νέων γενεών από την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Δεν είναι θέμα «ίσων δικαιωμάτων», διότι κάποιοι διεκδικούν από την Πολιτεία ένα δικαίωμα που δεν ανήκει σε αυτήν αλλά στην φύση, από καταβολής κόσμου. Από την άλλη τα δικαιώματα των παιδιών να γεννηθούν και να ανατραφούν όπως είναι προγραμματισμένο από την φύση, ούτε καν αναφέρονται. Η μετατροπή του γυναικείου σώματος σε μηχανισμό αναπαραγωγής, δεν τους ενοχλεί; Που είναι οι φεμινιστικές οργανώσεις και οι σύλλογοι γυναικών; Που είναι οι διεκδικητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Τους φαίνεται φυσικό η γέννηση να μετατρέπεται σε «παραγωγή» ανθρωπίνων όντων και να εμπορευματοποιείται; Με θρασύτητα επιχειρηματολογούν με αυτό που στην πραγματικότητα καταπατούν: τα δικαιώματα των παιδιών και των μητέρων. Τα παιδιά δεν ερωτώνται, δεν μπορούν να γνωρίζουν, να εκφραστούν, να συμμετέχουν σε δημοσκοπήσεις και δεν ψηφίζουν. Αυτά όλα όμως οφείλουμε να τα πράξουμε εμείς, οι ενήλικες, οι αρμόδιοι επιστήμονες και οργανώσεις.
Δυστυχώς, όποιος το πράττει γίνεται θύμα ενορχηστρωμένης επίθεσης πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων πολλών, που θεωρούν ότι η δική τους γνώμη μόνο μετράει. Όταν κάποιος δεν συμφωνεί με την ισοπέδωση των σεξουαλικών διαφορών, όπως συμβαίνει και με το νέο νομοσχέδιο, εξυβρίζεται και στιγματίζεται ως «ομοφοβικός», «σκοταδιστής», «παραληρηματικός». Οι χαρακτηρισμοί αυτοί αποδόθηκαν ακόμη και στην Εκκλησία, ένα θεσμό ιστορικό και δομικό της Ελληνικής Ταυτότητας, επειδή με ειλικρίνεια και τεκμηριωμένα διατύπωσε τις θέσεις της. Είναι απαράδεκτο οι χαρακτηρισμοί αυτοί να ακούγονται από πολιτικούς. Όποιος καθορίζει το νόημα των λέξεων και των εννοιών κυβερνάει τον κόσμο. Μόνον ο ολοκληρωτισμός δεν ανέχεται την διαφορετική άποψη, φιμώνει όσους τολμούν να διαφωνούν, γελοιοποιεί, υποτιμά, απειλεί. Η Δημοκρατία αντίθετα, επιτρέπει και ευνοεί τις διαφορετικές απόψεις.
Και όταν οι «μάζες» των πολιτών δεν συμφωνούν, δεν πειθαρχούν, τι μένει; Το μεγάλο όπλο των παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών: Ο ΦΟΒΟΣ. Ο φόβος που γεννά την εσωστρέφεια, τον ατομικισμό, την αδιαφορία. Ο φόβος που συστηματικά καλλιεργείται και μεγεθύνεται από τα ΜΜΕ, που υπερεστιάζουν σε κάθε μορφής απειλή. Οι τίτλοι σε ΜΜΕ είναι εύγλωτοι: « Τρομοκρατία, ο φόβος επιστρέφει». Τυχαίο; Καθόλου! Όποιος φοβάται, είναι πρόθυμος να απαρνηθεί πολλά για να νοιώσει ασφαλής. Τι παράξενο… την ώρα που γίνεται προσπάθεια να ανατραπεί η αξία και η σημασία του γάμου και της οικογένειας, κλονίζοντας εκ θεμελίων κοινωνικές σταθερές, ξαφνικά, επανεμφανίζεται η τρομοκρατία! Όταν οι πολίτες διαφωνούν με την πολιτική, εμφανίζεται ο από μηχανής Θεός, ο φόβος! Αποτρέπει τις συγκεντρώσεις, στρέφει αλλού την προσοχή, κλείνει τους πολίτες στο καβούκι τους, γεμάτους αγωνία για την προστασία τους. Πως να μην μας θυμίσει η συγκυρία ότι κάποιες φορές «ο τρομοκράτης είναι ο καλύτερος φίλος της κρατικής εξουσίας» (Victor Grotowicz)…
Ας μην κλείσουμε την σκέψη μας από φόβο. Ας μην δεχόμαστε τις βιαστικές, πιεστικές, προαποφασισμένες και τετελεσμένες, τακτικές (δόγμα του σοκ της Naomi Klein). Αλλά και ας αποφύγουμε την παγίδα των ψευτο-διχασμών, που πάλι οι κυβερνώντες και οι λοιποί παρατρεχάμενοι δημιουργούν: δεν υπάρχουν. Το θέμα δεν είναι «αυτοί» κι «εμείς», τα «κακά ομόφυλα ζευγάρια» και τα «καλά ετερόφυλα ζευγάρια». Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι η υπόθεση των λεγόμενων «ομόφυλων γάμων» χρησιμοποιείται ως Δούρειος Ίππος, για την άλωση των αξιακών οχυρωμάτων των κοινωνιών. Όσων έχουν απομείνει…
Πηγή: Ο.Δ.Υ.Σ.Σ.Ε.Ι.Α.
πηγή: mumdadandkids.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας