Ἡ «ἐνοχλητικὴ» ἐπιμονή!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024

Ἀπόστολος: Β΄ Κορ. στ΄ 16-ζ΄ 1

Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιε΄ 21- 28

Ἦχος: δ΄.- Ἑωθινόν: Δ΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις» (Ματθ. ιε΄ 28)

 

Ἡ «ἐνοχλητικὴ» ἐπιμονή!

  Ὁ Κύριος μετὰ τῶν μαθητῶν Του διέρχεται «τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ ἰδοὺ» μία γυνὴ ταλαίπωρος καὶ «βασανισμένη» κατέφθασε πλησίον τοῦ Χριστοῦ, κραυγάζουσα καὶ ζητοῦσα τὴν Θείαν

ἀρωγὴν καὶ βοήθειαν! Τὸ πρόβλημά της ἦτο φοβερὸν καὶ ἀνήκουστον! Ἡ θυγάτηρ της βασανίζεται ὑπὸ φοβεροῦ δαιμονίου, καὶ διακρίνεται εἰς τὴν ὅλην συμπεριφοράν της, ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ ἀπογοήτευσις. Αἱ κραυγαὶ καὶ ἐπικλήσεις της εἶναι τόσον ἔντονοι καὶ ἠχηραί, ὥστε, καὶ οἱ ἄνθρωποι οἵτινες ἠκολούθουν τὸν Διδάσκαλον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οὗτοι οἱ μαθηταί, νὰ ἐνοχλοῦνται καὶ νὰ δυσφοροῦσι!

  Ὁ Κύριος, ὅμως, φαίνεται ὅτι δὲν ἐνοχλεῖται, ἀλλ’ οὔτε καὶ ἐνδιαφέρεται διὰ ταύτην! Οἱ μαθηταί Του τὸν πλησιάζουν καὶ τὸν παρακαλοῦσιν ἢ νὰ τὴν βοηθήσῃ καὶ ἐπιλύσῃ τὸ «πρόβλημα», τὸ ὁποῖον τὴν ταλαιπωρεῖ ἢ νὰ τὴν «ἀπολύσῃ» καὶ τῆς εἴπῃ ὅτι δὲν προτίθεται ἵνα τὴν βοηθήσῃ! – «καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν»! – Ὅμως, ὁ Κύριος συνεχίζει ἵνα «ἀδιαφορῇ» καὶ εἰς ταύτας τὰς ἐπικλήσεις τῶν μαθητῶν Του! «Σκληρύνει» δὲ τὴν στάσιν Του καὶ τὸν λόγον Του, λέγων: «οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ»! Ἀκόμη καὶ ὅταν ἡ ταλαίπωρος ἐκείνη μητέρα πίπτη προσκυνοῦσα εἰς τοὺς πόδας Του καὶ μετὰ δακρύων τὸν ἱκετεύη, «Κύριε, βοήθει μοι», ὁ, πάντοτε, φιλάνθρωπος καὶ συμπαθούμενος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τὴν «ἀπελπίζει» ἔτι περισσότερον, λέγων πρὸς αὐτήν: «οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις»! Τρὶς ἀπεπειράθη ἵνα λάβῃ τὴν ἀγάπην καὶ συμπάθειαν τοῦ Διδασκάλου, καὶ τρὶς ὁ Κύριος δεικνύει εἰς ταύτην, μίαν ἀσυνήθη «ψυχρότητα»!

  Ὅμως αὕτη ἐπιμένει καὶ συνεχίζει ἵνα ἐνοχλῇ, καὶ ἀπαντᾷ εἰς τὸν λόγον τοῦτον τοῦ Σωτῆρος μὲ ἕνα λόγον ἰδιαιτέρως συγκινητικόν: «ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν»! Ναί, δέχεται ὡς δικαιολογημένην τὴν «ἀπόρριψίν» της ἀπὸ τὸν Κύριον, δεχομένη τὸν «προσ­βλητικὸν» χαρακτηρισμόν της ὡς «κυναρίου», ἀλλὰ ἐπιμένει καὶ παρακαλεῖ δι’ ὀλίγα «ψιχία» τοῦ Θείου ἐλέους!

«Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!»

  Καὶ αἱ πέτραι θὰ συνεκλονίζοντο πρὸ τῆς ὑπομονῆς καὶ ἐπιμονῆς τῆς Χαναναίας ἐκείνης! Πόσῳ μᾶλλον ἡ Θεία Καρδία τοῦ Πανοικτίρμονος καὶ Πολυευσπλάγχνου Κυρίου, Ὅστις ἐδοκίμαζε καὶ «ἐχαίρετο», – ὡς ἐπισημαίνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἑρμηνεύων τὴν στάσιν τοῦ Χριστοῦ, καὶ χρησιμοποιῶν τὸ παράδειγμα ἑκάστης μητρός, ἥτις «χαίρεται, ἀκούουσα τὰ κλάμματα τοῦ βρέφους αὐτῆς, ὅταν τοῦτο τὴν ἀναζητῇ», – βλέπων τὴν ἐπιμονὴν αὐτῆς, ἥτις (ἐπιμονὴ) καὶ κατεδείκνυε τὴν μεγάλην αὐτῆς πίστιν! Δὲν «ἐκάμφθη» πρὸ τῶν ἐπανειλημμένων «ἀρνήσεων» τοῦ Κυρίου, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἐπίστευεν ὅτι ἡ καρδία τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἦτο τόσον «σκληρὰ» ὅσον ἐφαίνετο!

 Ὁ Κύριος, διὰ τῆς ὡς ἄνω μνημειώδους καὶ μοναδικῆς φράσεως, ὄχι μόνον ἐπαινεῖ τὴν εὐλογημένην ἐκείνην γυναῖκα, οὐχὶ μόνον, ἐπὶ πλέον, θεραπεύει τὴν δαιμονιῶσαν θυγατέρα της, ἀλλὰ καὶ τὴν διαβεβαιώνει, – καὶ τοῦτο ἰσχύει διὰ κάθε πιστὸν καὶ ἀφοσιωμένον εἰς τὸν Κύριον, – ὅτι διὰ τῆς τοιαύτης πίστεως, θὰ δύναται ἵνα ἐπιτυγχάνῃ ὅ,τι θέλει καὶ ὅπως θέλει! Τοῦτο, ἄλλωστε, τὸ ἐτόνισε καὶ ὀλίγον πρὸ τοῦ Θείου πάθους Του ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς μαθητάς Του, ὅταν τοὺς ἐβεβαίωνε, «καὶ πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄ 22)!

Ἡ δύναμις τῆς πίστεως!

  Πολλάκις ἠσχολήθημεν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί μου, ἀπὸ τῆς στήλης ταύτης, μὲ τὸ φλέγον καὶ ζωτικὸν τοῦτο θέμα τῆς Πίστεως! Ὁμολογῶ καὶ ὀφείλω ἵνα καταθέσω μίαν πικρὰν ἀλήθειαν! Ἐλαχίστας φορὰς, εἰς τὴν ζωήν μου, συνήντησα ἀνθρώπους οἵτινες ἐδήλουν διὰ τὸν ἑαυτόν των ὅτι εἰσὶν ἄπιστοι! Οἱ περισσότεροι ἐδήλουν καὶ δηλοῦσιν ὅτι πιστεύουσιν εἰς τὸν Θεόν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν! Ὡς εἶπον, ὅμως, εἶναι «πικρὰ» αὕτη ἡ ἀλήθεια, διότι, οἱ μὲν ὀλιγώτεροι ἄπιστοι, παραμένουσι μὲ συνέπειαν εἰς τὴν ἀπιστίαν των, οἱ δὲ περισσότεροι «πιστοί», εἶναι πιστοὶ μόνον κατὰ τὴν δήλωσίν των! Κατὰ τὸ πλεῖστον, οὐδὲν διαφέρουσι τῶν ἀπίστων καὶ πολιτεύονται ὡς καὶ ἐκεῖνοι, μὲ ἐλαχίστας μόνον καὶ ἐπουσιώδεις διαφορὰς ὡς πρὸς τὴν πίστιν! Ἴσως, ἐπισκέπτονται σπανίως τὸν ἱερὸν Ναόν, κυρίως διὰ κοινωνικὰς ἐκδηλώσεις, ἴσως καὶ παρεμπιπτόντως, ἵνα ἐπιχειρήσωσι νὰ κάμνωσιν «ἕνα σταυρόν», ἢ νὰ νηστεύσωσι μίαν Μεγ. Παρασκευήν, καὶ πέραν τούτων σπανίως κάτι περισσότερον!

  Ὅμως, ταύτην τὴν ἐπιπολαίαν «πίστιν» ἐπήνεσεν ὁ Διδάσκαλος εἰς τὴν Χαναναίαν; Ταύτην τήν, κατ’ οὐσίαν, ἀνύπαρκτον καὶ οὔτε κἂν στοιχειώδη, ἐξεθείασε καὶ συνέστησε διὰ τοῦ τοιούτου θαύματος; Ὄχι, βεβαίως, φίλοι μου ἀναγνῶσται! Ἅπαντες ἐννοοῦμεν καὶ ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἐκείνη ἡ ταλαίπωρος μήτηρ, μέσα ἀπὸ τὸ μικρὸν ἐκεῖνο διάλογον μετὰ τοῦ Κυρίου, δεικνύει τὴν ἀπόλυτον ἐξάρτησίν της καὶ ἐμπιστοσύνην της εἰς Αὐτόν! Θὰ ἐλέγομεν, ὅτι εἰς τὴν περίπτωσίν της, ἔχει ἀπόλυτον ἐφαρμογὴν ὁ λόγος ἐκεῖνος ὁ ἰδιαιτέρως γλυκύς τοῦ Ἁγίου τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου! «Χριστέ μου, χωρὶς ἐσένα δὲν ἀντέχω»! Ὄντως˙ χωρὶς τὴν θεραπευτικὴν παρέμβασιν τοῦ Σωτῆρος, δὲν ἐπρόκειτο νὰ παύσῃ ἵνα Τὸν παρακαλῇ καὶ ἱκετεύῃ! Ἀκριβῶς δὲ αὐτὴν τὴν ὑπομονὴν καὶ ἐπιμονήν της ἐπεβράβευσε καὶ ἐξεθείασεν ὁ Χριστός!

Ἡ πίστις τῶν Ἁγίων καὶ ἡμεῖς!

  Ταύτην τὴν πίστιν τῆς Χαναναίας, εὑρίσκομεν ἀδελφοί μου, εἰς τὴν βιοτὴν καὶ πολιτείαν, ἁπάντων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας! Ἀπὸ τοῦ πλέον «ἐπωνύμου», ἕως καὶ τοῦ ἐσχάτου «ἀνωνύμου», οἱ πάντες εἶχον αὐτὴν τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἀναφορὰν καὶ ἐξάρτησιν ἐκ τοῦ Θεοῦ! Τὰ πάντα ἐθυσίασαν διὰ τὴν ἀγάπην Του, ἕως καὶ αὐτῆς ταύτης τῆς ἐσχάτης ρανίδος τοῦ αἵματός των! Οὐχὶ δὲ μόνον οἱ Ἅγιοι μάρτυρες ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι οἵτινες ἔζησαν καὶ ἔτι ζῶσιν «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, ἐκεῖ εἰς τήν, πρὸς Ἑβραίους, ἐπιστολήν˙ «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος» (Ἑβρ. ια΄ 37-38)!

  Ταύτην τὴν πίστιν, ἐζήτησε καὶ ζητεῖ, ὁ Κύριος ἡμῶν καὶ ἀπὸ ἡμᾶς! «Ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ΙΗ΄ 3), εἶπε, καὶ δὲν ἐννοεῖ, βεβαίως, νὰ ἀποκτήσωμεν τὰς μικρότητας καὶ ἀδυναμίας τῶν νηπίων! Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐννοεῖ, – καὶ εἶναι τοῦτο αὐτονόητον! -εἶναι ἡ ἐξάρτησις καὶ ἐμπιστοσύνη τούτων εἰς τοὺς γονεῖς των!

  Ἂς παύσωμεν, ἐπὶ τέλους, ἵνα ζῶμεν κατὰ τὰ θελήματα τοῦ κόσμου καὶ τοῦ πονηροῦ, καὶ ἂς ὑποταγῶμεν καὶ ἂς πιστεύσωμεν κατὰ κυριολεξίαν, εἰς τὸν Πανάγαθον Θεὸν καὶ εἰς τὸ Πανάγιον θέλημά Του!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 πηγή: orthodoxostypos.gr