Ὁ, «ὑπὲρ πάντων», ἀγών!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023

Ἀπόστολος: Ἐφεσ. στ΄ 10-17

Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιγ΄ 10- 17

Ἦχος: β΄.- Ἑωθινόν: Ε΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα» (Ἐφεσ. ς΄ 12)

 Ὁ, «ὑπὲρ πάντων», ἀγών!

  Εἰς τὸ σημερινὸν Ἀποστολικὸν Ἀνάγνωσμα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ δεδιδαγμένος τὴν Ἁγίαν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Χριστόν, θυμίζει καὶ ὑπερτονίζει εἰς τὴν ἀνωτέρω φράσιν, τὴν διαρκῆ

καὶ ἀκατάπαυστον πάλην, καὶ τὸν σκληρότατον καὶ ἄνισον ἀγῶνα, τὸν ὁποῖον καλεῖται νὰ διεξάγῃ ὁ χριστιανός, καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς παρούσης ζωῆς του! Ἕνα ἀγῶνα, ὅστις δὲν διεξάγεται μὲ τὰ κοσμικὰ δεδομένα˙ δὲν διεξάγεται εἰς ἀγωνιστικοὺς στίβους καὶ γήπεδα˙ δὲν γίνεται, οὗτος ὁ ἀγών, διὰ τὴν κατάκτησιν ἐφημέρου δόξης καὶ γηΐνων τροπαίων καὶ μεταλλίων˙ δὲν ἀντιπαλαίει ὁ χριστιανὸς ἀγωνιστὴς ἀπέναντι σὲ σωματώδη καὶ ἐμφανῆ ἀντίπαλο καὶ ἐχθρό˙ καί, τέλος, τὸ ἔπαθλον δὲν εἶναι, ὡς εἴπομεν, φθαρτὸν καὶ μικρὸν καὶ μὲ περιορισμένην ἀντοχὴν εἰς τὸν χρόνον˙ ἀλλὰ τὸ ἔπαθλον καὶ ἡ ἀμοιβή, εἶναι αἰώνια καὶ ἄφθαρτα, καὶ ἡ ἀξία τῶν ἐπάθλων εἶναι ἀνεκτίμητος καὶ ἀνυπέρβλητος ἔναντι οἱουδήποτε φθαρτοῦ καὶ κοσμικοῦ ἀνταλλάγματος!

  Ὁ ἀγών, περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος, δὲν ἀφορᾷ εἰς θέσεις καὶ δόξας καὶ μεγαλεῖα, τὰ ὁποῖα ξεχνοῦνται, καὶ ὁ πανδαμάτωρ χρόνος τὰ «κατατρώγει» καὶ τὰ ἐξαφανίζει εἰς τὸ πέρασμά του, ἀλλὰ ἀφορᾷ εἰς τὴν ἄφθαρτον δόξαν καὶ τὰ αἰώνια μεγαλεῖα καὶ κάλλη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν! Εἶναι τὰ ἀνεκτίμητα ἐκεῖνα δῶρα τῆς αἰωνιότητος, διὰ τὰ ὁποῖα ὁ Διδάσκαλος καὶ ἀλάθητος Κύριος καὶ Θεός μας, μᾶς διεβεβαίωσεν ὅτι ἀξίζει κάποιος, ἵνα θυσιάσῃ καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν βιολογικὴν καὶ μικρὰν ζωήν του, προκειμένου ἵνα κερδίσῃ καὶ ἀπολαύσῃ τὰ μέλλοντα ταῦτα καὶ αἰώνια καὶ ἄφθαρτα θεῖα δῶρα! Ὁ ἀγὼν οὗτος, εἶναι ἡ πάλη πρὸς τὸν πανίσχυρον ἐχθρὸν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, πρὸς τὸν μισάνθρωπον πονηρὸν δαίμονα, ὅστις, εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς, ὅτε ἐδημιουργήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκ τοῦ Θεοῦ, καταφέρεται κατ’ αὐτοῦ παντοιοτρόπως, μὲ ἀπώτερον σκοπόν του, τὴν αἰωνίαν κόλασιν, ἥτις διὰ τοῦτον τὸν παμμίαρον, εἶναι βεβαία!

  Εἶναι, τέλος, ὁ ἀγὼν οὗτος, – παρ’ ὅτι φαίνεται ἄνισος καὶ καταστροφικός, δι’ ἡμᾶς, – εἶναι, λέγω, εὐχάριστος καὶ γλυκύς, καθ’ ὅτι ἔχομεν συναγωνιστὴν καὶ βοηθὸν εἰς τοῦτον, τὸν Παντοδύναμον καὶ ἀκαταγώνιστον Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, πρὸ τοῦ ὁποίου ὠχριοῦν καὶ τρέπονται εἰς ἄτακτον φυγήν, οἱ βδελυροὶ πειρασμοί! Συνεπῶς, διὰ τοῦτον τὸν λόγον, ἐθεώρει ἡ Ἁγία ἡμῶν Μήτηρ Ἐκκλησία καὶ μετ’ Αὐτῆς οἱ θεοφόροι Πατέρες καὶ διδάσκαλοι, τοῦτον τὸν ἀγῶνα περὶ τοῦ ὁποίου προείπομεν, ὡς τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸν καὶ ἀκατάπαυστον, ὅστις καὶ θὰ λήξῃ, – εὐχόμεθα ἀπὸ καρδίας, δι’ ἅπαντας τοὺς ἀνθρώπους, – νικηφόρος καὶ ἀποτελεσματικός!

«Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ»!

Ὅπως εἰς κάθε ἀγῶνα καὶ εἰς κάθε ἀντιπαράθεσιν καὶ ἀντεκδίκησιν, οἱ ἀντιπαλαίοντες ἔχουσι τὸν «ὁπλισμόν» των, οὕτω καὶ ἐν προκειμένῳ, προτείνει ὁ Παῦλος εἰς τὸν κάθε ἀγωνιστήν, τὴν «πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ»! Μόνον διὰ τούτου τοῦ ὁπλισμοῦ δύναται ὁ χριστιανὸς μαχητής, ἵνα ἀντιπαρατεθῇ πρὸς τὸν ἀόρατον καὶ ὕπουλον ἐχθρὸν τὸν διάβολον! Λέγομεν δὲ τοῦτον ὕπουλον, καθ’ ὅτι προσπαθεῖ ἵνα δελεάσῃ ἡμᾶς καὶ ἐξαπατήσῃ ὡς ἐνήργησε τότε ἐκεῖ εἰς τὸν Παράδεισον, ὅτε ἐπέτυχεν ἵνα ἐξαπατήσῃ καὶ ὁδηγήσῃ τοὺς προπάτορας ἡμῶν εἰς τὴν πρώτην ἐκείνην ἁμαρτίαν! Βεβαίως, δὲν προτιθέμεθα ἵνα «ἀθωώσωμεν» καὶ ἀπαλλάξωμεν τῶν εὐθυνῶν των, τὸ προπατορικὸν ζεῦγος! Ὅμως, ὁ τρόπος διὰ τοῦ ὁποίου ἐνήργησεν ὁ μισάνθρωπος, καταδεικνύει τὸ μῖσος καὶ τὴν ἔχθραν του ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου!

  Εἰς ταύτας τὰς βρωμερὰς μεθοδείας τούτου, ἡ Ἁγία ἡμῶν Μήτηρ, ἡ Ἐκκλησία, ἐξοπλίζει ἡμᾶς, εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς, ἀπὸ τὴν ὥραν τῆς Βαπτίσεως καὶ τοῦ Χρίσματός μας, ὅτε ἐπισήμως ἐνδυόμεθα ταύτην τὴν πνευματικὴν πανοπλίαν! Διὰ τῆς τριττῆς καταδύσεως καὶ ἀναδύσεως εἰς τὸ ὕδωρ τοῦ Βαπτίσματος, ὅτε ὁ ἄνθρωπος καθαίρεται ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν δωρεῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, αἵτινες εἰσέρχονται εἰς τὴν καρδίαν τοῦ νεοφωτίστου διὰ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος, ὁ χριστιανὸς ἀναλαμβάνει τὸν διαρκῆ πλέον ἀγῶνα κατὰ τοῦ μισοκάλου! Αὕτη εἶναι ἡ πανοπλία! Ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει εἰς τὴν σημερινὴν περικοπήν, ταῦτα τὰ πνευματικὰ ὅπλα ἀλλὰ καὶ τὴν χρῆσιν ἑκάστου, προκειμένου ἵνα εἴμεθα πάντοτε ἐν ἐγρηγόρσει εἰς πᾶσαν ἐπίθεσιν τοῦ ἐχθροῦ! «Στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπὶ πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι· καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι ρῆμα Θεοῦ» (Ἐφες. ΣΤ΄ 14-17)!

  Καί «ὁ πρᾳΰς ἔστω μαχητής» (Ἰωήλ Δ΄ 11)!

  Οὐδεὶς ἐξαιρεῖται, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ἐκ τούτου τοῦ ἀγῶνος˙ εἴτε ὡς ἐπιτιθέμενος, εἴτε ὡς ἀμυνόμενος! Ἐὰν εἰς τοῦτον τὸν ἀγῶνα συμμετεῖχεν ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καὶ ἐπάλαισε μετὰ τοῦ παμπονήρου ἐκεῖ εἰς τὸ Σαραντάριον ὄρος, πόσον περισσότερον θὰ πρέπῃ ἵνα παλαίωμεν καὶ πολεμῶμεν ἡμεῖς οἱ εὐάλωτοι, προκειμένου ἵνα, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, φέρωμεν εἰς πέρας ἐπιτυχῶς τὸν ὑπὲρ πάντων τοῦτον ἀγῶνα! Ὅταν, μετὰ τὸν Κύριον, καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγιοι, – μηδὲ ἐξαιρουμένης καὶ αὐτῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, – «ἐπέρασαν» ἐκ τοῦ κλύδωνος τῶν πειρασμῶν καὶ τοῦ «πολέμου», καὶ οὐδεὶς ἡγιάσθη ἀτραυμάτιστος ἐκ τῶν «βελῶν τοῦ ὑπεναντίου», πῶς ἡμεῖς οἱ θέλοντες ἵνα κερδίσωμεν τὸ «βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως», εἶναι δυνατὸν ἵνα εὑρεθῶμεν ἐκεῖ «ἀβρόχοις ποσίν»;

  Εἰς τοῦτον τὸν «ὑπὲρ πάντων» ἀγῶνα, ἂς μὴ λησμονῶμεν ὅτι δὲν εἴμεθα μόνοι. Τὸ εἴπομεν ἤδη, καὶ ἀποτελεῖ δι’ ἡμᾶς τοῦτο, ἰδιαίτερον κίνητρον, ὥστε νὰ ἀποφασίσωμεν ἵνα ἀγωνισθῶμεν! Ἐὰν διὰ φθαρτὰ καὶ μάταια καὶ ἀσήμαντα ἔπαθλα, ἀγωνίζονταί τινες, καὶ ὑποβάλλονται εἰς ἀτελειώτους στερήσεις, καὶ κοπιώδεις προπονήσεις καὶ γυμνασίας, καὶ ἀδημονοῦσι καὶ πικραίνονται ἕως ὅτου ἐπιτύχωσι τὸν ἀπώτερον σκοπόν των, δηλαδὴ τὴν νίκην καὶ τὸ πρωτεῖον, πόσον περισσότερον θὰ πρέπῃ ἵνα ὑποβάλλωμεν ἑαυτούς, εἰς κόπους καὶ στερήσεις, ἵνα διὰ τῆς ἀηττήτου δυνάμεως τοῦ Παντοδυνάμου Χριστοῦ, ἐπιτύχωμεν τῶν στεφάνων τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, πρὸ τῶν ὁποίων τὰ πάντα ὠχριοῦσι καὶ ἐκμηδενίζονται!

  Τέλος δέ, ἂς σκεφθῶμεν καὶ ἀντιθέτως! Πόσον, δηλαδή, θὰ μετανοήσωμεν καὶ θὰ στενάξωμεν, ὅταν θὰ διαπιστώσωμεν – ὁ Θεὸς φυλάξοι! – ὅτι διὰ μίαν μικρὰν καὶ ὀλίγην στέρησιν, τὴν ὁποίαν ἠρνήθημεν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, ἀπωλέσαμεν τὴν ἀτελεύτητον καὶ αἰωνίαν μακαριότητα! Ἂς μὴ κάνωμεν, ἑπομένως τὸ τοιοῦτον ἐγκληματικὸν λάθος, καὶ ἔχοντες πάντοτε κατὰ νοῦν, τὰ αἰώνια καὶ ἄφθαρτα ἀγαθὰ «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ. Β΄ 9), νὰ πορευώμεθα ἀγωνιζόμενοι, πρὸς τὴν αἰωνίαν δόξαν καὶ μακαριότητα!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου  Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr