Ἡ ἀγάπη καὶ αἱ… ἔριδες!

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

30 ΙΟΥΛΙΟΥ 2023

Ἀπόστολος: Α΄ Κορ. α΄ 10-17

Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιδ΄ 14-22

Ἦχος: βαρύς.-Ἑωθινόν: Η΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«Ἐδηλώθη γάρ μοι .. ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι» (Α΄ Κορ. Α΄ 11).

   Ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος ἡμῶν, ἀδελφοί μου, ἐρχόμενος εἰς τοῦτον τὸν κόσμον καὶ ἔχων σκοπὸν νὰ λυτρώσῃ τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ κακὸν καὶ τὴν δυναστείαν τῆς ἁμαρτίας, «εὗρεν» ἀναμέσον αὐτῶν ἐγκλήματα καὶ ἁμαρτίας καὶ πάθη καὶ μίση καὶ κακίας καὶ πᾶν ὅ,τι ἄλλο κακόν! Τοῦτό δε ἦτο

ἀναμενόμενον καὶ αὐτονόητον, καθότι οἱ ἄνθρωποι εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν δυναστείαν τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας! Τὸ ἀγαθὸν καὶ ἡ ἀρετὴ εἶχον σχεδὸν ἐκλείψει, καὶ μόνον ἐλάχιστοι ἔχοντες θεῖον φόβον καὶ πίστιν εἰς τὸν Ἀληθινὸν Θεόν, εἰργάζοντο τὸ καλὸν καὶ τὸ ἅγιον! Οἱ θεῖοι καὶ ἱεροὶ Πατέρες, συμφωνοῦν ἐν προκειμένῳ, ὅτι ἡ ἔλευσις τοῦ Σωτῆρος – Μεσσίου εἰς τὴν γῆν, συνέπιπτε μὲ τὴν ἐσχάτην κατάπτωσιν καὶ τὸ ἀπερίγραπτον «κατάντημα», τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως! Χειροτέρα κατάστασις – ἀπὸ πνευματικῆς ἀπόψεως, – δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ἕως ἐκείνης τῆς χρονικῆς στιγμῆς, καὶ μόνον ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς θὰ ἠδύνατο νὰ δώσῃ λύσιν εἰς τοῦτο τὸ ἀδιέξοδον!

  Πέραν τῶν αἰσχίστων καὶ βδελυρῶν παθῶν τῆς σαρκός, τὰ ὁποῖα ἐκυριάρχουν εἰς τοὺς πρὸ Χριστοῦ ἀνθρώπους, παρατηροῦμεν, μελετῶντες καὶ τὴν Βίβλον, ἀλλὰ καὶ ἄλλους ἱστορικοὺς συγγραφεῖς, ὅτι ἡ ἀξία αὐτοῦ τούτου τοῦ ἀνθρώπου, εἶχε χαθῆ ὁλοτελῶς! Ἡ ἀξία τῆς ζωῆς του ἦτο ἀσήμαντος καὶ ἀνύπαρκτος, καὶ τὰ ἐγκλήματα καὶ αἱ δολοφονίαι, τὰς ὁποίας ἀναφέρει καὶ περιγράφει ἡ Βίβλος, χαρακτηρίζονται ὡς στυγερὰ καὶ ἀπαίσια! Τὸ κορυφαῖον δημιούργημα τοῦ Δημιουργοῦ, συνέχιζε τὸ ὀλέθριον ἔγκλημα τοῦ Κάϊν, καὶ δι’ ἀσημάντους λόγους καὶ ἀφορμάς, ἀφῄρει τὴν ἀνθρωπίνην ζωήν, καὶ ἐδημιούργει μίση καὶ ἔχθρας καὶ πάθη, τὰ ὁποῖα καὶ συνετήρει καὶ ἐκαλλιέργει!

  «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί»!

  Κατ’ ἐπανάληψιν, ὡμίλησεν ὁ Κύριος, – καθ’ ὅσον χρόνον εὑρίσκετο ἀναμέσον τῶν ἀνθρώπων, – διὰ τὴν ἀγάπην! Καὶ τήν, πρὸς τὸν Θεόν, ἀλλὰ καὶ τήν, πρὸς τὸν συνάνθρωπον! Ταύτην συνέστησε καὶ ὑπέδειξε, καὶ διὰ τῶν λόγων Του, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ ἰδίου Αὐτοῦ παραδείγματος, ὡς τὴν πρώτην ἀλλὰ καὶ μόνην λύσιν, προκειμένου ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀρχίσῃ νὰ «ξελασπώνη» ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν! Ὅταν δὲ ἠρωτήθῃ ὑπό τινος νομικοῦ, «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. Ι΄ 27) συνεφώνησε μὲ τὴν ἀπάντησιν αὐτοῦ τοῦ ἰδίου, ὅτι αἱ ἀσφαλεῖς δικλεῖδες τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἶναι αἱ δύο ἀγάπαι, ἐκείνη ἡ πρὸς τὸν Θεόν, καὶ ἡ δευτέρα, ὁμοία πρὸς τὴν πρώτην, ἡ πρὸς τὸν πλησίον! Ταύτας, ἐπεσήμανεν ἰδιαιτέρως, διὰ τῆς γνωστῆς παραβολῆς «τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου», καθὼς καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν» Του! Συνέστησε καὶ ὑπέδειξεν εἰς ἅπαντας, ἐκείνην τὴν ἀγάπην, τήν πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν! «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, Ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; Καὶ ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶ­ναι οὕτω ποιοῦσιν;» (Ματθ. Ε΄ 44-47)! Ἀντιθέτως, ἐπὶ πλέον, ἐστηλίτευσεν ἐκείνην τὴν «ἐμπορικὴν» ἀγάπην, ἥτις δημιουργεῖται ὡς ὑποχρέωσις εἰς τὴν καρδίαν, ἔναντι ἐκείνου, ποὺ μᾶς ἀγαπᾷ καὶ μᾶς ἐξυπηρετεῖ!

  Αὕτη ἡ ἀγάπη ἦτο ἐκεῖνο τὸ ἀπαραίτητον στοιχεῖον, προκειμένου ὁ «πεπτωκὼς» ἄνθρωπος, νὰ ἀρχίσῃ νὰ λυτρώνεται ἀπὸ τὰ δεινὰ τοῦ κακοῦ καὶ νὰ δυνηθῇ νὰ ἀνταποκριθῇ εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου πλησίον Του, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης, τὸ ὁποῖον ἔφερεν ὁ Διδάσκαλος! Ἡ ὅλη στάσις Του, ἀναμέσον ἡμῶν, ἦτο στάσις ἀγάπης, συμπαθείας, ὑπομονῆς, ἀνοχῆς καὶ κατανοήσεως, πρὸς τοὺς «πίπτοντας»! Συνεχώρει καὶ ὑπεδείκνυεν εἰς τοὺς ἁμαρτωλούς, – οἵτινες ἐζήτουν τὴν συγχώρησιν, – τό «μηκέτι ἁμάρτανε», διὰ νὰ μᾶς διδάσκῃ, ὅτι σκοπὸς τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ συγχώρησις καὶ ἡ εὐσπλαγχνία καὶ ἡ ἐπάνοδός μας εἰς «τὸ ἀρχαῖον κάλλος» τοῦ Παραδείσου!

Ἔρις

  Ἡ ἔρις, – δηλαδή, ἡ φιλονικία καὶ ἡ διαμάχη, – εἶναι αἱ καταστάσεις ἐκεῖναι, τὰς ὁποίας κυριαρχεῖ τὸ μῖσος! Πλεονάζει ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ κακία, καὶ ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη! Εἶναι ἡ διαρκὴς ἀντιπαράθεσις πρὸς τὴν οἵανδήποτε ἄλλην ἄποψιν, καὶ ἡ ἐπιμονὴ ἡμῶν εἰς τὴν προσωπικήν μας ἐκτίμησιν! Ὁ ἑαυτός μας εἶναι ἀλάνθαστος καὶ ἅπαντες οἱ ἄλλοι εὑρίσκονται εἰς τὸ λάθος καὶ τὴν πλάνην! Δυστυχῶς, τοιαῦται καταστάσεις, ὑπάρχουν, οὐχὶ μόνον εἰς ἀνθρώπους κοσμικοὺς καὶ μακρὰν τῆς Ἐκκλησίας εὑρισκομένους, ἀλλά, δυστυχῶς καὶ ἀναμέσον καὶ ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι καυχώμεθα διὰ τήν, πρὸς τὸν Θεόν, πίστιν καὶ ἀγάπην μας! Εὐλόγως δέ, ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, ὁ θεῖος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, διδάσκει καὶ ἐρωτᾷ: «Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἑώρακε, τὸν Θεόν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α΄ Ἰωάν. Δ΄ 20)!

  Τοιαύτας ἔριδας καὶ ἀντιπαλότητας, πληροφορεῖται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μεταξὺ τῶν χριστιανῶν τῆς Κορίνθου! Οὗτοι οἱ χριστιανοὶ ἀντιπαλαίουν καὶ ἐρίζουν, καὶ ἔχουν διαχωρισθῆ εἰς παρατάξεις, καὶ ἄλλος παρουσιάζεται ὡς ὀπαδὸς τοῦ Παύλου, ἄλλος ὡς ὀπαδὸς τοῦ Ἀπολλώ, καὶ ἄλλος τοῦ Κηφᾶ, καὶ ἄλλος ὡς τοῦ Χριστοῦ! Αἱ τοιαῦται δὲ διαμάχαι καὶ ἔριδες ἦσαν τόσον ὀξεῖαι καὶ ἔντονοι, ὥστε εἶχον δημιουργήσει σχίσματα καὶ φατρίας καὶ μίση μεταξὺ τῶν χριστιανῶν! Βλέπει ὁ Ἀπόστολος, ὅτι αἱ τοιαῦται προσ­κολλήσεις καὶ ἀναφοραί, δημιουργοῦν ρῆγμα εἰς τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν καὶ τοῦτο εἶναι καταλυτικὸν καὶ καταστροφικόν, εἰς τὴν πρόοδον τοῦ κηρύγματος!

Ἡ, «ἐν Χριστῷ», ἀγάπη!

  Ὡς συμπέρασμα, τῶν ὡς ἄνω ἐπισημάνσεων, καὶ ἐπειδή, ὡς τότε οὕτω καὶ σήμερον, δημιουργοῦνται παρόμοιαι συγκρούσεις καὶ ἀντιπαραθέσεις, μὲ «πρωταγωνιστάς», συχνάκις, ἡμᾶς τοὺς χριστιανούς, θὰ ἠθέλομεν νὰ συστήσωμεν καὶ ὑποδείξωμεν, εἰς ἡμᾶς καὶ ὑμᾶς, τὴν ἀκεραίαν καὶ ἰδανικὴν στάσιν ἔναντι τῶν ἄλλων! Ἂς μὴ λησμονῶμεν ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι ὁ ἀδελφός μου! Ἡ ἀγάπη μου πρὸς τοῦτον, ὀφείλει νὰ εἶναι τελεία, καὶ διὰ τοῦτο, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωσις θὰ πρέπῃ νὰ πλεονάζουν! Καὶ τὴν ἀλήθειαν θὰ λέγωμεν καὶ θὰ ὁμολογῶμεν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπην θὰ ἔχωμεν! Ὡς ἠθέλαμεν νὰ διδασκώμεθα, οὕτω καὶ νὰ ὑποδεικνύωμεν εἰς τὸν ἄλλον, τὸ πρέπον καὶ τὸ ὀρθόν! Οὕτω, ὡς προείπομεν, ἐδίδαξεν ἡμᾶς πρῶτος ὁ Διδάσκαλος Ἰησοῦς, ἀλλὰ καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγιοι καὶ Πατέρες, παλαιότεροι καὶ σύγχρονοι! Τοιουτοτρόπως θὰ ἔχωμεν θετικὰ ἀποτελέσματα καὶ ὁ Λόγος τοῦ Κυρίου θὰ «τρέχῃ καὶ (θὰ) δοξάζηται»! Ὅταν κατανοήσωμεν, ὅτι «εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε» (Ματθ. ΚΓ΄ 8), καὶ ὅτι ἡμεῖς εἴμεθα ἁπλῶς οἱ φορεῖς τῆς Ἀληθείας, τότε καὶ θὰ αἰσθανθῶμεν καὶ τὴν μικρότητα ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὕψος τῆς ἀποστολῆς ἡμῶν!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr