Athens Pride 2023: Ποιά ἦταν τά καυχήματα ὑπερηφάνειας κάποτε, καί ποιά κατάντησαν νά εἶναι σήμερα

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Athens Pride: Ἕνα ἄρρωστο κράτος καί μιά νοσηρή κοινωνία ἔχουν ξορκίσει ὅλα τά ὑψηλά ἰδανικά καί πλέον γιορτάζουν ξέφρενα γιά τίς «κατακτήσεις» τῆς κρεβατοκάμαρας

Athens Pride: Κάποτε, οἱ βασικοί λόγοι γιά νά περηφανεύεται ἕνας πολίτης ἦταν ἡ ἱστορία τῆς πατρίδας του, τά κατορθώματα τῶν προγόνων του, ἡ πίστη του, οἱ ἐθνικοί ἥρωες του, οἱ πνευματικές μορφές πού ἀνέδειξε ὁ τόπος του, ἡ παράδοση... του, ὁ πολιτισμός του, ἡ γλῶσσα του.

Σήμερα, ὡς κατ' ἐξοχήν ἑορτή «ὑπερηφάνειας», ἔχει βαφτιστεῖ ἕνα δρώμενο πού ἐμφανίζει ὡς μοναδικό καύχημα τήν ἐλευθερία τοῦ Ἕλληνα πολίτη νά διαφθείρει τή σάρκα του μέ ὅποιον τρόπο θέλει. Αὐτή ἡ κοινωνική νοσηρότητα, δέν ἔχει ἀντίκτυπο μόνο σέ πνευματικό ἐπίπεδο, ἄλλα καί σέ ἐθνικό ὅπως θά δοῦμε.

Αὐτό τό δρώμενο «ὑπερηφάνειας», εἶναι μιά πολιτισμική παγίδα ἀποχαύνωσης πού πραγματοποιεῖ πλύση ἐγκεφάλου, προτρέποντας τόν κάθε «ἑορτάζοντα» νά φωνάξει πόσο διαφορετικός εἶναι ἀπό τούς ἄλλους λόγῳ μίας καί μόνο διαφορᾶς (τῆς σεξουαλικότητας), μέ ἀντάλλαγμα νά ξεγράψει τά δεκάδες κοινά πού ἔχει μέ τούς συμπολῖτες του, λόγῳ κοινῆς κληρονομιᾶς, σέ μία κοινή πατρίδα.

Μέ λίγα λόγια αὐτή ἡ προπαγάνδα περνᾶ τό μήνυμα: «δῶσε ἀποκλειστική σημασία στό ἕνα πάθος σου πού σέ κάνει "μοναδικό" καί ξέχνα τά δεκάδες στοιχεῖα πού συντελοῦν μιά κοινή ἐθνική ταυτότητα». Ἡ διαφορετικότητα εἶναι ἀντίθετη ἀπό τήν κοινότητα, τή συλλογικότητα, τήν ἑνότητα, τήν ὁμοψυχία, τή συλλογική μνήμη, καί ὅ,τι ἄλλο συνθέτει μιά πατρίδα.

Ἔτσι προκαλεῖται μιά ἔντονη ροπή πρός τόν ἀτομικισμό, καί μιά ἐχθρότητα πρός καθετί πού θυμίζει Ἑλλάδα (καί ἀντίστοιχα Ἰταλία στόν Ἰταλό, Ἱσπανία στόν Ἱσπανό, ΗΠΑ στόν Ἀμερικανό κ.ο.κ). Παρατηρῆστε ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος πλέον, ἀπό τό πρωί πού θά ξυπνήσει μέχρι τό βράδυ πού θά κοιμηθεῖ, βομβαρδίζεται δεκάδες φορές μέ τή λέξη «διαφορετικότητα».

Τά 107 διαφορετικά καί αὐθαίρετα «φῦλα» πού ἔχουν ἐπινοηθεῖ ὡς τώρα (ἴσως νά ἔχουν γίνει καί περισσότερα, ἔχουμε χάσει τόν λογαριασμό πλέον), σοῦ παρουσιάζουν 107 κατασκευασμένους λόγους νά ψωνίσεις ἀπό τήν γκαρνταρόμπα της «διαφορετικότητας» τό δικό σου ψώνιο γιά νά ἀναδειχθεῖς στήν κοινωνία, ὄχι λόγῳ τῶν προσόντων σου ἤ τῆς συνεισφορᾶς σου στήν κοινωνία, ἄλλα λόγῳ τῆς ψυχοπαθολογίας σου πού παρουσιάζεται ὡς ἀτοῦ ὑπερηφάνειας.

Ὅλα αὐτά καλύπτονται μέ τόν μανδύα μιᾶς ὑποκριτικῆς «ἀγάπης» πού ἔχει ἀποσυνδεθεῖ τελείως ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ θεϊκοῦ θελήματος, ἐνῶ στήν πραγματικότητα αὐτή ἡ «ἀγάπη» δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό ἀπαίτηση ὑποταγῆς στό ἐγωκεντρικό θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, ὅποιο καί ἄν εἶναι αὐτό, ὅποια νοσηρότητα καί ἄν κουβαλᾶ.

Ἀπό τό «ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν» πού παρουσίασε ὁ Χριστός ὡς σημαντικότερη ἐντολή σέ σχέση μέ τόν κόσμο, ἐδῶ ἔχουμε ἕνα ἀνεστραμμένο «εὐαγγέλιο» πού λέει «ἀγάπα μόνο τόν ἑαυτό σου καί ὁπωσδήποτε ξεχώριζέ τον ἀπό τόν πλησίον». Ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων ἐπιδιώκει νά ἀπομονώσει τούς ἀνθρώπους καί νά τούς μετατρέψει σέ εὐάλωτες «μοναδικότητες» πού θά ἀπέχουν ἀπό κάθε συλλογική σκέψη καί κάθε μορφή οὐσιαστικῆς ἀλληλεγγύης.

Ἔτσι δημιουργεῖται ἡ ἀποξένωση ἀπό τά κοινά καί ἡ ἰδιωτεία, μέ ἕναν ἄνθρωπο «ἀπενεργοποιημένο» πού ζεῖ ἱκανοποιημένος, μόνο καί μόνο ἐπειδή τό κράτος «νταντεύει» τό πάθος του. Αὐτό εἶναι τό μοντέλο ἑνός πλήρως χειραγωγήσιμου πολίτη πού δέν πρόκειται νά ἀντιταχθεῖ ποτέ στήν ἀποψίλωση τῶν πιό σημαντικῶν συνταγματικῶν δικαιωμάτων του, καί φυσικά δέν θά προβάλει καμία ἀντίσταση στό ξεπούλημα τῆς πατρίδας του. Καθόλου τυχαῖο πού ἡ ἰδιωτεία, δηλαδή ἡ ἀδιαφορία γιά τά δημόσια πράγματα πού θεωροῦσαν ὄνειδος στήν ἀρχαία ἑλληνική δημοκρατία, συνδέεται ἄμεσα μέ τήν ἀγγλική λέξη «idiot».

Τό πάθος ὅσο πιό ἀνεξέλεγκτο γίνεται τόσο πιό πολύ ἐξαχρειώνει, ἐξαγριώνει καί ἐξηλιθιώνει τόν ἄνθρωπο πού τό ὑπηρετεῖ. Ὄχι μόνο οἱ σεξουαλικές ἀνωμαλίες, ἄλλα τό ὁποιοδήποτε πάθος ἀποφέρει τό ἴδιο ἀποτέλεσμα. Καί ὁτιδήποτε μᾶς ὑπενθυμίζει πώς τό πάθος μας εἶναι ζημιογόνο πνευματικά καί κινεῖται ἐκτός τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ (καί τῆς φύσης), ἔχουμε τήν τάση νά τό ἀποφεύγουμε καί προσπαθοῦμε νά τό ἐκμηδενίσουμε.

Ἔτσι ὁ μέσος «ὑπερήφανος» ἄνθρωπος, ἀντί γιά συνειδητοποιημένος Ἕλληνας (Ἰταλός, Ἱσπανός, Ἀμερικάνος κ.ο.κ) πολίτης, προτιμᾶ νά ἀντιλαμβάνεται τόν ἑαυτό του ὡς ἕναν ἄπατρι πολίτη τοῦ κόσμου πού δέν ἔχει κανένα σύνδεσμο μέ τόν τόπο του. Βρίσκει χίλιους λόγους νά κάνει «πατρίδα» του τό πάθος του, καί κανέναν γιά νά συνδεθεῖ μέ τίς ρίζες του. Ἡ ἐθνική ταυτότητα ἀντικαθίσταται ἀπό μιά παγκοσμιοποιημένη σεξουαλική ταυτότητα. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀνήκει παντοῦ καί ταυτόχρονα πουθενά.

Πρόθυμα ἀπεμπολεῖ ὅλα τά ἀνεκτίμητα δῶρα πού τοῦ παρέδωσαν οἱ πρόγονοί του καί ἀνεμίζει μιά «περηφάνια» χωρίς ρίζες, πού ἐξατμίζεται τόσο γρήγορα, ὅσο γρήγορα χάνεται ἡ ἱκανοποίηση ἑνός ἀκόρεστου θηρίου, ὅπως εἶναι τό πάθος.

Γίνεται ὥριμο φροῦτο, ἕτοιμο νά πέσει μόνο του στό καλάθι τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης πού ἑτοιμάζεται.

sportime

πηγή: orthodoxia-ellhnismos.gr