Ἡ συγκλονιστικὴ κλῆσις τοῦ Σαύλου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
21 ΜΑΪΟΥ 2023
Ἀπόστολος: Πράξ. κστ΄ 1, 12-20
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. θ΄ 1-38
Ἦχος: πλ. α΄.-Ἑωθινόν: Η΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

«Ὅθεν, βασιλεῦ ᾿Αγρίππα, οὐκ ἐγενόμην ἀπειθὴς
τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ» (Πράξ. ΚΣΤ΄ 19).

Ἡ συγκλονιστικὴ κλῆσις τοῦ Σαύλου

Ὁ Σαῦλος εἶναι ἕνας φανατικὸς Φαρισαῖος, καὶ σκληρὸς διώκτης τῶν πρώτων Χριστιανῶν! Ὅσον βλέπει τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ νὰ διαδίδεται καὶ νὰ ἑδραιώνεται, καὶ ὅλον καὶ περισσότεροι ἐκ τῶν

Ἑβραίων, νὰ ἐντάσσωνται εἰς τὸν πληθυσμὸν τῆς Χριστιανικῆς νεοδμήτου ἐκείνης κοινότητος, τόσον σκληρύνει τὴν στάσιν του καὶ μάχεται διὰ παντὸς τρόπου, προκειμένου νὰ καταστείλῃ τὴν «ροὴν» πρὸς τὴν πίστιν τοῦ Ναζωραίου! Συμφώνως πρὸς τὸ Ἁγιογραφικὸν βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, πέραν τῆς παρουσίας του ὡς φύλακος τῶν ἱματίων τῶν λιθοβολητῶν τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου, (Πράξ. Ζ΄ 58, 60), ὡς μαρτυρεῖ ὁ ἴδιος… «Ἐγὼ μὲν οὖν ἔδοξα ἐμαυτῷ πρὸς τὸ ὄνομα Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου δεῖν πολλὰ ἐναντία πρᾶξαι· …καὶ πολλοὺς τῶν ἁγίων ἐγὼ ἐν φυλακαῖς κατέκλεισα… ἀναιρουμένων τε αὐτῶν κατήνεγκα ψῆφον, καὶ κατὰ πάσας τὰς συναγωγὰς πολλάκις τιμωρῶν αὐτοὺς ἠνάγκαζον βλασφημεῖν, περισσῶς τε ἐμμαινόμενος αὐτοῖς ἐδίωκον ἕως καὶ εἰς τὰς ἔξω πόλεις» (Πράξ. ΚΣΤ΄ 9-11)!

Ὅμως, ὁ Κύριος διακρίνει εἰς τοῦτον τὸν φανατικὸν φαρισαῖον, ὅτι ἔχει ἀγαθὴν καὶ ἁπλῆν καρδίαν, καὶ διὰ τοῦτο κατὰ τὴν πορείαν του πρὸς τὴν Δαμασκόν, διὰ νὰ ἀπειλήσῃ καὶ συλλάβῃ καὶ φονεύσῃ τοὺς ἐκ τῶν πρώτων ἐκείνων χριστιανῶν, προλαμβάνει τοῦ­­τον καὶ … τὸν μεταβάλλει εἰς Ἀπόστολον καὶ διαπρύσιον κήρυκα τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ! Ἂς ἴδωμεν πῶς ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος ἀφηγεῖται τὴν συγκλονιστικὴν «κλῆσιν» του ἀπὸ τὸν Κύριον: «πορευόμενος εἰς τὴν Δαμασκὸν μετ᾿ ἐξουσίας καὶ ἐπιτροπῆς τῆς παρὰ τῶν ἀρχιερέων, ἡμέρας μέσης κατὰ τὴν ὁδὸν εἶδον, βασιλεῦ, οὐρανόθεν ὑπὲρ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου περιλάμψαν με φῶς καὶ τοὺς σὺν ἐμοὶ πορευομένους· πάντων δὲ καταπεσόντων ἡμῶν εἰς τὴν γῆν ἤκουσα φωνὴν λαλοῦσαν πρός με καὶ λέγουσαν τῇ ῾Εβραΐδι διαλέκτῳ· Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; Σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν. Ἐγὼ δὲ εἶπον· τίς εἶ, Κύριε; ὁ δὲ εἶπεν· ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὃν σὺ διώκεις» (Πράξ. ΚΣΤ΄ 12-18)!

Ἦτο τὸσον ἔντονον τοῦτο τὸ γεγονός, ὥστε ὁ Σαῦλος (ὁ, καὶ μετέπειτα, … Παῦλος), σύρρεται κυριολεκτικῶς καὶ χειραγωγεῖται ὑπὸ τῶν συντρόφων του, ἐφ’ ὅσον εἶναι πλέον παντελῶς ἀδύναμος καὶ τυφλὸς καὶ ἔντρομος, καὶ ὁδηγεῖται εἰς ἕνα σπίτι καὶ παραμένει ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ἀπολύτως ἄσιτος! Δὲν θὰ συνεχίσωμεν, ὅμως,  ἀναφερόμενοι εἰς τὰ τῆς κατηχήσεως καὶ βαπτίσεώς του, ἀλλὰ θὰ περιορισθῶμεν εἰς αὐτὴν ταύτην τὴν  κλῆσιν του!

«Οὐκ ἐγενόμην ἀπειθὴς τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ»!

Ἡ κλῆσις καὶ πρόσκλησις τὴν ὁποίαν τοῦ ἀπευθύνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, δὲν ἀφήνει «ἀσυγκίνητο» τὸν Σαῦλο! Ἔχει τὴν ταπείνωσιν νὰ παραδεχθῇ ὅτι εὑρίσκετο εἰς λανθασμένην πορείαν καὶ ἀποφασίζει νὰ κινηθῇ πλέον εἰς τὸν δρόμον τῆς σωτηρίας! Παραδέχεται ὅτι τὰς τόσας διώξεις καὶ τὰ ἐγκλήματα καὶ τὰ βασανιστήρια κατὰ τῶν χριστιανῶν, τὰ ἔπραξε χωρὶς νὰ γνωρίζῃ ὅτι ἐδίωκε τὴν ἀλήθειαν! Τοῦ­­το ὁμολογεῖ ἀργότερον εἰς τὸν στενὸν μαθητήν του Τιμόθεον, ὅταν εὐχαριστῆ τὸν Κύριον διὰ τούτων τῶν λόγων: «Καὶ χάριν ἔχω τῷ ἐνδυναμώσαντί με Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὅτι πιστόν με ἡγήσατο, θέμενος εἰς διακονίαν τὸν πρότερον ὄντα βλάσφημον καὶ διώκτην καί ὑβριστήν· ἀλλ’ ἠλεήθην, ὅτι ἀγνοῶν ἐποίησα ἐν ἀπιστίᾳ» (Α΄ Τιμ. Α΄ 12-13)!

Δὲν περιορίζεται ὅμως, μόνον εἰς τὴν παραδοχὴν τῶν λαθῶν καὶ τῶν ἐγκλημάτων του, ἀλλ’ ἀποφασίζει νὰ ἀκολουθήσῃ μὲ ἀκρίβειαν καὶ συνέπειαν ὅλα ὅσα ἕως ἐκείνην τὴν στιγμὴν ὕβριζε καὶ ἐδίωκεν! Ἔστω καὶ ἐὰν διώκεται, τώρα πλέον, ἀπὸ τοὺς ὁμοεθνεῖς του Ἑβραίους καὶ Φαρισαίους, ἔστω καὶ ἐὰν κινδυνεύῃ κατ’ ἐπανάληψιν νὰ θανατωθῇ ὑπὸ τῶν τοιούτων καὶ σώζεται κατὰ κυριολεξίαν, διὰ χειρὸς Κυρίου, ἡ ἀπόφασίς του εἶναι νὰ παραμείνῃ ἕως θανάτου, πιστὸς εἰς τὴν πίστιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Ἀγωνίζεται μὲ ἰδιαιτέραν αὐστηρότητα κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ του! Κηρύττει τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, κυριολεκτικῶς, εἰς «πάντα τὰ ἔθνη»! Διὰ τεσσάρων περιοδειῶν, ἱδρύει κατὰ τόπους Ἐκκλησίας, ἐγκαθιστᾷ ἐπισκόπους κατ’ Ἐκκλησίαν, σπεύδει καὶ ἀγωνιᾷ διὰ τὴν πρόοδον καὶ σωτηρίαν τοῦ ποιμνίου του! Εἶναι ἰδιαιτέρως συγκινητικὴ ἡ ἀπολογία του πρὸς τοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου, ἡ ὁποία περιέχεται εἰς τὴν δευτέραν, πρὸς τούτους, ἐπιστολήν του! «Ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις· ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθά­σθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλά­κις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. Τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;» (Β΄ Κορ. ΙΑ΄ 23-29)!  Ἐθεώρησα, ἀδελφοί μου, ὅτι θὰ ἠδίκουν τὸν κορυφαῖ­ον τοῦτον Ἀπόστολον, ἐάν, διὰ τῶν ἡμετέρων λόγων, ὑποκαθίστων τὴν μοναδικὴν καὶ ἔξοχον προεκτεθεῖσαν, ὁμολογίαν καὶ ἀπολογίαν του!

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ!

Ἅπαντες, ἀδελφοί μου, ἔχομεν νὰ ἐπιδεικνύωμεν καὶ ἐπικαλούμεθα, συγκεκριμένα μοναδικὰ καὶ θαυμαστὰ γεγονότα εἰς τὴν ζωήν μας, τὰ ὁποῖα καὶ θεωροῦμεν θαύματα! Πολλάκις εἰς τὴν ροὴν τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς μας, ἠσθάνθημεν ὅτι ἕνα οὐράνιον χέρι παρενέβη καὶ ἀνετράπησαν, εἴτε αἱ ἀπαισιόδοξοι προβλέψεις τῶν ἰατρῶν ἢ ἐγλυτώσαμεν εἰς τροχαῖον ἀτύχημα ἀπὸ βέβαιον θάνατον, ἢ ἄλλως πως εἴδομεν τὴν θείαν παρέμβασιν εἰς τὴν ἐπὶ τῆς γῆς πορείαν μας!

Πολλοὶ ἐξ ὅλων τούτων τῶν ἀνθρώπων, ἀδιστάκτως ὁμολογοῦν ὅτι παρενέβη ὁ Θεὸς εἰς τὴν ζωήν των, καὶ ἀπεφάσισαν, – ὡς ὁ προειρηθεὶς Θεῖος Παῦλος, – νὰ ἔμβουν ἀποφασιστικῶς εἰς τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐθεώρησαν ὅτι διὰ τῶν θαυμαστῶν τούτων σημείων  τοὺς ἐκάλεσεν ὁ Χριστός, «ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσων ἐν τῷ νῦν αἰῶνι» (Τίτ. Β΄ 12)! Ὑπάρχουν ὅμως καὶ πολλοί, περισσότεροι ἐκ τῶν πρώτων, οἱ ὁποῖοι παρ’ ὅτι ἤχησε καὶ εἰς τούτους ἡ θεία κλῆσις, ἀδιαφόρησαν καὶ ἔκλεισαν καὶ κλείουν τὰ ὦτα των εἰς τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου! Συμβαίνει εἰς τούτους ἐκεῖνο τὸ ὁποῖ­­ον εἶπεν ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος, «ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα» (Ἰωάν. Γ΄ 19)!

Εἴθε, νὰ βλέπωμεν καὶ νὰ ἀκούωμεν τὰς κλήσεις καὶ προσκλήσεις τοῦ Κυρίου μας, ὅσον ἀκόμη ἔχομεν καιρόν! Διότι ὅταν ἔλθῃ ἡ νὺξ τοῦ θανάτου, τότε θὰ εἶναι πλέον «πολὺ ἀργά»!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr