Παραβολή του Μεγάλου Δείπνου

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς». Ποῖος κρύβεται στίς παραβολές; Ὁ Θεός πού εἶναι ἄρχοντας καί σέβεται τό αὐτεξούσιον. Καλεῖ ὁ Θεός· δέν παραβιάζει καί ἡ κλῆσις εἶναι παγκόσμιος. Ἀποστέλλει

τόν βαπτιστήν Ἰωάννην, εἶτα καί αὐτόν τόν Χριστόν «δοῦλον τοῦ Πατρός, ὡς μορφήν δούλου λαβόντα», ὁ ὁποῖος ἀπεστάλη εἰς τούς Ἰουδαίους πρῶτα, καλῶν αὐτούς εἰς τήν ἀπόλαυσιν τοῦ δείπνου, διά τοῦ Εὐαγγελίου. Τουτέστιν, στόν ὁρισμένον καιρόν καί χρόνον διά τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, ὅταν ἡ κακία εἶχε φτάσει εἰς τήν κορύφωσίν της καί ἔπρεπε νά καθαιρεθεῖ, διά τῆς Χάριτος. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας».

Ἐντούτοις, οἱ κληθέντες παραιτοῦνται σκεπτόμενοι, ὅτι ἡ κλῆσις ἀνήκει στίς πολλές ἀσχολίες καί θά μποροῦσε ἔτσι νά περιμένει. Ἀπωθοῦν τήν μακαρίαν πρόσκλησιν κατά τήν ὁποίαν τήν ἴδια στιγμή, ἐξαίρουν τό μεγαλεῖο της· «εἶχαν πρίν τονίσει καί ἐδέχοντο ὅτι εἶναι μακάριοι ὅσοι θά παρακαθίσουν στό δεῖπνο». Ἀρκεῖ νά περίμενε ὁ οἰκοδεσπότης σέ εὐθετότερο χρόνο. Ὦ, πλάνη!!! Προκειμένου δέ ὁ Κύριος νά ἐπανορθώσει αὐτήν τήν πλάνην, πού εἶχαν πέσει οἱ Ἰουδαῖοι, δηλαδή πάντες οἱ κατά σάρκα ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ, εἶπε αὐτήν τήν παραβολήν.

Διότι ἡ πρόσκλησις αὐτή, ἐκπροσωπεῖ πάσας τάς γενομένας εἰς τόν Ἰσραήλ, θείας προσκλήσεις, σέ ὅλη τήν ἱστορίαν αὐτοῦ, συνοδευομένη, ἀπό πλεῖστες ὅσες εὐεργεσίες. Ἀλλά ἡ κλῆσις τοῦ Θεοῦ, ἀπευθύνεται καί εἰς πάντα ἄνθρωπον πού ἀποσκοπεῖ εἰς τό νά καταστήσει τόν ἑαυτό του, μακάριο. Ἡ κλῆσις δέ αὐτή, ταυτίζεται πρός τήν κλῆσιν, τοῦ νά γίνει ὁ ἄνθρωπος Ἅγιος, διότι ἁγιότης καί μακαριότης, εἶναι ἕνα καί τό αὐτό ἐν τῷ Θεῷ, καθώς εἶναι ἕνα καί τό αὐτό, γιά τά παιδιά Του. «Οἰκουμενικήν ἐδωρίσατο πανήγυριν, φανερόν δέ ὅτι, τήν ἐπί Χριστῷ». Δεῖπνον λοιπόν, σαφῶς, ἡ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ κλῆσις ὀνομάζεται.
Ἡ πλήρης ἀπόλαυσις, τῶν ἀγαθῶν τῆς Χάριτος, ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπιφυλάσσεται εἰς τούς ἐκλεκτούς, κατά τό τέλος τῆς ἡμέρας «δεῖπνον»· δηλαδή τοῦ ἐπιγείου βίου ἑνός ἑκάστου. Ἔλθετε, λέγει πρός ἡμᾶς ὁ Θεός «ἤδη ἕτοιμα ἐστι πάντα».

Ποιά φοβερά βάσανος, σεβαστή γερόντισσα, μᾶς ἀναμένει ἐάν ἀρχίσωμεν καί ἐμεῖς «παραιτῆσθαι», προβάλλοντες ἀνόητα ἐπιχειρήματα καί δικαιολογίες ἀβάσιμες; Ἡ ἀπόφασις τοῦ δικαίου Κριτοῦ, θά εἶναι φοβερά, ἀποξενοῦσα ἡμᾶς αἰωνίως, τῆς αἰωνίου ζωῆς καί μακαριότητος. Σέ κάθε ἐποχή, οἱ διάδοχοι τοῦ Θεανθρώπου, μέ πρώτους τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, καλοῦμε ὅλους, διά τῆς μετανοίας καί ὀρθοδόξου πίστεως καί παραδόσεως, εἰς τήν κηρυττομένην, ἐσαεί, θείαν Ἀποκάλυψιν, διά τοῦ Εὐαγγελίου. Δηλαδή σέ κάθε καιρόν καί χρόνον εἰς ὅλα τά ἔθνη· δι’ αὐτό τό ὁποῖον ἑτοίμασεν ὁ Θεός Πατήρ τοῖς ἀνθρώποις, ἐπί τῆς γῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τά δι’ Αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον, δεδωρημένα ἀγαθά, ἤτοι ἁμαρτιῶν ἀπόθεσις, Πνεύματος Ἁγίου μέθεξιν καί κοινωνίαν, υἱοθεσίας λαμπρότητα, βασιλεία οὐρανῶν καί ὅλα αὐτά χωρίς ἀναβολήν.

Ἐπιστροφή λοιπόν ἀδελφοί μου, ὅλοι εἰς τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί παράδοσιν, μέ μία γνώμην χωρίς δικαιολογίες. Οἱ ἐνέργειες δηλαδή καί τά ἔργα στή ζωή μας, νά μᾶς ὠθοῦν ὥστε νά γινόμαστε πιό ταπεινοί.( Ἅγιος Πορφύριος)

Οἱ Ἅγιοι ἔδωσαν σύγχρονα μηνύματα, ἅγιον τρόπο ζωῆς ἐν Χριστῷ, στόν σύγχρονον ἄνθρωπον. Ὀφείλουμε νά εἴμαστε πρώτιστα «δοῦλοι Κυρίου», ἐπιστολή «γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη», καθώς καί ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ χριστιανοί, χωρίς σκάνδαλα. Δεχόμαστε ὅτι εἴμαστε φορεῖς τῆς Χάριτος; Ἀληθεύει ὅτι ἀφουγκραζόμαστε: «τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό Ἅγιον, τό Τέλειον, τό Ἀγαθόν καί Δίκαιον»; Ἡ Ἐκκλησία ἀδελφοί μου, ἀπελευθερώνει μέ τήν γνῶσιν τῆς ἀληθείας. Ὁ Χριστός εἶναι κρυμμένος στίς ἐντολές Του καί τόν αἰσθανόμαστε, ὡς Πατέρα. Κρύβεται ἐνίοτε, ὅταν Τόν ζητοῦμε στούς πειρασμούς·κι ὅταν φανερωθεῖ καί Τόν ρωτᾶμε, «ποῦ ἦσουν;», μᾶς ἀπαντᾶ: «Ἐδῶ, κοντά σου ἦμουν καί σέ καμάρωνα γιά τήν ἀνδρεία πού ἔδειξες καί τήν ὑπομονή». Συνεπῶς άδελφοί μου, δέν μνησικακοῦμε, δέν μαλώνουμε. Ἀκολουθοῦμε τήν ὀρθόδοξη λεβεντιά καί δέν προφασιζόμαστε προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, ὅτι δηλαδή εἴμαστε ἀπησχολημένοι καί δέν μποροῦμε νά παραστοῦμε στό « δεῖπνο».

Στ’ἀλήθεια εἴμαστε σοβαροί; Ἤ ἀνόητοι; Οἱ διάφορες προφάσεις, οὐδέν ἕτερον φανερώνουν, παρά τά διάφορα πάθη πού κατατρώγουν τό σῶμα μας καί σκοτεινιάζουν τό πνεῦμα μας, τήν ψυχή μας. Ἀλλοίμονον!!! Ἀπωθοῦμε τήν πρόσκλησιν αὐτήν, τῆς βασιλείας, διά μικρᾶς ἀξίας ἀγαθά.Ἐάν διακρίναμε πρεπόντως, τήν ἀξία τῆς προσκλήσεως, ἀναντίρρητα, θά δεχόμαστε νά φᾶμε Ἄρτο στήν τράπεζα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ἡ παραβολή φανερώνει σήμερα ὅτι πρῶτοι ἀπωθοῦν τό δεῖπνο οἱ ἀγνώμονες Φαρισσαῖοι καί Γραμματεῖς, μέ ἀνόητες καί δόλιες προφάσεις. Οἰωνεί ὡς προσυμπεφωνημένην συνωμοσίαν πάντες προφασίζονται ὅτι πρός τό παρόν ἦσαν καί εἶναι ἕως τῇ σήμερον, ἀπησχολημένοι καί δέν ἠδύναντο, οὔτε δύνανται πρός τό παρόν, νά ἔλθουν. Μακάρι καί τώρα, ἀς μετανοήσουν. Οὔτε στό βάπτισμα μετανοίας τοῦ Τιμίου Προδρόμου στόν Ἰορδάνη, μετεῖχαν , οὔτε στό κάλεσμα τοῦ Ίησοῦ, ἀνταποκρίνονται. Εὔχομαι νά μή ἀποκλεισθοῦν ὁριστικῶς, χάριν τῶν κατά σάρκα Πατέρων τους. Τό δεῖπνο ἄλλωστε, παρουσιάζεται ἕτοιμον, ὥστε νά μή ἐπιδέχεται ἀναβολήν.

Λέγει ὁ Κύριος τό: «Ἔξελθε ταχέως», ὄχι διότι ἡ ὀργή  καθιστᾶ αὐτόν ἀνυπόμονον, ἀλλά διότι θέλει νά ἀποκλείσει πᾶσαν ἀναβολήν εἰς χρόνον.

Ἀδελφοί μου άγαπητοί, ἀς θυμηθοῦμε ἐδῶ τήν πλατείαν ἔξω ἀπό τό Ὑπερῶον, πού ἐτελέσθη ὁ Μυστικός Δεῖπνος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «δοῦλος» τοῦ Χριστοῦ, στό πρῶτο κήρυγμα εἰς στάς πλατείας καί τούς δρόμους, εἶχε ἀντίκρυσμα-ἀπήχηση, ὥστε τρεῖς χιλιάδες ἀκροατές νά κατανυγοῦν καί μετανοημένοι νά βαπτιστοῦν, στό ὄνομα τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ. Τί κι ἄν οἱ ἐπίσημοι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἀρνήθηκαν τόν Χριστόν καί τό «Δεῖπνον»; Εἰσῆλθαν ἐντούτοις εἰς τήν Ἐκκλησίαν πολλοί ἐξ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν εἰς τόν ὄχλον τάχα τόν ἀγνοοῦντα τούς νόμους καί οἱ ὁποῖοι κατά τούς Φαρισσαίους καί Γραμματεῖς,  «ἐπικατάρατοι εἰσιν».

Ἐπίσης φιλάνθρωπος καί ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στά Ἔθνη. Ἡ δική του ἐπιστροφή καί ἡ ἀγάπη του στόν Χριστόν, ἔγινε μάθημα, παράδειγμα πρός μίμησιν. «Δοῦλος» κι αὐτός, κοπιάσας ὑπέρ παντός ἄλλου, παραγγέλων καί κηρύττων, τήν πρόσκλησιν καί μετάνοιαν ἡμῶν τῶν Ἐθνῶν.

Πλήν, μετά  τούς Ἐβραίους, πτωχούς καί ἀναπήρους, χωλούς καί τυφλούς, ἁγία γερόντισσα, «καί ἔτι τόπος ἐστιν». Ἔχει ὁ Λυτρωτής Ἰησοῦς, ἀρκετά δι’ ὅλους καί ἀρκετά δι’ ἕνα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν· Δόξα τῷ Θεῷ.

Ἀκούσαμε «ἔξελθε» τῆς πόλεως· ἔξω τῆς Ἰερουσαλήμ. Ἐδῶ, βλέπουμε καθαρά, τήν τῶν Ἐθνῶν, κλῆσιν, μετά βέβαια τούς ἐξ αἵματος Ἰσραηλῖτες, οἱ ὁποῖοι εἴχαν εἰσέλθει, διά τῆς πίστεως (βλέπε Πράξεις τῶν Ἀποστόλων). «Ἀνάγκασον» εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῆ ὁ οἶκος Μου. Ἡ λέξις φανερώνει τῆς θεοπρεποῦς τῆς κλήσεως ἔργον. «Ὡς θαυμαστά τά ἔργα Σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφία ἐποίησας».

Ἀληθῶς ἀναφωνοῦμε,  «ἀνάγκη» εἶναι νά ἀναβλέψουν καί τά Ἔθνη εἰς τὀν Ἀληθινόν Θεόν καί νά φύγουν ἀπό τά εἴδωλα, ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς πλάνης, τόν Σατανᾶ. Ἐν τέλει ἁγία γερόντισσα, φρονοῦμε ὅτι τό «ἀνάγκασον» ἀναφέρεται εἰς ἀνθρώπους πού θέλουν νά εἰσέλθουν στό «δεῖπνο», ποθοῦν ἀληθινά τή σωτηρία τους, διστάζουν ὅμως ἐκ φυσικῆς δειλίας, ἐπειδή φοβοῦνται λόγω τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς εἰδωλολατρείας μήπως ἀποπεμθοῦν. Ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς Χριστός, προβλέπει τούς δισταγμούς καί προτρέπει τούς «δούλους», ὅλους ἐμᾶς, νά παρακινήσουμε τούς πάντας ὅτι εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ, «εἶναι ἀνάγκη» νά πεισθοῦν καί νά ἔλθουν στήν πρόσκλησην καί τά Ἔθνη, ἐπειδή ὁ Θεός, ἀγάπη ἐστι.  Ζητάει δηλαδή διακαῶς τήν ἐπιστροφήν καί τήν σωτηρίαν τῶν πάντων ἀνθρώπων, διά τῆς μετανοίας και τῆς μετοχῆς ὅλων στό θεῖον Φῶς, τήν θείαν Εὐφροσύνην, τόν Παράδεισον.

Στόν Ἰησοῦν Χριστόν ἡ Δόξα καί ἡ Βασιλεία  εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.