Κυριακή Ι' Λουκά (Συγκυπτούσης)

 

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

  Ὁ Θεός καί Κύριος ἐνηνθρώπισε καί ἐμφανίστηκε καί παρέμεινε διά τῆς Ἐκκλησίας, στόν κόσμο, ὡς Θεάνθρωπος. Μέ ποιόν σκοπό; Νά θεώσει τόν ἄνθρωπο, νά τόν κάνει κατά χάριν Θεόν, κάνοντάς τον σύσσωμό Του στό σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία, δίδοντάς του ἅπαντα τόν ἑαυτό Του, διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν. Καλότυχος, ὅπου ἀκούει τόν λόγον καί τόν φυλάγει εἰς τήν καρδίαν του. Ὁ ἔχων τάς παραγγελίας Μου, καί ποιῶν αὐτάς· ἐκεῖνος ὅπου

κρατᾶ τίς διδαχές Μου καί πιστεύει Ἐκεῖνον ὅπου μέ ἔστειλε, μακάριος.[1]

Ἡ θεραπευθεῖσα σήμερα συγκύπτουσα φαίνεται ὅτι εἶναι εὐσεβής καί τηροῦσα τήν ἐντολή τοῦ ἐκκλησιασμοῦ. Ὁ ἐξ’ ἀρχῆς  δήσας-δεσμήσας τήν γυναῖκα, Σατανᾶς, δέν δύναται νά τήν ἀπωθήσει ἀπό τήν εὐσέβειαν. Ἡ δυνατή πίστη πού τήν συνέχει, τήν καθιστᾶ θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ, καθώς τήν ἀποκάλεσε ὁ Χριστός. Ἄλλωστε, συμπεραίνουμε τοῦτο καί ἐκ τοῦ παρ’ ὅτι ἀσθενοῦσα μέ ἀσθένεια παραμορφωτικήν, ἐπίπονον, δέν ἠμποδίσθη ὑπ’ αὐτῆς νά ἔλθει εἰς τήν συναγωγήν  τό Σάββατο. Ἔγινε ἔτσι παράδειγμα πίστεως καί θυσίας σέ κάθε γενεά· ὅπως κι ἐμεῖς ὀφείλουμε τήν συμμετοχή μας κατά τήν λατρείαν τοῦ Θεοῦ, ἐξόχως τίς Κυριακές. Προσείλκυσε τό σπλαχνικό βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ· τήν ἀποκάλεσε ὁ Χριστός, θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ καί τῆς χάρισε τήν πολυπόθητη θεραπεία, χωρίς ἐκείνη νά Τοῦ τό ζητήσει· διέκρινε τήν ἐσωτερική διάθεσή της. Ἀντίθετα, κακότυχος ἐκεῖνος πού παρακούει, καθώς εἶναι γραμμένο: « φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος».

Πράγματι, σεβαστή γερόντισσα, ὁ ἀρχισυνάγωγος ἐμπίπτει σ’ αὐτήν τήν ἀπύθμενον κακίαν. Ἀμετανόητος, μή ἐντρεπόμενος τό φοβερόν κριτήριον τοῦ Θεοῦ, ἐγκαλεῖ τήν ἰαθεῖσα ἐκείνη γυναῖκα καί τούς ὑπόλοιπους πιστούς(ἐκκλησιαζομένους) γιατί, ἄκουσον ἄκουσον!! ἐδέχθηκαν τήν εὐεργεσίαν τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Δόλιε ἀρχισυνάγωγε, ἀτιμότερος, αὐτοῦ τοῦ κτήνους εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ὁ Χριστός, ὡς ἀναμάρτητος καί παντογνώστης ἐγνώριζε ἀπολύτως ὅτι εὑρίσκετο πρό πραγματικοῦ ἐχθροῦ τοῦ Εὐαγγελίου Του καί τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, πού ἐκρύπτετο ὑπό τό πρόσχημα τῆς εὐσεβείας, γι’ αὐτό τόν ξεσκέπασε ἐνώπιον πάντων.

Τοῦ ὑποδείκνυε ἐντούτοις τό φάρμακο τῆς μετανοίας ἵνα μή ἐντραπῇ εἰς τό φοβερόν κριτήριον, ὅπου μετά φόβου παραστέκουν, χιλιάδες ἀρχαγγέλων καί μυριάδες ἀγγέλων, ὅταν τά κρυπτά τῆς καρδιᾶς, θά γίνουν φανερά. Ὅσοι ἀνήκουν ἀδελφοί μου, στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὀπαδοί τῆς ἀλήθειας· καί ὅσοι δέν ἀνήκουν στήν ἀλήθεια, δέν ἀνήκουν οὔτε στήν Ἐκκλησία. Ὦ, θαυμαστό ἔργο! Ὦ, ὑπέροχο δῶρο τῆς ἀγαθότητος! Οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ καί ἀνάμεσά μας, λαμβάνει μορφή ὁ Ἀπεριχώρητος.[2]

Εἴμαστε κατά τήν πίστιν ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ, συνεπῶς εἶναι άδελφή μας ἡ συγκύπτουσα· ἔπρεπε λοιπόν εἰς τήν ἀδελφή μας σήμερα, νά ἐπιδειχθεῖ ἡ συμπάθεια καί ὁ οἶκτος τοῦ Πλάστου. Ἐξάλλου ὁ Θεάνθρωπος ἦλθε εὐεργετῶν καί ἵνα εὐεργετήσει· ὡς ἐκ τούτου δέν ἐμποδίζεται ἀπό ἀνθρωπίνους νόμους καί παραγγέλματα ἀνθρώπων ὑποκριτῶν.

Ἦλθε λοιπόν, ὅλα αὐτά νά τά συμπληρώσει μέ τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης, νά τά ἀναδείξει καινή κτίση διά τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σαφῶς καί ἔπρεπε στό θαῦμα αὐτό σήμερα ἀδελφοί μου, νά κατανοήσουμε ὅλοι ἀνεξαιρέτως τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ σαρκώσεως, τήν δύναμιν.

Συνεπῶς, ἀς μή τολμήσει κανείς ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, νά ἐλέγξει τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅτι δῆθεν λύει τόν νόμον ἤ καταργεῖ τό Σάββατον μέ τό θαῦμα.

Καλύτερα νά ἐντροπιαστοῦν ὅλοι αὐτοί γιά τήν θολούρα τῶν καρδιῶν τους καί τόν βόρβορο τοῦ τάχα πολιτισμοῦ τους. Ἡ ἀνόρθωσις, στήν προκειμένη περίπτωση, τῆς συγκυπτούσης, εἶναι θεραπεία καί ἀνύψωσις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους-τοῦ Ἀδάμ παγγενῆ. Μόνον ἐσκοτισμένοι καί ἐμπαθεῖς, ψεῦστες καί ἀνθρωποκτόνοι, ἀρνοῦνται τήν προδήλως ὑπερφυσικήν θεραπεία τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου στό πλάσμα τοῦ Θεοῦ καί τήν θεωροῦν (τήν θεραπεία) ὡς ἀποτέλεσμα ἀνθρώπινης ἐνέργειας, γενομένης καί οὐχί Θεανθρωπίνης ἐξουσίας.

Αὐτόν τόν Μεσσία, μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «ὅταν ἔλθει, ὀψόμεθα Αὐτόν, καθώς ἐστιν».[3]Δηλαδή, στό γλυκύτατο φῶς τοῦ Θεανδρικοῦ Του προσώπου, ξεδιψᾶμε, χορταίνουμε, ἐνδυόμεθα τήν δόξαν Του.(παράδειγμα οἱ τρεῖς σύγχρονοι ἅγιοι παιδαγωγοί, Πορφύριος ὁ καυσοκαλυβίτης, Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης, Ἰάκωβος ὁ Εὐβοεύς, πού ἀγάπησαν πολύ τόν Χριστόν). Ἡ Χάρις παραμένει στίς ταπεινές καρδιές. Ἀς μή τό ξεχνᾶμε.

Ὁδεύω πρός τόν Θεόν, μέ ὑπομονή, μέ διάκριση· πορεία, πού ἀξίζει τόν κόπο. Ἡ ψυχή γοητεύεται ἀπό τό θεῖον κάλλος· ὀφείλουμε λοιπόν νά συμφωνοῦμε κατά χάριν μέ τόν Χριστόν γιά νά κατοικεῖ μέσα μας ἡ Ἁγία Τριάδα.[4]Νά ἐμφυτευτεῖ ἐν τέλει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, στόν μυστικόν τῆς καρδίας ἄνθρωπον· στήν καρδιά νά μεγαλύνεται ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, ἀκατάπαυστα· νά γίνεται ἕνα μέ τήν ἀναπνοή, μέχρι νά φύγει ὁ ἐχθρός, ὁ δόλιος καί ἄτιμος καί νά μένει μόνιμα ὡς αἰώνια κατοικία, ὁ γλυκύτατος, ταπεινός καί πρᾶος Ἰησοῦς, σέ ὅλες τίς ἐνηλικιώσεις.[5]Ὅπως λέει ὁ Μ.Βασίλειος: «καῦσις καρδίας». « Ἡ ψυχή μαγεύεται καί γοητεύεται ἀπό τό θεῖον κάλλος·τετρωμένη ἡ ψυχή ἀπό τήν θεία ἀγάπη».Τουτέστιν, νά ὁδηγεῖ ὁ δρόμος πρός Αὐτόν πού εἶναι τό Φῶς τοῦ κόσμου, ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή.

Στόν Βασιλέα Χριστόν, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1] « οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».(Ἰωάν,3, 16)

[2] «Μορφήν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες, Θεός ὤν κατ’ οὐσίαν…»(Ἀπολυτίκιον Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ)

[3](Α’Ἰωάν.3,2)

[4]«ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δέ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ Πατρός μου καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν».(Ἰωάν.14,21)

[5] «εἰς ἄνδρα τέλειον ,εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφες.4,13)