«Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν»!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Ρωμ. ιε΄ 1-7
Εὐαγγέλιον: Ματθ. θ΄ 27-35
Ἦχος: πλ. β΄.- Ἑωθινόν: Ζ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ» (Ματθ. Θ΄ 27)

Ἡ προσευχή καὶ ἡ πίστις

Δύο τυφλοὶ ἀκολουθοῦν τὸν Διδάσκαλον Ἰησοῦν, καὶ τὸν παρακαλοῦν. Δὲν θέλουν οἰκονομικὴν βοήθειαν, ὡς συνήθως συμβαίνει εἰς τοιαύτας περιπτώσεις, ἀλλὰ διὰ τῆς ὡς ἄνω ἐπικλήσεως, ζητοῦν

ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον, μόνον ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἠδύνατο νὰ τοὺς δώσῃ! Ζητοῦν τὰ μάτια τους! Ἔχουν ἀκούσει διὰ τὰ πάμπολλα θαύματα τοῦ Χριστοῦ, καὶ διὰ τοῦτο ζητοῦν τὴν θεραπείαν των! Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, βλέπων τὴν ἐπιθυμίαν καὶ ἀγωνίαν των, ἀναζητεῖ τὴν πίστιν των! Εἶναι αὕτη, ἐκείνη ἥτις θὰ «βοηθήσῃ» τὸν Διδάσκαλον, εἰς τὴν διενέργειαν τοῦ θαύματος! Βεβαίως, εἶναι τολμηρὰ ἡ λέξις αὕτη, («βοηθήσῃ»), – δι’ αὐτὸ καὶ περιελάβομεν ταύτην, ἐντὸς εἰσαγωγικῶν˙ – καὶ λέγομεν τοῦτο, διότι εἰς τὸ Ἱερὸν Βιβλίον τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐπιβεβαιώνεται ἡ «ἀδυναμία» τοῦ Κυρίου, πρὸ τῆς ἀνθρωπίνης ἀπιστίας! Συγκεκριμένως, ἐκεῖ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Μάρκου λέγεται ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος μετέβαινεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, ὅπου εἶχεν ἀνατραφῆ, οἱ πατριῶται του τὸν ἀντιμετώπιζον μὲ δυσπιστίαν καὶ δὲν ἐπίστευον εἰς τὴν Θεότητά Του! Ἐκ ταύτης δὲ τῆς ἀπιστίας, – τονίζει τὸ ἱερὸν κείμενον, – «… (ὁ Κύριος) οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε. Καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν» (Μάρκ. ΣΤ΄ 4-6). «Οὐκ ἠδύνατο», ὁ Παντοδύναμος Θεός; Καὶ ὅμως! Διὰ νὰ μὴ παραξηγηθῶμεν, βεβαίως, δὲν ἐννοεῖται ἐν προκειμένῳ, ὅτι ὁ Κύριος ἀδυνατεῖ! ἀλλ’ ὅτι διὰ τῆς ἀπιστίας του, ὁ ἄνθρωπος δὲν θέλει!

Ἂς ἔλθωμεν, ὅμως καὶ πάλιν, εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν! Ζητεῖ ὁ Χριστός, τὴν πίστιν τῶν δύο τυφλῶν! Βεβαίως, ἡ πίστις αὕτη φαίνεται, καὶ μόνον ἐκ τοῦ αἰτήματος καὶ τῆς παρακλήσεώς των˙ ὅμως, ὁ Ἱατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, θέλει νὰ τονίσῃ τὴν ἀξίαν τῆς πίστεως, ἔτι περισσότερον καὶ ἐντονώτερον! «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε.»! Καὶ τότε, «ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί»!

Ἡ πίστις των διαφαίνεται εἰς τὴν προσευχήν των! Διότι, πολλὰ λέγονται εἰς τὰς προσευχὰς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ’ αἱ προσευχαὶ αὗται, εἶναι μόνον λόγια! Συνήθως αἱ προσευχαὶ γίνονται, διὰ νὰ ἱκανοποιῇται ἡ συνείδησίς μας, ὅτι ἐκάναμεν τὸ καθῆκον μας! Προσευχόμεθα, διὰ ὄρθρων καὶ ἑσπερινῶν, διὰ παρακλήσεων καὶ «χαιρετισμῶν», διὰ τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τῶν λοιπῶν Μυστηρίων, ἀλλὰ ἅπασαι ταῦται αἱ προσευχαί, ἐν πολλοῖς ἁπλῶς ἀναγινώσκονται! «Διαβάζονται», ἁπλῶς διὰ νὰ εἰπωθοῦν, ἀλλὰ αἱ καρδίαι τῶν προσευχομένων «πόρρω ἀπέχουσιν» ἐκ τῶν λεγομένων! Προσευχόμεθα μέν, ἀλλὰ πολλάκις «προσευχόμενοι» ἀναρωτώμεθα˙ «πότε τελείωσε ἡ προσευχή;» «τὸ εἶπα τὸ «Πάτερ ἡμῶν», ἢ τὸ «Πιστεύω»; Καὶ τοῦτο σημαίνει ὅτι λέγουν μὲν τὰ χείλη, ἀλλὰ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδία ἀπουσιάζουν! Πῶς, λοιπόν, εἰς τοιαύτας «προσευχάς», εἶναι δυνατόν, νὰ ὑπάρχῃ ἡ ἀπαιτουμένη πίστις, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀκούῃ ὁ Κύριος;

«Πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε
ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε»!

Ὁ θεῖος οὗτος Λόγος εἶναι ὑπόσχεσις! Καὶ ἐὰν ἡμεῖς ὑποσχόμενοι, αἰσθανώμεθα δέσμιοι τῶν ὑποσχέσεών μας καὶ σπεύδωμεν, ὅπως ἐκπληρώσωμεν ταύτας, ἔτι περισσότερον ὁ Κύριος, δὲν πρόκειται νὰ ἀθετήσῃ τὰς ὑποσχέσεις Του! «Πιστὸς Κύριος ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις αὐτοῦ καὶ ὅσιος ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. ΡΜΔ΄ 13^α), μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἴδιος! Συνεπῶς, θὰ ἐλέγομεν ὅτι ἡ προσευχὴ μετὰ τῆς πίστεως δύναται τὰ πάντα! Διὰ νὰ ἐπιβεβαιώσωμεν δὲ τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην τοῦ Θεοῦ, ἂς ἀνατρέξωμεν εἰς τοὺς βίους ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, παλαιοτέρων καὶ νεωτέρων, πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν, ὁσίων καὶ μαρτύρων καὶ Ἀποστόλων καὶ Πατέρων! Ἐκεῖ θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι ταῦτα τὰ δύο στοιχεῖα, ἦσαν ἐκεῖνα διὰ τῶν ὁποίων, οὗτοι οἱ Ἅγιοι ἐθαυματούργουν καὶ ὁ Κύριος ἀπήντα εἰς τὰς προσευχάς των! Θὰ ἴδωμεν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὑπογραμμίζει ὁ θεῖος Παῦλος, ἐκεῖ εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολήν, ὅπου γράφει: «Οἱ Ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 3-40)!

Διὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς προσευχῆς, – θὰ ἐτολμῶμεν νὰ εἴπωμεν, – ὅτι οἱ Ἅγιοι ἡγίασαν˙ καὶ ὅσα ἄλλα πνευματικὰ κατορθώματα καὶ ἂν ἐπέτυχον, διὰ τούτων τῶν δύο τὰ κατώρθωσαν! Ἡ πίστις καὶ ἡ προσευχὴ ἔφερον καὶ τὴν νηστείαν, καὶ τὴν ἀγρυπνίαν, καὶ τὴν ἀγάπην, καὶ τὴν ἐλεημοσύνην, ἀλλὰ καὶ πάλιν αἱ δύο αὗται ἔφερον εἰς τὸν ἀγωνιστὴν ἄνθρωπον, τὸ μέγιστον δῶρον τὴν θείαν Χάριν!  Συνεπῶς, δι’ αὐτῶν καλούμεθα καὶ ἡμεῖς, νὰ ἀναπέμπωμεν πρὸς τὸν Κύριον τὰς δεήσεις ἡμῶν, ἐὰν θέλωμεν ἡ προσ­ευχή ἡμῶν, νὰ γίνεται εὐπρόσδεκτος εἰς τὰ Θεῖα ὦτα καὶ λάβωμεν καὶ ἡμεῖς χάριν καὶ ἔλεος παρὰ τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ!

«Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν»!

Ἅπαντες, φίλοι μου ἀναγνῶσται, θέλομεν καὶ ἐπιθυμοῦμεν, αἱ προσευχαί μας νὰ εἰσακούωνται ἀπὸ τὸν Θεόν. Διότι, ἐὰν τοῦτο δὲν συμβαίνη, αὗται εἶναι περιτταί! Ἐν προκειμένῳ ὅμως, καὶ διὰ τῆς ὡς ἄνω παραινέσεως, ὁ Κύριος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι εἰς κάθε γνησίαν καὶ πραγματικὴν προσευχήν, εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς δώσῃ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα τοῦ ζητοῦμεν! Δυστυχῶς, θὰ πρέπῃ νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι ἐπαύσαμεν νὰ τοῦ ζητῶμεν! Θέλομεν, βεβαίως νὰ μᾶς δίδῃ, εὐχόμεθα νὰ λαμβάνωμεν καὶ ἡμεῖς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔλαβον οἱ Ἅγιοι, ὡς μελετῶμεν εἰς τὰς βιογραφίας των, ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἀπολαμβάνωμεν τῶν Θείων παρεμβάσεων καὶ ἐνεργειῶν, ἀλλὰ χωρὶς τὸν παραμικρὸν κόπον! Χωρὶς τὴν ἐλαχίστην προσ­ευχήν! Χωρὶς τὴν διάθεσιν, διὰ τὴν ἐλαχίστην θυσίαν! Ὅμως, τοιουτοτρόπως, δὲν πρόκειται νὰ ἐπιτύχωμεν τὸ παραμικρόν!

Ἂς ἴδωμεν, ὀλίγον, εἰς τὴν καθημερινότητά μας, ὁποίους κόπους καὶ ἱδρῶτας καί, πολλάκις, δάκρυα καὶ αἵματα, καταβάλομεν καὶ ρίπτομεν, προκειμένου νὰ ἐπιτύχωμεν μικρὰς καὶ προσ­καίρους καὶ ἀσημάντους ἐπιτυχίας, αἵτινες, πέραν τῶν γηΐνων ἱκανοποιήσεων, οὐδὲν κέρδος μόνιμον καὶ ἀθάνατον μᾶς προσφέρουν! Πόσους κόπους καὶ ἔξοδα καὶ ἀγρυπνίας καὶ στερήσεις ὑφιστάμεθα, διὰ ἐφημέρους χαρὰς καὶ ἐπιτυχίας!

Δὲν ἀξίζουν, ἆραγε, πολλοὶ περισσότεροι κόποι καὶ στερήσεις καὶ ἀγωνίαι, προκειμένου νὰ ἐπιτύχωμεν, τήν, μετὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐπικοινωνίαν, ἥτις καὶ θὰ γίνῃ ἀφορμὴ καὶ αἰτία τῆς μετ’ Αὐτοῦ αἰωνίας ζωῆς καὶ μακαριότητος;

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

πηγή:  orthodoxostypos.gr