Έτσι κάποτε προσευχόμενος, αισθάνθηκα ένα πράγμα, που δεν μπορεί να το έκφρασει κανείς.Εκεί
που προσευχόμουν, ακούω ξαφνικά μία βοή. Οι αισθήσεις μου κόπηκαν και
άνοιξε μέσα στην καρδιά μου μία ειρήνη, σε ανέκφραστο βαθμό. Δεν
μπορούσα να κουνηθώ. Μία ανέκφραστη γλυκύτητα, γαλήνη και ειρήνη.
Δεν περιγράφεται, αισθανόμουν παράδεισο μέσα μου.
Δεν περιγράφεται, αισθανόμουν παράδεισο μέσα μου.
Αυτό
ίσως κράτησε μια ώρα και κατόπιν υποχώρησε. Κάτι όμως έμεινε μέσα μου.
Και έκτοτε ό,τι και αν συνέβαινε, οποιαδήποτε ταραχή, πειρασμός, η
ειρήνη μέσα μου δεν έφευγε.
Όταν έφυγε εκείνη η μεγάλη και ανέκφραστη ειρήνη έκλαιγα και φώναζα:
Όταν έφυγε εκείνη η μεγάλη και ανέκφραστη ειρήνη έκλαιγα και φώναζα:
«Τι ήτανε αυτό; Θεέ μου αυτή ήταν η ειρήνη που έδωσες στους Αγίους Αποστόλους;» Δεν μπορούσα να βαστάξω, έκλαιγα».
Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης
πηγή:proskynitis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας