Ὁ μορφωμένος νέος καί ὄχι ὁ πελεκυφόρος ἡμιμαθής εἶναι ὁ ἀντιστασιακός τῆς ἐποχῆς μας

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

«Μαθαίνει κανένας τά κακουργήματα πού γίνουνται σήμερα, κι ἀνατριχιάζει περισσότερο ἀπ' ἄλλη φορά, ἀπό τήν ἀναισθησία, ἀπό τήν ἀπάθεια, ἀπό τήν πώρωση πού ἔχουνε κεῖνοι πού τά κάνουνε, σάν νά εἶναι ἀληθινοί σατανᾶδες, καί σάν νά εἶναι ὁ σκοτωμός ἡ φυσική τροφή τῆς ψυχῆς τους.

Ἄλλη φορά οἱ φονιᾶδες σκοτώνανε, οἱ περισσότεροι, χωρίς νά τό θέλουνε, μέσα στή ζάλη τους. Ἕνα σύννεφο ἀπό θυμό ἤ ἀπό ζήλεια ἤ ἀπό πνιγμένο δίκιο, θόλωνε τά μάτια τους γιά μιά στιγμή. Μά ὕστερα σκόρπιζε αὐτό τό σύννεφο, τά μάτια τους καθαρίζανε, καί μετανιώνανε. Πολλές φορές κλαίγανε, θέλανε νά... σκοτωθοῦνε, ντρεπόντανε τόν κόσμο. Τώρα οἱ φονιᾶδες, κι οἱ ἄλλοι πού κάνουνε κακές πράξεις, εἶναι ὁλότελα μαυρόψυχοι, ξεροί, παγωμένοι, ἀναίσθητοι σατανᾶδες, βουβοί καί ψυχροί κακοῦργοι. Καί τί; Μικροί καί μεγάλοι, χωριάτες καί σπουδαγμένοι! Ἕνα πρᾶγμα φοβερό!». (Φώτης Κόντογλου, Τό Ἀϊβαλί ἡ πατρίδα μου»).

Ποιός διαφωνεῖ ; Ἐγκλήματα ἀκατανόητα, πράξεις ἀποτροπιασμοῦ, «μαγάρισε ἡ Ἑλλάδα». Ὁ Κόντογλου «ἀνατρίχιαζε» ἀπό τούς σκοτωμούς. Τώρα τά ἐγκλήματα κατέβηκαν βαθύτερα στήν δαιμονική κλίμακα. Πῶς νά κατονομάσεις τούς «μαυρόψυχους σατανᾶδες» πού βιάζουν καί δολοφονοῦν νέα παιδιά; Πῶς νά ἑρμηνευτεῖ ἡ αὐτοκτονία ἑνός ἀνήλικου παιδιοῦ;

Ἄν ἀνοίξεις τήν τηλεόραση σέ ἕνα «κεντρικό δελτίο εἰδήσεων», ὅπως εὐφημιστικώς τό ὀνομάζουν, ἔχεις τήν ἐντύπωση ὅτι διαβάζεις «πινάκιο» δικαστικῶν, ποινικῶν ὑποθέσεων. Δελτία ἀνακατεμένα μέ αἷμα, θάνατο, προστυχιά, αἰσχροήθεια, εἰσπνέεις ἀναθυμιάσεις...βρομιά καί δυσωδία. Δέν γίνεται σκέφτεσαι, τό κάνουν ἐπίτηδες, ἀντί νά ἀσχολεῖται ὁ λαός μέ τά ἀσήκωτα βάρη του, ἀσχολεῖται μέ τήν περιρρέουσα παράνοια, λησμονεῖ τά δικά του. (Οὔτε νά φανταστοῦμε ὅτι ἀφήνουν οἱ γονεῖς τά παιδιά τους νά παρακολουθοῦν τά ψυχοφθόρα καί ρυπαρά πού προβάλλονται, ὄχι μόνο στά αἱμοχαρή δελτία, ἀλλά νυχθημερόν. Φροντιστήριο κακουργίας, ἀσυδοσίας, χυδαιότητας καί ἀσυνειδησίας ἀποτελεῖ αὐτό πού λέγεται ἑλληνική τηλεόραση καί ὅσοι τίς κλείνουν καί ἀποτρέπουν τά παιδιά τούς ἀπό παρακολούθηση εἶναι πραγματικοί κηδεμόνες, γονεῖς τοῦ καλῶς τεκνοτροφείν καί ὄχι μόνο τοῦ τεκνογονείν).

Οἱ αἰτίες πολλές. Θά περιοριστῶ μόνο σέ μία. Ἡ ἔλλειψη τῆς ντροπῆς, τῆς αἰδοῦς. Θά παραθέσω ἕνα γεγονός ἀπό τά μεγάλα χρόνια τῆς Παλιγγενεσίας. Νά κατανοήσουμε γιατί τότε μιά ἀγράμματη γενιά, βυθισμένη στήν φρίκη τῆς σκλαβιᾶς, θλιβόμενη, ὑστερούμενη, κακουχούμενη, ἐλευθέρωνε πατρίδες καί γιατί σήμερα, μέ σχολειά καί ξένες γλῶσσες καί μπαλέτα, μέ εὐημερία -πού στάθηκε νεκροταφεῖο μας-μέ ψυγεῖα πού βογκούν ἀπό καλούδια, τρέμουμε καί τή σκιά μας. Γιατί πολλοί, ἀνενδοίαστα πρίν, χωρίς ἴχνος μεταμέλειας καί τύψεων μετά, ἐγκληματοῦν; Γιατί ἀκόμη καί στά προαύλια δημοτικῶν σχολείων, ἀκούγονται βρόμικες καί δυσώδεις λέξεις. (Ἡ εἰκόνα γνωστή σέ ὅλους. Περπατᾶς στόν δρόμο καί συναπαντιέσαι μέ παρέα νεαρῶν, γυμνασίου ἤ λυκείου. «Λύκοι ντυμένοι μέ τά φορέματα τοῦ ἀρνιοῦ τοῦ Θεοῦ»-προβατόσχημοι- πού λέει καί ὁ Μακρυγιάννης. Παρελαύνει ὅλο τό ὑβρεολόγιο τῶν καταγωγίων...)....

Λίγο μετά τήν πτώση τῆς Τριπολιτσάς, ὁ Κολοκοτρώνης ἐπιχειρεῖ νά καταλάβει καί τό ἰσχυρό φρούριο τοῦ Ναυπλίου. Κάποια στιγμή-Γενάρης τοῦ 1822- εἰδοποιεῖται νά τραβήξει κατά τήν Κόρινθο, διότι οἱ ἐκεῖ Τοῦρκοι μόνο σ' αὐτόν δέχονταν νά παραδοθοῦν. Ἀφήνω τόν λόγο στόν Φωτάκο (Φώτιο Χρυσανθόπουλο), ὁ ὁποῖος στά «Ἀπομνημονεύματα» γιά τό '21, διασώζει ἕνα συμβάν, πού μοῦ προξένησε, ὅπως ἔλεγαν παλαιότερα, «ζωηράν ἐντύπωση»:

«Ἐκεῖθεν ὁ Κολοκοτρώνης καί λοιποί καπεταναῖοι ἀνεχώρησαν καί ἐπήγαιναν εἰς τήν Κόρινθον, καί καθ' ὁδόν ἐνυκτέρευσαν εἰς τό χωρίον Ἁγιονόρι καί εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Γεωργίου Καλαρά ἰατροῦ, ἀνθρώπου ἐπισήμου καί γνωστοῦ. Ἐκεῖ ἕνας τῶν στρατιωτῶν τοῦ Κολοκοτρώνη ἐζήτησεν ἐλιές τηγανισμένες, καί ἐπειδή ἡ δέσποινα τοῦ σπιτιοῦ, ὅπου ἔμεινε δέν ἐγνώριζε τό παράξενον τοῦτο φαγητόν, ὁ στρατιώτης ἐμάλωσε μέ αὐτήν, ἐθύμωσε καί ἔσπασε τήν στάμναν μέ τό λάδι. Ἕνεκα τούτου ἔγιναν παράπονα ἀφ' ἑσπέρας εἰς τόν ἀρχηγόν, ὅστις ἀμέσως ἐδιέταξε καί ἔθεσαν τόν στρατιώτην ὑπό φύλαξιν. Τήν δέ ἐπαύριο ὁ ἀρχηγός ἔβγαλε τόν στρατιώτην εἰς τό ἁλώνει τό πλακωτόν κατά τό διάσελον τοῦ αὐτοῦ χωριοῦ, καί παρόντων ὅλων των στρατιωτῶν, ἔκαμε κύκλον καί ἐν τῷ μέσῳ ἀνεγνώσθη ἡ καταδίκη του, ἡ ὁποία ἦτο ἡ ἑξῆς: νά τόν φτύσουν οἱ ἄλλοι στρατιῶται, διότι ἐζήτησε ἐλιές τηγανισμένες. Ἐνῶ δέ ἐκτελεῖτο ἡ ἀπόφασις, ὁ καταδικασθείς στρατιώτης τόσον ἐταράχθη ἀπό τήν ἐντροπήν του, ὥστε ἐλιποθύμησε καί ἔπειτα ἀπέθανε. Καί εἰς τήν Κόρινθον μετ' ὀλίγας ἡμέρας συνέβη ἕνα ἄλλο παρόμοιον. Ἀπεκοιμήθησαν δύο στρατιῶται εἰς τήν φυλακήν τῆς νυκτός, τοῦτο μαθών ὁ Κολοκοτρώνης διέταξε καί τούς ἔδεσαν εἰς ἕνα μέρος καί ἔπειτα εἶπεν εἰς τούς στρατιώτας νά τούς φτύσουν. Ὁ ἕνας ἀπέθανεν ἀμέσως ἐκεῖ, ὁ δέ ἄλλος ἐχάθη καί δέν τόν εἴδαμεν πλέον ἀπό τήν ὥρα ἐκείνην. Ἰδού πώς οἱ ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ ἐκείνου ἐντρέποντο. (Τομ. Ἀ΄, σελ. 224, ἐκδ. «Βεργίνα»).

Οἱ ἄνθρωποί του καιροῦ ἐκείνου, ὅπως καί τοῦ 1912-13, ὅπως καί τοῦ '40, ντρέπονταν νά ντροπιαστοῦν καί μᾶς ἄφησαν πατρίδα καί κάτι πού μᾶς κάνει περήφανους. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ ἐτούτου, ἐμεῖς τά ἀπολειφάδια τῆς ἱστορίας, τί θά ἀφήσουμε; Ὄχι σέ τί Ἑλλάδα τά παιδιά μας, ἀλλά τί παιδιά θά ἀφήσουμε στήν Ἑλλάδα εἶναι τό κρίσιμο ἐρώτημα πού ὀφείλουμε νά ἀπαντήσουμε. Βλέπαμε ὅλοι μας τίς ἄθλιες σκηνές πού διαδραματίζονταν στόν χῶρο τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ντροπιαστικές γιά μιά ὁλόκληρη κοινωνία. Μιά δράκα ἀντιεξουσιαστῶν νά καταστρέφει, ἀτιμώρητα, χώρους πανεπιστημιακούς. Μιά ἐπισήμανση. Ἡ λέξη, ἀντιεξουσιαστές, τούς περιποιεῖ τιμή. Ὅσο θά τούς ἀποκαλοῦν ἔτσι, θά ξεφυτρώνουν ἀφελεῖς πού θά ἐπιθυμοῦν νά ἐνταχθοῦν σ' αὐτήν τήν «ἀπροσκύνητη», ὅπως τήν ὀνειροφαντάζονται, σέκτα. Ἀποτυχημένοι κηφῆνες πού ὑποδύονται τούς φοιτητές εἶναι. Ὑποχείρια τῆς ἀριστερόστροφης τιποτοκρατίας, πού ἐπιδεικνύουν τήν «γενναιότητά» τους σέ ντουβάρια, αὐτοκίνητα καί τζαμαρίες. Ὁ μορφωμένος νέος καί ὄχι ὁ πελεκυφόρος ἡμιμαθής εἶναι ὁ ἀντιστασιακός τῆς ἐποχῆς μας. Τό ἔχω ξαναγράψει!! Τί νά τά κάνουμε τά ὑπερσύγχρονα, πέμπτης γενιᾶς ἀεροπλάνα, ὅταν δέν θά τά κρατοῦν χέρια καί καρδιές ἑλληνικές; Τά Κογκρέσα καί οἱ Λευκοί Οἶκοι, οἱ σύγχρονες πύλες τοῦ ἅδου, μπορεῖ νά σέ χειροκροτοῦν, ὅμως ὁ λαός σου κυριολεκτικά σαπίζει...

Ἀλλά αὐτά εἶναι τά ἐπίχειρα μιᾶς παιδείας μίσους, παιδείας βίας, μιᾶς παιδείας μονοσήμαντων διεκδικήσεων, δικαιωμάτων καί αὐτολατρείας...

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr