Θεραπεία ἢ Δημιουργία;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
29 ΜΑΪΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Πράξ. ιστ΄ 16-34
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. θ΄ 1-38
Ἦχος: πλ. α΄.- Ἑωθινόν: Η΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

«Ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος» (Ἰωάν. Θ΄ 6).

Τὸ θαυμαστὸν γεγονός

Ὁ Κύριος διέρχεται τὰς ὁδοὺς τῶν Ἱεροσολύμων, ἀκολουθούμενος ὑπὸ τῶν μαθητῶν Του! Εἰς κάποιαν ἄκρην ἑνὸς δρόμου, βλέπει κάποιον τυφλὸν «ἐκ γενετῆς» νὰ ἐπαιτῆ ἀπὸ τοὺς διερχομένους. Φαίνεται

ὅτι εἶναι «ἐκ γενετῆς» τυφλός, διότι ἡ ἀπουσία τῶν ὀφθαλμῶν εἶναι ἐμφανής! Οἱ μαθηταὶ ἐρωτοῦν τὸν Διδάσκαλον, «ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;» Θεωροῦν, ὅτι τοιαῦται θλιβεραὶ καταστάσεις ἔχουν ὡς αἰτίαν κάποιας ἁμαρτίας. Ὅμως ὁ Θεάνθρωπος Κύριος τοὺς ἀπαντᾷ, ὅτι «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»!

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Θεάνθρωπος, «ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ», καὶ τοιουτοτρόπως ἐνεργεῖ τὴν θεραπείαν τοῦ «ἐκ γενετῆς», τούτου, τυφλοῦ! Δὲν προτιθέμεθα νά παρακολουθήσωμεν ἐν προκειμένω, τὰς συζητήσεις αἵτινες ἐπηκολούθησαν τοῦ θαύματος, ἀλλὰ θὰ περιορισθῶμεν εἰς τὸν τρόπον, διὰ τοῦ ὁποίου θαυματουργεῖ ὁ Χριστός εἰς τὴν περίπτωσιν ταύτην!

Τὸ πτύσμα καὶ ὁ πηλός

Ἐὰν μελετήσωμεν τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου, τὰ περιγραφόμενα ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ, θὰ ἴδωμεν ὅτι θαυματουργεῖ Οὗτος, διὰ ποικίλων τρόπων. Ἐνίοτε περιορίζεται εἰς τὸν προστακτικόν Του λόγον, ὡς εἰς τὸν κωφάλαλον, –«τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω» (Μᾶρκ. Θ΄ 25), – ἢ εἰς τὸν νεκρὸν νεανίσκον τῆς χήρας τῆς Ναΐν, – «νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. Ζ΄ 14), – ἢ πρὸς τόν, τὴν ξηρὰν ἔχοντα χεῖρα, – «ἔκτεινόν σου τὴν χεῖρα» (Ματθ. ΙΒ΄ 13), – ἢ πρὸς τὸν λεπρόν, – «θέλω, καθαρίσθητι» (Ματθ. Η΄ 3), – καὶ οὕτω καθεξῆς! Εἰς ἑτέρας περιπτώσεις ἐνεργεῖ τὰ θαύματά Του, ἐγγίζων διὰ τῶν παναγίων χειρῶν Του τοὺς ἀσθενοῦντας ἤ τοὺς κεκοιμημένους καὶ δίδει εἰς τούτους τὴν ζωὴν καὶ τὴν ὑγείαν των. Οὕτω, βλέπομεν, εἰς τὴν νεκρὰν κόρην τοῦ Ἰαείρου, – «καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς τοῦ παιδίου λέγει αὐτῇ· ταλιθά, κοῦμι· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, τὸ κοράσιον, σοὶ λέγω, ἔγειρε» (Μᾶρκ. Ε΄ 41), – ἢ εἰς τὴν πενθερὰν τοῦ Πέτρου, – «καὶ ἥψατο τῆς χειρὸς αὐτῆς, καὶ ἀφῆκεν αὐτὴν ὁ πυρετὸς» (Ματθ. Η΄ 15), – ἢ εἰς τοὺς δύο τυφλούς, «τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν» (Ματθ. Θ΄ 29), κ.ο.κ.!

Εἰς τὴν προκειμένην ὅμως περίπτωσιν τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, ὁ Κύριος ἐνεργεῖ μὲ ἐντελῶς ἰδιαίτερον τρόπον! Ὡς προείπομεν, «ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ»! Ἐκτιμῶντες τὸ γεγονός, ὅτι καὶ εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ζωὴν τοῦ Κυρίου, τίποτε δὲν ἔγινεν ἢ ἐλέχθη τυχαίως ἢ συγκυριακῶς, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι καὶ ἡ συγκεκριμένη κίνησις τοῦ Κυρίου, – τὸ πτύσμα Αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ χρῆσις τοῦ χώματος, καὶ ἡ ἐπίχρισις τοῦ γενομένου πηλοῦ ἐπὶ τῶν μὴ ὑπαρχόντων ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, – ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν

Θεραπεία ἢ Δημιουργία;

Συνήθως, ὅταν προσήρχοντο πρὸς τὸν Κύριο (τὸν Ἱατρὸν ψυχῶν τε καὶ σωμάτων), ἀσθενεῖς νοσοῦντες ἐκ ποικίλων νόσων, ὁ Ἰησοῦς, ὡς φιλάνθρωπος καὶ οἰκτίρμων, ἐθεράπευε τὰ νοσοῦντα μέλη τῶν ἀσθενῶν. Οὕτω, εἰς τοὺς προσερχομένους τυφλούς, ἐθεράπευε τοὺς νοσοῦντας ὀφθαλμούς, εἰς τοὺς κωφαλάλους τὰ νοσοῦντα ὦτα καὶ γλώσσας, εἰς τοὺς παραλύτους καὶ χωλούς, τοὺς ἀδυνάτους καὶ χωλαίνοντας πόδας, καὶ ἀντιστοίχως εἰς ἕνα ἕκαστον ἀσθενῆ, προσέφερε τὴν ὑγείαν καὶ τὴν ἀποθεραπείαν! Παραλλήλως, πολλάκις συνεχώρει καὶ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀσθενούντων, ὅταν αὗται ἦσαν αἱ αἰτίαι τῶν ἀσθενειῶν!

Ἐν προκειμένῳ ὅμως, ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς δὲν νοσεῖ! Δὲν εἶναι ἀσθενής! Ἡ ἀδυναμία του ὀφείλεται εἰς τὴν ἔλλειψιν τοῦ αἰσθητηρίου ὀργάνου τῶν ὀφθαλμῶν˙ καὶ συνεπῶς, δὲν χρήζει θεραπείας καὶ ἰάσεως, ἀλλὰ χρήζει αὐτῶν τῶν ἰδίων τῶν ὀφθαλμῶν! Ὁ Διδάσκαλος σπεύδει, οὐχὶ διὰ νὰ θεραπεύσῃ, ἀλλά, – ὡς χαρακτηριστικῶς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, – «ἵνα τὸ ἐλλεῖπον μέλος ἀναπληρώσῃ»! Σπεύδει, ὡς Θεὸς Δημιουργός, διὰ νὰ δημιουργήσῃ τοὺς ἐλλείποντας ὀφθαλμοὺς τοῦ ἀομμάτου! Ἐνεργεῖ δὲ διὰ τοιούτου τρόπου, ὥστε νὰ ἐνθυμίσῃ εἰς ἡμᾶς, τὸν τρόπον διὰ τοῦ ὁποίου Αὐτὸς ὁ Ἴδιος, ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖ εἰς τὸν Παράδεισον˙ «καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γεν. Β΄ 7)! Διὰ τοῦ πτύσματος καὶ τοῦ χοὸς ἀλλὰ καὶ τοῦ πηλοῦ, τὸν ὁποῖον ἐπιχρίει εἰς τὸ μέτωπον τοῦ ἀναπήρου τούτου, θέλει νὰ δείξῃ εἰς ἡμᾶς ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Ἀληθινὸς Θεός, ὁ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν ἔχει ἀνάγκην, αὐτὰ τὰ εὐτελῆ στοιχεῖα (τὸ πτύελον καὶ τὸν χοῦν), διὰ νὰ ἀναπληρώσῃ καὶ δημιουργήσῃ τὰ αἰσθητήρια τῆς ὁράσεως, ἀλλὰ τὰ χρησιμοποιεῖ, διὰ νὰ φανερώσῃ διὰ μίαν εἰσέτι φοράν, τὴν Θεϊκήν Του ὑπόστασιν!

«Οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος»

Εἶναι ἄπειροι αἱ ἀποδείξεις, τὰς ὁποίας μᾶς προσφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά τε καὶ Καινὴ Διαθήκη, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Παναγίας Τριάδος καὶ ὁ Ἕνας καὶ Ἀληθινὸς Θεός! Εἴτε διὰ τῶν Θείων Του λόγων, εἴτε διὰ τῶν ἀπείρων Του θαυμάτων, – ἐκ τῶν ὁποίων τινὰ «κραυγάζουν» κυριολεκτικῶς περὶ τῆς Θεότητός Του, – εἴτε, ἀκόμη, διὰ τῆς ἐπαληθεύσεως ὅλων τῶν, ὑπὸ τῶν Ἁγίων Προφητῶν, λεχθεισῶν προφητειῶν, εἰς τὸ Πανάγιον Πρόσωπόν Του, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς Θείας Αὐτοῦ Μεταμορφώσεως καὶ διὰ πλείστων ἄλλων μαρτυριῶν, καταδεικνύεται ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «Οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος» (Α΄ Ἰωάν. Ε΄ 20), ὡς λέγει χαρακτηριστικῶς ὁ ἠγαπημένος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Βεβαίως, ὑπὸ τῶν, ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, ἀπίστων καὶ ἀρνητῶν, πάντοτε ἦτο ὑπὸ ἀμφισβήτησιν ἢ καὶ ἀρνούμενος! Τοῦτο, ὅμως, ἡμᾶς τοὺς πιστεύοντας εἰς τὸ Πανάγιον Αὐτοῦ Πρόσωπον, οὐδόλως μᾶς κλονίζει εἰς τὴν Πίστιν καὶ οὐδόλως μᾶς ἀφορᾷ. Ἡ πίστις εἰς Αὐτὸν οὐδέποτε ἐτέθη ὑπ’Αὐτοῦ τοῦ Ἰδίου ὡς ὑποχρεωτική, ἀλλὰ πάντοτε ὅσοι τὸν ἠκολούθησαν καὶ ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν, προσῆλθον αὐτοβούλως καὶ ἔθεσαν ἑαυτοὺς εἰς τὴν ἀπόλυτον ὑπακοὴν καὶ ἐξάρτησιν ἐξ Αὐτοῦ! Εἰς τὴν πίστιν καὶ ἀγάπην Αὐτοῦ, καλούμεθα καὶ ἡμεῖς νὰ προσέλθωμεν καὶ ὡς ὁ ἀναβλέψας ἐκ γενετῆς τυφλός, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας ἡμῶν εἴπωμεν: «πιστεύω, Κύριε· καὶ προσ(κυνήσωμεν) αὐτῷ». Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr