Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021

Εἰς Μνημόσυνον Αἰώνιον Ἡ μακαριστὴ Καθηγουμένη Νεκταρία

Ἔφυγε τὰ ξημερώματα τῆς 12ης Νοεμβρίου γιὰ τὴν αἰώνια Πατρίδα μας, ἡ ὁσιωτάτη καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Θαψανῶν Πάρου μοναχὴ Νεκταρία Κριτοῦ, ποὺ γεννήθηκε στὴν Ἀλεξανδρούπολη τὸ ἔτος 1934.

Ἦταν ἄνθρωπος ἀγάπης,ἐλεημοσύνης καὶ προσευχῆς. Προσπαθοῦσε στὴ ζωή της νὰ καλλιεργεῖ μὲ ἀκρίβεια ὅλες τὶς Εὐαγγελικὲς ἀρετὲς καὶ νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων,ὅπως τὴν βίωνε ὁ ὅσιος γέροντας π.Φιλόθεος Ζερβάκος,ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔλαβε τὸ

ἀγγελικὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν.

Ὡς ἡγουμένη τῆς Μονῆς Θαψανῶν ἀπὸ τὸ ἔτος 1989,ἦταν ἡ στοργικὴ μητέρα ὅλων τῶν Μοναζουσῶν, τὶς ὁποῖες σκέπαζε μὲ τὶς στοργικές της φτεροῦγες καὶ ὁδηγοῦσε μὲ ἀσφάλεια στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Πολλὲς φορές μοῦ ἔλεγε τὸν τελευταῖο καιρό: «ἀγαπῶ πολὺ ὅλες τὶς ἀδελφὲς καὶ θέλω νὰ σωθοῦν ἐκεῖνες πρῶτα καὶ μετὰ ἐγώ!».

Καὶ ὅλες οἱ μοναχές τῆς ἀνταπέδιδαν μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγάπη τὴν στοργὴ ποὺ πῆραν καὶ τὶς ἡμέρες τῆς σωματικῆς της ἀδυναμίας, τῆς συμπαραστάθηκαν ὡς στοργικὲς θυγατέρες.

Ἡ ὑγεία της ἦταν ἤδη ἐπιβαρυμένη τελευταῖα καὶ δὲν ἄντεξε τὶς συνέπειες τῆς πανδημίας. Αὐτὸ βέβαια τὸ λέμε ἀνθρωπίνως, γιατί ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς δίνει τὴ ζωή,ἀποφασίζει καὶ τὴν ἡμέρα τῆς ἐξόδου μας.

Εὐχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ τὴν ἀναπαύσει στὴν Χώρα τῶν Ζώντων,νὰ παρηγορεῖ καὶ νὰ σκεπάζει μὲ τὶς εὐχὲς της τὴν ἀπορφανισθεῖσα Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαψανῶν. Νὰ ἀναδείξει ἐπίσης διάδοχο ποὺ θὰ συνεχίσει νὰ κατευθύνει τὴν Ἀδελφότητα σύμφωνα μὲ τὶς παρακαταθῆκες ποὺ ἄφησε.

π. Γεώργιος Τριαντάφυλλος

* *  *

Παραμυθητική Ἐπιστολή Σεβ. Μητροπολίτου Παροναξίας κ. Καλλινίκου πρός τάς ἀπορφανισθείσας μοναχάς τοῦ ἱεροῦ ἡσυχαστηρίου Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Θαψανῶν Πάρου

«Τρεῖς μόλις ἡμέρες μετὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ προστάτου της καὶ πνευματικοῦ πατρὸς τοῦ Γέροντός της, Ἁγίου Νεκταρίου καὶ παραμονὴ τῆς μνήμης τοῦ Μεγάλου Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας μας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὁ Κυριεύων τῆς ζωῆς καὶ Δεσπόζων τοῦ θανάτου Κύριός μας κάλεσε τὰ ξημερώματα κοντὰ του τὴν σεβαστὴ καὶ μακαριστὴ Γερόντισσα Νεκταρία, γεμίζοντας θλίψη, κατ’ ἄνθρωπον, τὶς καρδιὲς τῶν ἀδελφῶν Μοναχῶν τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης ἀλλὰ καὶ ὅλων ὅσων εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ τὴν γνωρίσουμε καὶ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἐμπειρία τῆς γλυκύτατης καὶ συνάμα χαρισματικῆς προσωπικότητάς της.

Ἡ Γερόντισσα Νεκταρία ἐπὶ σχεδὸν 60 χρόνια ὡς μοναχὴ καὶ 32 ὡς Ἡγουμένη σφράγισε ἀνεξίτηλα μὲ τὴν ἥσυχη καὶ ταπεινὴ παρουσία της τὴν ἱστορία τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν Θαψανῶν. Πνευματικὸ τέκνο τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου τοῦ Ζερβάκου γαλουχήθηκε στὰ νάματα τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητας μὲ τὸν πλέον αὐθεντικὸ τρόπο γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ζωή της ἦταν ζωή διακρίσεως, ἐμπιστοσύνης στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, διακονίας τοῦ Ἁγίου θελήματός Του καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο.

Τὰ συναισθήματά μας τούτη τὴν ὥρα εἶναι ἀνάμεικτα. Ἡ φυσική της ἀπώλεια μᾶς λυπεῖ, διότι πλέον στερούμεθα τὴν κοινωνία μὲ τὸ πρᾶο καὶ μειλίχιο πρόσωπό της. Θὰ μᾶς λείψει τὸ ἱλαρόν τῆς φυσιογνωμίας της, ἀλλὰ καὶ ὁ πάντοτε λεπτός, γλυκὺς καὶ εὐγενὴς τρόπος της, ὅπως αὐτὸς ἐκφραζόταν μὲ κάθε λόγο πού σοῦ ἀπηύθυνε. Ἰδιαίτερη ἐντύπωση μοῦ προκαλοῦσε πάντοτε ὁ χαρακτηρισμὸς ποὺ χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὶς ἀδελφές τοῦ Ἡσυχαστηρίου, τὶς ὁποῖες ἀποκαλοῦσε «τὰ παιδιά μου», ἀφοῦ πράγματι ὡς στοργικὴ μητέρα φρόντισε γιὰ τὶς πνευματικὲς καὶ ὑλικὲς ἀνάγκες ὅλης τῆς ἀδελφότητος. Ἡ ἀγάπη καὶ ὁ σεβασμὸς της ὅμως δὲν περιοριζόταν μόνο στὰ πρόσωπα τῶν Μοναχῶν, ἀλλὰ ἔτσι ἀντιμετώπιζε κάθε ψυχὴ, ποὺ περνοῦσε τὸ κατώφλι τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, σταλάζοντας βάλσαμο στὶς καρδιὲς τῶν προσκυνητῶν.

Μπροστὰ λοιπὸν στὴν ἀπώλεια τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας θλιβόμαστε καὶ πενθοῦμε. Ὅμως ἀκούγοντας τὸν Εὐαγγελικὸ καὶ ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος μᾶς βεβαιώνει πὼς «Ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν. (Ἰω. 5,24)» ὁ πόνος καὶ ἡ λύπη μετατρέπεται σὲ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, ἀφοῦ ἡ Γερόντισσα Νεκταρία ἔζησε τὴν ζωή της μὲ βεβαία καὶ σταθερὰ πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὸν σωτήριο λόγο Του καὶ αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν βεβαιότητα ὅτι πρά-γματι ὁ θάνατός της εἶναι μετάβαση στὴν ὄντως ζωή. Ἐξάλλου γιὰ τὸν πνευματικὸ καὶ πιστὸ ἄνθρωπο καὶ ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς ἀνήκοντες στὶς τάξεις τῶν μοναχῶν, ὅπως ἡ μακαριστὴ Γερόντισσα Νεκταρία, ὁ θάνατος δὲν εἶναι αἰτία ἀπόγνωσης καὶ ἀπελπισίας, ἀλλὰ ἀφορμὴ μετανοίας καὶ συνεχοῦς προετοιμασίας γιὰ τὴν μεγάλη συν­άντηση μὲ τὸν ἠγαπημένο Νυμφίο Χριστό. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης στὸ βιβλίο του «Κλῖμαξ τῶν ἀρετῶν», μιλώντας γιὰ τὴν μνήμη θανάτου στὴ ζωή τῶν μοναχῶν ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου σ΄αὐτοὺς ποὺ ζοῦν στὸ Κοινόβιο δημιουργεῖ κόπους, λεπτολόγησι τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ γλυκειὰ ὑποδοχὴ τῶν «ἀτιμιῶν». Ἐνῷ στοὺς ἡσυχαστάς, ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ θορύβους, προξενεῖ ἀπελευθέρωσι ἀπὸ βιοτικὲς φροντίδες, ἀδι­άλειπτη προσευχὴ καὶ φυλακὴ τοῦ νοῦ – ἀρετὲς ποὺ εἶναι καὶ μητέρες καὶ θυγατέρες τῆς μνήμης τοῦ θανάτου.» καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο θὰ πεῖ πὼς «Ὅποιος νεκρώθηκε γιὰ ὅλα τὰ γήϊνα, αὐτὸς ἐνθυμεῖται τὸν θάνατο. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ διατηρεῖ μαζί τους δεσμοὺς δὲν εὐκαιρεῖ γιὰ κάτι τέτοιο, ἀφοῦ ἄλλωστε μὲ τὴν συμπεριφορὰ του γίνεται ὁ ἴδιος ἐχθρός τοῦ ἑαυτοῦ του».

Ἡ μοναχικὴ πολιτεία, τὴν ὁποία ἐπέλεξε νὰ διανύσει στὸν ἐπίγειο βίο ἡ μακαριστὴ Γερόντισσα, εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς. Μία συνεχὴς ἀποταγὴ τῶν ὑλικῶν πραγμάτων καὶ ἀπολαύσεων καὶ μία διαρκής μνήμη θανάτου, ὥστε ἀπαλλαγμένος ὁ μοναχὸς ἀπὸ τὰ βάρη αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ μὲ τὸν νοῦ του συνεχῶς στὸν οὐρανὸ νὰ μπορεῖ νὰ ἀποφεύγει τὴν ἁμαρτία, νὰ καλλιεργεῖ τὶς ἀρετὲς καὶ νὰ ὁδηγεῖται στὴν ἀπόλυτη ἕνωση μὲ τὸν Θεό.

«Μακαρία ἡ ὁδὸς ᾗ πορεύει σήμερον ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως» μακαριστὴ καὶ πολυαγαπημένη μας Γερόντισσα Νεκταρία. Μὲ αὐτὴ τὴν πίστη σὲ προπέμπουμε σήμερα καὶ ἐναποθέτουμε τὸ χοϊκό σου σῶμα, ποὺ φιλοξένησε τὴν γλυκύτατη καὶ γεμάτη πίστη καὶ ἀγάπη ψυχή σου στὴν Παριανὴ γῆ, ποὺ ἀγάπησες καὶ διηκόνησες. Εἴμαστε βέβαιοι πὼς καὶ ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ πάψεις νὰ προσεύχεσαι γιὰ «τὰ παιδιά σου», τὶς πολυαγαπημένες σου ἀδελφές τοῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν Θαψανῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες ἔλεγες «προσεύχομαι νὰ σωθοῦμε ὅλες. Πρῶτα οἱ χρυσές μου ἀδελφοῦλες, τὰ παιδιά μου καὶ τελευταία ἐγώ…» ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ σὲ γνωρίσουμε. Εὐφραίνου καὶ συναγάλλου μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Γέροντά σου Φιλόθεο Ζερβάκο στὴν Οὐράνια Βασιλεία ποὺ τόσο πολὺ πόθησες καὶ γιὰ τὴν ὁποία τόσο πολὺ ἀγωνίστηκες. Ἂς εἶναι ἡ μνήμη σου αἰωνία καὶ ἀγήρως!».

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε το σχόλιό σας