Ιωάννης Μηλιώνης: Άιβανχοφ. Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα.

Ἰωάννης Μηλιώνης, ἐκπαιδευτικός, μέλος τῆς Π.Ε.Γ.

Στὸ προηγούμενο φύλλο τοῦ Ο.Τ. εἴχαμε ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν «Ἑλληνικὴ Ἑταιρεία Προγεννητικής Ἀγωγῆς», τῆς κ. Ἰωάννας Μαρῆ -φορέα ποὺ διατείνεται ὅτι ἔχει ὡς σκοπό «τήν ἀ­γω­γή τῆς ἐγ­κύ­ου γυ­να­ί­κας καί τοῦ μέλ­λον­τος πα­τέ­ρα νά προ­ε­τοι­μά­σουν τήν νέ­α ζωή»-, ποὺ ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη» καὶ περιλαμβάνεται στὸν κατάλογοⁱ, ποὺ καταρτίστηκε ἀπὸ τὴν Ζ' Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων

Ὀρθοδό­ξων Ἐκκλησιῶν καὶ Ἱερῶν Μητροπόλεων γιὰ θέματα αἱρέσεων καὶ Παραθρησκείας, στὴν Ἁλίαρτο, 20-26 Σεπτεμβρίου 1995ⁱⁱ.

Τό παρόν προέρχεται ἀπό ἰδιόγραφο κείμενο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου πού ὑπεβλήθη τήν 20ῃ Ἰανουαρίου 1996, ἀπό τήν Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Αἱρέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε Γραμματεύς, πρός τήν Ἱερά Σύνοδο. Τό πρωτότυπο κείμενο φέρει τήν ὑπογραφή τοῦ τότε Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς μακαριστοῦ  Μητροπολίτου Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς Κυροῦ  Δαμασκηνοῦ.

Ἀκόμη, τό παρόν εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητας τό 2013, ὅταν ἡ Ἱερά Μητρόπολη Πει­ραι­ῶς τό κοινοποίησε μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Γεράσιμου Βλάχου (εἰκονικό προφίλ συνεργάτη μας)ⁱⁱⁱ.

Κλείνοντας τὸ ἄρθρο ἐκεῖνο, εἴχαμε ἐπιφυλαχθεῖ νὰ διαφωτί­σουμε τό ζήτημα περισσότερο μελετῶντας τὶς περί Χριστοῦ ἀντι­λήψεις τῆς κ. Μαρῆ, ἡ ὁποία τυγχάνει: «Ἐπίτιμος Σύμβουλος Ἐπι­κρατείας, Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Προγεννητικής Ἀγωγῆς καὶ Πρόεδρος τῆς Παγκόσμιας Ὀργάνωσης τῶν Σωματείων Προγεννητικής Ἀγωγῆς (Organisation Mondiale des Associations pour l' Education Prinatale, ΟΜΑΕP)»^iv.

«Σέ ἄρ­θρο της μέ τίτ­λο «Ἡ Γέννηση τοῦ Χρι­στοῦ» ἡ Μα­ρῆ ἑρ­μη­νε­ύ­ει τό γε­γο­νός τῆς γέν­νη­σης τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­στρο­λο­γι­κά - ἀ­πο­κρυ­φι­στι­κά. Γρά­φει: «Τήν ἴ­δια ἡ­μέ­ρα τῶν Χρι­στου­γέν­νων, κά­θε χρό­νο, οἱ ἀ­στρο­λό­γοι μας ἀ­να­φέ­ρουν ὅ­τι στόν οὐ­ρα­νό συμ­βα­ί­νει τό ἴ­διο φαι­νό­με­νο. Ὁ Ἥ­λιος (Χρι­στός), μπα­ί­νει στήν Ἀ­στε­ρι­σμό τοῦ Αἰ­γό­κε­ρω, πού συν­δέ­ε­ται μέ τίς σπη­λι­ές, τήν πε­ρι­συλ­λο­γή, τόν ἐρ­χο­μό τοῦ χει­μῶ­να, καί ὁ ἀ­στε­ρι­σμός τῆς Παρ­θέ­νου ἀ­νε­βα­ί­νει στόν ὀ­ρί­ζον­τα, ἐ­νῶ οἱ Ἰχθύες φα­ί­νον­ται στό ἄλ­λο ἄ­κρο τοῦ Οὐ­ρα­νοῦ καί ὁ Ὠρίων, μέ τά τρί­α ἀ­στε­ρά­κια πού συμ­βο­λί­ζουν, κα­τά τή λα­ϊ­κή πα­ρά­δο­ση τούς τρεῖς μά­γους, φα­νε­ρώ­νον­ται στό κέ­ντρο τοῦ οὐ­ρα­νοῦ.

»Οἱ ἀ­στρο­λο­γι­κές αὐ­τές ἐ­πιρ­ρο­ές εἶ­ναι, μᾶς λέ­νε, ἰ­δι­α­ί­τε­ρα κα­τάλ­λη­λες γιά πε­ρι­συλ­λο­γή, γιά συγ­κέ­ντρω­ση στόν τρό­πο τῆς ζω­ῆς μας, ὥ­στε νά ἀ­φή­σου­με στήν ἄ­κρη τόν κα­τώ­τε­ρο ἑ­αυ­τό μας καί νά φέ­ρου­με μέ­σα μας τή βο­ή­θεια τῆς Ἁ­γνό­τη­τας (Παρ­θέ­νου) καί τῆς Θυ­σί­ας (Ἰχθύες), μί­α Γέννηση, τή γέν­νη­ση τῆς Τρι­ά­δας μέ­σα μας, Φω­τός, Ζε­στα­σιᾶς, Ζω­ῆς»^v. Τό φῶς λοι­πόν, ἡ ζε­στα­σιά καί ἡ ζωή γεν­νι­ῶν­ται μέ­σα μας ὡς Τρι­ά­δα!

Ἐ­δῶ δέν πρό­κει­ται γιά τήν γέν­νη­ση τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ, τοῦ ἀ­πό Να­ζα­ρέτ τῆς Γα­λιλ­λαῖ­ας, ἀλ­λά γιά τήν γέν­νη­ση τοῦ ἀ­νώ­τε­ρου Ἑ­αυ­τοῦ. Πρό­κει­ται γιά τό Χρι­στό καί γιά τήν Τρι­ά­δα «μέ­σα μας»! Αὐ­τό γί­νε­ται σα­φές στή συ­νέ­χεια:

«Ὁ Χρι­στός γεν­νή­θη­κε γιά νά πι­στέ­ψου­με, βλέ­πον­τάς Τον, στή Θε­ί­α πλευ­ρά τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας, στήν ὕ­παρ­ξη τοῦ ἀ­νώ­τε­ρου Ἐ­γώ μας, αὐ­τοῦ τοῦ Ἐ­γώ πού χρό­νια τώ­ρα τό ἔ­χου­με πνιγ­μέ­νο, θλιμ­μέ­νο, κα­θώς μᾶς πα­ρα­κο­λου­θεῖ νά ἀ­σχο­λο­ύ­μα­στε μέ χί­λια μύ­ρια ἀ­σή­μαν­τα, ἀρ­νη­τι­κά, κα­τα­στρο­φι­κά πράγ­μα­τα, χω­ρίς νά τοῦ ἀ­φή­νου­με οὔ­τε μιά τό­ση δά θε­σο­ύ­λα.

Καί ὅ­μως, ἄν πι­στέ­ψου­με στόν Χρι­στό πού φέρ­νου­με ὅ­λοι μέ­σα μας, Αὐ­τός θά φα­νε­ρω­θεῖ...»^vi.

Γιά τήν Ἰωάννα Μα­ρῆ φα­ί­νε­ται ὅ­τι δέν ὑ­πάρ­χει Θε­ός ἔ­ξω ἀ­πό τόν ἄν­θρω­πο ἤ του­λά­χι­στον δέν γί­νε­ται λό­γος γιά ἕ­να τέ­τοι­ο Θεό. Τό ὅ­λο μέ­λη­μα τοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ἡ «ἐκ­δή­λω­ση» αὐ­τοῦ τοῦ Ἑ­αυ­τοῦ!

Συμ­πε­ρα­σμα­τι­κά ὑ­πο­γραμ­μί­ζου­με ὅ­τι πρό­κει­ται γιά ἕ­να ἀ­πο­κρυ­φι­στι­κό σύ­στη­μα αὐ­το­σω­τη­ρί­ας, πού στη­ρί­ζε­ται στή θε­ω­ρί­α τῆς «θε­τι­κῆς σκέ­ψης» καί στήν ὁ­λι­στι­κή θε­ώ­ρη­ση τοῦ κό­σμου. Γι' αὐ­τό θε­ω­ρή­θη­κε ἀ­συμ­βί­βα­στη μέ τήν Ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη.

Καί ἡ ὀρ­γά­νω­ση αὐ­τή ἰ­σχυ­ρί­ζε­ται ὅ­τι κι­νεῖ­ται στό χρι­στι­α­νι­κό χῶ­ρο καί μά­λι­στα ὅ­τι ἀ­πο­κα­λύ­πτει τό βα­θύ­τε­ρο νό­η­μα τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς πί­στης. Οἱ ἀν­τι­λή­ψεις αὐ­τές καί οἱ θέ­σεις της σχε­τι­κά μέ τήν προ­γεν­νη­τι­κή ἀ­γω­γή τῶν γο­νέ­ων μᾶς ἔ­δω­σε τήν ἀ­φορ­μή νά ἀ­σχο­λη­θοῦ­με καί μ' αὐ­τή τήν ὀρ­γά­νω­ση γιά νά ἀ­πο­δε­ί­ξου­με ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­συμ­βί­βα­στη μέ τήν ὀρ­θο­δό­ξη πί­στη.

Ἀλλά, ἄς παραθέσουμε κάποια ἱστορικά στοιχεῖα.

Ἱ­δρυ­τής τῆς κί­νη­σης (Fraternité Blanche Universelle) εἶ­ναι ὁ Βούλ­γα­ρος Ὄμρα­αμ Μιχα­ήλ Ἄϊβαν­χωφ (Omra­am Mikha­ël Aï­van­hov). Γεν­νή­θη­κε τό 1900 στό Σέρβυ (Serbey) τῆς Βουλ­γα­ρί­ας. Τό 1937 ἐγ­κα­τα­στά­θη­κε στή Γαλ­λί­α, ὅ­που ἔ­δρα­σε μέ­χρι τό θά­να­τό του (1986). Ἰ­σχυ­ρίζεται ὅ­τι ἐ­στά­λη ἀ­πό τόν πνευ­μα­τι­κό του Δάσκαλο, Βούλ­γα­ρο Πέτρο Ντενόφ (Peter Deunov). Δίδασκε ὅ­τι ὑ­πάρ­χει μί­α στο­ά «Με­γά­λων Μυ­στῶν», πού γνω­ρί­ζουν τό πα­ρελ­θόν καί τό μέλ­λον τῆς γῆς. Αὐ­τά τά ἀ­νώ­τα­τα ὄν­τα ἀ­πο­τε­λοῦν τήν «Παγ­κό­σμια Ἀ­δελ­φό­τη­τα τῆς Αὐ­γο­ύ­στας» (Auguste Fraternité Uni­ver­selle).

Ἐ­δῶ ἐν­νο­οῦ­με τήν Ἱ­ε­ραρ­χί­α ὄν­των εὑ­ρι­σκό­με­νων σέ δι­ά­φο­ρες βαθ­μί­δες ἀ­να­πτύ­ξε­ως, ὕ­στε­ρα ἀ­πό ἐ­ξέ­λι­ξη μέ­σω ἀ­πε­ί­ρων ἐ­κα­τομ­μυ­ρί­ων ἐ­τῶν πρίν ἀ­πό τήν ἀν­θρω­πό­τη­τα.

Ἡ κί­νη­ση κά­νει λό­γο γιά Σε­ρα­φε­ίμ, Χε­ρου­βε­ίμ, Θρό­νους, Κυ­ρι­ό­τη­τες, Δυ­νά­μεις, Ἀρ­χές, Ἀρ­χαγ­γέ­λους, Ἀγ­γέ­λους... Στή 10η βαθ­μί­δα (τε­λευ­τα­ί­α) εἶ­ναι οἱ προ­χω­ρη­μέ­νες ψυ­χές καί ὅ­λες μα­ζί ἀ­πο­τε­λοῦν τόν Με­γά­λο Κο­σμι­κό Ἄν­θρω­πο. Δέν πρό­κει­ται γιά μιά ὀ­ρα­τή ὀρ­γά­νω­ση ἀ­πό το­ύς ἀν­θρώ­πους, ἀλ­λά γιά μιά σο­φή κοι­νό­τη­τα ἔ­ξω ἀ­πό τό δι­ε­φθαρ­μέ­νο πε­ρι­βάλ­λον πού ζοῦν οἱ ἄν­θρω­ποι. Γι' αὐ­τό καί ἡ ἕ­δρα δέν βρί­σκε­ται σέ ἕ­να μέ­ρος.

Πέρα ἀ­πό τή Λευ­κή Ἀ­δελ­φό­τη­τα ὑ­πάρ­χει καί ἡ «Μα­ύ­ρη Ἀ­δελ­φό­τη­τα», μέ κα­θο­ρι­σμέ­νο ρό­λο. Πάνω ἀ­πό αὐ­τές ὑ­πάρ­χει ἡ «Σχο­λή τῶν Μεγάλων Ἀδελφῶν» (L’ Ecole de Grands Fréres), πού ἀ­νή­κουν σέ ἀ­νώ­τε­ρη ἱ­ε­ραρ­χί­α καί δι­ευ­θύ­νουν τή δρα­στη­ρι­ό­τη­τα τῶν δύ­ο πρώ­των. Πρό­κει­ται γιά το­ύς Με­γά­λους Δα­σκά­λους τῆς Παγ­κό­σμιας Ἀ­δελ­φό­τη­τας, πού κυ­βερ­νοῦν ὁ­λό­κλη­ρο τό σύ­μπαν^vii.

Ὁ Ἄϊβανχωφ δη­μι­ο­ύρ­γη­σε τό 1938 στίς Σέβρες (Sèvres) μί­α «Θε­ϊ­κή Σχο­λή». Στίς 15/2/1947 ἵ­δρυ­σε τήν «Παγ­κό­σμια Λευ­κή Ἀ­δελ­φό­τη­τα» (Universal White Brotherhood). Ἡ κί­νη­ση γνω­ρί­ζει ση­μαν­τι­κή ἀ­νά­πτυ­ξη στή Γαλ­λί­α ἀ­πό τό 1960. Τό 1978 δη­μι­ουρ­γή­θη­κε στό Βαντούζ (Vaduz) πρωτεύουσα τοῦ Λιχτενστάϊν (Li­chten­stein) τό «Παγκόσμιο Ἵδρυμα Τιμπεντά Οὔσπεκ» (Fonda­ti­on Tbéda Ouspeck Universelle) γιά τήν δι­ά­δο­ση τῆς κί­νη­σης σ' ὅ­λο τόν κό­σμο^viii. Δι­α­δό­θη­κε σέ πολ­λές χῶ­ρες τοῦ κό­σμου. Μέ τό ἴ­διο ὄ­νο­μα ὑ­πάρ­χει μί­α ὀρ­γά­νω­ση στή Ρω­σί­α, πού ὅ­μως δέν ἔ­χει σχέ­ση μέ τόν Ἄϊβανχωφ. Κέντρο τῆς κί­νη­σης εἶ­ναι ἡ Φράϊους (Fré­jus) στή Νότιο Γαλλία.

Στήν Ἑλ­λά­δα ἡ κί­νη­ση ἔ­φθα­σε στή δε­κα­ε­τί­α τοῦ 1980. Τό 1987 ἱ­δρύ­θη­κε ἡ «Σχο­λή τῆς Παγ­κό­σμιας Λευ­κῆς Ἀ­δελ­φό­τη­τας» (Ecole de la Fraternité Blanche Univaserlle) καί τό 1988 ἡ «Παγ­κό­σμια Λευ­κή Ἀ­δελ­φό­τη­τα», μέ ἕ­δρα τό Πα­λαιό Φάληρο.

Στό κα­τα­στα­τι­κό (ἄρ­θρο 2) ὑ­πο­γραμ­μί­ζε­ται ὅ­τι «πο­λι­τι­κές καί θρη­σκευ­τι­κές ἐ­πι­δι­ώ­ξεις καί προ­ση­λυ­τι­σμός εἶ­ναι ξέ­νες πρός τόν σκο­πό τοῦ σω­μα­τε­ί­ου καί ἀ­πα­γο­ρε­ύ­ον­ται». Τό σω­μα­τεῖ­ο ἔ­χει ὡς σκο­πό «τήν καλ­λι­έρ­γεια τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀ­ρε­τῶν τοῦ ἀν­θρώ­που πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στή δι­ά­νοι­α, τό συ­να­ί­σθη­μα, τή βο­ύ­λη­ση», «τήν ἄ­σκη­ση τοῦ σώ­μα­τος, τήν δι­ά­δο­ση τῶν ἀρ­χῶν τῆς ἀ­δελ­φο­σύ­νης καί εἰ­ρή­νης με­τα­ξύ τῶν ἀν­θρώ­πων»!

Ἡ κί­νη­ση στήν Ἑλ­λά­δα δι­α­σπά­σθη­κε πρίν πέ­ντε χρό­νια^ix. Ἔ­τσι ὑ­πάρ­χει μί­α ὀρ­γά­νω­ση στόν Πει­ραιά καί ἄλ­λη στή Γλυ­φά­δα. Πέρα ἀ­πό αὐ­τές ὑ­πάρ­χουν ὀρ­γα­νώ­σεις στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη, στήν Πάτρα καί στή Λα­μί­α.

Στή κί­νη­ση ὑ­πάρ­χουν τρεῖς κα­τη­γο­ρί­ες μα­θη­τῶν: οἱ «ἀ­κρο­α­τές», μέ ἀλ­λη­λο­γρα­φί­α καί μέ­λη μέ κάρ­τα.

Ὑπάρχουν ἐ­κεῖ­νοι πού εὐ­και­ρια­κά πα­ρα­κο­λου­θοῦν τίς ἐκ­δη­λώ­σεις τῆς κί­νη­σης καί οἱ ἄλ­λοι, πού ἀ­να­ζη­τοῦν κα­τα­φύ­γιο σέ μί­α ὀ­μά­δα καί πού κα­τα­λή­γουν νά τήν κά­νουν τρό­πο ζω­ῆς. Προ­σφέ­ρον­ται σ' αὐ­το­ύς πρα­κτι­κές «ἐ­ξα­γνι­σμοῦ» καί ἁρ­μο­νι­κῆς ἀ­νά­πτυ­ξης, μέ τίς ὁ­ποῖ­ες ἀ­σκοῦν­ται στό σπί­τι τους καί στά κέ­ντρα τῆς ὀρ­γά­νω­σης: Ἀ­να­τέ­νι­ση καί γι­ό­γκα τοῦ Ἡ­λί­ου κα­τά τήν ἀ­να­το­λή τοῦ Ἡ­λί­ου, προ­κει­μέ­νου νά γε­μί­σουν ἀ­πό τήν ἐ­νέρ­γειά του. Γε­νι­κές ἀ­σκή­σεις σέ συν­δυα­σμό μέ ψαλ­μω­δί­ες, ἀ­πα­γο­ρε­ύ­σεις (δι­ε­γερ­τι­κῶν, σε­ξου­α­λι­κῶν σχέ­σε­ων), χορ­το­φα­γι­κά γε­ύ­μα­τα, ἀ­νά­λυ­ση τῶν λό­γων τοῦ Δι­δα­σκά­λου ἤ ἀ­κρό­α­ση μα­γνη­το­ται­νι­ῶν του, δι­α­λο­γι­σμός μέ βά­ση τήν σκέ­ψη τοῦ Δα­σκά­λου.

Ἄλ­λες ὀρ­γα­νώ­σεις τῆς κί­νη­σης τοῦ Ἄϊβανχωφ εἶ­ναι:

- Association Blanche Universelle, Centre Fraternité Denfin,

- EVERA (1985) ὡς Institut d’ Enseignement Biomedical et Philosophique (Ἀ­ρω­μα­το­θε­ρα­πε­ί­α),

- Ἐρ­γα­στή­ρια Ἀ­ρω­μα­το­λο­γί­ας Sunarom,

- Κέντρο Αἰ­σθη­τι­κῆς Νέα Ἐ­πο­χή,

- Ἐκ­δό­σεις Νέα Ζωή.

Μέλη τῆς «Παγ­κό­σμιας Λευ­κῆς Ἀ­δελ­φό­τη­τας» ἵ­δρυ­σαν τό 1983 στό Κεμπέκ (Quebec) τήν Οἰκολογική Πόλη τῆς Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου (Cité Ecologique de l’ Ere du Verseau). Πρό­κει­ται γιά Σχο­λή Ἐ­σω­τε­ρι­σμοῦ.

Ἀλλά, θά προχωρήσουμε στήν ἀνάπτυξη τῆς διδασκαλίας τῆς ὀργάνωσης καί στό ἑπόμενο φύλλο τοῦ Ο.Τ.

Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.

 

___________________________

i Μέ αὔξοντα ἀριθμό: 298.

ii http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/omades_outchrist.html

iii http://aktines.blogspot.com/2013/06/blog-post_4721.html

iv https://www.whoiswhogreece.com/mari-ioanna/

v Παιδί καί Γονεῖς, Δεκ. 1993, σσ. 20-21.

vi Στό ἴδιο, σ. 21.

vii Jeanmarie Leduc/Didier de Plaige, Les Nouveaux Prophetes, Paris 1978, σσ. 134-138.

viii Les Sectes en France, σ. 27.

ix Ἡ διάσπαση ἔγινε τό 1991.

 

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

 

πηγή:  tideon.org