Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Κυκλοφορεί η φήμη ότι η κυβέρνηση εξετάζει το σοβαρό ενδεχόμενο να επιστρέψουμε σε “σκληρό lockdown”: Κάποιοι μιλούν για “τρίτο” ή για “νέο lockdown”, παρότι διατηρείται όλος ο κορμός του ήδη υπάρχοντος “lockdown” με τους πρωτοφανείς περιορισμούς των ατομικών ελευθεριών του πολίτη – το ενδεχόμενο ξανακλείσιμο των καταστημάτων ή/και των σχολείων δεν δικαιολογεί την χρήση του όρου “νέο/τρίτο lockdown”.
Θα ήταν επιτέλους χρήσιμο να αποφασίσουν οι “ειδικοί” πόσες κατηγορίες “lockdown” προβλέπει το “πολεμικό εγχειρίδιό” τους και τι σημαίνει καθεμία εξ αυτών: σκληρό και μαλακό/ήπιο, σαν τα ναρκωτικά και τον πατερναλισμό; Ολικό και μερικό; Tοπικό και εθνικό; Σχετικό και απόλυτο; Ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση οφείλει πάραυτα αφ’ ενός να ενημερώσει τους Έλληνες πολίτες πόσο κοστολογείται κάθε τύπος “lockdown”, δηλ. πόσο επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός και πόσο αυξάνεται το χρέος της Ελλάδας, αφ’ ετέρου ποιοι από τους πολίτες που, μεταξύ άλλων, υπνωτίζονται όλο αυτό το διάστημα με “πακέτα στήριξης” ή με υποσχέσεις αναδρομικών και μικροαυξήσεων θα κληθούν να “πληρώσουν την νύφη” και, ειδικότερα, σε ποια έκταση.
Υπό το φως τέτοιων διακρίσεων ερωτάται: Σε ποια κατηγορία υπαγόταν το “lockdown I”: ήταν σκληρό ή μαλακό; Αν ήταν σκληρό, τότε τι είναι το “lockdown II”, όπου ο κόσμος πρέπει να κυκλοφορεί με “μάσκα παντού” και ταυτοχρόνως να δίνει ραπόρτο στο κράτος για τον λόγο και τον τόπο μετακίνησής του πριν ξεμυτίσει από το σπίτι του, ενώ η χρονική διάρκειά του έχει ξεπεράσει όχι μόνο το “lockdown I”, αλλά και κάθε νοσηρή φαντασία; Μήπως το “lockdown II” είναι εν τέλει πανίσκληρο; Μήπως ο ελληνικός λαός κυβερνάται από πολλούς Josef Fritzl, το αυστριακό “τέρας του Amstetten”, που το 2008 είχε ομολογήσει ότι κρατούσε φυλακισμένη την κόρη του στο μπουντρούμι του σπιτιού του και την βίαζε συστηματικώς επί 24 χρόνια, με αποτέλεσμα να αποκτήσει μαζί της 7 παιδιά; (επ’ αυτού βλ. την ανάλυση του γράφοντος εις: Συνήγορος, τεύχος 67/2008, σελ. 46).
Δεδομένου, μάλιστα, ότι από μετρήσεις τις οποίες φέρεται να πραγματοποίησε στα λύματα της Αττικής ο καθηγητής Αναλυτικής Χημείας του ΕΚΠΑ κ. Νίκος Θωμαΐδης προέκυψε το μέγεθος της καταστροφής που επιφέρουν στην ψυχική υγεία των πολιτών τα δρακόντεια και απάνθρωπα μέτρα της κυβέρνησης, θα ήταν αναμενόμενο να μη γίνεται συζήτηση για επιστροφή στο μοντέλο του “πανίσκληρου lockdown”, αλλά η περαιτέρω χαλάρωσή του. Τούτο καθίσταται επιτακτική ανάγκη με βάση τα ακόλουθα στοιχεία (βλ. άρθρο Ελ. Ανδρώνη, Εθνική κατάθλιψη: Ναρκωτικά, ηρεμιστικά, υπνωτικά, αντικαταθλιπτικά σαρώνουν την «κορονοϊόπληκτη» Ελληνική κοινωνία!, 23.1.2021, εις: aktines.blogspot.com):
– «Αμφεταμίνες, κοκαΐνη, αγχολυτικά, ηρεμιστικά, υπνωτικά, αντικαταθλιπτικά σαρώνουν την ελληνική κοινωνία που προσπαθεί να αντεπεξέλθει στη βαναυσότητα των σκληρών περιοριστικών μέτρων».
– «Η χρήση κοκαΐνης αυξήθηκε κατά πολύ από τον Μάρτιο του 2020 (σε σχέση με τον Μάρτιο του 2019), ενώ τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 2020 διπλασιάστηκε σε σχέση με τον Μάρτιο».
– «Ρεκόρ καταγράφηκε και στη χρήση του λεγόμενου “street drug”, της αμφεταμίνης».
– «Οι βενζοδιαζεπίνες (ηρεμιστικά), και ιδιαίτερα η οξαζεπάνη, παρουσίασαν και αυτές εντυπωσιακή άνοδο στη χρήση, που έφτασε σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και το 70%».
– «Ανάλογη εκτίναξη παρατηρήθηκε και στα αντικαταθλιπτικά (σιταλοπράμη, βενλαφαξίνη) που κινήθηκε από 30% έως 60%».
Η εμμονή της κυβέρνησης και των “ειδικών” να παραγνωρίζουν τα εφιαλτικά αυτά στοιχεία και να διεξάγουν ψυχολογικό και εν ταυτώ πνευματικό πόλεμο εναντίον των πολιτών, χρησιμοποιώντας την στρατιωτική μέθοδο του “lockdown” δίκην φυσαρμόνικας, δείχνει την απύθμενη αναλγησία τους που φθάνει στο επίπεδο του μισανθρωπισμού.
Το ότι δίχως όρια είναι όχι μόνο η αναλγησία, αλλά και η γελοιότητα, προκύπτει από πρόσφατο δημοσίευμα που φιλοξενεί θέσεις περί αναποτελεσματικότητας του κοινού τύπου της μάσκας ο οποίος χρησιμοποιείται ευρέως μέχρι σήμερα: Για να δικαιολογηθεί η επιστροφή στον προγενέστερο τύπο “lockdown”, έπρεπε να εξηγηθεί λογικά πώς είναι δυνατόν να συνδέεται αιτιωδώς η κυκλοφορία του μασκοφορεμένου κόσμου στην Ερμού ή όπου αλλού με την αύξηση των κρουσμάτων!
Αφού το μέτρο της μασκοφορίας τηρείται απαρεγκλίτως και στους εξωτερικούς χώρους από όλους τους πολίτες που έχουν αφομοιώσει πλήρως το απάνθρωπο και πρόστυχο σύνθημα “μάσκα παντού” (την ώρα μάλιστα που σε άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες, η υποχρεωτική καθολική μασκοφορία στους εξωτερικούς χώρους δεν εφαρμόζεται), ήταν απαραίτητο να βρεθεί και να προβληθεί στους ευήθεις μια καλή δικαιολογία:
Αίφνης, λοιπόν, οι “σαλτιμπάγκοι ειδικοί” ανακάλυψαν ότι μία μάσκα δεν επαρκεί για την προστασία μας. Γι’ αυτό, άκουσον-άκουσον, θα ήταν καλό να φοράμε εφεξής δύο μάσκες! Ο ιστορικός του μέλλοντος (αν υπάρξει μέλλον) θα έχει να κάνει πολλή δουλειά σε ό,τι αφορά το παράδειγμα της Ελλάδος. Ήδη στις λαϊκές αγορές κυκλοφορούν πολίτες που πάνω από την μάσκα φορούν προσωπίδα, εικονογραφώντας με τον πιο εύγλωττο τρόπο την έννοια του τρόμου αλλά και τον νέο τύπο πλασμάτων που κατοικούν σε αυτήν την χώρα: ανθρωποειδή και εν ταυτώ διαστημάνθρωποι!
Φαίνεται, λοιπόν, ότι όλες οι εναλλασσόμενες προδοτικές κυβερνήσεις του παρελθόντος μετά την δολοφονία Καποδίστρια εργάσθηκαν με αξιέπαινο ζήλο και απαράμιλλη συστηματικότητα για να αλλοιώσουν την ποιότητα των ελληνικών εγκεφαλικών κυττάρων, καλλιεργώντας το έδαφος για την επιβολή ενός ολοκληρωτικού-κινεζικού καθεστώτος:
– Όλοι πρέπει να κυκλοφορούμε με μάσκες, όσον ούπω με δύο μάσκες, χωρίς να μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα, κυριολεκτικώς τε και μεταφορικώς· η φράση αυτή παραπέμπει δυστυχώς στον απόλυτο έλεγχο που ασκεί κάποιος πάνω μας!
– Όλοι πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού, στερούμενοι το δικαίωμα της διαχείρισης του σώματός μας· πρόκειται αναμφίβολα για μια μορφή βιασμού, με την διαφορά ότι αντί να εξωθούμαστε στην ανοχή γενετήσιας, εξωθούμαστε στην ανοχή ιατρικής πράξεως (πρβλ. την λογική που διέπει την νέα παρ. 4 του άρθρου 336 ΠΚ, σύμφωνα με την οποία βιασμό διαπράττει και όποιος επιχειρεί την γενετήσια πράξη απλώς χωρίς την συναίνεση του θύματος).
Συνεπώς, η Κίνα κατάφερε να εξαγάγει στην Ευρώπη και στις περισσότερες χώρες του πλανήτη όχι μόνο τον ιό αλλά και το απολυταρχικό της σύστημα. Ο Giorgio Agamben (“Πού βρισκόμαστε; Η επιδημία ως πολιτική”, μτφ.: , Π. Καλαμαράς / Τ. Θεοφιλογιαννάκος, εκδ. Αλήστου Μνήμης, Αθήνα 2020, σελ. 36), συντασσόμενος με τον Φουκώ επισημαίνει ότι «οι κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν το παράδειγμα της ασφάλειας δεν λειτουργούν δημιουργώντας αναγκαστικά την κατάσταση εξαίρεσης, αλλά την εκμεταλλεύονται και την διαχειρίζονται κατάλληλα, όταν αυτό συμβεί. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι, για μια ολοκληρωτική κυβέρνηση όπως η κινεζική, η επιδημία ήταν το ιδανικό εργαλείο για την επαλήθευση της δυνατότητας απομόνωσης και ελέγχου μιας ολόκληρης περιοχής. Και το ότι στην Ευρώπη είναι δυνατό ν’ αναφέρεται η Κίνα ως πρότυπο που οφείλουμε ν’ ακολουθήσουμε, αυτό δείχνει μόνο το βαθμό πολιτικής ανευθυνότητας στην οποία μας έχει ρίξει ο φόβος. Και θα έπρεπε να προβληματιστούμε για το αρκετά περίεργο γεγονός ότι η κινεζική κυβέρνηση κηρύσσει την επιδημία λήξασα, όταν το κρίνει βολικό».
Εναντιούμενος στο ολοκληρωτικό-κινεζικό modus vivendi, ο Aldous Haxley μας προειδοποιεί μέσα από το απολογιστικό βιβλίο του “Επιστροφή στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο” (μτφ.: Στ. Παϊπέτης, εκδ. Μέδουσα, Αθήνα 2014, σελ. 145), το οποίο έγραψε το 1958, δηλ. 26 χρόνια μετά την κυκλοφορία του κλασικού δυστοπικού μυθιστορήματός του “Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος”, επιχειρώντας να κάνει μια αποτίμηση σχετικά με το πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρισκόταν τότε ο πλανήτης από την είσοδό του σε μια “νέα εποχή”, όπου η υγεία, η ασφάλεια και η μακροημέρευση θα αποτελούν για τον μεν πολίτη τρίπτυχο “θρησκείας” σε βάρος της ελευθερίας, για το δε Παγκόσμιο Κράτος, απαρτιζόμενο από μια μικρή ελίτ, αντικείμενο ιδιοτελούς διαχείρισης:
«Κάθε άτομο είναι βιολογικά μοναδικό και διαφορετικό από κάθε άλλο. Επομένως, η ελευθερία είναι μεγάλο αγαθό, η ανοχή μεγάλη αρετή και η επιβολή υπερβολικής πειθαρχίας και τάξης μεγάλη δυστυχία. Για πρακτικούς ή θεωρητικούς λόγους οι δικτάτορες, οι άνθρωποι της Οργάνωσης και ορισμένοι επιστήμονες είναι πρόθυμοι να υποβαθμίσουν την πελώρια διαφορετικότητα της φύσης των ανθρώπων και να την μετατρέψουν σε κάποιο είδος διαχειρίσιμης ομοιομορφίας».
Διερωτώνται ευλόγως κάποιοι πώς μπορεί να αλλάξει η παρούσα κατάσταση. Πολύ φοβούμαι ότι αυτό θα συμβεί μόνο αν μεσολαβήσει κάποιο βίαιο γεγονός, είτε φυσικό (π.χ. ισχυρός σεισμός) είτε ανθρώπινο (π.χ. πόλεμος), αφού usus est tyrannus, δηλ. η συνήθεια είναι τύραννος. Σε σχέση ειδικότερα με την ελληνική συνήθεια του “ωχαδερφισμού” και της “ατομιστικής καλοπέρασης” είναι και πάλι επίκαιρη η φράση του Aldous Haxley από το προμνημονευθέν βιβλίο του (ό.π., σελ. 172):
«Δώσ’ μου τηλεόραση και χάμπουργκερ, αλλά μη μου φορτώνεις τις ευθύνες της ελευθερίας».
Ο ίδιος συγγραφέας, βεβαίως, δεν αποκλείει, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, να αντικατασταθεί η στάση αυτή από την εξής κραυγή (ό.π.):
«Δώσ’ μου ελευθερία ή δώσ’ μου θάνατο».
Και καταλήγει: «Αν γίνει μια τέτοια επανάσταση, θα οφείλεται κατά ένα μέρος στη λειτουργία δυνάμεων, που ακόμη και οι ισχυρότεροι κυβερνήτες πολύ λίγο μπορούν να ελέγξουν. Επίσης και κατά ένα άλλο μέρος [θα οφείλεται] στην ανικανότητα των κυβερνητών εκείνων και στην αδυναμία τους να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά τα όργανα χειραγώγησης της σκέψης, που η επιστήμη και η τεχνολογία τούς έχει προμηθεύσει και που θα συνεχίσουν να προμηθεύουν τους υποψήφιους τυράννους» (ό.π., σελ. 173).
Το παράδειγμα της Ολλανδίας, στην οποία τις τελευταίες ημέρες ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί για να υπερασπισθεί την ανθρώπινη φύση και τα θεμελιώδη δικαιώματά του αφήνει κάποια μικρή χαραμάδα αισιοδοξίας. Άλλο, όμως, Ολλανδία και άλλο Ελλάδα: Τρία κοινά σύμφωνα και δύο κοινά φωνήεντα φέρνουν κοντά τις δύο χώρες μόνο ως προς την ονομασία τους! Ωστόσο, επειδή ο Έλλην είναι κατ’ εξοχήν μιμητικό ον, δεν αποκλείεται το παράδειγμα της αλλοδαπής να αποτελέσει την θρυαλλίδα της ενεργοποίησης των πολιτικών αντανακλαστικών του.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να “βάλει χέρι” στο νομοθετικό καθεστώς για τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις, δυσκολεύοντας ιδιαιτέρως την άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι (βλ. Ν. 4703/2020, π.δ. 73/2020, αλλά και το Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης των δημόσιων υπαίθριων συναθροίσεων) σε μια ιστορική συγκυρία, δηλ. μεσούσης της πανδημίας του κορωνοϊού, που φαινομενικά είναι ασύνδετη με την σπουδή της κυβέρνησης να ρυθμίσει το εν λόγω πεδίο. Εντούτοις, στο νομοθετικό εγχείρημα μπορεί να υποκρύπτεται ακριβώς ο φόβος των κυβερνώντων ότι τα δρακόντεια και απάνθρωπα μέτρα που έχουν επιβληθεί (ή άλλες αντεθνικές αποφάσεις που ενδέχεται να ληφθούν) θα οδηγήσουν, αργά ή γρήγορα, σε κοινωνική έκρηξη. Λησμονούν, όμως, κάτι νομοτελειακό: Όταν ο λαός μετατρέπεται σε λάβα, η κανονιστική ισχύς εξαφανίζεται από την δύναμη του πραγματικού.
Τέλος, αν η ελληνική κυβέρνηση, όπως και όλες οι λοιπές κυβερνήσεις που εφαρμόζουν “copy-paste” τις εντολές της παγκόσμιας ελίτ για μαζική επίθεση κατά των λαών, ήθελε να περισώσει ένα έσχατο υπόλειμμα σοβαρότητας και ενδοσυστηματικής συνέπειας, σε περίπτωση που επιστρέψει στην προγενέστερη μορφή του απάνθρωπου και κραυγαλέα αντισυνταγματικού “lockdown”, τότε θα έπρεπε να το επιβάλει καθολικά και απόλυτα, προσφεύγοντας στην ρητορική ενός αναβαθμισμένου τρόμου, επικαλούμενη την δήθεν φονικότερη μετάλλαξη του ιού (δυστυχώς γι’ αυτήν, κάθε μετάλλαξη ενός ιού είναι συνήθως μεταδοτικότερη αλλά πολύ λιγότερο επικίνδυνη). Έτσι, αν είχε τα κότσια η κυβέρνηση και δεν φοβόταν την λαϊκή έκρηξη, θα έπρεπε να απαγορεύσει πλήρως την κυκλοφορία και να επιβάλει την αναστολή κάθε δραστηριότητας, σαν να επρόκειτο για πανδημία χολέρας ή πανώλης. Τροφή θα έπρεπε να μας προμηθεύουν εντεταλμένα πρόσωπα, όπως συνέβαινε και στην ουτοπία του Τζερόμ Τζερόμ, όπου τους πολίτες έπλεναν όργανα του κράτους κάθε μέρα στις τέσσερεις και μισή (“Η νέα ουτοπία”, μτφ. Αλ. Παπαδιαμάντη, επιμ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου, εκδ. Αρμός, Αθήνα 1996, σελ. 23). Είναι προφανές, όμως, ότι ένα τέτοιο μοντέλο κοινωνίας είναι ακριβώς ουτοπικό.
Όσο, λοιπόν, μένουν ορθάνοιχτα τα σούπερ-μάρκετ και οι Τράπεζες, κάθε μορφής “lockdown” με κλειστά όλα τα υπόλοιπα καταστήματα, τα σχολεία, τις εκκλησίες κ.λπ. αυτογελοιοποιείται και αυτοακυρώνεται: Μια βόλτα σε μικρά και μεγάλα σούπερ-μάρκετ που σφύζουν από πελάτες, όπως και ένα πέρασμα έξω από ΑΤΜ, όπου οι πολίτες στήνονται στην ουρά για να αναλάβουν χρήματα, αποδεικνύει ότι το εφαρμοζόμενο σύστημα σκλαβοποίησης της αγέλης είναι για γέλια: Έμπλεο αντιφάσεων οι οποίες εκθέτουν όλα αυτά τα “παγκόσμια πιόνια” που τους έλαχε να βρίσκονται στο τιμόνι της πολιτικής την δεδομένη στιγμή. Διότι είναι η στιγμή της απόλυτης γελοιοποίησής τους.
πηγή: enromiosini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας