Ομιλία για τους Τρεις Ιεράρχες

 

 

Κύριοι Προϊστάμενοι Α/βάθμιας και Β/βάθμιας  Εκπαίδευσης

ΣΕΒΑΣΜΙΏΤΑΤΕ

Κύριοι Σχολικοί Σύμβουλοι

Συνάδελφοι Εκπαιδευτικοί

Αγαπητοί μαθητές

 

«Άνδρας σοφούς, και επιστήμονας, και συνετούς», τιμά η Εκκλησία μας στην εόρτια σύναξη της 30ής

Ιανουαρίου, Βασίλειος «ο ένδοξος νούς», Γρηγόριος ο Θεολόγος «η θεία φωνή», και Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «ο παγκόσμιος λαμπτήρ». Τρείς ζωντανές και κορυφαίες παρουσίες στον πνευματικό χώρο της οικουμενικής Ορθοδοξίας. Μορφές με σπάνια επιστημονική συγκρότηση και προσωπικό παράδειγμα ζωής. Αμετάθετα σύμβολα της ελληνορθόδοξης παιδείας, όπως καθιερώθηκαν εδώ και χρόνια στα εκπαιδευτικά μας πράγματα. Ανυποχώρητοι μαχητές της δικαιοσύνης και της αλήθειας, όπως η ίδια η ιστορία τους καταξίωσε.

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας οι πρόγονοί μας καθιέρωσαν την ημέρα αυτή των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα των Ελληνικών Γραμμάτων, της Παιδείας και ως Σχολική Εορτή τιμώντας έτσι την αγιοσύνη των Τριών ως πατέρων της Εκκλησίας και Συγγραφέων, την ιεραποστολική τους δράση την ευρυμάθειά τους, το ανεπανάληπτο δογματικό έργο και την οικουμενικότητα που πηγάζει από τη ζωή τους. Αυτό το τελευταίο φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός πως έντυσαν όπου αυτό ήταν απαραίτητο με το ένδυμα της ελληνικής φιλοσοφίας τη χριστιανική εξ’ αποκαλύψεως γνώση του Θεού και την έκαμαν έτσι κατανοητή στους ανθρώπους. Πρόσφεραν τη θεογνωσία που την αναζητούσαν επειγόντως οι άνθρωποι της εποχής τους. Έτσι με τον τρόπο αυτό πέτυχαν τον συγκερασμό-συνδυασμό της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας και της φιλοσοφίας με την χριστιανική πίστη, η οποία και με τη σειρά της διαλέγεται με τον κόσμο με την οικουμένη, με όλους τους ανθρώπους.

Σε μια εποχή που η Παιδεία μας κάνει την αυτοκριτική της και ανασυντάσσεται αναζητώντας τον εκσυγχρονισμό και την ποιοτική της αναβάθμιση, επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε η αναβάπτισή της στη σκέψη, το λόγο, αλλά και τα οράματα « των ενθέων και σοφών διδασκάλων των Τριών Ιεραρχών. Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας τους θέλει σοφούς διδασκάλους, επιστήμονες των θείων και των ανθρωπίνων πραγμάτων, εραστές της σοφίας, αλλά και παιδευτές του βίου, της αληθινής σοφίας και της σωστής διδαχής που διορθώνει τα ήθη, μεταμορφώνει τον κόσμο και ολοκληρώνει τον άνθρωπο. Αρχέτυπα του λόγου και της ζωής.

Για τον λόγο και μόνο αυτό σωστή παιδεία είναι αυτή που ούτε τα της κοσμικής σοφίας αγνοεί, ούτε τα της «θεογνωσίας νάματα» παραβλέπει. Η Παιδεία είναι ασφαλώς κατά τους τιμωμένους σήμερα Πατέρες μας πρώτιστο αγαθό και που οδηγεί τον άνθρωπο στο Θεό και όχι η παιδεία η μονομερής, που στρεβλώνει τις ψυχές  και αφιονίζει τους ανθρώπους. Οι προστάτες της Παιδείας λένε όχι στη μονόπλευρη και μονοδιάστατη παιδεία όχι στην άκαρπη γνώση, τον στείρο επαγγελματισμό και τον καταναλωτικό ωφελιμισμό. Ναι στην θεανθρώπινη παιδεία την φωτιστική και αγιαστική. Μια παιδεία που αφορά τον όλο άνθρωπο ως ψυχοσωματική ύπαρξη, που δεν τον αλλοτριώνει κόβοντάς των από τις πνευματικές του ρίζες και δεν παραδίνει τα υπαρξιακά του οράματα στη μανία της στείρας γνώσης και της πληθωρικής πληροφορίας. Μια παιδεία που διασπά την υπαρξιακή ενότητα του ανθρώπου, το σώμα από την ψυχή, την καρδιά από το νου, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο αίτημα της εποχής μας για ενάρετη επιστήμη και για εφαρμοσμένη αρετή. Αναγκάζει τον άνθρωπο να ζεί αλλοπρόσαλλα. Να χωρίζει το λόγο από την πράξη, την τεχνοκρατική πρόοδο από την ανθρωπιστική παιδεία, τη θεωρία από την πράξη. Αυτά βέβαια είναι αδιανόητα στην ανθρωπολογία των Πατέρων και διδασκάλων μας και φυσικά μοναδική αντίσταση σ’ αυτήν την εμπορία μόνο στείρων γνώσεων, είναι η μαθητεία στην παράδοση, στη σοφία τους και στο δίπτυχο του λόγου και της πράξης.

Στη μνήμη τους σήμερα δεν είναι μόνο χρέος τιμής να θυμηθούμε την συμβολή τους στον οικουμενικό πολιτισμό΄ είναι ανάγκη να τους συμβουλευθούμε, έστω και επιγραμματικά  για να φωτίσουμε λίγο τη σκέψη μας και να δροσίσουμε την καρδιά μας. Το μεγάλο κατόρθωμά τους ήταν ότι άνοιξαν τα θησαυροφυλάκια της μεγαλοφυϊας  και της σοφίας στον Ευαγγελικό λόγο. Ανοίγοντας τους εαυτούς τους στην πηγή της χάριτος και της ζωής απεκάλυψαν στον κόσμο την δύναμη, την ανωτερότητα, την ανακαίνηση και την λύτρωση που περιέχει ο λιτός, απλός σε βάθος σοφίας λόγος του Ευαγγελίου και κατόρθωσαν να διαφυλάξουν στο κέντρο όλης της χριστιανικής θεολογίας το μυστήριο και συνάμα να ανοίξουν το δρόμο μέσω του οποίου ο λογικός άνθρωπος ανοίγει την καρδιά του σ’ αυτό.

Στην ανθρωπολογία τους o άνθρωπος θεωρείται η κορυφαία πράξη της δημιουργίας της αγάπης του Θεού. «Τίποτ’ εστίν άνθρωπος»; Διερωτάται ο ιερός Χρυσόστομος «και πόση είναι η ευγένεια της φύσεώς μας και πόση αρετή είναι ικανό να χωρέση τούτο εδώ το ζωντανό πλάσμα; και απαντά «άνθρωπος είναι το πολυπόθητο του Θεού ζώον, που για χάρη του απλώθηκε ο ουρανός, φωτίζει ο ήλιος, ξεχύθηκε ο αέρας, απλώθηκε η θάλασσα, και για τον οποίο έγινε άνθρωπος ο Μονογενής Υιός του Θεού και το έχυσε υπέρ του ανθρώπου».

«Ουράνιον φυτόν» είναι ο άνθρωπος δηλώνει ο Μ. Βασίλειος και αναλύει εγώ είμαι το λογικό της ψυχής μου, το σώμα μου είναι δικό μου…είναι όργανο της ψυχής του ανθρώπου.

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος αναπτύσσει πως ο άνθρωπος μετέχει και της ορατής και της αοράτου φύσεως «επόπτης», φύλακας, επιτηρητής της ορατής φύσεως, και μυημένος στα μυστήρια του νοητού κόσμου. Βασιλεύει πάνω στη γή αλλά ο ίδιος κυβερνάται «άνωθεν». Είναι ένα ζώον «θεούμενον» όταν στραφεί προς τον Θεόν!

Συνεπής προς την ανθρωπολογία τους και η Κοινωνιολογία τους. «Εις ποιητής ανδρός και γυναικός» διακηρύσσει ο Θεολόγος Γρηγόριος. Και οι δύο είναι από ένα χώμα μία εικόνα, ένας νόμος, ένας νόμος τους κυβερνά, μία ανάσταση τους περιμένει. Όμοια γεννηθήκαμε από ένα άνδρα κι από μια γυναίκα’ το ίδιο χρέος οφείλεται στους γονείς από τα παιδιά. Η ισότητα εκτείνεται προς όλες τις τάξεις των ανθρώπων, δούλους, λεπρούς πτωχούς, διότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί μας, που πήραν σαν κλήρο την ίδια φύση και το ίδιο ντυθήκαμε εσωτερικά τον Χριστό.

Στην ίδια γραμμή κινείται και ο Μ. Βασίλειος’ αφού είμαστε άνθρωποι δεν επιτρέπεται να περιφρονούμε τους ανθρώπους. Είναι στη φύση μας να επικοινωνούμε μεταξύ μας, να έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον και να αγαπάμε όλους που ανήκουμε στην ίδια ανθρώπινη κατάσταση. Τελικά πάνω σ’ αυτήν την απλή όσο και στέρεη χρυσή βάση στερέωσαν  και ανύψωσαν την Χριστιανική πολιτεία, μια κοινωνία αγάπης ελευθερίας και αλήθειας, όπου στεγάστηκαν τα γράμματα, η σοφία και οι τέχνες και παιδαγώγησαν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα…

 

Οι Τρείς Ιεράρχες συνδυάζουν την πράξη με την θεωρία τη βίωση του Ευαγγελίου με τη γνώση και επίλυση των προβλημάτων του ανθρώπου που υποφέρει. Ο πλησίον είναι ο εγγύς και ο μακράν. Αυτό διδάσκει ο χριστιανισμός αυτό εφάρμοσαν οι Πατέρες. Εδώ αποκτά η λέξη αλληλεγγύη το  πραγματικό περιεχόμενο! Εγγύς προς τους άλλους.          Καρπός της τελείας αγάπης τους προς τον Θεό υπήρξε η τελεία αγάπη προς τους ανθρώπους τους οποίους υπηρέτησαν με στοργή, με σεβασμό, και με αυταπάρνηση. Ο ανθρωπισμός τους, θεοκεντρικός, υπήρξε για τούτο πρωτοφανής, ανιδιοτελής, ολοκληρωμένος, συγκεκριμένος, οδηγητικός. Τον συνοψίζει η έξοχη προτροπή του Γρηγορίου: «γενού τω ατυχούντι θεός τον έλεον Θεού μιμησάμενος». Ο επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος λέγει για  τον Ιερό Χρυσόστομο :

Διώκεται κάποιος πολίτης από τους άρχοντες; Συνήγορος του πολίτη γίνεται ο Θείος Πατήρ. Υπάρχει έλλειψη τροφής; Ο συνήγορος γίνεται ο τροφέας. Είναι κάποιος ασθενής; Ο τροφέας γίνεται γιατρός. Πενθεί κάποιος; Ο συνήγορος γίνεται παρηγορητής. Είναι κάποιος ξένος; Ο Επίσκοπος θα φροντίσει γι αυτόν…».

Η Βασιλειάδα είναι ένα σύνολο νοσοκομείων, πτωχοκομείων, γηροκομείων, ορφανοτροφείων που με εμψυχωτή το Μ. Βασίλειο, που προσφέρει και ως γιατρός τις υπηρεσίες του, αποτελεί την πραγμάτωση της νέας εντολής της αγάπης, με το σύ του άλλου προσώπου…

 

Μαζί με όλα αυτά και μέσα στις πολύπτυχες δραστηριότητές τους εύρισκαν τον χρόνο για να δείχνουν ξεχωριστό ενδιαφέρον για τους νέους, για το μέλλον της Εκκλησίας αλλά και του κάθε Έθνους. Ήταν αληθινοί φίλοι των νέων. Μια φράση του ιερού Χρυσοστόμου είναι πολύ ενδεικτική ως προς την αγάπη και τη φροντίδα των Τριών Ιεραρχών για τα νιάτα. «Πάντα ημιν δευτέρα έστω της προνοίας των παίδων», έλεγε. Όλα πρέπει να υποχωρούν μπροστά στη φροντίδα για τα παιδιά και τους νέους. Η μέριμνα και η επιμελής βοήθεια των νέων έχει και πρέπει να έχει προτεραιότητα.

 

Εθυσίαζαν κι αυτή την ανάπαυση τους για να βοηθήσουν τους νέους. Εγνώριζαν ότι η νεανική ηλικία έχει πολλές εσωτερικές δυσκολίες και περικυκλώνεται από αναρίθμητες εξωτερικές. «Μυρίων κακών εσμός συνέζευκται τη νεότητι έλεγε χαρακτηριστικά ο Μέγας Βασίλειος. Η ζωή των νέων δηλαδή συμπλέκεται και συνδέεται με πλήθος κακιών.

 

Όταν παραμεληθεί η  νεότητα και δεν έχει ανώτερα ιδανικά και δημιουργικές απασχολήσεις αλλά μένει αργή και βυθίζεται στις αμαρτίες, «θηρίου παντός αγριωτέρα γίνεται, έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος. Γίνεται χειρότερη από τα θηρία. Θυμηθείτε τους χούλιγκανς των ημερών μας.

 

Ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος ενδιαφέρθηκε προσωπικά για να υπάρχει στην πατρίδα του την Καισάρεια Γυμναστήριο για να γυμνάζωνται οι νέοι και να αποφεύγουν έτσι την ακόλαστη ζωή.

Ο δε Ιερός Χρυσόστομος έσκυβε συχνά στα προβλήματα των νέων, οι οποίοι όπως και σήμερα έτσι και τότε είχαν τις δυσκολίες και αντιδράσεις τους. «Προσευχηθείτε όλοι μαζί, έλεγε, στο Θεό για τους νέους μας  ώστε να μπορέσουν με τη Χάρη Του να ζουν με κοσμιότητα και να έχουν και καλά, θεάρεστα γηρατειά.

 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τέλος με την γεμάτη αγάπη και ευαίσθητη καρδιά έστρεφε την  ορμή των νέων σε υψηλά και ωραία αγωνίσματα πνευματικά που δίνουν σπουδαίο νόημα και μεγάλη αξία στη ζωή. Ο νέος που θα πολεμήσει γενναία και θα νικήσει τα πάθη του, έλεγε, θα απολαύσει τα νιάτα του με το να μην πάθει όσα παθαίνουν οι νέοι και θα χαρεί με τη νίκη του αυτή περισσότερο και από τους Ολυμπιονίκες.

 

Τι δυναμική αλήθεια πρόταση ζωής για τους νέους που ποθούν τα μεγάλα και υψηλά. Και πόσο διαφορετικοί μπορούν να γίνουν όλοι οι νέοι της πατρίδος μας αν θελήσουν να συμμορφωθούν προς τις προτροπές των τριών μεγάλων Ιεραρχών και αγίων Προστατών της πατρίδας μας!

 

Πρόκειται για την παιδαγωγική αρχή του ψυχικού χώρου ή της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αγάπης μεταξύ διδασκάλων και διδασκομένων που είναι ακριβώς το εύκρατο κλίμα όπου ριζώνουν κι ανθοφορούν οι σπόροι της σοφίας  από μέρους «των διδάσκειν τι χρήσιμον δυναμένων». Ας μη χανόμαστε στους λαβύρινθους των παιδαγωγικών συστημάτων και μεθόδων του σοφού αιώνα μας. Ο δρόμος προς τη γνώση είναι σύντομος: να διδάξουμε στους νέους την ψυχική κάθαρση από κάθε είδους αναρχία αν αγαπάμε τα νέα παιδιά.

Οι σημερινοί μαθητές, όπως δείχνουν οι ψυχολογικές και κοινωνικές έρευνες, φαίνεται να έχουν ανάγκη από μία καθοδηγητική παρουσία των εκπαιδευτικών δίπλα τους, από μια παιδαγωγική συμβουλευτική που θα δίνει προσανατολισμούς ζωής. Οι νέοι εμφανίζονται να έχουν ανάγκη την οριοθέτηση από κάποιο δυναμικό ενήλικο, που θα είναι το υποκατάστατο των γονεϊκών τους προτύπων. Ο κάθε μαθητής προσδοκάει ειδικά από τον Εκπαιδευτικό –Σύμβουλο παράδειγμα για να το ακολουθήσει και πρότυπο για να ταυτιστεί μαζί του. Τέτοιοι ήσαν οι Πατέρες για τους νέους.

Καλλιτέχνης και επιστήμονας ο παιδαγωγός κατά τους τρείς Ιεράρχες ο οποίος πέραν της ειδικής του κατάρτισης και αποστολής έχει καθήκον να αναδειχθεί και σε σύμβουλο για τους μαθητές του. Θα μπορούσε να υπάρξει αγωγή χωρίς συμβουλευτικό χαρακτήρα και χωρίς καθοδήγηση σε έναν τρόπο ζωής; Η ίδια η έννοια Αγωγή εμπεριέχει εμπεριέχει μέσα της τόσο την έννοια της καθοδήγησης όσο και της σημασίας της βελτίωσης της συμπεριφοράς, του τρόπου της ζωής του εκπαιδευόμενου. Τα σχολικά μαθήματα ως εκ τούτου δεν εξαντλούνται μόνο σε γνώσεις και πληροφορίες. Κυρίως έχουν ως αποστολή τους, να αποτελέσουν την αρχή μιας συναρπαστικής συνάντησης των νέων ανθρώπων, της συνάντησής τους με το νόημα της ζωής.

Κατά τη διδασκαλία πάντοτε των σημερινών μας αγίων η ανθρωπιστική αγωγή οφείλει να αντιμετωπίζει το μαθητή ως πρόσωπο και όχι ως ανώνυμη μονάδα που τον φορτώνει με δεξιότητες και γνώσεις για να είναι περισσότερο ανταγωνιστικός στο επάγγελμα. Η νοημοδότηση της ζωής των νέων για να αποφύγουν τόσο το μηδενισμό  όσο και φαινόμενα παθογένειας (όπως ναρκωτικά, βία, αυτοκτονίας), δεν μπορεί να γίνει από έναν εκπαιδευτικό που είναι αποκλειστικά προσκολλημένος στις γνώσεις και το βαθμό. Οι μαθητές έχουν ανάγκη από τους προσανατολισμούς και τις αξίες που θα τους μεταδώσουν οι δάσκαλοί τους προκειμένου να διαμορφώσουν την προσωπική τους ταυτότητα. Και όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα που θα πρυτανεύει η σύμπνοια, η συμπάθεια, η γνησιότητα. Χρειάζεται πάντοτε κατά τη διδασκαλία τους ν α αναπτύσσουμε προσωπική σχέση (Σήμερα το λέμε εξατομικευμένη αγωγή), με τους μαθητές μας για να μπορούμε να αγγίξουμε την καρδιά τους και το μυαλό τους.

Επιπλέον η στάση του εκπαιδευτικού –συμβούλου οφείλει να είναι στάση υποδοχής για όλους τους μαθητές ζωηρούς και ήσυχους, άριστους και μέτριους. Η σπλαχνική ματιά του δασκάλου πρέπει να αγκαλιάζει όλη την τάξη και όλους τους μαθητές το ίδιο.

Ο παιδαγωγός πρέπει να ανακαλύψει την εσωτερική ομορφιά που κρύβει μέσα του ο κάθε μαθητής και να την προβάλλει. Η αρχή της «φιλοκαλίας» της αναζήτησης και αξιοποίησης και των ξεχωριστών προσόντων του κάθε μαθητή είναι ο σταθερός άξονας του παιδαγωγού που ακολουθεί την παράδοση της ελληνικής παιδείας και της ορθοδοξίας. Έτσι ο παιδαγωγός οφείλει να αποκαλύψει την ομορφιά, τα ταλέντα, δηλαδή την εικόνα του Θεού που φέρει κάθε μαθητής του που με τον τρόπο αυτό θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που ορθώνονται γύρω του.

 

Ποτέ δεν πάει χαμένο εκείνο που θα εμπιστευτούμε στα παιδιά μας κι εκείνο που τους δίνουμε από την καρδιά μας. Όσο πολύτιμο κι αν είναι, τα παιδιά δεν θα το χάσουν. Μπορεί να χάσουν τα βιβλία τους και τις ζωγραφιές, μπορεί να χάσουν τη μπάλα ή τα γάντια τους, μπορεί τα ίδια να χαθούν σε ολοσκότεινες νύχτες, όμως εκείνο που θα τους δώσουμε από την ψυχή μας δεν θα το χάσουν τα παιδιά. Κάποια μέρα θα γυρίσουν στη φωλιά που τα ζέστανε.

 

Αστράφτει και βροντά ο χρυσορρήμονας παιδαγωγός όταν στρέφει τον ακονισμένο λόγο για τους κυρίως υπευθύνους της ηθικής εξαθλιώσεως της κοινωνίας. Και αυτοί κατονομάζονται, είναι οι διδάσκαλοι και παιδαγωγοί της νεότητας. Να το ακούσουμε με δέος αλλά και πόνο.

«Δια τούτο ημίν αι πόλεις εισί διεφθαρμέναι, πονηροί της νεότηττος εισί διδάσκαλοι. Πως γαρ δυνήση τον νέον άκοσμον όντα και ασελγαίνοντα σωφρονίσαι, αυτός εν πολιά ταύτα μετεωρίζων, αυτός μετά τοσούτον χρόνον κόρον μη λαβών της ατερπεστάτης θέας εκείνης;» Και η ερμηνεία: Γι’αυτό η πολιτείες μας είναι διεφθαρμένες, γιατί οι δάσκαλοι της νεότητας είναι κακοί. Γιατί πώς θα σωφρονίσεις το νέο, που είναι άσεμνος και ακόλαστος, όταν εσύ ο ίδιος με τα άσπρα μαλλιά παρασύρεσαι από τέτοια, εσύ που δεν εχόρτασες μετά από τόσα χρόνια τα άσεμνα και αηδή εκείνα θεάματα;

Δυστυχώς και σήμερα πόσοι θλιβεροί άνθρωποι της παρακμής εκμαυλίζουν συστηματικά τη νεολαία μας, παρουσιαζόμενοι ως «πνευματικοί άνθρωποι», έχοντας επιδοθεί με σατανικό ζήλο στον αποπροσανατολισμό και την ηθική εξαχρείωση μέσω των Μέσων. Γι’ αυτό και τόσα καλοστημένα «στέκια θανάτου, με θύματα τους νέους μας. Όμως για να είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας, εμείς οι σημερινοί δάσκαλοι-παιδαγωγοί αποτελούμε πρότυπα αρετής και σωφροσύνης για τα παιδιά που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός αλλά και η πολιτεία-κοινωνία; Η απάντηση είτε καταφατική, είτε ελεγκτική πρέπει να δοθεί με τιμιότητα αφού «η εποχή μας η δύσκολη, όπως όλες οι εποχές δεν έχει ανάγκη από γονείς, έχει ανάγκη από αγίους γονείς…Δεν έχει ανάγκη από δασκάλους, έχει ανάγκη από αγίους δασκάλους». (Γέρων Πορφύριος)

Ο Δάσκαλος βρίσκει την δύναμη, γιατί αγαπάει. Αν δεν αγαπάει όλα τα παιδιά σαν δικά του, δεν είναι δάσκαλος. Τα έξυπνα και τα κουτά. Τα όμορφα και τα άσχημα. Τα πονηρά και τα ευγενικά. Τα ευγνώμονα κι αυτά που τον ποτίζουν με πίκρα…Και του έρχεται κάποτε κάποτε να τους πει: Καλά μου παιδιά, για σας κουράστηκα, για σας ξενύχτησα, για σας σπούδασα. Αν ξέρετε πόσο είμαι ευτυχισμένος κοντά σας! Οι φωνές και το γέλιο σας είναι για μένα το πιο γλυκό τραγούδι. Πονώ σαν σας μαλώνω και σας σαν σας τιμωρώ. Η δική σας προκοπή, δική μου ευφροσύνη! Η τάξη μου, θαρρώ πως είναι από τους ομορφότερους τόπους της γης.

Η χαρά σας, δική μου χαρά. Δεν έχει σχέση, αν κουράζομαι, αν λυγίζω στις αναποδιές, αν απογοητεύομαι ίσως στη δουλειά, αν κάποτε κόβεται η αναπνοή μου… Σαν καταλάβω πως μαζί με τη γνώση αγαπήσατε το Θεό και πειστήκατε ότι οντά Του είναι η ευτυχία, μου έχετε χαρίσει την πιο μεγάλη ευτυχία! Και θα γίνει ανέκφραστη, σαν κάποτε μπορέσω να σταθώ μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου σα μαθητούδι κι εγώ μπροστά στο Μεγάλο Δάσκαλο, για να πω «Ιδού εγώ και τα παιδία ά μοι έδωκεν ο Θεός»

 

Και μην ξεχνάμε: Αγαπώντας το παιδί αγαπάς τη δημιουργία και το Δημιουργό Του και έχεις δικαίωμα στην ελπίδα για την ανάσταση! Γίνεσαι εραστής της ζωής, και ατενίζεις με αισιόδοξο βλέμμα το μέλλον του κόσμου, την πρόοδο και τον πολιτισμό του. Συνεχίζεις να ζεις.

 

Ο ιερός Χρυσόστομος επισημαίνει: «ὁυδέν νεότητος γλυκύτερον».

Ο Γέρων Πορφύριος επιμένει: Ἁν γίνετε άγιοι θα σώσετε τα παιδιά σας.

Ο Κύριος μας περιμένει: «άφετε τα παιδία ελθείν προς με.. των γαρ τοιούτων εστί η Βασιλεία του Θεού».

Σας ευχαριστώ.

 

 

Ομιλία του κ. Παύλου Σαββίδη, Θεολόγου, που εκφωνήθηκε από τον ίδιο στις 30-1-2010, στον Ι. Ν του Αγίου Αντωνίου Βεροίας επί την εορτή των Τριών Ιεραρχών.

 

πηγή:  xfd.gr