Ομοιοπαθητική. Δεύτερος γύρος

Tοῦ κ. Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ

Σέ προηγούμενο φύλλο τῆς Ἐφημερίδας μας εἴχαμε ἀσχοληθεῖ μέ τό μοναδικὸ γιὰ τὰ χρονικὰ τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα στὴ χώρα μας, ἐγχειρίδιο, μέ τίτλο: «Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ Ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη»[1], πού κυκλοφόρησε τό 1998, ἀπό τήν «Πρωτoβoυλία Γoνέων Βoρείου Ἑλλάδoς γιὰ τὴν Προστασία τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πολιτισμοῦ, τῆς Oἰκογενείας καὶ τοῦ Ἀτόμου», μέ βασικό συντελεστή τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος, τόν Ὁσιολ. Μοναχὸ π. Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη.

Σήμερα συνεχίζουμε μὲ ἐπὶ πλέον ὑλικὸ ἀπὸ τὸ ἀξιόλογο αὐτό ἔργο ἐξετάζοντας εἰς βάθος τὸ θέμα καὶ περιγράφοντας «τὸ ὁμοιοπαθητικὸ “φάρμακο”».

Γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ «θεραπευτικοῦ» δῆθεν ἀποτελέσματος ἰσχυρίζονται οἱ θιασῶτες τοῦ χώρου «βοηθοῦν δύο παράγοντες: ἡ «αὐτογνωσία» -μέσῳ νοητικῶν τεχνικῶν- καὶ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο. Ὁ Weiner γράφει: «Ὅταν ὁ ἀσθενὴς μάθει ὅτι οἱ διαταραχὲς τῆς ὑγείας του ἀντικατοπτρίζονται καὶ στὴ συνειδητότητά του, μπορεῖ καθὼς προχωρεῖ ἡ ἀγωγή του νὰ συνεχίσει νὰ παρακολουθεῖ τὴν ἐσωτερική του κατάσταση καὶ νὰ μάθει μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴ θεραπευτικὴ ἐνέργεια τῆς ζωτικῆς δύναμης, ὅπως ἀκριβῶς οἱ γιόγκι μαθαίνουν νὰ ἐλέγχουν τὶς «ἀκούσιες» διαδικασίες στὸ σῶμα τους»[2]. Mέσα στὶς τεχνικὲς ποὺ συστήνει ὁ ἴδιος, γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ εἶναι καὶ ὁ διαλογισμὸς[3]. Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῶν κειμένων ποὺ γράφτηκαν ἀπὸ ὁμοιοπαθητικούς, βλέπουμε ὅτι τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἀκόμη τρόπος, γιὰ νὰ πετύχει κανεὶς αὐτὰ ποὺ προσφέρουν οἱ τεχνικὲς αὐτοεξέλιξης τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν».

Καὶ συνεχίζει τὸ κείμενο ἀναφέροντας ὅτι ἡ «θεραπεία» ἐπιτυγχάνεται, διότι ὁ «θεραπευτὴς» κινητοποιεῖ τὴ «θεραπευτικὴ δύναμη τῆς ζωῆς».

Ἔτσι παραδείγματος χάριν διαβάζουμε: «Τὸ ὁμοιοπαθητικὸ γιατρικὸ ὑπάρχει παντοῦ τριγύρω μας, ἔξω καὶ μέσα μας. Eἶναι τὸ κάθε ἐνεργειακὸ δυναμικὸ πεδίο ποὺ εἴτε χορηγεῖται σὲ κάψουλα ἀπὸ τὸ θεραπευτή, εἴτε παράγεται ἢ ἀξιοποιεῖται ἀπὸ τὸ ὑποσυνείδητο τοῦ νοῦ, ἔρχεται νὰ συμπληρώσει θεραπευτικὰ τὶς ἀνάλογες περιοχὲς τοῦ ζωτικοῦ πεδιακοῦ μας περιβάλλοντος»[4].

Kι ἀλλοῦ διαβάζουμε: «Ὁ θεραπευτὴς θὰ πρέπει νὰ κατανοήσει πὼς ἀποτελεῖ ἁπλᾶ ἕνα ἀγωγὸ ποὺ μέσα ἀπὸ τὴ σύνδεσή του μὲ τὸν ἄρρωστο κινητοποιεῖ τὴ θεραπευτικὴ δύναμη τῆς ζωῆς… Kάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει τὴ βίωση τοῦ θεραπευτῆ, μέσα ἀπὸ διάφορες τεχνικὲς παραδοσιακὲς καὶ νέες, ὅλων ἐκείνων τῶν φυσικῶν φαινομένων ποὺ ἀποτελοῦν ἀδιάσειστη ἐκδήλωση μιᾶς πραγματικότητας πέρα ἀπὸ τὰ φαινόμενα. Αὐτὸ ποὺ ὁ Σαμάνος θεραπευτὴς εἶχε ἐνδεχόμενα πετύχει, ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μεγάλωσε καὶ ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς φυσικὲς δυνάμεις, ὥστε νὰ ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ περνάει κατὰ βούληση σὲ μιὰ ἀσυν­ήθιστη κατάσταση συνείδησης προκειμένου νὰ θεραπεύσει τὸν ἄρρωστο… αὐτὸ ποὺ ὁ Kινέζος θεραπευτής, ὅπως ἀναφέρεται, μάθαινε ἀπὸ παιδὶ νιώθοντας τὴν κίνηση τῆς ζωῆς πίσω ἀπὸ τὶς μορφές… αὐτὸ ποὺ ἴσως λέγεται ὅτι οἱ Ἀσκληπιάδες ἰατροὶ νιώθανε κατὰ τὴ θεραπευτικὴ τελετουργία τοῦ Ἀσκληπιοῦ, ποὺ βασιζότανε στὰ ὄνειρα τοῦ ὕπνου μέσα στὸ ναό… ὁ σύγχρονος Δυτικὸς θεραπευτὴς φαίνεται ὅτι τὸ ἀγνοεῖ. Ἐνεργειακὲς τεχνικές, ὅπως ἡ Ὁμοιοπαθητική, ὁ Βελονισμός, …, οἱ Pαϊχικὲς τεχνικές, …, τὸ Tai – Chi, ὁ διαλογισμός, ἡ Yoga, …, ἡ Βιοενεργητική, δίνουν πιά τή βεβαίωση πὼς φαινόμενα, ὅπως ὁ μαγνητισμός, ἡ ἀκτινοβολία, ἡ διαίσθηση τοῦ θεραπευτῆ, εἶναι γεγονότα τὸ ἴδιο ἀντικειμενικὰ μὲ τὴ βίωση τῶν συναισθημάτων του καὶ διανοητικῶν λειτουργιῶν του.

Λέει χαρακτηριστικὰ ὁ Γ. Βυθούλκας: «Γιὰ νὰ γνωρίσει λοιπὸν ὁ θεραπευτὴς καὶ νὰ μπορέσει νὰ τοποθετηθεῖ σωστὰ σ’ αὐτοὺς τοὺς χώρους, θὰ πρέπει νὰ τοὺς βιώσει καὶ νὰ ὑποβληθεῖ ὁ ἴδιος σέ μιὰ ψυχοπνευματικὴ παιδεία, ὥστε μέσα ἀπὸ τὶς προσωπικές του ἐμπειρίες νὰ ἀποκτήσει ἕνα ἰσόρροπο ψυχοδιανοητικό ἐξοπλισμό. Θὰ πρέπει δηλ. ὁ ἴδιος πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ γίνει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο ὑγιής. Mέσα ἀπὸ τὴν ἄσκηση διαφόρων τεχνικῶν θὰ βιώσει ὅλο ἐκεῖνο τὸ φάσμα τῶν συναισθημάτων ποὺ κλιμακώνονται ἀπὸ τὴ γαλήνη μέχρι τὴν ἔκσταση»[5]. Kατὰ τὸν Γιῶργο Βυθούλκα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ τὸ Βελονισμό, «μιὰ ἄλλη θεραπευτικὴ μέθοδος ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει ἄμεσα τὸ δυναμικὸ ἐπίπεδο εἶναι ἡ «δι’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν» ἀπὸ ἕνα ὑψηλῆς πνευματικῆς στάθμης ἄτομο…, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι κανάλι παγκόσμιων ἐνεργειῶν…»[6]. Στὸ ἴδιο βιβλίο ἀναφέρονται σὰν «πνευματικοὶ γίγαντες», «ὁ Ramana Maharishi καὶ ὁ Ramakrishna»[7].

Ἀκόμη ὁ Σπύρος Διαμαντίδης ἀναφέρει τὶς βελόνες τοῦ βελονισμοῦ «…σάν ἀγωγοὺς ποὺ συνδέουν τὴν ἐνέργεια τοῦ σώματος μὲ τὴν παγκόσμια ἐνέργεια…»[8]. Τέλος, ὁ Kent γράφει ὅτι: «Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε γύρω μας εἶναι ὁ κόσμος τῶν ἀποτελεσμάτων, ἐνῶ ὁ κόσμος τῆς αἰτίας παραμένει ἀόρατος. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ συλλάβει τὰ ἐσώτατα καὶ εἶναι σπουδαῖο, ὅτι μπορεῖ νὰ γνωρίσει καὶ νὰ δεῖ ἀπὸ μέσα του ὅλα τὰ πράγματα, ποὺ περιλαμβάνει ὁ φυσικὸς κόσμος, ἀντὶ νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὸ φυσικὸ κόσμο καὶ νὰ προσπαθήσει, νὰ κατανοήσει τὰ τοῦ ἄϋλου κόσμου. Ἐδὼ ὁ Kent πιστεύει πὼς ἡ αἰτία καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὕπαρξης τοῦ κόσμου μπορεῖ νὰ γίνουν γνωστὰ στὸν ἄνθρωπο μέσα ἀπὸ ἐσωτεριστικές (ἀποκρυφιστικὲς) διαδικασίες, ἀφοῦ τὰ πάντα βρίσκονται μέσα σ’ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους. Αὐτὸ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μέ τὴν ὁποία ἡ γνώση τοῦ ἄϋλου κόσμου, καὶ τῆς αἰτίας ὕπαρξης τοῦ φυσικοῦ κόσμου, εἶναι ἀποτέλεσμα θείας ἀποκάλυψης καὶ ὄχι «ἐσωτερικῆς ἀναζήτησης». Ἀπὸ ὅλα τὰ προηγούμενα γίνεται σαφὲς μέσα σὲ ποιὸ χῶρο κινεῖται ἡ ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία.

Ἄς ἐξετάσουμε τώρα ποῦ ὀφείλεται ἡ δράση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου»:

Ὅσον ἀφορᾶ στὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο, ὅλο τὸ «μυστικὸ» βρίσκεται στὴν τεχνικὴ παρασκευῆς τοῦ φαρμάκου, τὴ γνωστὴ ὡς «δυναμοποίηση» (διαδοχικὲς ἀραιώσεις καὶ κρούσεις τῆς φαρμακευτικῆς οὐσίας μέχρι σημείου, πολλὲς φορές, νὰ μή ἀπομένει οὔτε ἕνα μόριό της μέσα στὸ διάλυμα τοῦ φαρμάκου)[9]. Ὁ Kent γράφει: «…δυναμοποιοῦμε τά φάρμακά μας, γιά νά μποροῦμε νά φτάσουμε μέχρι τήν ἁπλῆ οὐσία», δηλαδή θεία οὐσία, ὅπως ἔχει ἐξηγήσει παραπάνω[10]. Kατὰ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ λοιπὸν ἡ δράση τοῦ φαρμάκου της ὀφείλεται στὶς ἀπόκρυφες θεῖες ἰδιότητες τῆς ὕλης ποὺ ἀποκαλύπτονται μὲ τὴ δυναμοποίηση καὶ ποὺ εἶναι καθαρὰ πνευματιστικῆς (ἀποκρυφιστικῆς) φύσεως, ὅπως διατυπώνεται μὲ σαφήνεια καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Hahnemann, ὁ ὁποῖος γράφει: «Ἡ φαρμακευτικὴ δύναμη δὲν βρίσκεται στὰ ὑλικὰ μόρια αὐτῶν τῶν σὲ μεγάλο βαθμὸ δυναμοποιημένων φαρμάκων, οὔτε ἀκόμη στὴ φυσικὴ ἢ μαθηματική τους ἐπιφάνεια -μέ τὰ ὁποῖα θέλει κανεὶς νὰ ἑρμηνεύει ὑλικά, μάταια ὅμως, τὶς ἀνώτερες δυνάμεις τῶν δυναμοποιημένων φαρμάκων-, ἀλλά… ἀποκαλύπτεται κι ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὴ φαρμακευτικὴ ὕλη… Eἶναι μάλιστα τόσο δραστικότερη, ὅσο πιό ἐλεύθερη καὶ πιό ἄϋλη ἔγινε μὲ τὴ δυναμοποίηση»[11]. Ἀλλοῦ γράφει: «… τὸ τρίψιμο τῆς φαρμακευτικῆς ὕλης καὶ ἡ δόνηση τοῦ διαλύματός της (δυναμοποίηση) ἀναπτύσσει τὶς λανθάνουσες ἰατρικὲς δυνάμεις της καὶ ἀποκαλύπτει ὅλο καὶ περισσότερο ἤ, ὀρθότερα, ἐκπνευματίζει τὴν ὕλη, ἂν μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ἔτσι»[12]. Τέλος, γράφει: « … μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο δυναμοποιήσεων ἡ ὕλη -ἀνάπτυξη τῆς ἀληθινῆς ἐσωτερικῆς φαρμακευτικῆς της φύσης- διαλύεται ὁλοσχερῶς στὴ δική της ἀτομικὴ πνευματοειδῆ φύση καὶ γι’ αὐτό, στὴ φυσική της κατάσταση, μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἀποτελεῖται πραγματικά, μόνο ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀνεξέλικτη πνευματοειδῆ οὐσία»[13]…

Θὰ ὑπάρξει ὅμως σύντομα ἡ συνέχεια.

Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσ­βάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.

Σημειώσεις

[1] users.uoa.gr. [2] Michael Weiner, «Τὸ πλῆρες βιβλίο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», Διόπτρα, Ἀθήνα 1992, σ. 72. [3] Στό ἴδιο, σ. 49. [4] Σάββας Kασσώτης, Πρακτικά 4ου Πανελληνίου Συνεδρίου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, Ἀθήνα 29-30/11/1986, σ. 70. [5] Στό ἴδιο, σσ. 61-63, Λιόπη Kαλαϊτζάκη «Mία νέα ὀπτική στήν παιδεία τοῦ Θεραπευτῆ». [6] Γ. Βυθούλκας, «Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», Ἐκδόσεις K.O.Ι. (Kέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς), Ἀθήνα 1990, σ. 100. [7] Στό ἴδιο, σ. 29. [8] Σ. Διαμαντίδης, «Ὁμοιοπαθητική Ἰατρική», σ. 129. [9] Ἀθανάσιος Ἀβραμίδης, «Ἡ Ὁμοιοπαθητική ὑπό τό πρῖσμα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης», Ἐκδόσεις «Ὑπακοή», Ἀθήνα 1996, σσ. 6-10. [10] J. T. Kent, «Διαλέξεις…»…, σ. 68. [11] Hahnemann, «Ὄργανον», Ἀθήνα 1989, Ἐκδόσεις «Πύρινος Kόσμος», σ. 89. [12] Στό ἴδιο, σ. 278. [13] Στό ἴδιο, σ. 285.

 

πηγή: orthodoxostypos.gr