Σιδηροκάστρου: «Σήμερα πού θά ἔπρεπε νά τελούσαμε λιτανεῖες μέ τά εἰκονίσματά μας καί τά λείψανα τῶν Ἁγίων μας, μέ νόμους δυστυχῶς τά ἀπαγορεύουμε»

Γιορτάζουμε καί φέτος τή μεγάλη γιορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας.

Ἡ Ἁγία ὅλων τῶν Ἁγίων, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, ἐντονότερα καί μέ περισσή διάκριση εἶναι καί πάλιν ὄχι μόνο κοντά μας ἀλλά κοντύτερα ἀπ’ ὅλες τίς ἄλλες φορές. Γιατί τήν ἔχουμε ἀνάγκη.

Θέλουμε καί ἐπιδιώκουμε τήν προστασία της, τήν σκέπη της, τήν πρεσβεία της. Τό ζητοῦμε στίς προσευχές μας καί τίς παρακλήσεις μας.

Τούς τελευταίους μῆνες ζοῦμε πολύ δύσκολα. Περνοῦμε ἕνα δράμα. Μιά τραγωδία. Ἔξι μῆνες τώρα ζοῦμε μέσα στήν ἀβεβαιότητα.

Ὁ φόβος ἔχει κυριαρχήσει στή ζωή μας. Ὁ κίνδυνος τοῦ θανάτου δυστυχῶς εἶναι ἐγγύς.

Τό πρόβλημα τῆς φτώχειας, τῆς οἰκονομικῆς ἀνέχειας, τῆς ἀνεργίας ἤδη ἄρχισαν νά μᾶς ταλανίζουν μετά τήν ἐπιδημία πού βρίσκεται σέ ἐξέλιξη.

Καί μαζί μ’ αὐτά ζοῦμε διαρκῶς καί τήν προκλητικότητα τῶν γειτόνων μας Τούρκων σέ μιά διαρκῆ ἔνταση.

Μέσα λοιπόν ἀπό τήν ψυχή μας οὐρανόσταλτη βγαίνει ἡ προσευχή σ’ Ἐκείνην πού σήμερα ξεχωριστά στήν πατρίδα μας τιμοῦμε ὅλοι μας καί ταπεινά τῆς λέμε: «Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην Ἀγνή, πού προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι», «καί σέ μεσίτριαν ἔχω πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μοῦ ἐλέγξῃ τάς πράξεις ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων».

Τήν βοήθειά της ζητοῦμε, ὅπως ὅλα τά παιδιά ἀπό τή μητέρα τους. Τήν προστασία της, ὅπως κάνουμε ὅλοι στίς δυσκολίες ὅταν καταφεύγουμε στήν ἀγκαλιά της κάθε μητέρας μας.

Αὐτό τὄχουμε ἀνάγκη μικροί καί μεγάλοι, ἰσχυροί καί ἀνἰσχυροι, παρά τό γεγονός ὅτι προσπαθοῦμε νά δείχνουμε δυνατοί ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στίς δικές μας δυνάμεις.

Ἀδύναμοι εἴμαστε καί ἀνίσχυροι μπροστά σέ ὅσα συμβαίνουν στόν κόσμο, στή ζωή μας, μέσα μας.

Σάν τά φύλλα τοῦ δέντρου εἴμαστε πού τά παίρνει ὁ ἄνεμος καί τά περιφέρει δεξιά καί ἀριστερά.

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι μιά μεγάλη ἀγκαλιά. Ἕνα λιμάνι ἀσφάλειας.

Ἕνα σπίτι σωτηρίας ἀπό τούς κινδύνους. Μαζί μέ τόν Χριστό μας, τήν Παναγία μας καί ὅλους τούς Ἁγίους μας γίνονται ἡ ἀσπίδα μας στούς δύσκολους καιρούς πού περνοῦμε.

Ἐμεῖς δυστυχῶς μέ τίς ἀκραῖες συμπεριφορές μας γινόμαστε ἡ αἰτία ὅλων ὅσων μᾶς κυκλώνουν καί μᾶς ταλανίζουν: «Περιστάσεις καί θλίψεις καί ἀνάγκαι εὔροσάν με, Ἀγνή, καί συμφοραί τοῦ βίου» ψάλλουμε αὐτές τίς ἡμέρες χαρακτηριστικά.

Ὁ ἐγωισμός μας, ἡ φιλαυτία μας, ἡ ἀκόρεστη διάθεσή μας νά τά θέλουμε ὅλα γιά μᾶς, οἱ ἀδικίες μας, ἡ ἐπιθετικότητά μας, ὁ ἐξωβελισμός τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἠθικῆς ἀπό τή ζωή μας καί τήν κοινωνία μας.

Ἡ ἀνύψωση τοῦ πύργου τῆς δικῆς μας Βαβέλ πού μᾶς ὁδηγεῖ στήν ὁλοκληρωτική καταστροφή καί τήν ἀλλοίωση τοῦ ἀνθρώπινου προορισμοῦ μας.

Σᾶς θυμίζω μέ πολλή θλίψη τό γεγονός τῆς ἐκρήξεως τῶν χημικῶν στή Βηρυτό.

Τό θάνατο ἐκατοντάδων καί τά ἐρείπια πού σκόρπισαν καί τήν ὁλοκληρωτική καταστροφή μιᾶς πόλης κόσμημα μόνο καί μόνο γιά τό χρῆμα, τήν ἐπιβολή, τήν κυριαρχία στούς ἄλλους.

Οἱ ἄνθρωποι σήμερα μακριά ἀπό τό Θεό μας καί τήν Παναγία μας δέν ἐπιδιώκουμε τήν μεταμόρφωση, τήν ἀναμόρφωση, τήν ἀνακαίνιση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, ἔτσι ὅπως σοφά τό διδάσκει αἰῶνες τώρα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀλλά τήν παραμόρφωσή του, τήν καταστροφή του ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά.

Ἀκόμη καί μεῖς οἱ μικροί καί ἀνίσχυροι τήν ἐξόντωση τῶν ἄλλων ἐπιδιώκουμε στίς μικρές μας κοινωνίες.

Σᾶς θυμίζω ἀκόμη τό πρόβλημα τῆς πανδημίας. Ὅλοι προσπαθοῦμε μέ ἀνθρώπινα καί κοσμικά μέσα νά τήν καταπολεμήσουμε, νά τήν θεραπεύσουμε.

Μέτρα προστασίας, περιορισμοί καί ἀπαγορεύσεις. Νόμοι καί ἐγκύκλιοι. Καί καλῶς. Ἀλλά δυστυχῶς ὁ Θεός καί ἡ Παναγία ἀπουσιάζουν παντελῶς.

Ἐπιδίωξή μας νά ζοῦμε χωρίς τήν παρουσία τους. Μᾶς ἐνοχλεῖ ὁ ἔλεγχός τους.

Πορευόμεθα κατά τό γραφικόν: «Θεέ ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ. Ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι».

Καί ὅμως σήμερα ἐρχόμεθα καί ζητοῦμε τήν σκέπη τους, ἐξαιρετικά δέ τῆς Παναγίας μας, καί καταφεύγουμε στήν προστασία τους. Αὔριο ὅμως τί γίνεται;

Σᾶς θυμίζω ἀκόμη τίς φονικές πλημμύρες τῶν τελευταίων ἡμερῶν στήν Εὔβοια πού προέρχονται σέ μεγάλο βαθμό ἀπό τήν ἐγκληματική στάση τῶν ἀνθρώπων.

Ναί, σήμερα πού θά ἔπρεπε Ἐκκλησία-Χριστιανοί καί πολίτες, μοναχοί καί μοναχές, ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς, νά τελούσαμε πάνδημες λιτανεῖες μέ τά εἰκονίσματά μας καί τά λείψανα τῶν Ἁγίων μας καί τά ἱερά μας καί τά ὅσιά μας, μέ νόμους δυστυχῶς τά ἀπαγορεύουμε.

Ἐγκλωβίσαμε τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα στήν Κέρκυρα. Φυλακίσαμε τήν Παναγία τῆς Τήνου, τήν Παναγία τῆς Σουμελᾶ.

Τά σφραγίζουμε στά σκευοφυλάκια τῆς ψυχῆς μας καί τά ἐξοβελίζουμε ἀπό τήν καθημερινότητά μας.

Ξεχάσαμε τί θά πεῖ γονυκλισία, μετάνοια, παράκληση, προσευχή.

Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι σήμερα στρέφονται μέ μανία κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τῆς πίστης τῶν πολλῶν, ὅλων μας, καί καταδικάζουν τό σύνολο τῶν πιστευόντων σέ πνευματική ἀσφυξία καί θάνατο.

Οἱ εἰδικοί στά θέματα αὐτά, μέ θλίψη παρατηροῦμε ὅτι ὁμιλοῦν μόνον μέ ἀνθρώπινους ὄρους, μέ ἰατρικές συνταγές καί κοσμικές συστάσεις, καί πρώτα ἀπ’ ὅλα καί πάνω ἀπ’ ὅλα ἐπιβάλλουν τά μέτρα τους στήν Ἐκκλησία χωρίς κανένα σεβασμό καί ἀναγνώριση τῆς βοήθειας τῆς Ἐκκλησίας στόν περιορισμό τῆς πανδημίας.

Ἀπαγορεύεται-ἀπαγορεύεται μόνο στήν Ἐκκλησία, ἐνώ στούς ἄλλους ὅλα ἐπιτρέπονται.

Καί μεῖς διαρκῶς ἐν ὑπακοῇ σκύβουμε τό κεφάλι καί δεχόμεθα κάνοντας πολλές ὑπερβάσεις γιά νά βοηθήσουμε. Νά συνδράμουμε τό κράτος μας, τούς συνανθρώπους μας.

Ἀν ὑπῆρχε ἔστω καί λίγη εὐαισθησία, λίγη διάκριση, ἐλάχιστη ἀναγνώριση τῆς θυσίας καί τῆς πρσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας, θά ἔπρεπε ἔστω καί συμβολικά νά ἐπιτρεπόταν ἡ Λιτανεία τοῦ Ἱεροῦ Σκηνώματος τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στήν Κέρκυρα, τῆς Παναγίας μας στήν Τῆνο καί τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ.

Μῆπως δέν ὑπάρχουν τά μέσα καί οἱ ἐντεταλμένοι άστυνομικοί νά ἐπιβάλουν τήν τάξη καί νά κρατηθοῦν οἱ ἀποστάσεις γιά νά μήν ἐξαπλωθεῖ ὁ κορωνοϊός; Ἀλλά δυστυχῶς προφάσεις ἐν ἀμαρτίαις.

Ἀγαπητοί Ἀδελφοί, σᾶς διαβεβαιώνουμε καί θέλουμε καλά νά τό ξέρετε ὅλοι ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι χῶρος καθαρότητος καί καθαριότητος. Ἐσωτερικῆς καί ἐξωτερικῆς.

Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τούς ἄλλους χώρους. Τούς χώρους διασκέδασης τῆς καθημερινότητάς μας. Τούς χώρους ἀκόμη καί τοῦ σπιτιοῦ μας.

Πῶς εἶναι τά πράγματα στήν Ἐκκλησία; Μά ἀπλῶς πολύ διαφορετικά. Στήν Ἐκκλησία σεβόμεθα ὁ ἕνας τόν ἄλλον ἀκόμη καί στόν συνωστισμό.

Στήν Ἐκκλησία ὅλοι εἴμεθα ὁ ἕνας δίπλα στόν ἄλλον καί ὁ ἕνας πίσω ἀπό τόν ἄλλο. Οὐδείς ὁμιλεῖ. Οὐδείς χορεύει. Οὐδείς ἀγκαλιάζει ἤ φιλᾶ τούς ἄλλους.

Οὐδείς παραφέρεται. Σιωπηλοί μπαίνουμε στήν Ἐκκλησία, προβληματισμένοι βγαίνουμε.

Καί μιά ἀλήθεια γιά νά μή μᾶς παραπλανοῦν τά ΜΜΕ πού τὄχουν σάν ἀρχή τους νά βάλλουν διαρκῶς κατά τῆς Ἐκκλησίας.

Στά μυστήρια τοῦ Γάμου ἤ τῆς Βάπτισης καί στίς κηδεῖες μέσα στήν Ἐκκλησία δέν δημιουργοῦνται συνθῆκες ἐξάπλωσης τοῦ κορωνοϊοῦ, πολύ περισσότερο στή Θεία Λειτουργία.

Τό πρόβλημα εἶναι στήν ἀνευθυνότητα τῶν πιστῶν μας στά γλέντια καί στίς διασκεδάσεις τῶν Γάμων καί τῶν Βαπτίσεων ἐκτός Ἐκκλησίας.

Οἱ πανηγύρεις μας, σάν τή σημερινή, δέν εἶναι τό πρόβλημα. Ἀλλού εἶναι τό πρόβλημα.

Ὄχι οἱ Λειτουργίες μας, ἀλλά τά γλέντια καί οἱ διασκεδάσεις, τά ξενύχτια καί οἱ ὑπερβολές τῶν ἀνθρώπων πού εἶναι ἀπρόσεκτοι καί ἀνυπότακτοι καί χωρίς ὅρια και περιορισμούς.

Αὐτά μέ πολλή ἀγάπη εἴχα νά ἀπευθύνω σέ ὅλους σας σέ μιά τέτοια μέρα γιορτῆς.

Τῆς μεγαλύτερης γιορτῆς τοῦ καλοκαιριοῦ, ἄν καί σᾶς ὁμιλῶ καί σᾶς διδάσκω διαρκῶς γι’ αὐτά.

Ἄς προσευχόμεθα καί ἄς καταφεύγουμε στήν Παναγία μας λέγοντας διαρκῶς: «Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τῆν σκέπην σου».

 

ΡΟΜΦΕΑ

 

πηγή:  enromiosini.gr