Κυριακή του Ασώτου

 

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ ἁμαρτία εἶναι νεωτέρα κατάσταση πού εἰκονίζει τόν ἀποστάτη ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος φεύγει ἀπό τήν ὑπακοή καί προστασία τοῦ Ἐπουρανίου Πατρός. Ἡ ἀπομάκρυνση αὐτή ἀπό τόν Θεό συνιστᾶ κάτι τό ἐξαιρετικά σοβαρό. Ἀλλοιώνει αὐτό πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τό κατ’ εἰκόνα. Ἰσχυρίζεται  ὁ φυγάς, ὅτι μέ τήν ἀπόκλιση αὐτή, ὁ ἄνθρωπος ἀποδεικνύει τήν ἐλευθερία του.

Ἐν τούτοις, κατά τήν εὐθύνη τῆς πορείας του ὁ ἀποστάτης γνωρίζει ἐν τοῖς πράγμασι, ὅτι δέν εἶναι ἀνεξάρτητος ἤ ἐλεύθερος. Ἡ ἀντίληψη «φάγωμεν,

πίωμεν, ἀσωτεύσομεν», φανερώνει ὅτι ὅποιοι τά ἀποδέχονται, δέν ἔχουν καμμία οὐσιαστική σχέση, μέ τήν πραγματική ἐλευθερία. Παγιδεύονται στά πονηρά ἔργα, στήν ἀπώλεια καί στόν θάνατο τόν πνευματικό, ὅπου μόνον ἡ ἀληθινή μετάνοια καί ἐξομολόγηση, δύναται νά τούς ἀπαλλάξει.

Λέει ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ: «Ἀπομάκρυνση ἀπό Αὐτόν, σημαίνει μετάβαση πρός τόν αἰώνιο θάνατο». Ὄντως ἀδελφοί, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ Λόγου μέ αὐτόν τόν τρόπο κατανοεῖ αὐτό πού συνέβη σήμερα στόν ἄσωτο υἱό μέ τήν ἐπανάστασή του, ἐναντίον τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστου του.

Ἐν τούτοις, τό κατ’ εἰκόνα ἀμαυρώνεται, ἀλλά δέν καταστρέφεται. Δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος ἐρχόμενος εἰς ἑαυτόν, καλλιεργῶντας ἐν ὑπομονῇ, ὑπακοῇ καί μετανοίᾳ τά θεῖα χαρίσματα πού ἔλαβε, ἐπανέρχεται εἰς τήν προτέραν κατάστασιν ἀπό τήν ὁποία ἐξέπεσε· δίδεται ἀπό τόν Θεό, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτή ἡ δυνατότητα. Εὔσπλαχνος ὁ Πατήρ, προσλαμβάνει τόν μετανοοῦντα καί προσφέρει θυσίαν τόν Υἱόν, τόν Μονογενῆ, πού σαρκώνεται, ἐνανθρωπίζεται, γίνεται ἀτρέπτως καί ἀναλλοιώτως ἕνας ἀπό ἐμᾶς.

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος…Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Πάνω στόν Τίμιον Σταυρό ὁ Χριστός «κατήργησε τό σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς εἰς τήν ἁμαρτίαν». Ἡ σωτηρία μέ ἄλλα λόγια πού χαρίζει ὁ Πατήρ στόν ἄσωτον υἱόν, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ φυγή ἀπό τήν «κασέλα» μέ τά ξυλοκέρατα πού ἐσθίουν οἱ χοῖροι· δηλαδή ἡ ἐπάνοδος στήν ἀγκαλιά καί πάλι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.Ἡ ἔνδυσις τῆς πρώτης στολῆς, τό δακτυλίδιον στό χέρι, καί τά ὑποδήματα τῆς χαρισματικῆς ἐμπειρίας στά πόδια, ἀποτελοῦν τά ἐχέγγυα νά μήν ἁμαρτάνουμε πλέον.

Καί ἐπί τούτοις παραγγέλει ὁ Πατήρ:  «τόν μόσχον τόν σιτευτόν σφάξατε, καί φαγόντες ἄς εὐφρανθῶμεν…», γι’ αὐτήν τήν ξεχωριστή καί ἐξαιρετικά μοναδική εὐλογία τῆς ἐπιστροφῆς. Ὑπάρχει ἄραγε δικαιολογία ἄρνησης καί μή μετοχῆς στό μυστήριο τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, τῆς Θείας Κοινωνίας πού προσφέρεται στήν Ἐκκλησία, ἀπό τόν Πατέρα δι’ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τούς αἰῶνας ἀδελφοί;

Ἡ ἕνωση μέ τόν Χριστό εἶναι συνεχῆς ἑορτή, χαρά καί εὐφροσύνη, ἀκόμη κι ὅταν πονᾶμε, ἐξαιτίας τῆς βαριᾶς καί βρώμικης καρδιᾶς μας, ἕως ὅτου ἔλθει ὁριστικά ἡ  λύτρωσις καί ἡ Χάρις τήν πάρει καί  τήν ξεπλύνει στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, στήν τράπεζα τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό ἐφ’ὅσον σέ κάθε περίπτωση  κάνουμε ὑπακοή στόν Πατέρα τῶν οἰκτιρμῶν, καί ἑνωνόμαστε μέ τόν Χριστό στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Μαθαίνουμε ἔτσι ἐμπειρικά, ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα φανερώνει χαρισματικά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας, «μάθετε ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός», μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατέρα, πού εἶναι καί γνώρισμα πάντων τῶν Ἁγίων. Παράλληλα μέ τήν πιστοποίηση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας, ὁ Θεός διά τοῦ Θεανθρώπου μᾶς βεβαιώνει, ὅτι ὁ μόνος τελικός σκοπός και στόχος τῆς ζωῆς μας εἶναι αὐτή ἡ ἁγία ἑνότητα μέ τόν Τριαδικό Θεό καί ἡ παντοτινή παραμονή μας κοντά Του. Ἀμήν,γένοιτο.

Τότε ἐγκαθίσταται στήν ψυχή, στήν καρδιά μας, ἡ ἴδια «συχνότητα», πού μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοί μας(Ἅγιος Παΐσιος)· δηλαδή, ἡ ὑπακοή, ἡ ταπείνωση, ἡ ἀγάπη, ἡ μετάνοια. Αὐτά ὅπως εἴπαμε, ἁγία γερόντισσα, εἶναι ὑπόθεσις χαρισματικῆς μετοχῆς. Τί εἶπε ὁ Χριστός; «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ». Τό μαθαίνω δέν σημαίνει πληροφοροῦμαι ἀκουστικῶς, ἀλλά τῆς μάθησης πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, τοῦ Ὁποίου ὄχι μόνο ἀκοῦμε, πού καλῶς ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παθαίνουμε καί μαθαίνουμε ψυχῇ τε καί σώματι κοινωνῶντας μέ τήν δόξα Του· μέ τήν θεότητά Του· τρώγοντας καί πίνοντας μυστικά-μυστηριακά στήν αἰώνια τράπεζά Του τόν μόσχον τόν σιτευτόν, τόν Ἰησοῦν, τόν Μεσσίαν.

Τό Φῶς, πού τό Ἅγιο Πνεῦμα παρέχει τότε στήν ψυχή, τό συντηρεῖ ἄσβεστο ἡ νήψη, ἡ σωφροσύνη καί ἡ ἁγνότητα. Τόν ἀρραβῶνα στό χέρι, τά καθαρά ἐνδύματα καί τά ὀρθόδοξα σανδάλια στά πόδια πού λάβαμε χριστιανοί μου, ἄς φροντίσουμε στήν περίοδο αὐτή, νά τά συντηρήσουμε μέ ὀρθόδοξα ἔργα, ὁλόθερμη μετάνοια καί ἐργασία τῶν ἐντολῶν καί τήν, χωρίς ἀνάπαυλα, ἀπόκτηση ὅλων τῶν ἀρετῶν.

Ἡ ἀπάρνησις τῆς δόξας τῶν ἀνθρώπων καί τῆς ἡδονῆς τῶν σωμάτων, βεβαιώνουν τήν Εὐαγγελική ζωή καί τήν ὑποταγή μέ διάκριση στούς προχωρημένους, στήν κατά Χριστόν ἡλικία Πνευματικούς Πατέρας. Ἀνακαίεται ἔτσι ὁ θεῖος ἔρωτας στήν καρδιά καί ἡ ψυχή ποθεῖ τήν ἐπιστροφή στόν Πατέρα καί τήν ὑπερκόσμια πρός Αὐτόν ἕνωση.

Εἴθε ἀδελφοί, ὁ καθένας μας νά κυριευθεῖ ὁλοκληρωτικά ἀπ’ αὐτόν τόν θεῖο ἕρωτα, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τήν συνάντηση καί κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, ἐν Χάριτι, στήν αἰώνια τράπεζα τῆς Βασιλείας Του. Ἀμήν.

 Στόν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ δόξα, ἡ εὐσπλαχνία καί τό ἕλεος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.