Πίστις – ἡ θύρα τῆς σωτηρίας!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024

Ἀπόστολος: Ἐφεσ. β΄ 4 – 10

Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιη΄ 35 – 43

Ἦχος: πλ. β΄- Ἑωθινόν: Α΄

 ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 «οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με» (Λουκ. ιη΄ 39).

Ἡ ἐπιμονή!

  Ἕνας τυφλὸς ἄνθρωπος, εὑρίσκεται εἰς τὴν ἄκρη τοῦ δρόμου ὅστις (δρόμος), ὁδηγεῖ εἰς τὴν Ἱεριχώ! Ἡ στάσις του καὶ αἱ κινήσεις του, μαρτυροῦσιν ὅτι, αἰτεῖται τὴν βοήθειαν καὶ τὴν συνδρομὴν καὶ τὸ ἔλεος, τῶν διερχομένων κατὰ τὴν ὁδόν. Ὁ ἴδιος, λόγῳ τῆς ἀορασίας του, δὲν εἶναι δυνατὸν ἵνα

ἐργάζηται καὶ ἐξοικονομῆ τὰ πρὸς τὸ ζῆν! Συνεπῶς, ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως, ζῆ καὶ κινεῖται μὲ τὸν συγκεκριμένον τοῦτον τρόπον ζωῆς! Συντηρεῖται, «ἔστω καὶ δύσ­κολα», μὲ τὴν φιλάνθρωπον συνδρομὴν τῶν πατριωτῶν του καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα «γιὰ κάτι καλύτερο»!

  Κάποιαν ἡμέραν, εὑρισκόμενος ἐκεῖ εἰς τὴν συνήθη θέσιν του καὶ ἐπαιτῶν τὴν ἀγάπην καὶ κατανόησιν τῶν διερχομένων, ἀκούει βοὴν ὄχλου, ὅστις ὀλίγον κατ’ ὀλίγον, ἐγγίζει πρὸς τὸ μέρος του! Ζητεῖ παρά τινων ἵνα πληροφορηθῇ περὶ «τίνος πρόκειται», καὶ τὸν ἐνημερώνουσιν «ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται»! Ἀμέσως, εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἤρχισεν οὗτος νὰ καλῇ εἰς βοήθειαν τὸν περιάκουστον Ναζωραῖον! Αἱ φωναὶ καὶ κραυγαί του εἶναι τόσον ἔντονοι ὥστε, οἱ ἄνθρωποι οἵτινες συνώδευον τὸν Ραββί, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι οἵτινες ἐστέκοντο, ἵνα τὸν ἴδωσιν, ἐδυσφόρουν διὰ τὸν «φωνασκοῦντα» τυφλόν! Δὲν δύνανται ἵνα ἀντιληφθῶσι τὴν ἀδυναμίαν του καὶ τὴν «μοναξιάν» του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνάγκην τὴν ὁποία ᾐσθάνετο, ἵνα ἔλθῃ καὶ αὐτός, ἐκεῖ πλησίον τοῦ Παντοδυνάμου Κυρίου, καί, – ποῖ­ος γνωρίζει; – ἴσως λάβει καὶ οὗτος τὴν θεραπείαν του! Αὗται αἱ σκέψεις κυριαρχοῦσιν εἰς τὸν λογισμὸν καὶ τὴν καρδίαν του, καὶ διὰ τοῦτο, οὐχὶ μόνον δὲν ἐσιώπησεν ἢ συνέστειλε τὰς κραυγάς του, ἀλλά, «πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με»! Ἐπιμένει ἵνα ὑπερκαλύψῃ τὴν ἀδυναμίαν τῆς τυφλότητός του, καὶ διὰ τῆς ἐντόνου φωνῆς του γίνει ἀκουστός, εἰς Ἐκεῖνον ὅστις οὐσιαστικῶς ἔρχεται ἵνα τὸν συναντήσῃ!

Πιστεύει!

  Αἱ κραυγαὶ καὶ ἡ ἀγωνία του, ἕως ὅτου πλησιάση ὁ Διδάσκαλος εἰς αὐτόν, μαρτυροῦσι τὴν πίστιν του καὶ βεβαιότητά του εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ! Τώρα πλέον, δὲν ζητεῖ τὴν οἰκονομικὴν ἐνίσχυσιν καὶ συνδρομήν, ὡς ἔκανεν ἕως ἐκείνην τὴν στιγμήν, ἀλλὰ ζητεῖ ἵνα ἀκουσθῇ ἀπὸ τὸν διερχόμενον Χριστόν! Ὄντως˙ ὁ Κύριος ἐστάθη καὶ διέταξεν ἵνα τὸν βοηθήσωσι καὶ τὸν φέρωσι πρὸς Αὐτόν! Καὶ ὅταν ἔφθασε πλησίον τοῦ Διδασκάλου, καὶ ὁ Κύριος τὸν ἠρώτησε: «Τί σοι θέλεις ποιήσω;», ἐκεῖνος μὲ πολλὴν ἁπλότητα, ἀλλὰ καὶ βεβαιότητα καὶ πίστιν, ἀπήντησε: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω»!

  Δὲν ζητεῖ ἀπὸ τὸν Κύριον, οὐδεμίαν ἄλλην βοήθειαν! Δὲν ζητεῖ πλέον, οὔτε χρήματα οὔτε καὶ φαγητόν! Δὲν θέλει τίποτε ὀλιγώτερον, ἀλλὰ καὶ τίποτε περισσότερον, παρὰ τὴν θεραπείαν καὶ ὅρασίν του! Πιστεύει ἀκραδάντως, ὅτι Οὗτος ὁ Χριστός, εἶναι ὁ Ἀληθινὸς Θεός! Πιστεύει εἰς ὅλα τὰ θαύματά Του, τὰ ὁποῖα ἔχει ἀκούσει ἕως τὴν στιγμὴν ἐκείνην, καὶ πιστεύει ἀκόμη, ὅτι ἡ Θεία Δύναμις δὲν πρόκειται νὰ «σκοντάψῃ» εἰς τὴν τυφλότητά του! Βεβαίως, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖ­ον ζητεῖ, γνωρίζει ὅτι δὲν «στέκει στὴ λογική»! Κανεὶς καὶ ποτὲ – παρὰ μόνον Οὗτος ὁ Χριστός, – δὲν ἠδυνήθη ἵνα ἐπιτύχῃ τὰ τοιαῦτα «θαυμαστά, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια», ἀλλὰ οὗτος ὁ Κύριος εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις διέψευσε κατ’ ἐπανάληψιν τὴν λογικὴν καὶ τὴν ἰατρικὴν! Διὰ τὸν Θεόν, τὰ πάντα εἶναι δυνατά, καὶ ἀσφαλῶς, τὰ πάντα εἶναι δυνατὰ καὶ «τῷ πιστεύοντι»!

Πίστις – ἡ θύρα τῆς σωτηρίας!

  Πολλάκις, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, πολλάκις λέγω, ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν ὡμίλησε καὶ παρουσίασε τὴν πίστιν, τὴν ὁποίαν ὀφείλομεν ἵνα διαθέτωμεν, προκειμένου νὰ ἐπιτύχωμεν τοῦ ἀπωτάτου στόχου τῆς σωτηρίας μας! Ταύτην τὴν θαυματουργὸν καὶ σωτήριον πίστιν, ἐζήτησε παρ’ ἐκείνων οἵτινες ἠτοῦντο τὴν θαυματουργὸν παρέμβασίν Του, ὅταν τοὺς ἔφερον ἐνώπιόν Του, ἀσθενεῖς καὶ ἀναπήρους, ἵνα λάβωσι τὴν ποθουμένην ὑγείαν! «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» (Ματθ. Θ΄ 28), ἠρώτησε τοὺς δύο τυφλούς! Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἐβεβαίωσαν τὴν πίστιν των τοὺς ἀπήντησε, «κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»! «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», ἔλεγε κατ’ ἐπανάληψιν εἰς πολλοὺς ποὺ ὄντως διέθετον τὴν σώζουσαν ταύτην πίστιν!

  Ἐπίσης, πολλάκις ἐξεθείασε τὴν ὑπέροχον πίστιν, καὶ τοῦ ἑκατοντάρχου, ἀλλὰ καὶ τῆς Χαναναίας, καὶ τῆς αἱμορροούσης καὶ πολλῶν ἀκόμη, οἵτινες διὰ τῆς τοιαύτης πίστεως, ἐπέτυχον τὴν θεραπείαν καὶ τῶν ἰδίων ἀλλὰ καὶ τῶν οἰκείων καὶ φίλων των! «Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν» (Ματθ. Θ΄ 2), λέγει τὸ ἱερὸν κείμενον, ἐκεῖ εἰς τὴν θεραπείαν τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ καὶ διὰ τῆς τοιαύτης θεραπείας, ἐπιβραβεύει πρωτίστως τὴν πίστιν τῶν φορέων καὶ φίλων τοῦ παραλυτικοῦ, καὶ δευτερευόντως τὴν ἀνάγκην καὶ τὸν πόθον τούτου διὰ τὴν θεραπείαν του! Ἐν προκειμένῳ, μάλιστα, ἡ πίστις τῶν φίλων τοῦ παραλυτικοῦ, ἐπιφέρει μετὰ τῆς θεραπείας καὶ πρὸ αὐτῆς καὶ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν τούτου! Καὶ εἰς τὴν σημερινὴν, ὅμως, περικοπήν, ἡ πίστις τοῦ τυφλοῦ, μαζὶ μὲ τὴν θεραπείαν του, «ὑποχρεώνει» τοῦτον, οὐχὶ ἵνα ἐπιστρέψῃ χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος εἰς τὸν οἶκον του, ἀλλὰ «ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν»!

Πιστεύομεν;

  Ἓν ἐρώτημα ρητορικὸν καὶ εὔκολον εἰς τὸ νὰ ἀπαντηθῇ! Ἅπαντες – ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, εἰδικῶς ἐδῶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον χώραν μας – βεβαιώνουσι τὴν πίστιν τους εἰς τὸν Κύριον! Ἐπιφυλάττομαι, ὅμως, εἰς τὸ νὰ συμφωνήσω μὲ τὴν προηγηθεῖ­σαν κοινὴν ἄποψιν καὶ γνώμην! Πίστιν λέγομεν καὶ πίστις οὐσιαστική, δὲν ὑπάρχει, παρὰ μόνον εἰς ἐλαχίστους! Οἱ περισσότεροι, ἔστω καὶ ἐὰν ἔχωσιν ἀποστασιοποιηθῇ ἀπὸ τὴν ἐν γένει «κατὰ Χριστόν, ζωήν», θεωροῦσιν αὐτονόητον τὴν πίστιν εἰς τὸν Κύριον, θεωροῦντες πίστιν κάποια στοιχεῖα τυπικῆς συμμετοχῆς εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ζωήν!

  Βεβαίως, οὐδόλως θὰ ἤθελον οἱ τοιοῦτοι – μεταξὺ δὲ τούτων καὶ ἡμεῖς, δυστυχῶς, – ἵνα ἐλέγξωσιν τὴν πίστιν των μὲ βάσιν τὰ δεδιδαγμένα ὑπὸ τοῦ Κυρίου! Ἀρκοῦνται καὶ περιορίζονται εἰς τὴν γνώμην των ἢ ἔστω καὶ εἰς τὴν ἐπὶ τούτου, σαθρὰν καὶ ἐντελῶς λανθασμένην, κοινὴν γνώμην! Ὅμως, ὁ Κύριος, καὶ ἐν προκειμένῳ, ἀλλὰ καὶ εἰς κάθε παρέμβασίν Του ἐπὶ τοῦ τοιούτου θέματος, ἐννοεῖ, τὴν ὁλοκληρωτικὴν καὶ ὁλόθυμον ἀφοσίωσίν μας εἰς Αὐτόν! Ταύτην τὴν πίστιν εἶχον ἅπαντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καί τινες ἐξ αὐτῶν ἐθυσιάσθησαν, προσφέροντες εἰς Αὐτόν ἕως καὶ τῆς τελευταίας ρανίδος τοῦ αἵματός των, ἕτεροι δὲ ἔζησαν «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι», ἵνα ζῶσιν αἰωνίως μετ’ Αὐτοῦ!

  Ταύτην τὴν πίστιν, ἂς ἐπιποθήσωμεν καὶ ἄς ἐπιδιώκωμεν, ἐὰν ὄντως, ποθοῦμεν «εἶναι μετ’ Αὐτοῦ»!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr