Ὁ ἔχων τὴν πᾶσαν ἐξουσίαν!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2024

Ἀπόστολος: Ρωμ. ιβ΄ 6-14

Εὐαγγέλιον: Ματθ. θ΄ 1 – 8

Ἦχος: πλ. α΄.- Ἑωθινόν: ΣΤ΄

 

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 «Ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας» (Ματθ. θ΄ 6)

Ὁ ἔχων τὴν πᾶσαν ἐξουσίαν!

  Ἕνα παράλυτον ἄνθρωπον, «κατακείμενον ἐπὶ κραββάτῳ», φέρουσι πρὸς τὸν Κύριον! Εἶναι ἄνθρωποι πιστοί, ἐκεῖνοι οἵτινες τὸν μετακινοῦσι! Πιστεύουσιν ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὅστις δὲν ἔπαυσεν ἵνα

προσφέρῃ τὴν ὑγείαν εἰς τόσους καὶ τόσους ἀσθενεῖς, θὰ σηκώσῃ καὶ τοῦτον τὸν παραλυτικόν, ἀπὸ τὴν κλίνην τῆς ἀσθενείας του! Ἡ Πίστις των φαίνεται! Φαίνεται, πρωτίστως εἰς τὸν «ἐρευνῶντα νεφρούς τε καὶ καρδίας»! Φαίνεται, ὅμως, καὶ εἰς τὸν κόσμον, ὅστις παρίσταται πλησίον τοῦ Διδασκάλου! Καὶ λέγομεν τοῦτο, διότι, ἡ πίστις, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι ὑπόθεσις μυστικὴ καὶ ἐσωτερική, γίνεται ὅμως καὶ ἐμφανὴς καὶ μαρτυρεῖται, ἔκ τινων κινήσεων καὶ μορφασμῶν καὶ ἐκδηλώσεων! Οἱ ἄνθρωποι οὗτοι, οἵτινες ἐπωμίζονται τὸν παραλυτικὸν καὶ φέρουσι τοῦτον εἰς τὸν Κύριον, «μαρτυροῦνται» ὡς ἄνθρωποι πιστοὶ καὶ βέβαιοι διὰ τὴν θεραπείαν τοῦ φίλου των!

  Πιστεύουσιν, ὄντως! Πιστεύουσι κατὰ πρῶτον, εἰς τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ εἰς τὴν Θείαν Του δύναμιν! Εἴπομεν καὶ εἰς ἄλλην περίπτωσιν, ὅτι αὕτη ἡ πίστις ἐνεργεῖ τὸ Θαῦμα! Αὕτη εἶναι ἡ ζητουμένη, ἥντινα ὁ Χριστὸς ἐζήτει ὡς ἀσφαλῆ προϋπόθεσιν, εἰς κάθε, σχεδόν, θαυματουργικήν Του ἐνέργειαν! Εἶναι ἡ Πίστις, – ὡς προείπομεν, – εἰς τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!

  Εἰς τὸ σημερινόν, ὅμως, τοῦτο θαῦμα, παρατηροῦμεν ὅτι ὁ Κύριος θεραπεύει μὲ διαφορετικὸν τρόπον ἀπ’ ἐκείνους τοὺς τρόπους, τοὺς ὁποίους καὶ βλέπομεν εἰς τὰ τόσα θαύματα, ἅτινα ἐνήργησεν ἐν ὅσῳ εὑρίσκετο ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ! Ἐνίοτε θαυματουργεῖ, διὰ μόνου τοῦ Θείου καὶ Παντοδυνάμου Λόγου Του! Ἄλλοτε πάλιν, θὰ κάμῃ καί τινα κίνησιν διὰ τῶν χειρῶν Του! Εἰς ἑτέραν περίπτωσιν (ὡς εἰς τὴν θεραπείαν τῶν δέκα λεπρῶν), θεραπεύει σταδιακῶς! Εἰς τὴν περίπτωσιν κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Πρόδρομος ἔστειλε δύο τῶν μαθητῶν του, ἵνα ἐρωτήσωσι, «Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος, ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν;» (Λουκ. ζ΄ 20-23), ἵνα δώσῃ ἀπάντησιν εἰς τοὺς ἐρωτῶντας μαθητάς, ἐνήργησε πληθώραν θαυμάτων, ἄνευ οἵασδήποτε ἄλλης προϋποθέσεως! Καὶ οὕτω καθεξῆς…

  Σήμερον, διακρίνομεν ὅτι ἐγείρει τὸν παραλυτικόν, καταδεικνύων, ἀφ’ ἑνὸς τὴν αἰτίαν τῆς παραλυσίας του, ἀφ’ ἑτέρου δέ, μαρτυρῶν τὴν Παντοδυναμίαν Του καὶ τὴν Θεότητά Του! Ἡ πρώτη Του φράσις πρὸς τὸν «κατακείμενον», εἶναι, «θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»! Ἕνας Λόγος, ἰδιαιτέρως ἔντονος καὶ ἐμφαντικός, ἀλλὰ καὶ «προκλητικός»! Λόγος, ὅστις ἀποδεικνύει τὴν Θεότητά Του! Μόνος ὁ Θεὸς δύναται «ἀφιέναι ἁμαρτίας»! Τοῦτο εἶναι δογματικὴ Ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ πρόκλησις, – ὡς εἴπομεν, – διότι ἐλάχιστοι ἦσαν ἐκεῖνοι οἵτινες ἐπίστευον εἰς τὴν Θεότητά Του! Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ἐθεωρεῖτο κορυφαῖος βλάσφημος, ἐκεῖνος ὅστις θὰ ἀνήγαγεν εἰς θέσιν Θεοῦ τὸν ἑαυτόν Του, ἰδιαιτέρως δὲ μέσα εἰς τὸ θεοκρατικὸν κράτος τοῦ Ἰσραήλ!

«Ὁ Ἔχων ἐξουσίαν»!

  Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἐνεφανίσθη ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ἁπλοῦς ἄνθρωπος! Οὐχὶ δὲ μόνον «ἁπλοῦς», ἀλλὰ καὶ ἰδιαιτέρως ἀδύναμος καὶ εὐάλωτος! Τοῦτο, εὐκόλως τὸ διαπιστώνομεν, ὅταν ἀνατρέξωμεν εἰς τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς γεννήσεώς Του, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐν γένει παρουσίας Του, ἀνὰ μέσον ἡμῶν, καθὼς καὶ εἰς ἐκεῖνα τὰ γεγονότα τοῦ Θείου πάθους Του! Ὁ βασιλεὺς Ἡρώδης τὸν ἀναζητεῖ ἵνα τὸν φονεύσῃ˙ φεύγει διωκόμενος εἰς Αἴγυπτον˙ ὑβρίζεται καὶ προπηλακίζεται κατ’ ἐπανάληψιν, ὑπὸ τῶν Ἑβραίων, τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων˙ κρύπτεται, πολλάκις, ἵνα μὴ συλληφθῇ˙ ὁδηγεῖται εἰς θάνατον ὑπό, ἰδιαιτέρως, φρικτὰς καὶ σκληρὰς συνθήκας! Πέραν τῶν Θαυμάτων Του καὶ τῶν Ὁμιλιῶν Του, ἅτινα μαρτυροῦσι τὴν Θείαν Του προέλευσιν καὶ τὴν Παντοδυναμίαν Του, ἐμφανίζεται ὡς ἄνθρωπος μικρὸς καὶ ἀδύναμος!

  Ὅμως, «ἔχει ἐξουσίαν»! Ἔχει ἄπειρον Δύναμιν! Θὰ ἠδύνατο, ἵνα ἐπιβληθῇ καὶ κυριαρχήσῃ, ἐπὶ ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, χωρὶς κἂν ἓν βλέμμα Του! Ὅταν ἔρχωνται εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσημανῆ, «Ἰούδας εἷς τῶν δώδεκα ἦλθε, καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ὄχλος πολὺς μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων» (Ματθ. κς΄ 47), ὁ Παντοδύναμος Κύριος, ἔρριψε τούτους ἅπαντας, εἰς τὸ ἔδαφος, πρὶν παραδοθῇ εἰς τὰς ἀνόμους χεῖρας των! «Ἰησοῦς οὖν ἐξελθὼν εἶπεν αὐτοῖς· τίνα ζητεῖτε; Ἀπεκρίθησαν αὐτῷ· Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον. Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι. Ὡς οὖν εἶπεν αὐτοῖς ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀπῆλθον εἰς τὰ ὀπίσω καὶ ἔπεσον χαμαί» (Ἰωάν. ιη΄ 4-6)! Ἔχει ἐξουσίαν καὶ δύναμιν ἄπειρον, ἀλλὰ δὲν ἦλθεν ἐδῶ, διὰ νὰ κάνῃ ἐπίδειξιν τῶν τοιούτων! Ἔχει ἐξουσίαν, καὶ ἐνῶ κρύπτει ταύτην ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν αἰσθάνονται καὶ τὴν ἀντιλαμβάνονται οἱ δαίμονες, ὅταν πίπτουσι καὶ τὸν προσκυνοῦσι, ἐν τῷ προσώπῳ τῶν δαιμονιζομένων! Τὴν αἰσθάνονται, ἐπίσης, τὰ φυσικὰ φαινόμενα, τὰ κύματα τῆς θαλάσσης καὶ ὁ θυελώδης ἄνεμος, ὅταν τοὺς προστάζῃ «πεφίμωσο»! Τὴν νιώθουν, ἀκόμη, καὶ αἱ ἀσθένειαι καὶ ὁ θάνατος, ποὺ ὅταν ὁ Χριστὸς διατάζῃ, τότε, «ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον, ποῦ σου Ἅδη τὸ νῖκος»!

  Οὕτως, ἐν προκειμένῳ, τὴν ἐξουσίαν Του τὴν ἀντιλαμβάνονται, πρῶτον μὲν αἱ ἁμαρτίαι τοῦ παραλυτικοῦ, – αἵτινες καὶ συγχωρούμεναι ἐπιφέρουσι τὴν ὑγείαν εἰς τὸν ἀσθενῆ, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, τὴν τοιαύτην ἐξουσίαν, «νιώθει» καὶ ἡ ἰδία ἡ παραλυσία, ἥτις ὑποτάσσεται εἰς τὸν Θεὸν καὶ Κύριον Ἰησοῦν!

  Βεβαίως, οἱ «ἐθελοτυφλοῦντες» Φαρισαῖοι καὶ Γραμματεῖς, θεωροῦσιν ὅτι «οὗτος βλασφημεῖ»! Ὁ Κύριος, ὅμως, ὅστις καὶ γνωρίζει τοὺς διαλογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων, διὰ τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ, θὰ δείξῃ εἰς τούτους, ὅτι, καὶ τὰς ἁμαρτίας του συνεχώρησεν, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑγείαν του ἐπανέφερεν, ἥτις, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν του, τὸν ἐκράτει καθηλωμένον καὶ κατάκοιτον!

«Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν»!

  Εἶναι γνωστὸς τοῦτος ὁ ὕμνος, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ὁ ψαλλόμενος εἰς τὰς παρακλήσεις πρὸς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον! Εἰς τὸν ὕμνον τοῦτον, ὑπογραμμίζεται καὶ τονίζεται ἰδιαιτέρως, τοῦτο ὅπερ εἴδομεν εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν! Τοῦτο τὸ ὁποῖον συμβαίνει, εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ παραλυτικοῦ, εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπιβεβαιώνει ὁ συγκεκριμένος ὕμνος! Αἱ ἁμαρτίαι ἡμῶν, δὲν εἶναι «ἀρνητικαὶ» μόνον εἰς τὴν πνευματικὴν καὶ ψυχικήν μας ὑπόστασιν, ἀλλά, – τοῦτο, βεβαίως τὸ βιώνομεν ἅπαντες ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι, – ἐπιβαρύνουσιν αὗται καὶ τὸ ὑλικὸν καὶ φθαρτὸν σῶμά μας! Συνήθως, εἰς τὰς σωματικὰς ἀσθενείας μας, ἀναζητῶμεν φυσικὰ ἐξωτερικὰ αἴτια! Ὅμως, ἂς ἔχωμεν ὑπ’ ὄψιν, ὅτι ὣς τότε, ὁ Κύριος, διὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸν κατάκοιτον, ΠΡΩΤΟΝ τοῦ συνεχώρησε τὰς ἁμαρτίας του, τοιουτοτρόπως καὶ ἡμεῖς, ΠΡΩΤΟΝ νὰ παρακαλῶμεν τὸν Θεόν, ἵνα θεραπεύῃ διὰ τῶν Μυστηρίων (τῆς Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς Θείας Μεταλήψεως), τὰ ψυχικὰ ἡμῶν νοσήματα, καὶ ἡ σωματικὴ ὑγεία, – ἐὰν ὁ Κύριος κρίνῃ, – ἀκολουθεῖ ὡς φυσικὸν ἐπακόλουθον!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr