Ὁ πόνος τοῦ Ἰησοῦ γιά τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου

Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου

Ἱεροκήρυκος τῆς  Ἱ. Μ. Πατρῶν Δρ. Θεολογίας. 

  Εἰσήλθαμε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἡ ὁποία ὁνομάζεται ἔτσι ὄχι διότι ἔχει μεγαλύτερες ἢ περισσότερες ἡμέρες, ἀλλὰ διότι τὰ γεγονότα ποὺ συνετελέσθηκαν κατ᾽ αὐτὴν εἶναι μεγάλα καὶ κοσμοϊστορικά. Περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου.

  Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, τὴν ἕνωσε μὲ τὴν Θεία Του φύση «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως» καὶ ὡς τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος κηρύσσει, θαυματουργεῖ,

πάσχει, σταυρώνεται καὶ θνήσκει ὡς ἄνθρωπος καὶ κατόπιν ἀνασταίνεται καὶ ἀνέρχεται στοὺς οὐρανοὺς μαζί μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἔχοντας αὐτὴν αἰωνίως μέσα στὸν χῶρο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

  Αὐτὰ τὰ μεγάλα γεγονότα εἶναι κοσμοϊστορικά, διότι δὲν ἀφοροῦν μόνον τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, ἀλλὰ καὶ τὸν κάθε ἄνθρωπο προσωπικά. Μέσῳ αὐτῶν δόθηκε καὶ πάλι στὸν ἄνθρωπο ἡ δύναμη καὶ ἡ δυνατότητα, ποὺ εἶχε στὸν παράδεισο πρὸ τῆς πτώσεώς του, νὰ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ γίνεται κι αὐτὸς Θεὸς κατὰ χάριν.

  Ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα περιγράφονται στὰ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα ποὺ ἀναγινώσκονται αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες. Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀναγινώσκεται τὸ ἑσπέρας τῆς Μ. Δευτέρας ἔχουμε καὶ τὴν ἑξῆς εἰκόνα: Ὁ Ἰησοῦς κάθησε σὲ ἕνα ψηλὸ μέρος καὶ βλέποντας τὴν Ἱερουσαλὴμ ἔκλαυσε, ἐκφράζοντας τὸ παράπονό Του  μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις τὴν ἑαυτῆς νοσσιὰν ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε» (Λουκ. 13, 34).

  Ἔκλαυσε ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὸν λαὸ ποὺ κατοικοῦσε σ᾽ αὐτὴν τὴν πόλη, διότι ἂν καὶ τὸν εἶχε βοηθήσει πάμπολλες φορὲς στὴν ἱστορία του (διάβαση Ἑρυθρᾶς θαλάσσης, μάννα ἐξ οὐρανοῦ, νερὸ ἀπὸ τὴν πέτρα, λύτρωση ἀπὸ ἐχθρούς κ.λπ.) ἐντούτοις αὐτὸς παρέμεινε σκληροτράχηλος καὶ ἐχθρικὸς πρὸς τὸν Θεό. Ἀφοῦ λιθοβόλησε καὶ φόνευσε τοὺς Προφῆτες, τώρα ἑτοιμάζεται γιὰ τὸ φρικτότερο ἔγκλημα ὅλων τῶν αἰώνων στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τὸ Πάθος καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ εὐεργέτου του, Θεανθρώπου Κυρίου. Παρ᾽ ὅλο ποὺ τὸ γνωρίζει αὐτὸ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ἐντούτοις μὲ πόνο τοὺς λέγει: «Πόσες φορὲς θέλησα νὰ σᾶς φυλάξω, ὅπως ἡ κλώσσα ποὺ συνάζει τὰ παιδιά της καὶ τὰ προστατεύει κάτω ἀπὸ τὰ φτερά της καὶ δὲν θελήσατε;».

  Αὐτὸ τὸ κλάμα κι αὐτὸς ὁ πόνος τοῦ Ἰησοῦ ἐπαναλαμβάνεται καὶ στὴν σημερινὴ ἐποχή. Κλαίει καὶ σήμερα ὁ Θεάνθρωπος γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ λαὸ ποὺ κι αὐτὸν πολλὲς φορὲς τὸν βοήθησε στὶς δύσκολες στιγμὲς τῆς ἱστορικῆς του πορείας.

  Κλαίει διότι παρακούει ὁ ἄνθρωπος τὸ θέλημά Του καὶ ἀπομακρύνεται ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ Αὐτόν. Δὲν Τὸν ἀναγνωρίζει καὶ δὲν Τὸν ἀποδέχεται ὡς Θεὸ καὶ Δημιουργό του. Ὡς Θεό του ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἔχει τὴν ὕλη, τὴν ἐπιστήμη, τὴν ἀνθρώπινη πεπερασμένη γνώση, ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Ἔχει φθάσει στὸ σημεῖο νὰ θεοποιῇ κι αὐτὰ ἀκόμη τὰ πάθη του καὶ νὰ τὰ διακονῇ παντοιοτρόπως. Κηρύσσει ἔτσι μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα του τὸν θάνατο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, ὅμως, δὲν πεθαίνει. Εἶναι ἀθάνατος. Εἶναι τὸ ἄπειρο καὶ αὐθύπαρκτο πνεῦμα, ποὺ δὲν ἀποθνήσκει. Αὐτὸς ποὺ πεθαίνει, ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ κοντά Του, εἶναι τὸ πλάσμα Του, ὁ ἄνθρωπος. Τὸ δημιούργημα, ἀποκοπτόμενο ἀπὸ τὸν Δημιουργό Του, εἶναι μοιραῖο καὶ ἀναπόφευκτο νὰ ὁδηγηθῇ στὸν θάνατο. Ἡ πορεία τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ποὺ καταστρέφει καὶ αὐτοκαταστρέφεται εἶναι περίτρανη ἀπόδειξη αὐτοῦ τοῦ θανάτου ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας του μὲ τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀγάπης, τῆς ἀληθείας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς εἰρήνης καὶ ὅλων τῶν ἀγαθῶν ποὺ ἀπεγνωσμένα ἀναζητεῖ σὲ λάθος ἀτραπούς.

  Κλαίει, λοιπὸν καὶ πάλι ὁ Ἰησοῦς μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ ἐμᾶς. Ἐὰν ἀφήσουμε αὐτὸ τὸ κλάμα νὰ ἐγγίσῃ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας καὶ ἀπαντήσουμε μὲ ἕνα ἀντίστοιχο κλάμα πόνου ποὺ θὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν συνειδητοποίηση ὅτι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ Αὐτόν, ποὺ  ἀνέβηκε στὸν Σταυρὸ γιὰ ἐμᾶς, τότε θὰ ἐπέλθῃ ἡ λύση τοῦ σημερινοῦ ἀνθρωπίνου δράματος καὶ ἡ λύτρωση.

  Στὶς περισσότερες ἡμέρες τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴν γέννηση μέχρι τὸν θάνατό του, κυριαρχεῖ ὁ πόνος καὶ τὸ κλάμα. Μπορεῖ νὰ εἶναι κλάμα ἀπελπισίας, ἀπογοητεύσεως, ποικίλων δοκιμασιῶν, ἐγωισμοῦ ἢ συναισθήματος κ.ο.κ.. Τὸ μόνο κλάμα, ὅμως, ποὺ εἶναι λυτρωτικό, εἶναι αὐτὸ τῆς ὀντολογικῆς μετανοίας.

  Ἡ Μ. Ἑβδομάδα ποὺ διανύουμε ἐνδείκνυται νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ τί ἔκαμε ὁ Θεὸς γιὰ τὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο, νὰ συναισθανθοῦμε καὶ νὰ ἀποδεχθοῦμε ὅτι ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ Αὐτὸν καὶ νὰ ἀπαντήσουμε στὴν ἀγάπη Του μὲ τὸ λυτρωτικό, σωτήριο κλάμα τῆς μετανοίας.

 πηγή: orthodoxostypos.gr