Χωρὶς ὁδηγόν!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2023
Ἀπόστολος: Κολ. β΄ 8- 12
Εὐαγγέλιον: Λουκ. β΄ 20-21, 40-52
Ἦχος: δ΄.- Ἑωθινόν: Ζ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς

 φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης» (Κολ. Β΄ 8)

Ἡ προσεκτικὴ πορεία μας εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν

Ὡς θεωρεῖ ὁ πολὺς κόσμος, σήμερον εἰσερχόμεθα εἰς τὸ νέον (οἰκονομικὸν) ἔτος! Ἐκκλησιαστικῶς, βεβαίως, ἡ πρώτη τοῦ ἔτους εἶναι ἡ πρώτη Σεπτεμβρίου! Οὔτως ἢ ἄλλως ὅμως, εὔκαιρον εἶναι, διὰ νὰ

εἴπωμεν καὶ εὐχηθῶμεν, ὄχι τόσον, «καλὴ χρονιὰ μὲ ὑγεία» καὶ ἄλλας παρομοίας καὶ ἀνουσίους – ἐν πολλοῖς – εὐχάς, αἱ ὁποῖ­αι, (τὸ γνωρίζομεν τοῦτο,) παραμένουν εὐχαὶ καὶ ὄμορφα λόγια, ἀλλὰ νὰ ἴδωμεν τοῦτον τὸν νέον χρόνον, ὡς ἓν στάδιον πνευματικοῦ ἀγῶνος, εἰς τὸν ὁποῖον καλούμεθα ἡμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ «ἀλλάξωμεν» καὶ ἁγιασθῶμεν, προκειμένου νὰ «ἀλλάξῃ» καὶ οὗτος (ὁ χρόνος)! Δυστυχῶς διαπιστοῦμεν ὅτι παρ’ ὅτι εὐχόμεθα καὶ μάλιστα δι’ ἰδιαιτέρως θερμοτάτων λόγων καὶ εὐχῶν, οὐσιωδῶς παραμένομεν ἴδιοι καὶ ἀπαράλλακτοι, προσκεκολλημένοι δυστυχῶς εἰς τὸ παρελθόν μας καὶ εἰς τὰ πάθη μας! Ὁ νέος χρόνος δὲν εἶναι ἁπλῶς μία νέα ἀρχὴ εἰς τὴν ζωήν μας, ἀλλὰ μία συνέχεια εἰς τὴν πορείαν μας πρὸς τὴν αἰωνιότητα!

Θὰ ἐλέγομεν ὅτι τὸ σημερινὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα ἔχει ἰδιαιτέραν ἀξίαν καὶ σημασίαν διὰ τὴν πρώτην ἡμέραν τοῦ ἔτους! Διὰ τοῦ ὡς ἄνω ἀποστολικοῦ λόγου, τὸν ὁποῖον ἐθέσαμεν ὡς θέμα τοῦ παρόντος, ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συνιστᾷ νὰ εἴμεθα ἰδιαιτέρως προσεκτικοὶ εἰς τὴν προαναφερθεῖσαν πορείαν μας! Πέραν τῶν ποικίλων ἐμποδίων καὶ παγίδων, τὰς ὁποίας παρεμβάλλει ὁ διάβολος, οὐσιαστικὴν ἀνατρεπτικὴν καὶ ἀρνητικὴν παρέμβασιν δημιουργεῖ καὶ ὁ κόσμος! Εἰς τὰς Θείας ὑποδείξεις καὶ ἐντολάς, ἔχει πάντοτε τὴν ἄρνησιν καὶ τὴν ἀπάτην, διὰ τῶν ὁποίων μᾶς ἀποτρέπει ἐκ τῶν σωτηρίων τρίβων καὶ κατευθύνει ἡμᾶς εἰς ὁδοὺς ὀλεθρίας! «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν»! Ποῖος εἶναι ὁ «συλαγωγῶν»; Εἶναι ἐκεῖνος ὁ πλανώμενος καὶ πλανῶν! Εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος παρεσύρθη διὰ τῆς ἀπατηλῆς φιλοσοφίας, ἡ ὁποία ἐξαπατᾷ, ἀλλὰ καὶ φαντασιώνει τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν ὁδηγεῖ μακρὰν τῆς Ἀληθείας! Εἶναι, τέλος, τὸ «ὄργανον» ἐκεῖνο τοῦ διαβόλου, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπιχειρεῖ οὗτος ὁ μισάνθρωπος, νὰ ὁδηγήσῃ καὶ ἄλλους εἰς τὰς ὁδοὺς τῆς ἀπωλείας!

Ὁ Κύριος ὁδηγεῖ ἡμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν!

Ὁ Ἴδιος ὁ Διδάσκαλος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἡ αὐτοαλήθεια, μᾶς ἐκάλεσεν, ἀλλὰ καὶ μᾶς καλεῖ εἰς τὴν σωτηρίαν καὶ τὴν ἐπουράνιον Βασιλείαν Του, διὰ πολλῶν Θείων Λόγων Του, τοὺς ὁποίους ἠκούσαμεν ἐκ τῶν Θείων χειλέων Του, ἐν ὅσῳ εὑρίσκετο ἐν σώματι ἐπὶ τῆς γῆς! Καὶ διὰ τῆς γνωστῆς ἐκείνης καὶ ἀπροσώπου κλήσεως, – «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ΙΣΤ΄ 24), – ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ λόγου ἐκείνου διὰ τοῦ ὁποίου συνιστᾷ Ἑαυτόν, ὡς τὸν καλόν ποιμένα, (Ἰωάν. Ι΄ 1-16), μᾶς δίδει νὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι, ἐφ’ ὅσον ἀκολουθοῦμεν ὄπισθεν Τούτου, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πλανηθῶμεν ἐκ τῆς Ἀληθείας! Μόνον Οὗτος εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ διὰ τοῦτο, ὅταν ἀπέστελλε τοὺς ἱεροὺς Ἀποστόλους καὶ Μαθητάς Του εἰς πάντα τὰ ἔθνη, διὰ νὰ εὐαγγελισθοῦν τὴν Ἀλήθειαν, διευκρίνιζεν εἰς τούτους χαρακτηριστικῶς, «διδάσκοντες αὐτοὺς (τοὺς λαούς,) τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. ΚΗ΄ 20)!

Συνεπῶς, πᾶσα ἄρνησις τοῦ οἵουδήποτε Θείου Λόγου, μᾶς ἀποπροσανατολίζει καὶ ἐκτρέπει ἡμᾶς ἐκ τῆς Ἀληθείας! Μᾶς ὁδηγεῖ «ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς» εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ τὴν αἰωνίαν κόλασιν! Χαρακτηριστικός, ἐν προκειμένῳ, εἶναι ὁ Λόγος ἐκεῖνος τοῦ ἀδελφοθέου Ἰακώβου, διὰ τοῦ ὁποίου ὑπογραμμίζεται ἡ ἀκρίβεια, διὰ τῆς ὁποίας θὰ πρέπῃ νὰ ἐλέγχωμεν τήν, πρὸς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, πορείαν μας! «Ὅστις γὰρ ὅλον τὸν νόμον τηρήσῃ, πταίσῃ δὲ ἐν ἑνί, γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ἰακ. Β΄ 10)! Ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι πλήρης καὶ τέλειος, καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκην, οἵασδήποτε προσθήκης ἢ διορθώσεως! Δὲν εἶναι – τόσον – Νόμος, ὅσον εἶναι κυρίως, τρόπος ζωῆς καὶ πορείας, προκειμένου νὰ ἀποφεύγωμεν τὰς ποικίλας καὶ ἀπείρους παγίδας καὶ ἐμπόδια, τὰ ὁποῖα παρεμβάλλουν οἱ προαναφερθέντες ἐχθροί μας (διάβολος καὶ κόσμος), προκειμένου νὰ ἀνακόψουν τὴν μετὰ τοῦ Κυρίου πορείαν μας!

Χωρὶς ὁδηγόν!

Πῶς θὰ ἐφαίνετο εἰς τὸν κάθε λογικὸν ἄνθρωπον, ἓν οἷονδήποτε ὄχημα, ἄνευ τοῦ ἀπαραιτήτου πηδαλίου; Ποῖος θὰ ἠσθάνετο ἀσφαλής, εἰς ἓν ὑποτιθέμενον ὄχημα, τὸ ὁποῖον ὁδηγεῖ τυφλὸς ὁδηγός; Ποῖος θὰ ἐδέχετο νὰ ἀκολουθῇ καὶ νὰ συμβουλεύεται ἕνα παρανοϊκὸν καὶ παράφρονα, καὶ θὰ ἐπειθάρχη εἰς τὰς συστάσεις καὶ ὑποδείξεις του; Ἀσφαλῶς, εἰς τὰ ὡς ἄνω ἐρωτήματα, αἱ ἀπαντήσεις θεωροῦνται αὐτονόητοι! Ἀσφαλῶς, οὐδεὶς νοήμων καὶ νουνεχὴς θὰ ὑπέτασσεν ἑαυτὸν εἰς τοὺς ὡς ἄνω ἐλλειμματικοὺς ἀνθρώπους, ὅσον καὶ ἂν – ὑποτεθείσθω, – ἦτο τὸ κέρδος ποὺ θὰ ἐλάμβανεν ἐκ τοῦ τοιούτου τολμήματος, ἀλλὰ καὶ ὅσον καὶ ἂν ἠγάπα τούτους! Ὁ κίνδυνος διὰ τὴν ζωήν του, θὰ ἀπέρριπτε τὴν οἵανδήποτε τοιαύτην ἀπόπειραν!

Πῶς, ἑπομένως, δεχόμεθα νὰ πορευθῶμεν μίαν τοιαύτην πορείαν, ὡς οἱ, πρὸς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μακαριότητα, καθοδηγούμενοι ὑπὸ τοιούτων ἐπισφαλῶν καὶ ἐπιπολαίων ὁδηγῶν; «Δεῦ­τε ὀπίσω μου», εἶπεν ὁ Διδάσκαλος, καὶ διὰ τοῦ λόγου τούτου, ὥριζε καὶ ὁρίζει τὸν μοναδικὸν Ἐκεῖνον Ὁδηγόν, εἰς τὰς χεῖ­ρας τοῦ ὁποίου,  δυνάμεθα νὰ αἰσθανώμεθα ἀσφαλεῖς! Μόνον Αὐτὸς «δικαιοῦται» νὰ διεκδικῇ τὴν καθοδήγησίν μας, ἐφ’ ὅσον, Οὗτος εἶναι ὁ Θεὸς καὶ δημιουργός μας, μόνον Οὗτος ἐθυσιάσθη ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ δι’ ἡμᾶς ἐγένετο ἄνθρωπος, ὡς ἑωρτάσαμεν κατὰ τὴν παρελθοῦσαν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων! Ὡς τὸ μικρὸν παιδίον, μόνον τοὺς γονεῖς αὐτοῦ ἐμπιστεύεται, διότι μόνον οὗτοι, πονοῦν καὶ ἀνησυχοῦν καὶ κοπιάζουν καὶ ἐξοδεύονται διὰ τὴν ἄνδρωσιν καὶ πρόοδον τούτου, οὕτω καὶ ἡμεῖς «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν», δυνάμεθα νὰ διακρίνωμεν τὸν ἀσφαλῆ ὁδηγὸν καὶ χειραγωγόν μας!

Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι διεξεδίκησαν καὶ ἔτι διεκδικοῦν νὰ ἔχουν τὰ «ἡνία» καὶ κατευθύνουν ἡμᾶς, κατὰ τὴν ἰδικήν των βούλησιν καὶ ἐκτίμησιν! Οὗτοι πάντες, πέραν τῶν φιλοδοξιῶν των καὶ τῶν ἀπατηλῶν λόγων των, μᾶς ἀπεγοήτευσαν καὶ διέψευσαν, ἀλλὰ καὶ ἔτι διαψεύδουν, τὰς προσδοκίας τῶν ἀκολουθούντων τούτους, λογικῶν «προβάτων» (κατὰ κυριολεξίαν)! Συνεπῶς ἂς ἀποφασίσωμεν, ἀφορμῆς διδομένης τῆς ἐνάρξεως τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ, νὰ διακρίνωμεν, ἀλλὰ καὶ ἀπομακρύνωμεν τοὺς «συλαγωγοῦντας» ἡμᾶς, καὶ ἐμπιστευθῶμεν ἐξ ὅλης καρδίας, τὰς ἀσφαλεῖς χεῖρας τοῦ Γλυκυτάτου Κυρίου μας. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr