Τὰ δύο θαύματα!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ
6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Γαλ. β΄ 16-20
Εὐαγγέλιον: Λουκ. η΄ 41-56
Ἦχος: δ΄.- Ἑωθινόν: Ι΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς
μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός» (Λουκ. Η΄ 56).

Τὰ δύο θαύματα!

Δύο θαύματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἀφηγεῖται, ἀγαπητοί μου, σήμερον τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον! Δύο Θαύματα, ἐκ τῶν ἀπείρων, ἅτινα ἐνήργησεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, καθ’ ὃν χρόνον

εὑρίσκετο εἰς τὸν κόσμον τοῦτον! Συμφώνως πρὸς τὸν ἱερὸν Εὐαγγελιστὴν καὶ Θεολόγον Ἰωάννην, τὰ ὅσα ἐνήργησε καὶ εἶπεν ὁ Διδάσκαλος κατὰ τὴν τριετίαν τῆς δημοσίου δραστηριότητός Του, εἶναι ἀναρίθμητα, ὥστε νὰ μὴ δύνανται νὰ καταγραφοῦν, ὄχι εἰς ἓν βιβλίον, ἀλλὰ «οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία» (Ἰωάν. ΚΑ΄ 25)! Δύο Θαύματα, εἰς τὰ ὁποῖα διακρίνομεν τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου εἰς τοὺς πάσχοντας καὶ ὑποφέροντας ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τὰ ἰδιάζοντα ἐκεῖνα στοιχεῖα τὰ ὁποῖα καὶ προσφέρουν εἰς ἡμᾶς τὴν ἀνάλογον διδαχήν!

Εἰς τὸ πρῶτον, μία γυνὴ αἱμορροοῦσα, προσπαθεῖ νὰ πλησιάσῃ καὶ προσεγγίσῃ εἰς τὸν Διδάσκαλον, προκειμένου νὰ λάβῃ τὴν θεραπείαν της. Ὅμως, οἱ συμπορευόμενοι μετὰ τοῦ Χριστοῦ εἶναι τόσον πολλοί, ὥστε ἀδυνατεῖ αὕτη, καὶ ἐγγίζει τόσον, ὥστε νὰ σκύψῃ καὶ ἀγγίξῃ τὸ ἄκρον τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου τοῦ Ἰησοῦ, τὸ ὁποῖον ἐσύρρετο εἰς τὸ ἔδαφος. Ἡ θεραπεία ἐπῆλθεν ἀμέσως καί, «παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς»! Ἐθεώρησεν ὅτι οὐδεὶς ἀντελήφθη τὴν θεραπείαν της καί, χαίρουσα καὶ ἀγαλλομένη στρέφεται διὰ νὰ ἀναχωρήσῃ πρὸς τὸν οἶκον της. Ὅμως ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου τὴν σταματᾶ! «Τίς ὁ ἁψάμενός μου;»! Περίεργος ἐρώτησις, ἐφ’ ὅσον, – ὡς λέγουν οἱ μαθηταί, – «ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;»! Ὅμως ὁ Διδάσκαλος ἐπιμένει, καί, «ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσ­πεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα»!

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἐπῄνεσε τὴν θεραπευθεῖσαν ἐκείνην γυναῖκα διὰ τὴν πίστιν της, συνεχίζει τὴν πορείαν του διὰ τὴν οἰκίαν τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου! Ἡ κόρη του «ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν»! Ἐγγίζων εἰς τὴν οἰκίαν, πληροφορεῖται ὁ πατὴρ τῆς ἀσθενούσης ὅτι, «τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον»! Καταρρέει, κυριολεκτικῶς, εἰς τὸ ἄκουσμα τῆς εἰδήσεως, ἀλλὰ ὁ Χριστός μας τὸν ἐνθαρρύνει εἰς τὴν πίστιν ὅτι τελικῶς ἡ κόρη του θὰ σωθῇ! Ἐκεῖ εἰς τὴν οἰκίαν του ἤδη εἶχον ἀρχίσει οἱ θρῆνοι καὶ οἱ κοπετοί, ἀλλ’ ὁ Κύριος εἰσέρχεται ἐνθαρρύνων τοὺς πάντας: «μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει»! Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή! «Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν»!

«Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός»!

Εὐθύς, ὅμως, μετὰ τὸ θαῦμα τοῦτο τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης, ὁ Κύριος παραγγέλει μίαν περίεργον ἐντολήν! «Μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός»! Λέγομεν, τὴν λέξιν «περίεργον», διότι ἅπαντες ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἡ τοιαύτη παραγγελία, ἦτο ἀδύνατον νὰ τηρηθῇ καὶ ἐπιτευχθῆ! Τὸ θαῦμα τοῦτο ἐγένετο, πρῶτον μέν, «ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ»! Παρόντες εἶναι, οὐχὶ μόνον οἱ μαθηταί, οὔτε καὶ μόνον οἱ γονεῖς καὶ ὀλίγοι ἐπισκέπται. Ὁ κόσμος εἶναι πολύς˙ εἶναι ἅπαντες ἐκεῖνοι οἱ συνακολουθοῦντες καὶ «συμπνίγοντες» τὸν Ἰησοῦν κατὰ τὴν πορείαν Του ταύτην, οἵτινες ὡς εἴπομεν, ἠμπόδιζον καὶ τὴν προαναφερθεῖσαν αἱμορροοῦσαν νὰ προσεγγίσῃ πρὸς τὸν Διδάσκαλον! Δεύτερον, δὲν ἦτο τοῦτο ἓν μικρὸν καὶ ἀσήμαντον θαῦμα καὶ γεγονός, τὸ ὁποῖον θὰ ἠδύνατο νὰ ἀποκρυβῇ καὶ ἀποσιωπηθῇ. Αὕτη ἡ ἰδία ἡ ἀναστᾶσα, – θέλουσα μὴ θέλουσα! – θὰ ἐγίνετο εἴτε μὲ τὸ λόγο της εἴτε ὅμως καὶ μὲ τὴν παρουσίαν της, ἡ κήρυξ τῆς ἀναστάσεώς της! Ἦτο, συνεπῶς, δυνατόν, νὰ σιωπήσουν οὗτοι ἅπαντες, καὶ νὰ ἀποκρύψουν τὸ μέγα τοῦτο Θαῦμα; Ἦτο δυνατόν, ἅπας οὗτος ὁ ἐνθουσιασμὸς τοῦ πλήθους νὰ «πνιγῇ», καὶ νὰ ἀποσιωπήσουν, τὴν τοιαύτην θείαν ἐνέργειαν;

Ὅμως, ὁ θεῖος Διδάσκαλος, «ξέρει τί λέγει»! Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ὁ λαὸς ὅστις τὸν περιστοιχίζει, δὲν διαμαρτύρεται, ὅτι ἡ τοιαύτη σύστασις καὶ ἐντολὴ εἶναι ἀνέφικτος! Σιωπὴ καὶ φόβος καὶ σεβασμός, πρὸ τοιούτων θαυμάτων καὶ μυστηρίων, διότι ὁ ἄνθρωπος, εἶναι πολὺ μικρός, διὰ νὰ ἐκφράσῃ καὶ περιγράψῃ τὰ μεγαλεῖα τῆς Θεότητος! Μέσῳ τοιούτων περιγραφῶν καὶ διηγήσεων, πολλάκις δημιουργοῦνται παραχαράξεις ἢ καὶ ὑπερβολαί, ἢ ἀκόμη καὶ δυσφημίσεις! Γνωρίζει ὁ Παντογνώστης Κύριος, πότε θὰ ὑποδείξῃ «μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός», καὶ πότε θὰ συστήσῃ, – ὡς εἰς τὸν δαιμονιζόμενον τῶν Γαδαρηνῶν, – «ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός» (Λουκ. Η΄ 39)!

Διαφημίζομεν ἢ δυσφημίζομεν;

Φίλοι μου ἀναγνῶσται! Ἡ ἀπιστία καὶ ἡ ἀποστροφὴ τῶν ἀνθρώπων πρὸς ὅ,τιδήποτε ἔχει σχέσιν μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν πίστιν, εἶναι πλέον ἔκδηλος! Ἡ βλασφημία καὶ ἡ αἰσχρότης καὶ ἡ ἀνηθικότης, ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἄλλη διαστροφή, κυριαρχοῦν πλέον εἰς τὴν καθημερινότητά μας καὶ κάθε φωνὴ διαμαρτυρίας καὶ ἀποτροπιασμοῦ ἀποσιωπᾶται ἀκόμη καὶ διὰ τῆς βίας, προκειμένου νὰ μὴ ἀνασταλῇ ἡ πορεία τοῦ κακοῦ καὶ νὰ πηγαίνωμεν ἐκ τοῦ κακοῦ εἰς τὸ χείριστον! Ὁ ἄνθρωπος – κατὰ γενικὴν ὁμολογίαν, – μηδὲ καὶ αὐτῶν τῶν παίδων ἐξαιρουμένων, κινεῖται εἰς τὸν βόθρον τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀσελγείας, καὶ οὐχὶ μόνον δὲν προτίθεται νὰ ἀλλάξῃ πορείαν, οὐχὶ μόνον ἀνέχεται καὶ ἐνισχύει τὰ τοιαῦτα δυσώδη πάθη καὶ ἁμαρτήματα, ἀλλὰ εὑρίσκεται πλέον εἰς πολεμικὴν  μὲ τὸν Θεόν, τοῦ ὁποίου θέλει νὰ ἐξαφανίσῃ, ἀκόμη καὶ τὸν ἦχον τοῦ Παν­αγίου Ὀνόματός Του!

Συνεπῶς, εὑρισκόμεθα εἰς μίαν ἐποχὴν «ἄπιστον καὶ διεστραμμένην», κατὰ τὴν ὁποίαν καλούμεθα εἰς ὁμολογίαν καὶ μαρτυρίαν τῆς Ἀληθείας! Ἂν ὁ Διδάσκαλος, ἀπήτησε τὴν ὁμολογίαν ταύτην εἰς πολὺ πιὸ ἐπικινδύνους καὶ χαλεπὰς ἐποχάς, ἀπὸ τὴν σημερινὴν ἐπικρατοῦσαν, καὶ ἐζήτησεν ἀλλὰ καὶ εὗρεν ἀκόμη καὶ τοῦτο τὸ αἷμα τῶν ὁμολογητῶν, πόσα μᾶλλον περισσότερα ζητεῖ ἀπὸ ἡμᾶς!

Ὁμολογοῦμεν ὅμως καὶ διαφημίζομεν τὰ θαύματα καὶ τὴν ἀγάπην μας πρὸς τὸν Θεόν μας, ἢ ἀντιθέτως τὰ δυσφημίζομεν; Ἄλλοι διαφημίζουν τὰς πονηρίας των καὶ ἄλλοι τὰς διαστροφάς των! Ἄλλοι τὴν ἀθεΐαν των καὶ ἀπιστίαν των καὶ ἄλλοι τὰς αἱρέσεις καὶ πλάνας των! Ἕτεροι τὰς φιλάθλους ἀκραίας συμπεριφοράς των καὶ ἄλλοι τὰς βλασφημίας καὶ ὕβρεις των! Ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, δὲν ἔχομεν τίποτε, διὰ νὰ καυχηθῶμεν; Ἀλλοίμονον! Ὁ Κύριος ἀπαιτεῖ τὴν ὁμολογίαν μας, εἰδικῶς μάλιστα εἰς τοιαύτας ἐποχάς! «Ἡμεῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» (Ψαλμ. ΙΘ΄ 8)! Τοῦτος ὁ Λόγος τοῦ Δαυΐδ, ἂς εἶναι καὶ δι’ ἡμᾶς τὸ ἐφαλτήριον διὰ τὴν ὁμολογίαν μας!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr