Ασκητές μέσα στον κόσμο – Αδολεσχία ευχής και Ψαλτηρίου

   Υπάρ­χουν πολ­λοί λα­ϊ­κοί ἀ­νε­βα­σμέ­νοι πνευ­μα­τι­κά καί πο­λύ προ­χω­ρη­μέ­νοι στή νο­ε­ρά προ­σευ­χή. Κά­ποι­ος εἶ­χε φθά­σει σέ κα­τάστα­ση νά λέ­γη τήν εὐ­χή καί στόν ὕ­πνο του. Τόν ἄκουγαν οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ σπι­τιοῦ του, ἐ­νῶ κοι­μό­ταν, νά ψι­θυ­ρί­ζη καί τήν εὐ­χή.

   Στό Ἡ­ρά­κλει­ο Κρή­της ζοῦ­σαν μέ­χρι τό 1979 δυό εὐ­λο­γη­μέ­νες ψυ­χές, ἕ­να ζεῦ­γος ἡ­λι­κι­ω­μέ­νων, ὁ Ἀντώ­νιος καί ἡ Μα­ρί­α. Δέν εἶ­χαν ἀ­πο­κτή­σει τέ­κνα, ἦ­ταν ὅ­μως πραγ­μα­τι­κοί χρι­στια­νοί, ἄν­θρω­ποι τοῦ Θε­οῦ. Τη­ροῦ­σαν μέ ἀ­κρί­βεια τίς ἐντο­λές τοῦ Θε­οῦ καί ἀ­σκοῦ­σαν μέ ἐ­πί­γνω­ση τή

νο­ε­ρά προ­σευ­χή.
  Τό κομ­πο­σχοί­νι εἶ­χε λει­ώ­σει στά χέ­ρια τους ἀ­πό τήν χρήση. Ἐ­πί τριά­ντα χρό­νια συ­νε­χῶς ἐ­πα­να­λάμ­βα­ναν τήν εὐ­χή, τό «Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ἐ­λέ­η­σόν με». Εἶ­χαν ἀ­πο­κτή­σει καλή πνευ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση. Ὅ­ταν μι­λοῦ­σαν ἔ­νιω­θες ὅ­τι ἡ εὐ­χή τους δέν στα­μα­τοῦ­σε, ἦ­ταν ἀ­πορ­ρο­φη­μέ­νοι ἀ­πό τή νο­ε­ρά τους ἐρ­γα­σί­α. Τά λό­για τους ἦ­ταν λί­γα καί μι­λοῦ­σαν σάν νά ἀ­φαι­ροῦνταν ἀ­πό τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δι­ό­τι ὁ νοῦς τους καί ἡ καρ­διά τους ἦ­ταν ἑ­νω­μέ­να μέ τόν Θε­ό. Ἐδό­ξα­ζαν τόν Θε­ό γιά ὅ­λα καί με­τέ­δι­δαν εἰ­ρή­νη, ἀ­νά­παυ­ση καί εὐ­λο­γί­α.

  Ὁ Χρῆ­στος Πα­ρώ­νης, «ὁ Ἀ­να­γνώ­στης» ἀ­πό τήν Πεύ­κη Κα­λαμ­πά­κας ἦ­ταν πο­λύ εὐ­λα­βής, φι­λα­κό­λου­θος καί ἔ­ψαλ­λε στήν Ἐκ­κλη­σί­α ὡς δε­ξιός ψάλ­της. Ἀ­κο­λου­θοῦ­σε κα­τά γράμ­μα τό Τυ­πι­κό τῶν ἀ­κο­λου­θι­ῶν, ἀ­πό τίς ὁ­ποῖ­ες δέν πα­ρέ­λει­πε τί­πο­τε. Κά­θε μέ­ρα συμ­με­τεῖ­χε στίς ἀ­κο­λου­θί­ες. Ἀ­κό­μη καί ὅ­ταν ἦ­ταν στό χω­ρά­φι, κάθε φορά πού ἄ­κου­γε τήν καμ­πά­να, στα­μα­τοῦ­σε τήν ἐρ­γα­σί­α καί πή­γαι­νε στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Ὅ­ταν δέν ὑ­πῆρ­χε ἱ­ε­ρέ­ας, δι­ά­βα­ζε μό­νος του ὅ­λες τίς ἀ­κο­λου­θί­ες στό σπί­τι του. Συ­χνά ἔ­βγαι­νε ἔ­ξω ἀ­πό τό χω­ριό σ᾽ ἕ­να ὕ­ψω­μα, ὅ­που ἔ­ψελ­νε, προ­σευ­χό­ταν καί κοι­μό­ταν ἐ­κεῖ. Δι­ά­βα­ζε βί­ους Ἁ­γί­ων, πα­τε­ρι­κά βι­βλί­α, κυ­ρί­ως τόν ἅ­γιο Συ­με­ών Θεσ­σα­λο­νί­κης, ἀλ­λά πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀπ᾽ ὅ­λα τόν ἀ­νέ­παυ­ε ἡ ἀ­νά­γνω­ση τοῦ Ψαλ­τη­ρί­ου[1]. Ἀ­πό τήν πολ­λή με­λέ­τη τό εἶ­χε ἀ­πο­στη­θί­σει ὁ­λό­κλη­ρο. Ὅ­ταν κά­ποι­ος πέ­θαι­νε στό χω­ριό ὁ Χρῆ­στος πή­γαι­νε καί σέ τρεῖς‒τέσ­σε­ρις ὧ­ρες τοῦ δι­ά­βα­ζε ὁ­λό­κλη­ρο τό Ψαλ­τή­ρι.

[1]. Τό κα­τα­νυ­κτι­κώ­τα­το καί τερ­πνό­τα­το Ψαλ­τή­ριο εἶ­ναι τό πρῶ­το προ­σευ­χη­τά­ρι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Δέν ὑπάρ­χει ἀ­κο­λου­θί­α ἤ μυ­στή­ριο ἀ­πό τά ὁ­ποῖ­α νά λεί­πουν οἱ Ψαλ­μοί. Ἦ­ταν τό ἐντρύ­φη­μα καί ἡ ἀ­δο­λε­σχί­α τῶν ἁγί­ων καί τῶν μο­να­χῶν ὅ­λων τῶν αἰ­ώ­νων μέ­χρι σή­με­ρα. Πολ­λοί τό ἀ­πε­στή­θι­ζαν, ἄλ­λοι τό δι­ά­βα­ζαν ὁ­λό­κλη­ρο κά­θε ἡ­με­ρο­νύ­κτιο. Ἀ­κό­μη καί οἱ χρι­στια­νοί στόν κό­σμο προ­σεύ­χο­νταν μέ τό Ψαλ­τή­ρι. Δυ­στυ­χῶς αὐ­τή ἡ πα­ρά­δο­ση, τήν ὁ­ποί­α ἀ­κο­λου­θοῦσε καί ὁ Χρῆ­στος Πα­ρώ­νης, σή­με­ρα τεί­νει νά ἐ­κλεί­ψη ἀ­πό τίς ἐ­νο­ρί­ες στόν κό­σμο. Οἱ ἄν­θρω­ποι ἀρ­κοῦ­νται μό­νο στίς ἀ­σμα­τι­κές ἀ­κο­λου­θί­ες καί πα­ρα­λεί­πουν τήν στε­ρε­ά τρο­φή, τούς θε­ό­πνευ­στους Δαυϊ­τι­κούς Ψαλ­μούς. «Καί ταῦ­τα ἔδει ποι­ῆ­σαι (ἀκο­λου­θί­ες) κἀ­κεῖ­νο (Ψαλ­τή­ρι) μή ἀφι­έ­ναι». (Ματθ. κγ΄, 23).


(Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής)
https://alopsis.gr

 

πηγή:  proskynitis.blogspot.com