Επιτίμησις και έπαινος

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

-                      Εγώ υποτάχθηκα στους γεροντάδες μου μ’ εμπιστοσύνη. Κι εκείνοι μου φέρονταν σοφά, χωρίς να το ξέρουν. Δεν ήξερα το μπράβο κι ούτε το ζητούσα. Στο έχω πει για τον κότσυφα. Έτσι όπως βγήκα από την Εκκλησία, μετά την προσευχή που μ’ άρεσε τόσο, τον είδα να τρώει την ρώγα από το καρυστινό σταφύλι, και μ’ έπιασε κάτι. Και πήγα αμέσως μέσα κι έπιασα με τα πριονάκια και τον έφτιασα. Κι είχα μια χαρά! Ήθελα από την χαρά μου να τους τον δείξω, αλλά δεν τολμούσα στον μεγάλο Γέροντα. Και τον έδειξα

στον μικρό. Κι εκείνος με επετίμησε: «Ποιος σου έδωσε την άδεια να τον φτιάσεις;», μου είπε. Και του δίνει μια και τον σπάει.

Α.Κ.:

-                      Αν το πάθαινε ένα σημερινό παιδί αυτό, ίσως να μην έκανε τίποτα πια στη ζωή του. Είναι αδύνατος ψυχικά σήμερα ο άνθρωπος.

-                      Ίδιος είναι και σήμερα όπως κι εχθές. Οι γονείς χαλάνε τα παιδιά. Οι γεροντάδες μου δεν μου είπαν ποτέ μπράβο. Με αγαπούσαν, όμως, με αγία αγάπη κι όχι ανθρώπινη. Ήθελα και αγιογραφία να μάθω και μουσικά. Αλλά δεν το έλεγα, διότι ήξερα ότι θα έλεγαν όχι. Και δινόμουν μόνο στην προσευχή. Με αγαπούσαν όμως κι έτσι δεν πείραζε.

Πηγή: «Συνομιλώντας με τον Γέροντα Πορφύριο» Άννας Κωστάκου, εκδ. Η Μεταμόρφωσις τους Σωτήρος, Μήλεσι 2012 (Σελ.82)