Εμένα πολλές φορές μου χάλασε τα σχέδια ο Θεός, Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

-Γέροντα, ο Θεός ανατρέπει τα σχέδια των ανθρώπων; Ή η πρόνοια τους περιορίζει τις πρωτοβουλίες τους;
-Βέβαια, ιδίως, όταν οι άνθρωποι ακολουθούν τις εντολές του. Εμένα πολλές φορές μου χάλασε τα σχέδια ο Θεός, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ενισχύεται η εμπιστοσύνη μου στην πρόνοια του Θεού. Να σας πω κάτι προσωπικό. Όταν ήμουν στη μονή Φιλόθεου, νέος μοναχός τότε και άπειρος, ήθελα να πάω στην έρημο, σε κάποιο ερημονήσι. Είχα συμφωνήσει ακόμα και με το βαρκάρη, πού θα με πήγαινε. Τελικά ο βαρκάρης δεν φάνηκε. Ήταν οικονομία Θεού.
-Θα μπορούσες, Γέροντα, να ζήσεις σε κάποιο ερημονήσι ολομόναχος; ρώτησε ένας άλλος.
-Μα το ήθελα αυτό, αλλά ήμουν άπειρος ακόμα και θα πάθαινα μεγάλη ζημιά. Θα με αφάνιζαν οι δαίμονες. Αφού ματαιώθηκε εκείνο το σχέδιο μου, άρχισα να σκέφτομαι τα Κατουνάκια. Ήθελα πολύ ν’ ασκητέψω κοντά στο γέρο Πέτρο, που ήταν μεγάλος ασκητής.
Θυμάμαι, που το δέρμα του είχε κολλήσει στα κόκαλα απ’ τη μεγάλη στέρηση. Είχε, όμως, τη χάρη, που του έδινε δύναμη. Ο γέρο Πέτρος δεν είχε κοιλιά. Στη θέση της ήταν μια λακκούβα. Αν καμία φορά τύχαινε να ξεκουμπωθεί το ζωστικό του και να φανεί το στήθος του, μπορούσες να μετρήσεις τα πλευρά του, που έμοιαζαν με βέργες από ζουλιγμένο καλάθι. Ο ασκητής αυτός είχε κάτι διαφορετικό από τους άλλους ασκητές. Στο πρόσωπο του ήταν ζωγραφισμένη μια θεϊκή γλυκύτητα εγώ τον παρομοίαζα με την πνευματική κυψέλη, απ’ την οποία ξεχείλιζε το μέλι. Ζούσε ιερές καταστάσεις. Κάποτε μου είχε πει ότι, όταν τον επισκεπτόταν η θεία χάρη, η καρδιά του θερμαινόταν γλυκά απ’ την αγάπη του Θεού κι ένα παράξενο φως τον φώτιζε κι εσωτερικά κι εξωτερικά.Τότε ζητούσε απ’ το Χριστό να χτυπήσει την καρδιά μου με το κοντάρι της ευσπλαχνίας του. Απ’ τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα κι ένιωθε ότι ήταν κοντά στο Χριστό και σταματούσε ακόμα και την προσευχή. Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον ασκητή ήθελα να πάω.
-Τελικά πήγατε, Γέροντα; ρώτησε ένα παιδί απ’ την παρέα, που είχε συγκινηθεί απ’ όσα είχε ακούσει.
-Κα! αυτό το σχέδιο, ρε λεβέντη, δεν πραγματοποιήθηκε. Αντί να πάω στα Κατουνάκια βρέθηκα στο μοναστήρι του Στομίου της Κόνιτσας. Με ανάγκασε ένα σημαντικό γεγονός, που μου συνέβηκε. Ένα βράδυ ήμουν στο κελί και προσευχόμουν. Περί τα μεσάνυχτα ξάπλωσα, για να ησυχάσω. Ήμουν αρκετά κουρασμένος. Όταν χτύπησε το σήμαντρο για την ακολουθία, με ξύπνησε, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Μια δύναμη με κρατούσε καθηλωμένο στο κρεβάτι. Έτσι έμεινα μέχρι το μεσημέρι της νέας μέρας. Προσευχόμουν, σκεφτόμουν, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ.
Κατάλαβα ότι κάτι μου συνέβαινε εκ Θεού. Εκεί στο κρεβάτι μου έγινε η αποκάλυψη. Φανερώθηκαν μπροστά μου, σαν σε τηλεόραση, απ’ τη μια μεριά τα Κατουνάκια και από την άλλη το μοναστήρι του Στομίου. Αμέσως προσήλωσα τα μάτια μου στα Κατουνάκια, τα οποία έβλεπα με πολύ πόθο. Συγχρόνως άκουσα και τη φωνή της Παναγίας, που μου έλεγε: «Δεν θα πας στα Κατουνάκια. Θα πας στο μοναστήρι του Στομίου». Τότε αμέσως είπα: «Παναγία μου, εγώ έρημο σου ζητούσα κι εσύ με στέλνεις στον κόσμο;». Έτσι το 1968 πήγα στην Κόνιτσα και επί τέσσερα χρόνια προσπαθούσα να ανακαινίσω το εγκαταλειμμένο μοναστήρι της Στομιώτισσας.

Πρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

http://www.pigizois.net/afieromata/paisios/askisi_sto_sina.htm
https://iconandlight.wordpress.com 

πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com