"Οἱ μακαρισμοὶ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου"

Ἐπιμέλεια: Ἠλιάδης Χριστόδουλος - Φιλόλογος

Στὶς 2 Δεκεμβρίου τοῦ 1972, ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἔστειλε μιὰ ἐπιστολὴ στὶς μοναχὲς στὴ Σουρωτή, ξεκινώντας ἔτσι τὸ λόγο του... «Σήμερα μὲ ἐπίασε μιὰ τρέλα καὶ πῆρα τὸ μολύβι, ὅπως κάνει ὁ τρελὸς ποὺ γράφει τὰ ξεσπάσματά του στοὺς τοίχους»... Συνεχίζοντας, μᾶς παρέθεσε τοὺς δικούς του μακαρισμοὺς ποὺ εἶναι πολὺ παρηγορητικοὶ καὶ ἐλπιδοφόροι γιὰ τὴν ἐδῶ καὶ τὴν ἄλλη ζωή...

Μακάριοι ὅσοι ἀγαπήσανε τὸν Χριστὸ περισσότερο ἀπ’ ὅλα τά τοῦ κόσμου καὶ ζοῦν μακριά τοῦ κόσμου καὶ σιμὰ στὸν Θεό, μὲ τὶς παραδεισένιες χαρές, ἐπὶ τῆς γῆς.

Μακάριοι ὅσοι κατόρθωσαν νὰ ζοῦν στὴν ἀφάνεια καὶ ἀπέκτησαν μεγάλες ἀρετὲς καὶ δὲν ἀπέκτησαν οὔτε καὶ μικρὸ ὄνομα.

Μακάριοι ὅσοι κατόρθωσαν νὰ κάνουν τὸν παλαβὸ καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προφύλαξαν τὸν πνευματικό τους πλοῦτο.

Μακάριοι ὅσοι δὲν κηρύττουν μὲ λόγια τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ τὸ ζοῦνε καὶ κηρύττουν μὲ τὴν σιωπή τους, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία καὶ τοὺς προδίδει.

Μακάριοι ὅσοι χαίρονται, ὅταν τοὺς κατηγοροῦν ἀδίκως, παρὰ ὅταν τοὺς ἐπαινοῦν δικαίως γιὰ τὸν ἐνάρετο βίο τους. Ἐδῶ εἶναι τὰ σημάδια τῆς ἁγιότητος καὶ ὄχι στὸν ξερὸ ἀγώνα τῶν σωματικῶν ἀσκήσεων καὶ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ τῶν ἀγώνων, ποὺ ὅταν δὲν γίνονται μὲ ταπείνωση καὶ μὲ σκοπὸ τὴν ἀπέκδυση τοῦ παλαιοῦ μας ἀνθρώπου, μόνον ψευδαισθήσεις δημιουργοῦν.

Μακάριοι αὐτοὶ ποὺ....

προτιμοῦν νὰ ἀδικοῦνται παρὰ νὰ ἀδικοῦν καὶ δέχονται ἤρεμα καὶ σιωπηλὰ τὶς ἀδικίες, διότι αὐτοὶ φανερώνουν καὶ ἐμπράκτως μὲ αὐτὸ ὅτι πιστεύουν εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα καὶ ἀπὸ Αὐτὸν περιμένουν νὰ δικαιωθοῦν καὶ ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπους, γιὰ νὰ ἐξοφλήσουν ἐδῶ μὲ ματαιότητα.

Μακάριοι ὅσοι ἔχουν γεννηθεῖ ἀνάπηροι ἢ ἔγιναν ἀπὸ ἀπροσεξία τους, ἀλλὰ δὲν γογγύζουν καὶ δοξολογοῦν τὸν Θεό. Αὐτοὶ θὰ ἔχουν τὴν καλύτερη θέση στὸν Παράδεισο μαζὶ μὲ τοὺς Ὁμολογητᾶς καὶ Μάρτυρας ποὺ δώσανε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τους, καὶ τώρα φιλοῦν μὲ εὐλάβεια στὸν Παράδεισο συνέχεια τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ.

Μακάριοι ὅσοι γεννηθήκανε ἄσχημοι καὶ εἶναι περιφρονημένοι ἐδῶ στὴν γῆ, διότι αὐτοὶ δικαιοῦνται τὸ ὀμορφότερο μέρος τοῦ Παραδείσου, ὅταν δοξολογοῦν τὸν Θεὸ καὶ δὲν γογγύζουν.

Μακάριες οἱ χῆρες ποὺ φορέσανε τὰ μαῦρα σ’ αὐτὴν τὴν ζωή, ἔστω καὶ ἀκούσια, καὶ ζοῦν ἄσπρη πνευματικὴ ζωὴ καὶ δοξολογοῦν τὸν Θεό, χωρὶς νὰ γογγύζουν, παρὰ οἱ δυστυχισμένες ποὺ φοροῦν παρδαλὰ καὶ ζοῦν παρδαλὴ ζωή.

Μακάρια καὶ τρὶς μακάρια τα ὀρφανὰ ποὺ ἔχουν στερηθεῖ τὴν μεγάλη στοργὴ τῶν γονέων τους, διότι αὐτὰ κατόρθωσαν νὰ κάνουν Πατέρα τοὺς τὸν Θεὸ ἀπὸ τούτη τὴν ζωὴ καὶ ἔχουν παράλληλα καὶ τὴν στοργὴ ποὺ στερηθήκανε τῶν γονέων τους στὸ Ταμιευτήριο τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τοκίζεται.

Μακάριοι οἱ γονεῖς ποὺ δὲν χρησιμοποιοῦν τὴν λέξη «μὴ» στὰ παιδιά τους, ἀλλὰ τὰ φρενάρουν ἀπὸ τὸ κακὸ μὲ τὴν ἁγία τους ζωή, τὴν ὁποία μιμοῦνται τὰ παιδιά, καὶ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ μὲ πνευματικὴ λεβεντιὰ χαρούμενα.

Μακάρια τα παιδιὰ ποὺ ἔχουν γεννηθεῖ «ἐκ κοιλίας μητρὸς» ἅγια, ἀλλὰ μακαριότερα εἶναι αὐτὰ ποὺ γεννηθήκανε μὲ ὅλα τοῦ κόσμου τὰ κληρονομικὰ πάθη καὶ ἀγωνισθήκανε μὲ ἱδρῶτες καὶ τὰ ξεριζώσανε καὶ κληρονομήσανε τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐν ἰδρώτι τοῦ προσώπου.

Μακάρια τα παιδιὰ ποὺ ἔζησαν ἀπὸ μικρὰ σὲ πνευματικὸ περιβάλλον καὶ ἔτσι ἀκούραστα προχωρήσανε στὴν πνευματικὴ ζωή. Τρὶς μακάρια ὅμως εἶναι αὐτὰ τὰ ἀδικημένα παιδιὰ ποὺ δὲν βοηθηθήκανε καθόλου (ἀντιθέτως τὰ σπρώχνανε στὸ κακό), ἀλλὰ μόλις ἀκούσανε γιὰ τὸν Χριστό, γυαλίσανε τὰ μάτια τους, καὶ μὲ μιὰ στροφὴ ἑκατὸν ὀγδόντα μοιρῶν γυαλίσανε ἀπότομα τὴν ψυχή τους καὶ βγήκανε καὶ ἀπὸ τὴν ἕλξη τῆς γῆς καὶ κινηθήκανε στὴν πνευματικὴ τροχιά.

Καλότυχοι, λένε οἱ κοσμικοί, οἱ ἀστροναῦτες ποὺ γυρίζουν στὸν ἀέρα ἄλλοτε ἀπ’ ἔξω καὶ ἄλλοτε ἀπὸ μέσα στὸ φεγγάρι. Μακάριοι ὅμως εἶναι οἱ ἐξαϋλωμένοι τοῦ Χριστοῦ Παραδεισοναῦτες ποὺ ἀνεβαίνουν στὸν Θεὸ καὶ γυρίζουν στὸν Παράδεισο στὴν μόνιμή τους κατοικία, ταχτικά, μὲ τὸ πιὸ ταχύτερο μέσο καὶ δίχως πολλὰ καύσιμα παρὰ μὲ ἕνα παξιμάδι.

Μακάριοι ὅσοι δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸ φεγγάρι ποὺ τοὺς φέγγει, καὶ περπατοῦν τὴν νύχτα. Μακαριότεροι ὅμως εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὸ ἔχουν καταλάβει ὅτι οὔτε τὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ εἶναι τοῦ φεγγαριοῦ, ἀλλὰ οὔτε τὸ δικό τους πνευματικὸ φῶς εἶναι δικό τους ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ. Μὰ εἴτε σὰν καθρέφτης γυαλίζουν εἴτε σὰν ἁπλὸ γυαλὶ γυαλίζουν εἴτε σὰν καπάκι ἀπὸ κονσερβοκούτι γυαλίζουν, ἐὰν δὲν πέσουν οἱ ἀκτίνες τοῦ ἡλίου, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γυαλίσουν.

Καλότυχοι, λένε οἱ κοσμικοί, αὐτοὶ ποὺ ζοῦν στὰ κρυστάλλινα παλάτια καὶ ἔχουν ὅλες τὶς εὐκολίες. Μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοὶ ποὺ κατορθώσανε νὰ ἁπλοποιήσουν τὴν ζωή τους καὶ ἐλευθερωθήκανε ἀπὸ τὴν θηλιὰ τῆς κοσμικῆς αὐτῆς ἐξελίξεως τῶν πολλῶν εὐκολιῶν (=τῶν πολλῶν δυσκολιῶν) καὶ ἀπαλλαχτήκανε ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἄγχος τῆς σημερινῆς ἐποχῆς μας.

Καλότυχοι, λένε οἱ κοσμικοί, αὐτοὶ ποὺ μποροῦν καὶ ἀπολαμβάνουν τὰ ἀγαθά τοῦ κόσμου. Μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὰ δίνουν ὅλα γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ στεροῦνται καὶ κάθε ἀνθρώπινη παρηγοριὰ πάλι γιὰ τὸν Χριστό, καὶ ἔτσι κατορθώνουν νὰ βρίσκονται κοντὰ στὸν Χριστὸ μέρα νύχτα, μὲ τὴν θεία Του παρηγοριὰ ποὺ εἶναι πολλὲς φορὲς τόσο πολλή, ποὺ λέει κανεὶς στὸ Θεό: «Θεέ μου, ἡ ἀγάπη σου δὲν ὑποφέρεται, διότι εἶναι πολλὴ καὶ στὴν μικρή μου καρδιὰ δὲν χωράει».

Καλότυχοι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὶς μεγαλύτερες δουλειὲς καὶ τὰ μεγαλύτερα μέγαρα, λένοι οἱ κοσμικοί, διότι αὐτοὶ ἔχουν ὅλες τὶς δυνατότητες καὶ κινοῦνται ἄνετα. Μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν μιὰ φωλιά, γιὰ νὰ κουρνιάζουν, καὶ λίγα τρόφιμα καὶ σκεπάσματα, κατὰ τὸν θεῖο Παῦλο, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κατόρθωσαν καὶ ἀποξενώθηκαν ἀπὸ τὸν μάταιο κόσμο, καὶ τὴν γῆ τὴν χρησιμοποιοῦν ὡς ὑποπόδιο, σὰν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ νοῦς τοὺς βρίσκεται συνέχεια κοντὰ στὸν Καλὸ Πατέρα τοὺς Θεό.

Καλότυχοι αὐτοὶ ποὺ γίνονται στρατηγοὶ καὶ ὑπουργοὶ καὶ μὲ τὸ οἰνόπνευμα (ἔστω γιὰ λίγες ὧρες), καὶ τὸ χαίρονται αὐτὸ οἱ κοσμικοί. Μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀπεκδυθεῖ τὸν παλαιό τους ἄνθρωπο καὶ ἔχουν ἐξαϋλωθεῖ καὶ κατόρθωσαν νὰ εἶναι ἐπίγειοι Ἄγγελοι μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ βρήκανε τὴν παραδεισένια θεία κάνουλα καὶ πίνουν καὶ μεθοῦν συνέχεια ἀπὸ τὸ παραδεισένιο κρασί.

Μακάριοι ὅσοι ἔχουν γεννηθεῖ τρελοὶ καὶ θὰ κριθοῦν καὶ ὡς τρελοὶ καὶ ἔτσι θὰ εἰσαχθοῦν στὸν Παράδεισο χωρὶς διαβατήριο. Μακάριοι εἶναι ὅμως καὶ τρὶς μακάριοι οἱ πολὺ γνωστικοὶ ποὺ κάνουν τὸν τρελὸ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ κοροϊδεύουν ὅλη τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου, ποὺ ἡ διὰ Χριστὸν αὐτὴ τοὺς τρέλα ἀξίζει περισσότερο ἀπ’ ὅλη τὴν γνώση καὶ τὴν σοφία τῶν σοφῶν ὅλου τοῦ κόσμου τούτου.

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr