«Όταν ονειδίσωσιν υμάς… χαίρετε και αγαλλιάσθε» (Ματ. Ε΄, 11, 12)

Είναι γεγονός ότι οι πιστοί χριστιανοί πολλές φορές αντιμετωπίζουν τα ειρωνικά χαμόγελα και το χλευασμό των αδιάφορων θρησκευτικά συνανθρώπων τους. Οι περισσότεροι ενοχλούνται από αυτά, πανικοβάλλονται, αντιδρούν και μάλλον απογοητεύονται. Σχεδόν ποτέ δε χαίρονται γι’ αυτά και ουδέποτε τους περνά η σκέψη αγαλλιάσεως.

Η τοποθέτηση-αντιμετώπιση αυτή των πειρασμών αγνοεί τις συστάσεις προς τους οπαδούς του ίδιου του Ιησού Χριστού, που συνήθως, δυστυχώς, παρασιωπώνται. Υπάρχει λοιπόν αδυναμία και άγνοια στο θέμα αυτό και ανάγκη διευκρινίσεώς του.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει στην επί του όρους ομιλία του Κυρίου «Μακάριοι είστε όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν με κάθε ψεύτικη κατηγορία εξαιτίας μου. Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση, γιατί θα ανταμειφθείτε με το παραπάνω» (ε΄, 11-12). Και παρά κάτω: «Σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα στους λύκους… φυλαχτείτε από τους ανθρώπους, γιατί θα σας παραδώσουν σε δικαστήρια και θα σας μαστιγώσουν στις συναγωγές τους… θα παραδώσει ο αδελφός τον αδελφό στο θάνατο και ο πατέρας το παιδί… και όλοι θα σας μισούν εξαιτίας μου. Όποιος όμως μείνει σταθερός ως το τέλος, αυτός θα σωθεί» (ι΄ 16,17,21,22). Μ’ αυτά τα λόγια ο Χριστός μας ενημερώνει, για να μη τα αγνοούμε αλλά και για να μην τα παρεξηγούμε.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέροντας σημάδια της τελικής κρίσεως του κόσμου, σημειώνει: «Πριν γίνουν οι μεγάλοι σεισμοί, οι επιδημίες, οι πείνες και τα λοιπά, θα σας συλλάβουν, θα σας καταδιώξουν, θα σας παραδώσουν στις συναγωγές, θα σας κλείσουν στις φυλακές και θα σας οδηγήσουν μπροστά σε βασιλείς και ηγεμόνες εξαιτίας μου» (κα΄, 12, 16, 17).

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, αναφερόμενος στο μίσος του κόσμου προς τους οπαδούς του Χριστού, σημειώνει: «Αν σας μισεί ο κόσμος, να ξέρετε πως πριν από σας εμένα έχει μισήσει. Αν ανήκατε στον κόσμο, τότε ο κόσμος θα σας αγαπούσε σαν κάτι δικό του. Επειδή όμως δεν ανήκετε στον κόσμο, γι’ αυτό σας μισεί ο κόσμος» (ιε΄, 18-19).

Στις πράξεις των Αποστόλων, επίσης, ο Απόστολος Παύλος στηρίζοντας τους μαθητές του, λέει: «Για να μπούμε στην βασιλεία των ουρανών, πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις» (ιδ΄, 22), ενώ στη Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή του τονίζει: «όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς» (γ΄, 12).

Επί πλέον και παρά τα ανωτέρω, οι πιστοί χριστιανοί προσεύχονται για το καλό των διωκτών τους, ζητούν την ευλογία του Θεού γι’ αυτούς και δεν τους καταριώνται (βλέπε Ρωμ. Ιβ’, 14). Συγχρόνως ανακράζουν: «Τι μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι ή ο μαρτυρικός θάνατος; … ούτε θάνατος, ούτε ζωή… ούτε κάτι άλλο… θα μπορέσουν ποτέ  να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού» (Ρωμ. η΄, 35, 38, 39).

Αυτή είναι όλη η αλήθεια για το ζήτημα των ονειδισμών και των διωγμών και αυτά ζητά ο Χριστός από τους οπαδούς Του. Η συνέπεια στη ζωή των πιστών και η εν ελευθερία τήρηση των Εντολών, έστω κι αν προκαλεί αντιδράσεις και διωγμούς (γεγονός, φυσικά, που προϋποθέτει ζωντανή πίστη), είναι προτιμότερα από τη νέκρα, τη σιωπή δηλ. και τη δειλία. Αυτή τη διαγωγή και συμπεριφορά τήρησε ο Χριστός, εξαιτίας της οποίας «οι Ιουδαίοι εδίωκαν τον Ιησούν» (Ιω. ε΄, 16) και αυτή μιμήθηκαν όλοι οι διάδοχοί Του, Απόστολοι, Άγιοι Πατέρες, Μάρτυρες και Ομολογητές της Εκκλησίας Του. Σ’ αυτή την αλήθεια και πραγματικότητα πρέπει να προσαρμοστούμε κι εμείς, εάν θέλουμε να θεωρούμαστε πιστοί οπαδοί Του. Εάν ενοχλούμαστε, αγανακτούμε ή και αντιδικούμε για τις οποιεσδήποτε προς το πρόσωπό μας προσβολές (χωρίς ν’ αποκλείεται η διαμαρτυρία, όπως το έπραξε ο Ιησούς, βλέπε Ιω. ιη΄, 23), όχι μόνο συλλαμβανόμαστε «αγράμματοι», αλλά και χάνομε πολλά…

Μπορούμε, λοιπόν, όλοι οι καλοπροαίρετοι χριστιανοί να βάλουμε αρχή! Όταν μας ονειδίζουν και μας διώκουν, επειδή εμείς εμμένουμε στην πίστη και στην εφαρμογή των εντολών του Ευαγγελίου, πρέπει:

(1)                     Να θεωρούμε την εξέλιξη αυτή θετική και να χαιρόμαστε εσωτερικά, διότι ομολογούμε Χριστό (όπως οι μάρτυρες προσερχόμενοι στο μαρτύριο).

(2)                     Να διατηρούμε την ψυχραιμία μας στις περιπτώσεις προσβολών διωγμών κ.λπ. και να δείχνουμε προς τους διώκτες μας και ιδίως προς τους συγγενείς μας, ανεξικακία (εφ’ όσον οι προσβολές αυτές μας αναδεικνύουν σωστούς χριστιανούς-μιμητές Χριστού) και

(3)                     Να προσευχόμαστε υπέρ των διωκτών μας.

«Ένας τέτοιος πιστός έχει τη δύναμη κι όταν ακόμη διώκεται και δέχεται κτυπήματα και τον μέμφονται και όταν κακολογείται και υβρίζεται και όταν ακούει να λέγεται εναντίον του κάθε κακός λόγος, να τα υπομένει όλα με χαρά και ανέκφραστη αγαλλίαση». (Άγιος Συμεών, ο Νέος Θεολόγος, ΕΠΕ τόμος 19 Δ΄, σελ. 447)

Έτσι θα υπάρχει ελπίδα και εμείς να αντέξουμε στα δυσκολότερα, όταν έρθουν οι χαλεποί καιροί… και να ακούσουμε το «ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ!... είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου» (Ματ. Κε΄, 21).

Πηγή: «Μικρή Συμβολή στη Χριστιανική Ζωή», Πρεσβ. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου – Θεσσαλονίκη 2006