Tις ο αψάμενός μου;

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ
28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018
Απόστολος: Εβρ. θ΄ 1 – 7
Ευαγγέλιον: Λουκ. η΄ 41 – 56
Ήχος: Πλ. α΄ .- Εωθινόν: ΙΑ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

“τις ο αψάμενός μου;” (Λουκ. Η΄ 45)

Μία γυναίκα πλησιάζει τον Κύριο, ενώ Αυτός πηγαίνει στο σπίτι του αρχισυναγώγου Ιαείρου προκειμένου να θεραπεύση την μοναχοκόρη του. Η γυναίκα αυτή έχει ένα σοβαρό πρόβλημα αιμορραγίας, το οποίον την ταλαιπωρεί δώδεκα ολόκληρα χρόνια και μέχρι
τούτη τη στιγμή, κανείς γιατρός δεν μπόρεσε να την βοηθήση αποτελεσματικά. Όλη της την περιουσία εξώδευσε, προκειμένου να εύρη την υγεία της, αλλ’ “ουκ ίσχυσεν υπ οὐδενὸς θεραπευθήναι” (Λουκ. Η 43). Έρχεται προς τον Κύριο, δια να ζητήση την βοήθειά Του και να πάρη την θεραπεία της. Είναι βέβαιη, ότι ο Μεγάλος Αυτός “Ιατρός”, δεν θα έχη την παραμικρή δυσκολία να της αποκαταστήση την υγεία της, όπως άλλωστε, έχει ακούσει δια τα τόσα θαύματα του Κυρίου.
Όμως, όταν φθάνη στο μέρος όπου ευρίσκετο ο Κύριος, της είναι αδύνατον να τον πλησιάση. Ο κόσμος είναι τόσος πολύς, που ουσιαστικά – θα λέγαμε – κινούμενος, παρασύρει τον Χριστόν. Η γυναίκα δεν απελπίζεται και ούτε σπεύδει να αποχωρήση. Η πίστη της είναι τέτοια, ώστε είναι βέβαιη, ότι “εάν άψωμαι καν των ιματίων αυτού, σωθήσομαι” (Μαρκ. Ε 28). Προσ­­­παθεί να πλησιάση τον Χριστόν και παρ’ όλη τη βία του πλήθους, κάποια στιγμή απλώνει το χέρι της και προλαβαίνει να αγγίξη το κράσπεδον του ιματίου του Κυρίου, δηλαδή, το μέρος εκείνο που εσύρετο εις το έδαφος.
“Και ευθέως εξηράνθη η πηγή του αίματος αυτής, και έγνω τω σώματι ότι ίαται από της μάστιγος” (Μαρκ. Ε 29). Αισθάνεται το θαύμα και πανευτυχής, στρέφεται να φύγη, νομίζουσα ότι κανείς δεν κατάλαβε το… παραμικρό. Αίφνης όμως ακούει την φωνή του Κυρίου να ερωτά με, κάπως, αυστηρό τρόπο: “τις ο αψάμενός μου;” (Λουκ. Η 45). Περίεργη ερώτηση, φυσικά, αφού ο κόσμος, κυριολεκτικώς, “συνθλίβει” και “συνέχει” και “αποθλίβει”, κατά το Αγιογραφικόν κείμενον, τον Κύριον. Περίεργη ερώτηση˙ τόσον περίεργη, μάλιστα, ώστε ο Πέτρος και οι άλλοι μαθηταί, προσπαθούν να επαναφέρουν τον Χριστό στην “πραγματικότητα”! “Επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τις ο αψάμενός μου;” (Λουκ. Η 45). Ο Κύριος, όμως, επιμένει˙ “ήψατό μου τις˙ εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ ἐμοῦ.” (Λουκ. Η 46). Και για να το ερμηνεύσωμεν, “Κάποιος, ένας, με άγγιξε˙ διότι εγώ κατάλαβα να φεύγη δύναμη από μέσα μου”!

Με άγγιξε μόνον ένας!

Φοβερή και αποκαλυπτική αυτή η διευκρίνιση του Κυρίου μας. Τόση ώρα, ο κόσμος τον συνέχει και τον συνθλίβει και Αυτός δεν έχει αισθανθεί το… παραμικρό! Τόση ώρα, όλοι διεκδικούν μία προνομιούχο θέση δίπλα στο Χριστό, για να έχουν “καλή ορατότητα” και να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, βλέποντας και ακούοντας με κάθε λεπτομέρεια, όλες τις παραμέτρους του επικειμένου θαύματος της θεραπείας της κόρης του Ιαείρου, και ο Ιησούς δεν έχει καταλάβει… τίποτε! Εκατοντάδες άνθρωποι, τρέχουν με μανία και ενδιαφέρον δίπλα Του και -τι περίεργο!- ενώ θα περίμεναν, είτε ο Κύριος να δείχνη ενθουσιασμένος δια την τοσαύτην κοσμοσυρροή, είτε να ακούσουν τον έπαινό Του γι’ αυτή την προσέλευση, να παραμένη ανενόχλητος και απαθής!
Μόνο ένας! Ποιός; Εκείνος που τυπικά… δεν τον άγγιξε! Δεν άγγιξε το πρόσωπο η τα χέρια η τα πόδια η το κορμί του Κυρίου, αλλά το κράσπεδο του ιματίου Του! Δηλαδή, το άκρο του χιτώνος Του που εσύρετο στο έδαφος. Άλλοις λόγοις, ένα μέρος του ιματίου Του, που κατά τον κοινόν νουν, κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, ούτε θα ησθάνετο, αλλ’ ούτε και θα έδιδε την παραμικράν σημασίαν. Κατά την ευαισθησίαν όμως του Κυρίου μας, τούτο το άγγιγμα ήτο, το ουσιώδες και το καθοριστικόν! Και ήτο τοιούτον, διότι μόνον τούτο το άγγιγμα της συγκεκριμένης αιμορροούσης, είχε την δύναμη να “τραβήξη” και να ελκύση την Θεία Δύναμη! Θα ετόλμων δε να είπω ότι όχι μόνον είλκυσε την Θεία Δύναμη, αλλά και “υπέταξεν” Αυτήν και εχρησιμοποίησε Αυτή κατά την ανάγκη της, η πιστεύουσα και ασθενούσα γυνή! Ας μη θεωρηθή, αδελφοί μου, η τοιαύτη θεώρηση και ερμηνεία, υπερβολική και βλάσφημος. Αυτός Ούτος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, κατ’ επανάληψιν μας έδωσε να καταλάβωμε, ότι… “ως επίστευσας γενηθήτω σοι” (Ματθ. Η 13), “κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν” (Ματθ. Θ 29), “ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις” (Ματθ. ΙΕ 28), κ.α.

Το “άγγιγμα” είναι η… ουσία!

Πολλοί από εμάς τους λεγομένους χριστιανούς, θεωρούμε ότι η τυπική και “καθημερινή” προσευχή μας, η ο, καθ’ εκάστην Κυριακήν, εβδομαδιαίος εκκλησιασμός μας, η η νηστεία μας της Τετάρτης και της Παρασκευής καθώς και των Αγίων τεσσαρακοστών και άλλων καθιερωμένων νηστειών της Αγίας μας Εκκλησίας, είναι η “πεμπτουσία”, που κάνει την… διαφορά μας από τους άλλους! Νομίζουμε ότι με την τυπική αυτή συμπεριφορά του λεγομένου χριστιανού και με άλλα μικρά και ευτελή “τεχνάσματα”, υπερκαλύψαμε ακόμα και τους… Αγίους! Κάποιοι μάλιστα, επιδιώκουν να τηρούν στη ζωή τους, ακραίες και αυστηρότατες νηστείες, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι οι Άγιοι και δη οι ασκητές, δεν αγίασαν από την νηστεία, αλλά από την αγάπη τους προς τον Θεό! Από το… άγγιγμά τους στον Κύριο, έστω κι αν αυτό το άγγιγμα έγινε στο κράσπεδο!
Κι’ αν πήγαμε στην Εκκλησία, κι αν νηστεύουμε ακόμη και… ξηροφαγούντες, κι’ αν κάμνωμεν μετανοίας, ως οι αγιορείται η και περισσοτέρας απ’ αυτούς, …ο Κύριος δεν αισθάνεται κανένα άγγιγμα! “θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε• πορεύου εις ειρήνην” (Λουκ. Η 48). Αυτή είναι η ουσία, αδελφέ μου! Άκουσες; Η πίστη σώζει! Καλώς κάμνομε και νηστεύομε, επίσης, καλώς κάμνομε και προσευχόμεθα και εκκλησιαζόμεθα, και προσκυνού­με! Αν όμως όλα αυτά, δεν έχουν την αγάπη και πίστη προς τον Κύριο (δηλαδή, το “άγγιγμα”), ο Κύριος δεν… νιώθει και δεν… καταλαβαίνει!
Αυτή να είναι, αδελφέ μου, η βασική μας επιδίωξη, όταν πλησιάζουμε τον Θεό και να είμεθα βέβαιοι ότι τότε θα μας… καταλάβη!

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr