Ο δεύτερο γάμος των κληρικών. Φιλανθρωπία ή κακία; Οικονομία ή ασυδοσία;

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
 

Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη ἀπό τόν Πλάστη Τριαδικό Θεό, κατ’εἰκόνα Θεοῦ, μέ προοπτική τό καθ’ὁμοίωσιν. Ἔλαβε φιλανθρώπως πνευματική προίκα τήν ψυχή, τά δῶρα τῆς ἀρχεγόνου δικαιοσύνης καί τήν δυνατότητα, καθώς καί τήν ἔφεση, νά ἐργαστεῖ ψυχῇ τε καί σώματι μέσα στόν παράδεισο, ὥστε καί τόν παράδεισο νά φυλάττει καί νά ἁγιάζει, ὅπως καί ὁ ἴδιος νά φτάσει ἐργαζόμενος, σέ πνευματική ὡριμότητα καί ἁγιότητα τῇ θείᾳ βοηθείᾳ.

 Θά ἠδύνατο δηλαδή ὁ κατ’εἰκόνα Θεοῦ πλασθείς ἄνθρωπος -ἄρσεν καί θῆλυ- μέ ἅγιο τρόπο νά καταστεῖ συνδημιουργός τοῦ Θεοῦ, ἀποκτώντας ἁγίους ἀπογόνους, ἀπό ἁγίους γονεῖς, δυνάμει τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐν τούτοις, οἱ πρωτόπλαστοι, τῆ συνεργείᾳ καί κακίᾳ τοῦ διαβόλου, ἐξέπεσαν τῆς ἐντολῆς καί τῆς θείας προοπτικῆς. Παρά ταῦτα ὁ φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων Θεός ἐν τῇ ἀγάπῃ Του, οἰκονόμησε τήν παλιγγενεσία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐν τῷ θεανδρικῷ προσώπῳ τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, ἀφοῦ ηὗρε τήν γυναίκα ἐκείνη, κατά τήν καρδία Του, πού εὐηρέστησε κατά πάντα μέ τήν ἀκακία, τήν ἀπλότητα καί ἐργατικότητά της, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, τήν ἀγαθοσύνη Του. Ἡ ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία, σύμφωνα μέ τούς δογματικούς πατέρες, εἶναι ἡ μόνη μεταξύ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, πού οἰκειοποιήθηκε τήν  δυναμική πού ἐδόθη στούς πρωτοπλάστους δωρεάν ἀπό τόν Θεό μέ ἀπλότητα, ὑπακοή καί ταπείνωση. Ἡ Παναγία μόνη αὐτή ἀπό ὅλους τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ, κατενόησε σέ βάθος καί ὕψος τίς φυσικές δωρεές τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πρός τό πλάσμα Του, - πού οἱ πρωτόπλαστοι εἶχαν χάσει ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τους, - καί μέ τήν ἀπόλυτη ὑπακοή της στό πανάγιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου , τήν καθαρότητά της, πού ὑπερέχει τῶν ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων, προσέφερε τήν παναγία ψυχή της καί τό ἄσπιλο καί ἀμόλυντο σῶμα της καί  αἶμα της θυσία εὐάρεστη τῷ Θεῶ, κατά πάντα καί διά πάντα.

Ἔτσι ὁ Κύριος ἔσκυψε καί εἶδε καί εὐηρεστήθη καί ἀγκάλιασε τήν θυγατέρα Του τήν Μαριάμ καί ἔστρεψε πρός αὐτήν τό βλέμμα Του, ἐπειδή καί μόνη  ἡ Παναγία ἄν ὑπῆρχε ἐπί τῆς γῆς, θά πετύχαινε ἀπόλυτα ἡ ὑπαρξιακή προοπτική τῆς δημιουργίας Του. Μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός, τήν κάθοδο τοῦ Υἱοῦ στήν παναγία γαστέρα της καί τήν συνεργεία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπου ἔκτισε τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Θεοῦ Λόγου στήν παναγία μήτρα τῆς Ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου, ἔρχεται ἀνάμεσά μας ὁ μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος μέ δούλου μορφήν, ταπεινός καί πρᾶος, ξαναδίνοντας τήν δυνατότητα  ἀντικειμενικά τῆς ἀναγεννήσεως τῶν πάντων ἐν Χριστῶ, ὥστε ὅλα νά ξαναγίνουν καινή κτίσις.

Εἶναι γνωστόν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Αἰώνιος Ἀρχιερεύς καί Δεσπότης ἡμῶν.Ἐπίσης ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος ἐπί τῆς γῆς Ἐκκλησία εἶναι Ἄκτιστος καί Αἰώνιος.Ἑνώνει τή γῆ μέ τόν οὐρανό ἔχοντας κεφαλήν τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦν. Πρῶτος, ὁ Μεσσίας ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν καί  τήν παρέδωσε, καθώς καί τά ἄλλα μυστήρια, στούς ἁγίους Ἀποστόλους ἀφοῦ ἐκεῖνοι ἐπίστευσαν καί ὁμολόγησαν ὅτι ὁ Πατήρ τόν ἀπέστειλε Σωτήρα τοῦ κόσμου. Οἱ Ἀπόστολοι μέ τή σειρά τους στούς διαδόχους τους καί μαθητές τους, ὅπως ἐπίσης καί στούς ἀποστολικούς πατέρες, ὥστε φιλανθρώπως νά διαιωνίζεται, ἡ ἐλεήμων παρουσία τοῦ Μεσσίου στά πλάσματά Του καί νά ἁγιαζόμεθα σῦν πᾶσῃ τῇ δημιουργίᾳ, ἕως ὅτου καταντήσουμε εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή ὅλοι νά γίνουμε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μέλη τίμια τοῦ Παναγίου Σώματός Του, τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας Του, βαπτισμένοι καί μυρωμένοι, τρώγοντες καί πίνοντες τό πανάγιο Σῶμα Του καί Αἷμα Του, νικώντας ἔτσι τόν θάνατο καί τήν φθορά, ἕως ὅτου ἔρθει  καί  μᾶς παραλάβει ψυχῇ τε καί σώματι κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του. Ἕως τότε ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία πού εἶναι τό σῶμα Του, μέ τήν διαδοχή, πού ὁ Ἴδιος φιλανθρώπως προσέφερε, δηλαδή τήν Ἀρχιερωσύνη καί Ἱερωσύνη Του, ἀποτελεῖ τήν μοναδική πηγή σωτηρίας, ὅπως ἐπίσης καί τήν θεανθρώπινη ἀπάντηση στό σάλο καί τήν ἀπορία πού προκύπτουν κατά καιρούς στήν πορεία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν παγίδων καί  τῶν ἀδιεξόδων πού ὁ σατανάς καί τά ὄργανά του στήνουν καθημερινά ἔμπροσθέν μας.

Μία τέτοια ἀδιέξοδη κίνηση σύγχυσης, διγλωσσίας, ψεύδους, δόλου καί ἀπάτης εἶναι καί ἡ δῆθεν φιλανθρώπως, στήν οὐσία θεοκτόνος, χριστοκτόνος καί ἀνθρωποκτόνος θέσπισις δευτέρου γάμου διά τούς ἐν χηρείᾳ ἤ διαζευγμένους ἐν ἐνεργείᾳ κληρικούς. Στήν πραγματικότητα εἶναι αὐτό ἡ συνέχεια, μετά τόν κυναιδισμό, τήν κτηνοβασία καί τήν παιδεραστία, το τελειωτικό χτύπημα γιά τόν ἀφανισμό τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ καί τήν  κόλαση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐντούτοις, στήν Ἐκκλησία μας, ἐν χάριτι  ψάλλομε, πραείᾳ τῇ φωνῇ καί μυστικῶς ἀναγινώσκομεν τήν εὐχή στόν Ἄμωμο καί Ἄσπιλο Ἀρχιερέα μας Χριστό:«…ἀτρέπτως καί ἀναλλοιώτως γέγονας ἄνθρωπος καί Ἀρχιερεύς ἡμῶν ἐχρημάτισας…ὡς Δεσπότης τῶν ἁπάντων» (Λειτουργία Ἁγ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου) ἀκολουθώντας τό ἐσφαγμένο Ἀρνίο, ὅπου καἰ ἄν ὑπάγει ὁμολογοῦντες τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἐνώπιον ἀγγέλων καί ἀνθρώπων.

Καί ξαφνικά ὡς ἐν αἰθρίᾳ τί ἀκοῦμε, Θεέ μου Θεέ μου!!! Εὑρισκόμενοι κάποιοι σέ σύγχυση καί πλάνη τόλμησαν τελικά νά νομοθετήσουν δεύτερο γάμο γιά τούς κληρικούς μας, σπρώχνοντάς τους στήν πραγματικότητα, σέ σαρκικές χαρές καί ἡδονές πού κατακαίουν ψυχές καί σώματα, ἀρνούμενοι de facto τήν σταυροαναστάσιμη χαρά καί ἀγαλλίαση, πού ἀνυψώνει τό νοῦ καί τήν καρδιά στά οὐράνια σκηνώματα, ἀγνοώντας οἱ ταλαίπωροι καί τήν ἐμπειρία καί τό βίωμα τῶν ἐν Χριστῶ θεοφωτίστων Ἁγίων μας καθώς καί τήν ὀρθόδοξη παράδοση 2000 χρόνων (βλέπε ἐνδεικτικά Ἅγιο Σπυρίδωνα καί Ἅγιο Νικόλαο Πλανά).

Τό λοιπόν, ἄς τελειώνουμε μέ τήν ὑποκρισία καί τά ψεύδη τῶν μπερδεμένων καί διψύχων δῆθεν φιλανθρώπων καί ἀγαπησιάρηδων. Ἡ θέσπισις δευτέρου γάμου γιά κληρικούς μέ ὁποιαδήποτε πρόφαση ἤ δικαιολογία ἀποτελεῖ εὐθεία ὕβρη κατά τοῦ δημιουργοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πού ἔδωσε μία γυνή στόν Ἀδάμ καί εὐλόγησε καί εὐλογεῖ στήν πραγματικότητα ἕναν γάμο. Ἐπίσης ἡ θέσπισις αὐτή εἶναι περιφρόνηση τοῦ Θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καθώς καί ἄρνηση τῆς Σωτηριώδους παρουσίας καί διδασκαλίας Του στόν κόσμο, ἀποτελεῖ ἀκόμη καί βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού τά ἀσθενῆ θεραπεύει και τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ.

Ἐπιπλέον, εἶναι δόλια ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί σατανικό ἐμπόδιο στήν προοπτική, ἀπό τό κατ΄εἰκόνα στό καθ’ὁμοίωσιν. Μέ ἕνα λόγο εἶναι μεθόδευση τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ἐναντίον τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ Μεσσία ὥστε εἰ δυνατόν νά ἐμποδίζεται ὁ ἁγιασμός καί τό πνευματικό ὀξυγόνο στή ζωή τοῦ κόσμου, ἔργο δηλαδή πού μόνον οἱ πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου, τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἔχουν σάν τελικό σκοπό καί στόχο. Ἐντούτοις τούς λέμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὅτι δέν πρόκειται τίποτε νά πετύχουν ἀπό τά σχέδιά τους. Τό ρυάκι πού ἔγινε ποταμός μετανοίας τοῦ παραδείσου ἐδῶ καί ἀρκετές δεκαετίες κυλάει διακριτικά καί δυναμικά καί  δέν δύνανται οἱ ἐχθροί τοῦ Ἱησοῦ νά τό γυρίσουν πίσω. Κυλάει ἥσυχα, ἀλλά φοβερά ὁρμητικά στό βάθος, ποτίζοντας τούς ὀρθοδόξους σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο.

Οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, ἔχουμε κατανοήσει τό παιχνίδι πού παίζεται στό παγκόσμιο γίγνεσθαι ἀπό τίς ἀντίχριστες δυνάμεις. Μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ μας (ἔχουν ἔγνοια οἱ φύλακες) προσέχουμε, ἀγρυπνοῦμε, προσευχόμαστε καί ὁ Ἀρχιερέας καί Δεσπότης Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἐν Ἁγίω Πνεύματι, μυστικά καί μυστηριακά μᾶς προσφέρει χαρές, εὐλογίες καί παραμυθία. Ἐπίσης, ὅταν Ἐκεῖνος κρίνει ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο γιά τή σωτηρία μας,  μιλᾶ μυστικά στόν ἔσω τῆς καρδίας  ἄνθρωπο, οὕτως ὥστε νά ὑπάρχει ἐν Χριστῶ καί διά τοῦ Χριστοῦ ἡ αὐθεντική ἀπάντηση στό ἄν ἔχει φθάσει ὁ κόσμος (ἐκεῖ πηγαίνει) στά ἔσχατα. Ὁ  Χριστός μᾶς ἀναμένει ὅλους μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες παντοῦ καί πάντοτε καί ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία Του εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καί ἐλπίδα σ’αὐτούς πού μέσα στά ἀδιέξοδά τους θά θελήσουν ἐν μετανοίᾳ νά ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια, στό Θεό Πατέρα καί στή Μητέρα ἐκκλησία, ὥστε νά πάψουν νά εἶναι ὀρφανοί καί ταλαιπωρημένοι.

Σ’Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ Τιμή, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.