Η ανοχή του Θεού

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι  ΜΑΤΘΑΙΟΥ
5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018
Απόστολος: Α΄  Κορ. δ΄  9-16
Ευαγγέλιον: Ματθ. ιζ ΄ 14 – 23
Ήχος: α΄ .- Εωθινόν: Ι΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

“έως πότε ανέξομαι υμών;” (Ματθ. ΙΖ΄  17)
 Η αδυναμία των μαθητών

Ο Κύριος ευρίσκεται εις το όρος Θαβώρ και μεταμορφούται έμπροσθεν των τριών μαθητών του και κάτω εις τους πρόποδας του βουνού, ευρίσκονται οι υπόλοιποι εννέα μαθηταί. Εκεί έρχεται ένας
ταλαίπωρος πατέρας, σύρων τον δαιμονιζόμενον υιόν του και αναζητών τον Κύριον, δια να τον θεραπεύση. Επειδή όμως ο Κύριος ευρίσκεται εις το όρος, θεωρεί αυτονόητον, να καλέση τους εννέα μαθητάς, να θεραπεύσουν εκείνοι τον δαιμονιζόμενον νέον. Οι μαθηταί θεώρησαν “απλήν διαδικασίαν” το να επιτιμήσουν τον απεχθή διάβολον, επειδή τόσον εύκολα θεράπευε ο Κύριος τέτοιους δαιμονιζομένους. Διεψεύσθησαν όμως! Προσπάθησαν κατ’ επανάληψιν να διώξουν τον δαίμονα, αλλ’ εις μάτην.
Οι μαθηταί αντιλαμβάνονται, αφ’ ενός μεν, ότι έχουν να κάνουν με ένα πανίσχυρον πρόσωπον που δεν είναι διατεθειμένον να υπακούση στις αδύναμες επιτημήσεις τους και αφ’ ετέρου, ότι δεν διαθέτουν το κύρος και την εξουσίαν του Διδασκάλου των. Νιώθουν πολύ μικροί, μπροστά σε ένα γίγαντα. Αναγκάζονται να περιμένουν και αυτοί, να κατέβη ο Κύριος˙ και όταν ήλθε και έσπευσε ο πατέρας του παιδίου να τον παρακαλέση και να τον πληροφορήση δια τα όσα προηγήθησαν, “Αποκριθείς … ο Ιησούς είπεν• ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ  ὑμῶν; έως πότε ανέξομαι υμών;” (Ματθ. ΙΖ  17).  Στη συνέχεια, βέβαια, “επετίμησεν αυτώ ο Ιησούς, και εξήλθεν απ  αὐτοῦ το δαιμόνιον και εθεραπεύθη ο παις από της ώρας εκείνης” (Ματθ. ΙΖ  18). Έτσι, με την ίδια ευκολία που πάντα ενεργούσε τα ποικίλα θαύματά Του.
Πλησιάζουν, όμως, κάποια στιγμή και ερωτούν τον Χριστόν: “διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό;” (Ματθ. ΙΖ  19) και ο Κύριος τους απαντά: “δια την απιστίαν υμών. αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν” (Ματθ. ΙΖ  20).

Η απιστία

Είναι άραγε οι μαθηταί του Χριστού, άπιστοι; Μήπως, αυτό που τους είπε ο Χριστός, ήταν μία λεκτική υπερβολή; Πρέπει να γνωρίζωμε ότι ο Κύριος, ως ο μόνος τέλειος και αναμάρτητος, δεν είπε ποτέ, είτε λάθος, είτε ψέμα, είτε υπερβολή! Πάντοτε είπε την αλήθεια και μάλιστα όχι στην σχετικότητά της – όπως την λέγομεν εμείς οι άνθρωποι, – αλλά εις την τελειότητά της. Επανερχόμαστε λοιπόν, εις το ερώτημά μας. Είναι, εν προκειμένω, οι μαθηταί “άπιστοι”; Δια να δώσωμεν την απάντησιν εις το συγκεκριμένον ερώτημα, θα πρέπη να ίδωμεν τι σημαίνει η λέξις “απιστία”.
Οι πολλοί χριστιανοί, έχοντες νοθεύσει την σημασίαν του όρου “πίστις”, παρεχάραξαν – και τούτο είναι αυτονόητον, – και τις ομόρριζες λέξεις, “απιστία”, “δυσπιστία”, “ολιγοπιστία”. Συνεπώς, εφ’ όσον “πίστις” δι’ αυτούς, είναι μία τυπική και μόνον παραδοχή της υπάρξεως του Θεού, “απιστία”, κατά την επιπόλαιη άποψή τους, είναι η άρνηση και απόρριψις του Θεού. Εις την παρούσαν όμως περίπτωσιν, ο Κύριος λέγοντας την λέξιν “απιστίαν” προς τους μαθητάς Του, σίγουρα εννοεί κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Είναι δε, βέβαιον, ότι “άπιστον” δεν εννοεί μόνον, εκείνον που αρνείται την ύπαρξιν του Θεού, αλλά εις τον όρον τούτον, περιλαμβάνει και πολλούς άλλους.
“εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν”. Εγράψαμεν προηγουμένως το συγκεκριμένον εδάφιον, αλλά το επισημαίνομεν και πάλιν, διότι εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας, το πως εννοεί ο Κύριος, την πίστιν και την απιστίαν. Πίστις, είναι, η απόλυτος εκείνη εμπιστοσύνη, όχι εις την ύπαρξιν του Θεού αλλά εις την δύναμιν Αυτού. Πίστιν έχει εκείνος, ο οποίος εμπιστεύεται απολύτως τον Παντοδύναμον Θεόν και εις οίανδήποτε περίστασιν δύναται να ψελλίζη από καρδίας, “γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης” (Ματθ. ΣΤ  10). Αντιστρόφως δε, “απιστία” σημαίνει, η εμπιστοσύνη εις την ιδικήν μας ανύπαρκτον δύναμιν, και η αποστροφή μας από την αγάπην του Παναγάθου Πατρός. Δια να μας αποτρέψη δε ο Κύριος, από μίαν τοιαύτην καταστροφικήν εμπιστοσύνην εις τον εαυτόν μας, μας διευκρίνησεν ότι, “Καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ’ εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς, εάν μη εν εμοί μει­νητε. Εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν” (Ιωάν. ΙΕ  4-5). Αυτή είναι η ζητουμένη, από τον Θεόν, πίστις μας˙ η απόλυτος εξάρτησίς μας απ’ Αυτόν.

Η ανοχή του Θεού

“Μέχρι πότε θα σας ανέχομαι;” Ακούεται σαν βαρειά αγανάκτησις, ο Λόγος αυτός του Κυρίου˙ και όχι μόνον ακούεται, αλλά και είναι …! Βεβαίως, η ανοχή του Κυρίου είναι άπειρος και δεν περιορίζεται μέσα σε συγκεκριμένα όρια. Όμως όταν, τόσον έντονα και απτά, με τόσα θαύματα, με τόσην διδασκαλίαν, παραμένομεν δύσπιστοι και άπιστοι και παλεύομεν να επιλύσωμεν τα διάφορα προκύπτοντα προβλήματα, παραθεωρούντες την παρουσίαν και δύναμιν του Θεού, τότε ας φοβούμεθα μήπως κάποια στιγμή, “τελειώσει” ο χρόνος της ανοχής! Ας θυμηθούμε εδώ, το γιατί ο Θεός επωνόμασε τους Ισραηλίτας, “σκληροτραχήλους και απεριτμήτους τη καρδία και τοις ωσίν” (Πραξ. Ζ  51). Τόσον έντονος ήτο η παρουσία Του και το ενδιαφέρον Του δια τον λαόν εκείνον, ώστε δεν υπήρχε πλέον καμμία δικαιολογία δια την σκληράν και βλάσφημον στάσιν των απέναντι του Θεού.
Κάποιες στιγμές, μέσα στην θρησκευτική μας ιστορία, ο Κύριος “εσκλήρυνε” την στάσιν Του απέναντι εις τον άνθρωπον. Ειδικώς δε, εις την ιστορίαν των προαναφερθέντων σκληροταχήλων Εβραίων, ο Θεϊκός “πέλεκυς” έπεσε βαρύτατος επί τας κεφαλάς των. Εις τα Σόδομα και Γόμορρα και τας περί αυτάς, πόλεις, με τους δηλητηριώδεις όφεις εν τη ερήμω, με την φρικτήν μετοικεσίαν Βαβυ­λώνος και εις άλλας παρομοίας περιπτώσεις η και σκληροτέρας.
Είθε, η αγάπη Του να μετριάζη την δικαίαν οργήν Του και είθε η πίστις ημών να συντελή προς τούτο.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr